Sa isang maliit na bayan sa probinsya ng Quezon, kilala si Elena bilang ang “prinsesang naging alila.” Siya ang kaisa-isang anak ni Don Roberto, ang pinakamayamang haciendero sa kanilang lugar. Ngunit nang mamatay ang kanyang ama dahil sa sakit, ang kanyang buhay ay naging impyerno sa kamay ng kanyang madrasta na si Tita Corazon at ang anak nitong si Beatrice. Inangkin ng mag-ina ang mansyon, ang mga lupain, at ang lahat ng kayamanan. Si Elena? Ginawa nilang katulong. Siya ang taga-luto, taga-laba, at taga-linis ng dumi ng mga aso. Tiniis ni Elena ang lahat dahil wala siyang mapuntahan at hawak ni Corazon ang mga dokumento ng mana.

Ngunit hindi nakuntento si Corazon sa pag-aalila kay Elena. Gusto niya itong palayasin nang tuluyan para wala nang sagabal sa yaman. Gusto niyang sirain ang dignidad ni Elena para kusa itong umalis at hindi na bumalik kailanman. Isang araw, nakita ni Corazon ang isang “Taong Grasa” sa plaza. Ito ay si “Goryo,” isang lalaking laging nakatulala, punit-punit ang damit, maitim ang ngipin, at mabaho. Walang nakakaalam kung saan siya galing. Pinandidirian siya ng lahat at binabato ng mga bata.

Nakaisip ng maitim na plano si Corazon.

Sa araw ng kapistahan ng bayan, kinaladkad ni Corazon si Elena sa gitna ng plaza. Maraming tao. Nandoon ang mga kapitbahay, ang mga dating kaibigan ni Don Roberto. “Makinig kayong lahat!” sigaw ni Corazon gamit ang mikropono. “Ang babaeng ito, si Elena, ay desperada na! Dahil walang may gustong magpakasal sa kanya, ako na ang naghanap para sa kanya!”

Hinila ng mga tauhan ni Corazon si Goryo, ang taong grasa. Takot na takot ang lalaki. “Ito! Ito ang bagay sa’yo, Elena! Isang basurang tulad mo!” sigaw ni Corazon. “Ngayon din, magsasama kayo! Ibinibigay ko na sa’yo ang kamay ng lalaking ‘to! Magsama kayo sa putikan!”

Nagtawanan ang mga tao. Ang iba ay naawa, pero walang gustong kumalaban kay Corazon dahil maimpluwensya ito. Si Beatrice naman ay panay ang live sa Facebook, tuwang-tuwa sa kahihiyan ng kanyang stepsister. “Yuck! Bagay na bagay! The Maid and the Monster!”

Umiiyak si Elena. Hiyang-hiya siya. Pero nang tignan niya si Goryo, nakita niya ang takot sa mga mata nito. Hindi ito halimaw. Tao rin ito na nasasaktan. Sa halip na tumakbo, hinawakan ni Elena ang maruming kamay ni Goryo. “Halika na,” bulong niya. “Umalis na tayo dito.”

Umalis sila sa plaza habang inuulanan ng tawa at pangungutya. “Wala ka nang babalikan dito, Elena! Diyan ka na sa asawa mong pulubi!” pahabol na sigaw ni Corazon.

Dinala ni Elena si Goryo sa isang maliit na kubo sa gilid ng bukid—ang tanging lugar na hindi inangkin ni Corazon dahil luma na at malayo. Doon, sinimulan ni Elena na alagaan ang lalaki.

“Huwag kang matakot,” sabi ni Elena habang nag-iigib ng tubig. “Lilinisin kita. Tao ka, hindi ka hayop.”

Pinaliguan ni Elena si Goryo. Ginupitan ng buhok. Inahitan ng balbas. Habang tinatanggal niya ang makapal na dumi sa mukha nito, unti-unti niyang naaaninag ang tunay na itsura ng lalaki. Matangos ang ilong. Makinis ang balat sa ilalim ng libag. At ang mga mata nito… kulay kape at may lalim.

Nang matapos siyang ayusan, nagulat si Elena. Ang taong grasa ay isa palang napakagwapong lalaki!

“Anong pangalan mo?” tanong ni Elena.

Tinitigan siya ng lalaki. Matagal bago ito nakasagot. “H-Hindi… ko alam…” putol-putol nitong sagot. May amnesia ito.

Tinawag niya itong “Gabriel.” Sa mga sumunod na buwan, namuhay sila nang simple. Nagtinda si Elena ng kakanin. Si Gabriel naman, bagamat walang alaala, ay likas na matalino at masipag. Tinutulungan niya si Elena sa pagbubuhat, sa pagtatanim, at sa gawaing bahay. Unti-unti, nahulog ang loob nila sa isa’t isa. Minahal ni Elena si Gabriel hindi dahil sa itsura nito, kundi dahil sa kabaitan nito at sa pagiging sandalan niya noong tinalikuran siya ng mundo.

Isang araw, habang naglalakad si Gabriel sa bayan para magbenta ng gulay, may dumaang isang itim na convoy ng mga sasakyan. Isang luxury SUV ang huminto. Bumaba ang isang lalaking naka-amerikana. Nang makita nito si Gabriel, nanlaki ang mga mata nito.

