Nakatitig si Cedra sa chekeng nakalapag sa ibabaw ng mahagoning mesa. Limang milyon.

Nanginginig ang mga daliri niya, hindi dahil sa takot, kundi sa halo-halong emosyon. Galit. Hiya. At—aminin na natin—panghihinayang. Sa harap niya ay nakaupo ang matriarka ng mga Montisilyo, si Donya Camilla. Ang tingin nito ay kasing lamig ng marmol na sahig ng mansyon. Walang emosyon. Walang awa.

“Limang milyon,” ulit ng Donya, ang boses ay parang humahagupit na latigo. “Kunin mo yan at lumayas ka sa Montisilyo Estate. Layuan mo si Nitram. Huwag ka nang magpapakita sa kanya kailanman.”

Napalunok si Cedra. Ang akala ng lahat, isa siyang hamak na Personal Assistant na nang-aakit ng amo. Ang hindi nila alam, siya ang biktima ng isang tadhana at “kultong” paniniwala na hindi naman niya ginusto.

Tumunghay siya. Tinitigan ang Donya sa mata. Kung akala ng matanda ay yuyuko siya sa takot, nagkamali ito. Ngumisi si Cedra, isang ngising puno ng pait at tapang.

“Madam,” simula niya, ang boses ay basag pero buo ang loob. “Gawin niyo na pong sampung milyon. Kasi kung alam niyo lang kung gaano kagulo ang pamilya niyo, kulang pa ang lima para sa stress na inabot ko rito.”

Nanlaki ang mata ng Donya.

Bago pa man makasagot ang matanda, bumukas nang padabog ang pinto.

“Anong ginagawa niyo?”

Ang boses na iyon. Malalim. Puno ng awtoridad. Si Nitram.

DALAWANG BUWAN BAGO ANG KOMPRONTASYON.

Walang alam si Cedra sa mundo ng mga mayayaman. Ang alam lang niya, kailangan niya ng pera.

Bilang Personal Assistant ng sikat na aktres na si Diana, sanay na si Cedra sa drama. Pero iba ang drama sa Montisilyo Estate. Ang mansyon ay nakatayo sa gitna ng malawak na flower farm sa Baguio—isang paraiso sa paningin, pero impyerno sa pakiramdam.

Dito ikakasal si Diana kay Nitram Montisilyo. Arranged marriage. Isang kasunduan para sa negosyo at tradisyon.

“Cedra, ayoko na,” bulong ni Diana habang nakatanaw sa bintana ng kwarto nito. Umuulan sa labas. Ang mga patak ng ulan ay parang luha sa salamin.

“Ma’am, konting tiis na lang. Engagement party na bukas,” sagot ni Cedra habang inaayos ang mga gown.

Humarap si Diana. Puno ng takot ang mga mata. “Hindi mo naiintindihan. May ritwal sila. Sabi nila, kapag kinasal kami, magiging maswerte ang negosyo. Pero wala akong nararamdaman kay Nitram. Para siyang yelo. Walang puso.”

Nitram Montisilyo. Ang tagapagmana. Gwapo pero nakakatakot. Ang mga mata niya ay parang laging nanonood, laging naghuhusga.

Unang pagkikita pa lang nila ni Cedra sa lobby ng mansyon, ramdam na niya ang kuryente. Hindi atraksyon, kundi babala.

“Ikaw ang PA,” sabi ni Nitram noon, hindi man lang tumitingin sa kanya habang nilalagpasan sila sa hagdan. “Siguraduhin mong hindi gagawa ng eksena ang amo mo.”

“Opo, Sir,” sagot ni Cedra, pero sa isip niya: Ang sungit. Kulto ata ang pamilyang ‘to.

Pero habang tumatagal sila sa estate, may napapansin si Cedra. Si Nitram, sa kabila ng pagiging masungit, ay laging nasa paligid.

Kapag naglalakad si Cedra sa hardin para kausapin ang mga bulaklak (isang habit na nakuha niya sa Lola Geng niya), nararamdaman niyang may nakatingin.

