Mabigat ang bawat patak ng ulan sa bubong ng lumang simbahan sa San Isidro. Ang langit ay tila nakiki-isa sa pagdadalamhati ng isang sampung taong gulang na batang lalaki na nagngangalang Buboy. Nakaupo siya sa pinakaharap na bangko, nakatitig sa puting kabaong ng kanyang inang si Teresa. Pumanaw si Teresa dahil sa sakit na kanser, na pinalala ng hirap at stress sa pagtatrabaho para buhayin ang pamilya. Sa tabi ni Buboy ay nakaupo ang kanyang stepfather na si Gary. Hindi umiiyak si Gary. Sa halip, panay ang tingin nito sa relo at halatang inip na inip na matapos ang misa. Si Gary ay kilala sa kanilang lugar bilang isang lasenggo at sugarol na walang ibang inatupag kundi ang ubusin ang kinikita ni Teresa noong nabubuhay pa ito.

Nang matapos ang libing, naglakad sila pauwi. Walang imik si Buboy. Yakap-yakap niya ang picture frame ng kanyang ina—ang kaisa-isang bagay na mahalaga sa kanya ngayon. Pagdating sa kanilang bahay, na isang simpleng bungalow na naipundar ni Teresa bago ito nagkasakit, agad na nagbago ang timpla ni Gary. “Buboy,” tawag nito sa malakas na boses. “Kunin mo ang mga gamit mo sa kwarto. Ngayon din.” Nagtaka si Buboy. “Bakit po, Tay? Saan po tayo pupunta?” Tanong ng bata na may halong kaba. Ngumisi si Gary, isang ngisi na walang bahid ng awa. “Hindi tayo. Ikaw lang. Aalis ka na dito. Wala na ang Nanay mo, kaya wala na akong obligasyon sa’yo. Hindi kita kadugo, kaya hindi kita palamunin.”

Parang binuhusan ng yelo si Buboy. “Pero Tay… wala po akong pupuntahan… dito po ang bahay namin ni Mama…” iyak ng bata. “Bahay KO na ‘to ngayon!” sigaw ni Gary sabay tulak kay Buboy. “Matagal ko nang hinihintay na mawala ang Nanay mo para masolo ko ‘to! At ngayon, free na ako! Kaya layas!” Pumasok si Gary sa kwarto ni Buboy. Kinuha niya ang mga damit ng bata, inilagay sa isang garbage bag, at inihagis palabas ng pinto. Umuulan nang malakas sa labas. “Diyan ka sa kalsada! Maghanap ka ng ibang tatay mo!”

Kinaladkad ni Gary si Buboy palabas ng gate. Nanginginig ang bata, basang-basa, at humahagulgol. “Tay! Huwag po! Takot po ako sa dilim! Tay!” Pero sinarado ni Gary ang gate at ni-lock ito. Rinig ni Buboy ang pagbukas ng TV sa loob at ang pagtawa ni Gary na parang nanalo sa lotto. Ilang sandali pa, may dumating na isang babae—si Lorna, ang kabit ni Gary na matagal na palang umaaligid. Pinapasok ito ni Gary. “Sa wakas, Babe, atin na ang bahay,” rinig ni Buboy na sabi ni Gary.

Wala nang nagawa si Buboy kundi ang umupo sa gilid ng kalsada, sa ilalim ng isang maliit na waiting shed na walang dingding. Yakap niya ang garbage bag ng damit niya at ang picture ng mama niya. “Mama… sunduin mo na ako… ayoko na dito…” iyak ng bata habang nanginginig sa lamig. Wala siyang kamag-anak sa lugar na iyon dahil dayo lang sila ni Teresa doon. Ang sabi ng Mama niya noon, lumayo sila sa Maynila dahil may tinatakasan silang masamang alaala. Hindi alam ni Buboy kung ano iyon. Ang alam lang niya, mag-isa na siya sa mundo.

Lumipas ang ilang oras. Dumilim na ang paligid. Gutom na gutom na si Buboy. May mga asong gala na lumalapit sa kanya, at natatakot siya. Sa kanyang isipan, nagdarasal siya na sana ay panaginip lang ang lahat. Sana paggising niya, ipagluluto siya ulit ng Mama niya ng almusal. Pero ang lamig ng hangin at ang sakit ng tiyan niya ay nagpapaalala na ito ang kanyang realidad. Ang batang walang muwang, itinapon na parang basura ng taong dapat ay mag-aalaga sa kanya.