“Sir Miguel?! Sir Miguel Alejandro?!” sigaw ng lalaki.

Naguluhan si Gabriel. “Hindi Miguel ang pangalan ko. Gabriel ako.”

“Hindi po! Kayo po si Miguel Alejandro, ang nawawalang CEO ng Alejandro Group of Companies! Dalawang taon na po kayong pinaghahanap ng pamilya niyo matapos kayong ma-ambush at mahulog sa bangin! Akala namin patay na kayo!”

Biglang sumakit ang ulo ni Gabriel. Nag-flashback ang lahat. Ang aksidente. Ang pagtakas sa mga kidnapper. Ang pagkawala sa gubat. Ang gutom. Ang pagiging taong grasa para mabuhay.

Bumalik ang alaala niya. Siya nga si Miguel Alejandro—isang bilyonaryo mula sa Maynila.

Agad na dinala si Miguel (Gabriel) sa ospital para masuri. Nalaman ito ni Elena at natakot siya. “Baka iwan na niya ako. Mayaman pala siya,” iyak ni Elena.

Samantala, nalaman ni Corazon ang balita. “Ano?! Yung pulubi, bilyonaryo?! Imposible!” Pero nang makita niya sa TV ang balita tungkol sa pagbabalik ng CEO, halos himatayin siya. Ang gwapong lalaki sa TV ay ang parehong lalaking pinandidirian niya noon.

Mabilis na kumilos si Corazon. Pumunta siya sa ospital kasama si Beatrice. Nagbihis sila ng maganda. Gusto nilang angkinin si Miguel.

“Sir Miguel!” bati ni Corazon nang makapasok sa VIP room (nagpumilit sila). “Naalala niyo po ba ako? Ako po ang nagpakilala sa inyo kay Elena! Kami po ang tumulong sa inyo noong nasa plaza kayo!”

Tinitigan sila ni Miguel. Malamig ang kanyang tingin.

“Naalala ko kayo,” sabi ni Miguel. Ang boses niya ay puno ng awtoridad. “Kayo ang mga taong tumawa sa akin. Kayo ang tumawag sa aking basura. Kayo ang nagtulak sa akin at kay Elena sa putikan.”

“H-Hindi po! Nagbibiro lang po kami noon! Sinusubukan lang namin ang tatag niyo!” palusot ni Beatrice, nagpapacute.

“Guard,” tawag ni Miguel. “Palabasin ang mga babaeng ito. At siguraduhin niyong hindi na sila makakalapit sa akin o sa asawa ko.”

“Asawa?!” gulat na tanong ni Corazon.

Pumasok si Elena sa kwarto. Naka-ayos na ito. Maganda.

Lumapit si Miguel kay Elena at hinawakan ang kamay nito. “Opo. Si Elena ang asawa ko. Siya lang ang tumanggap sa akin noong ako ay wala. Siya lang ang nagmahal sa akin noong ako ay ‘taong grasa’. Kaya sa kanya ko ibibigay ang buong mundo.”

Napahagulgol si Elena. “Akala ko iiwan mo na ako…”

“Hinding-hindi,” sagot ni Miguel. “Ikaw ang nagligtas sa akin. Ikaw ang buhay ko.”

Humarap si Miguel kay Corazon. “Dahil sa ginawa niyo sa asawa ko, bibilhin ko ang lahat ng utang niyo sa bangko. At kukunin ko ang lahat ng ari-arian na inagaw niyo sa kanya. Ibabalik ko ang hustisya kay Elena.”

Sa loob ng isang linggo, nawala ang lahat kay Corazon at Beatrice. Nabawi ni Elena ang mansyon at hacienda ng kanyang ama sa tulong ng mga abogado ni Miguel. Napatunayan na pineke lang ni Corazon ang testamento.

Pinalayas sina Corazon at Beatrice sa mansyon. Wala silang nadala kundi ang mga damit nila. Naging tampulan sila ng tukso sa buong bayan. Ang mga taong dating takot sa kanila ay pinagtatawanan na sila ngayon.

“Ayan, bagay sa inyo! Kayo naman ang maging taong grasa!” sigaw ng mga kapitbahay.

Si Elena at Miguel ay ikinasal sa isang engrandeng seremonya. Pero hindi nila kinalimutan ang pinanggalingan nila. Nagtayo sila ng foundation para sa mga homeless at mentally ill na tao sa lansangan, bilang pag-alala sa panahong naging “Goryo” si Miguel.

Napatunayan ni Elena na ang tunay na pag-ibig ay hindi tumitingin sa panlabas na anyo. At ang kabutihang ginawa mo sa kapwa, gaano man kaliit, ay babalik sa’yo ng libo-libong beses.

Ang “basura” na itinapon ng madrasta ay naging ginto sa piling ng taong marunong magpahalaga.

Kayo mga ka-Sawi, anong gagawin niyo kung may makita kayong taong grasa na nangangailangan ng tulong? Tutulungan niyo ba o pandidirihan? Mag-comment sa ibaba at i-share ang kwentong ito para magsilbing aral na huwag manghusga ng kapwa! 👇👇👇