Minsan, naabutan siya ni Nitram na nagbubungkal ng lupa.

“Mali ang hawak mo sa trowel,” sita nito.

“Marunong po ako, Sir. Laking probinsya ako,” sagot ni Cedra, hindi nagpatalo.

Bumaba si Nitram. Lumuhod sa tabi niya. Ang mamahaling linen pants nito ay dumikit sa putik. “Ganito.”

Hinawakan nito ang kamay ni Cedra.

Natigilan si Cedra. Ang init ng palad ni Nitram ay tumagos sa balat niya. Napatingin siya sa binata. Sa malapitan, nakita niya ang pagod sa mga mata nito. Ang lungkot na pilit nitong tinatago sa likod ng pagiging strikto.

Biglang bumitaw si Nitram at tumayo. “Ayusin mo yan.” At naglakad na palayo.

Naiwan si Cedra na humihingal, ang puso ay kumabog ng mabilis na parang tambol.

ANG PAGTAKAS.

Ang gabing dapat ay engagement dinner, naglaho si Diana.

Walang glam team. Walang bride. Isang sulat lang ang iniwan sa ibabaw ng kama.

I’m sorry. I chose love. I chose freedom.

Si Cedra ang unang nakakita. Nanlamig siya. Patay. Wala na siyang trabaho. Paano na ang mga kapatid niyang pina-aaral niya? Paano na ang mga utang?

Dahan-dahan siyang bumaba sa sala kung saan naghihintay ang buong angkan ng Montisilyo at Alcaraz. Ang bigat ng hangin ay nakakasakal.

Iniabot niya ang sulat kay Nitram.

Binasa ito ng binata. Walang nagbago sa ekspresyon nito. Walang luha. Walang galit. Ibinaba lang niya ang papel.

“Umalis siya,” simpleng sabi ni Nitram.

Nagkagulo ang mga matatanda. Sigawan. Sumbatan.

“Ikaw!” turo ng ina ni Diana kay Cedra. “Alam mo ito ‘no? Kasabwat ka!”

“Wala po akong alam!” depensa ni Cedra. “Iniwan din po niya ako!”

“Umalis na kayo,” utos ni Nitram. Ang boses niya ay mababa pero mapanganib. “Lahat kayo. Iwan niyo kami.”

Nang maubos ang tao, naiwan si Cedra at Nitram sa malawak na sala.

“Sir, aalis na rin po ako. Mag-iimpake lang ako,” sabi ni Cedra, nanginginig ang boses.

“Saan ka pupunta?”

“Uuwi. Wala na si Ma’am Diana. Wala na akong boss.”

“Sino’ng maysabing pwede kang umalis?”

Napatingin si Cedra. Nakatitig si Nitram sa kanya. Ang mga mata nito ay nag-aapoy sa isang emosyon na hindi niya mapangalanan.

“Kailangan kita rito,” sabi ni Nitram.

“Para saan? Assistant lang ako!”

Lumapit si Nitram. Bawat hakbang ay parang dagundong sa dibdib ni Cedra.

“Ikaw ang nakakaalam ng lahat ng tungkol sa mga bulaklak dito. Ikaw ang nakakaalam kung paano patakbuhin ang schedule ni Diana, na ngayon ay kailangan kong ayusin para sa damage control. You stay. I will pay you double.”

Doble? Nanlaki ang mata ni Cedra. Pera. Kailangan niya ng pera.

“Deal,” sagot niya.

Hindi niya alam, iyon ang simula ng kanyang pagkahulog sa bitag.

ANG PANAGINIP AT ANG KATOTOHANAN.

Sa mga sumunod na linggo, naging Assistant siya ni Nitram.

Nakita niya ang ibang side ng binata. Nakita niya kung paano ito mag-alaga ng mga rosas. Nakita niya kung paano ito ngumiti nang palihim kapag nagkakamali si Cedra sa pagtawag sa mga scientific names ng halaman.

At gabi-gabi, nananaginip si Cedra.

Nasa isang field siya ng mga wildflowers. Madaling araw. Naglalakad siya nang nakayapak. May sinusundan siyang mga talulot ng bulaklak. Sa dulo, may isang lalaking nakatalikod.