Bandang alas-nuwebe ng gabi, biglang nagliwanag ang madilim na kalsada. Isang convoy ng mga sasakyan ang parating. Hindi ito mga ordinaryong sasakyan. Tatlong itim na luxury SUV na may mga hazard lights, at may kasamang police mobile sa unahan. Huminto ang convoy sa tapat mismo ng bahay nina Gary. Nagising ang diwa ni Buboy. Akala niya ay may huhulihin na kriminal. Bumaba ang mga pulis at ilang kalalakihan na naka-barong at may earpiece—mga bodyguard.

Sa loob ng bahay, nagulat si Gary at Lorna. “Bakit may pulis? May nagsumbong ba?” kabadong tanong ni Lorna. “Huwag kang mag-alala, bahay ko ‘to, wala silang magagawa,” mayabang na sabi ni Gary. Lumabas si Gary ng gate, handang makipag-away. “Anong kailangan niyo?! Private property ito!” sigaw ni Gary sa mga pulis.

Ngunit hindi siya pinansin ng mga ito. Ang mga mata ng lahat ay nakatuon sa isang matandang lalaki na bumaba mula sa gitnang SUV. Ang lalaki ay nasa edad 60, matangkad, may tungkod na ginto ang hawakan, at suot ang isang mamahaling amerikana na halatang gawa sa ibang bansa. Siya ay si Don Alfonso Mondragon, isa sa pinakamayamang business tycoon sa bansa. Ang mukha niya ay seryoso, puno ng awtoridad, at may halong lungkot.

Naglakad si Don Alfonso, hindi papunta kay Gary, kundi papunta sa waiting shed kung saan nakaupo ang basang-basa na si Buboy.

“A-Anong ginagawa ng mayaman na ‘yan sa batang ‘yan?” bulong ni Lorna kay Gary.

Lumuhod si Don Alfonso sa basang semento, sa harap ni Buboy. Hindi niya inalintana na madumihan ang kanyang mahal na pantalon. Tinitigan niya ang mukha ng bata. Ang mga mata ni Buboy… ang ilong… ang hugis ng mukha.

“Hijo…” nanginginig na tawag ng matanda. “Anong pangalan mo?”

“B-Buboy po…” nanginginig na sagot ng bata.

“Nasaan ang Nanay mo? Si Teresa?” tanong ng Don.

Itinaas ni Buboy ang hawak niyang picture frame. “Wala na po siya… nilibing po kanina…”

Pagkarinig nito, bumagsak ang balikat ni Don Alfonso. Tumulo ang luha sa kanyang mga mata. “Huli na ako… Teresa, anak ko… patawarin mo ako…” humagulgol ang bilyonaryo habang yakap ang bata.

Nagulat ang lahat. Anak? Si Teresa ay anak ng bilyonaryo?

Ikinuwento ng assistant ni Don Alfonso ang nangyari habang pinapatahan ang matanda. Si Teresa ay ang nag-iisang anak ni Don Alfonso na naglayas sampung taon na ang nakararaan dahil tutol ang Don sa nobyo nito noon (na ama ni Buboy). Namatay ang ama ni Buboy sa aksidente bago pa man ipanganak ang bata, at dahil sa hiya at takot, hindi na bumalik si Teresa sa kanyang pamilya. Namuhay siya nang mahirap, nagtago, at nagpakumbaba. Hinanap siya ni Don Alfonso sa loob ng maraming taon, at ngayon lang sila natunton ng mga private investigator—sa araw mismo ng libing.

“Ikaw…” sabi ni Don Alfonso kay Buboy, “Ikaw ang apo ko. Ikaw si Jose Alfonso Mondragon III. Matagal na kitang hinahanap.”

Niyakap ni Buboy ang matanda. Kahit hindi niya ito kilala, naramdaman niya ang init ng pagmamahal na kanina pa niya hinahanap. “Lolo?” bulong niya.

Tumayo si Don Alfonso, karga-karga si Buboy. Pinunasan niya ang luha at humarap kay Gary. Ang mukha ng Don ay nagbago. Mula sa lungkot, napalitan ito ng nag-aapoy na galit.

“Ikaw ba ang asawa ng anak ko?” tanong ng Don kay Gary.