Isang gabi, nagising siya sa uhaw. Bumaba siya sa kusina. Naabutan niya si Nitram na umiinom ng scotch.

“Hindi ka makatulog?” tanong nito.

“Napanaginipan ko na naman ‘yung flower farm,” bulong ni Cedra, wala sa sarili. “Yung ritwal.”

Natigilan si Nitram. Ibinaba ang baso. “Anong ritwal?”

“Yung… bata pa ako noon. Dinala ako ni Lola Geng dito. Naglaro ako sa labas. May mga bulaklak na naka-arrange. Sinundan ko. Tapos may nakita akong bata ring lalaki sa dulo.”

Namutla si Nitram. Lumapit ito kay Cedra, hinawakan ang magkabilang balikat niya.

“Ikaw?” bulong ni Nitram. “Ikaw ang batang babae?”

Nagtaka si Cedra. “Bakit Sir?”

“Ang ritwal ng mga Montisilyo…” paliwanag ni Nitram, ang boses ay garalgal. “Sinasabi ng matatanda na kung sino ang makasama mo sa paglalakad sa flower circle bago sumikat ang araw, siya ang itinakda ng tadhana para sa’yo. Siya ang magbibigay ng swerte at pag-ibig.”

Napatawa si Cedra nang mapakla. “Sir, kulto talaga kayo ‘no? Bata lang ako noon. Coincidence lang ‘yon.”

“Hindi,” mariing sabi ni Nitram. Tinitigan niya si Cedra. “Kaya pala… kaya pala nung una kitang makita, parang kilala na kita. Kaya pala kahit anong pilit ko kay Diana, walang spark. Pero sa’yo… Cedra, sa’yo, nagwawala ang sistema ko.”

Napaurong si Cedra. “Sir, lasing ka lang.”

“Hindi ako lasing.”

Akmang hahalik si Nitram nang biglang bumukas ang ilaw.

Ang ina ni Nitram. Si Donya Camilla. Nakatayo sa may pinto, nakikita ang lahat.

ANG ALOK.

Bumalik tayo sa kasalukuyan. Sa opisina. Sa cheke.

“Layuan mo ang anak ko,” ulit ng Donya.

At ang sagot ni Cedra: “Gawin niyo na pong 10 million.”

Nang pumasok si Nitram, gulat ang rumehistro sa mukha ng Donya.

“Nitram,” utal ng ina. “Sinisigurado ko lang na hindi masisira ang kinabukasan mo sa babaeng ito. Mukhang pera siya! Tinanggap niya ang alok ko!”

Tumingin si Nitram kay Cedra. “Totoo ba?”

Tinaas ni Cedra ang baba niya. Masakit, pero kailangan niyang panindigan. “Oo. Mahirap lang ako, Sir. Ang limang milyon, buhay na ng pamilya ko ‘yon. Kung gusto ng nanay mo na umalis ako, aalis ako. Trabaho lang naman ‘to ‘di ba?”

Nakita niya ang pagkawasak sa mga mata ni Nitram. Ang sakit na dumaan doon ay parang punyal sa puso ni Cedra.

“Trabaho lang,” ulit ni Nitram. Tumawa ito nang mapait. “Sa tingin mo ba hahayaan kitang umalis dahil lang sa pera?”

Hinablot ni Nitram ang cheke mula sa mesa at pinunit ito sa maliliit na piraso. Nagkalat ang papel sa sahig parang confetti ng isang malungkot na selebrasyon.

“Anak!” sigaw ng Donya.

“Hindi ko kailangan ng ritwal,” sigaw ni Nitram, humarap sa ina niya. “Hindi ko kailangan ng swerte sa negosyo kung ang kapalit ay habambuhay na kalungkutan! Nakita niyo si Tito, namatay siyang mayaman pero miserable dahil pinakasalan niya ang gusto niyo at hindi ang mahal niya!”

Bumaling si Nitram kay Cedra. Ang galit sa mukha nito ay napalitan ng desperasyon.