“A-Ah… opo! Ako po! Sir, Don Alfonso! Welcome po! Kayo pala ang biyenan ko! Pasok po kayo! Pasensya na po kayo kay Buboy, pasaway po kasi ‘yan kaya pinalabas ko lang sandali para magtanda,” sipsip na sabi ni Gary, biglang nagbago ang ihip ng hangin. Inakbayan pa niya si Lorna na nagkunwaring katulong bigla.

“Pinalabas sandali?” tanong ng Don. Tiningnan niya ang garbage bag ng damit ni Buboy na nasa putikan. Tiningnan niya ang basang katawan ng apo niya. “Sa gitna ng bagyo? Sa gabi?”

“Disiplina lang po, Sir! Alam niyo na, para lumaking matino!” palusot ni Gary.

“Disiplina?!” sigaw ni Don Alfonso na yumanig sa buong paligid. “Ang tawag diyan ay kalupitan! Nakita ko sa report ng imbestigador ko ang lahat! Alam ko na ikaw ang dahilan kung bakit namatay nang maaga ang anak ko! Sa stress! Sa pambubugbog mo! Sa pagsusugal mo ng pera niya! At ngayon, pati ang apo ko, itatapon mo na parang basura?!”

“Sir, hindi totoo ‘yan! Mahal ko sila!” tanggi ni Gary.

“Sinungaling!” bulyaw ng Don. Humarap siya sa Chief of Police na kasama sa convoy. “Chief, arestuhin ang lalaking ‘yan! Kasuhan ng Violence Against Women and Children, Child Abuse, at Grave Coercion! Ipakulong niyo ‘yan at siguraduhin niyong mabubulok siya sa selda!”

“Teka! Hindi pwede! Bahay ko ‘to!” sigaw ni Gary habang pinoposasan siya ng mga pulis.

“Bahay mo?” Tumawa nang mapakla si Don Alfonso. Inilabas niya ang titulo ng lupa na nakuha ng kanyang mga abogado. “Ang lupang ito ay binili ng anak ko gamit ang pera na ipinamana ko sa kanya sa bank account niya na hindi niya ginalaw hanggang sa magkabahay sila. Nakapangalan ito kay Teresa. At dahil patay na siya, ang nag-iisang tagapagmana ay si Buboy. Wala kang karapatan dito! Ikaw ang lumayas!”

Kinaladkad ng mga pulis si Gary at ang kanyang kabit na si Lorna. Hiyang-hiya sila habang pinapanood ng mga kapitbahay. Ang mga taong dating takot kay Gary ay nagsisigawan na ngayon ng “Buti nga sa’yo!”

“Buboy! Anak! Tulungan mo ako! Tatay mo ako!” sigaw ni Gary habang isinasakay sa police mobile.

Tumingin si Buboy kay Gary. Sa unang pagkakataon, wala nang takot sa mata ng bata. “Hindi kita Tatay. Ang Tatay, hindi nagpapalayas ng anak sa ulan.”

Umalis ang convoy. Dinala ni Don Alfonso si Buboy sa kanyang mansyon sa Forbes Park.

Sa mga sumunod na taon, ibinigay ni Don Alfonso ang lahat kay Buboy—magandang edukasyon, masasarap na pagkain, at higit sa lahat, ang pagmamahal na ipinagkait sa kanya ng stepfather niya. Hindi naging spoiled brat si Buboy. Lumaki siyang mabait at matulungin, laging naaalala ang hirap na dinanas ng kanyang ina.

Nang mamatay si Don Alfonso, si Buboy ang nagmana ng bilyon-bilyong imperyo ng mga Mondragon. Ginamit niya ang yaman para magtayo ng mga shelter para sa mga batang inabandona at inabuso.

Si Gary naman? Nabulok sa kulungan. Walang dumadalaw. Walang tumutulong. Araw-araw niyang pinagsisisihan ang gabing pinalayas niya ang batang magiging bilyonaryo pala. Kung minahal lang sana niya si Buboy at si Teresa, sana ay kasama siya sa ginhawa ngayon. Pero ang kasakiman at kasamaan ay laging may katapat na kaparusahan.

Napatunayan sa kwento ni Buboy na ang tadhana ay mapaglaro, pero laging patas. Ang inaapi ay itinataas, at ang nang-aapi ay ibinabagsak. Ang batang tinapon sa ulan ay siya palang prinsepeng hinihintay ng kaharian.