“At ikaw…” Humakbang ito palapit. “Sabihin mo sa akin ng diretso. Pera lang ba talaga? Wala ka bang nararamdaman? Yung mga gabi na nagkukuwentuhan tayo? Yung kuryente kapag nagdidikit tayo? Wala lang ba ‘yon?”

Hindi makasagot si Cedra. Tumulo ang luha niya.

“Cedra, sumagot ka!”

“Natatakot ako!” sigaw ni Cedra. “Natatakot ako kasi magkaiba tayo ng mundo! Montisilyo ka, at sino lang ba ako? Apo ng katulong! PA ng ex-fiancee mo! Paano tayo magwowork? Pilit niyo lang ‘to dahil sa ritwal niyo!”

“Wala akong pakialam sa ritwal!” Hinawakan ni Nitram ang mukha niya, pinahid ang mga luha gamit ang hinlalaki. “Pababagsakin ko ang kumpanya kung kailangan. Tatalikuran ko ang pangalan ko. Basta huwag ka lang mawala.”

Napasinghap ang Donya.

“Nitram…” bulong ni Cedra.

“Please,” pagsusumamo ni Nitram, ang noo niya ay idinikit sa noo ni Cedra. “Huwag mong kunin ang pera. Kunin mo ako. Ako na lang. Ibigay mo sa akin ang pagkakataon na patunayan na hindi ito dahil sa sumpa o magic. Mahal kita, Cedra. Ikaw lang.”

Sa sandaling iyon, nawala ang ingay ng mundo. Nawala ang Donya. Nawala ang takot.

Tinitigan ni Cedra ang lalaking nasa harap niya. Ang lalaking akala niya ay parte ng isang kulto, pero isa lang palang lalaking naghahanap ng tunay na pagmamahal.

Dahan-dahan, tumango si Cedra.

“Okay,” bulong niya. “Okay. Pero… pwede bang ‘wag mo nang pabagsakin ang kumpanya? Sayang naman.”

Natawa si Nitram habang umiiyak. Niyakap niya si Cedra nang mahigpit, parang ito ang nag-iisang angkla sa gitna ng bagyo.

WAKAS AT SIMULA.

Lumipas ang maraming taon.

Isang matandang babae ang naglalakad sa hardin ng Montisilyo. Ang buhok niya ay puti na, pero ang ngiti niya ay puno pa rin ng buhay.

“Lola Cedra!” tawag ng isang batang babae na tumatakbo sa gitna ng mga sunflowers.

“Dahan-dahan, apo,” saway ni Cedra.

Lumapit ang isang matandang lalaki. Mabagal na ang lakad, may tungkod na, pero ang mga mata ay puno pa rin ng pagmamahal. Si Nitram.

“Naalala mo ba dito?” tanong ni Nitram, itinuro ang spot kung saan sila unang nagkita bilang mga bata.

“Oo naman,” sagot ni Cedra. Inalalayan siya ng asawa.

“Sabi nila, ritwal daw ang dahilan,” dagdag ni Nitram.

Umiling si Cedra. “Walang kinalaman ang bulaklak, Nitram. Pinili natin ang isa’t isa. Araw-araw.”

Tumingala si Cedra sa langit. Totoo nga. Walang sumpa. Walang malas. Ang tunay na magic ay hindi ang paglalakad ng nakayapak sa mga talulot. Ang tunay na himala ay ang pananatili sa tabi ng taong mahal mo, sa hirap at ginhawa, kahit na ang mundo ay pilit kayong pinaglalayo.

Hinalikan ni Nitram ang noo ng asawa.

“Mahal kita, Cedra.”

“Mahal din kita, Mr. Kulto.”

Nagtawanan sila, ang kanilang halakhak ay sumabay sa ihip ng hangin na nagpapagalaw sa libu-libong bulaklak ng Montisilyo.

Ang kwentong ito ay paalala na ang pag-ibig ay hindi idinidikta ng bituin o ng pamahiin. Ito ay isang desisyon na pinipili nating panindigan, anuman ang halaga.