Sa isang liblib na baryo sa paanan ng bundok sa probinsya ng Aurora, nakatira ang mag-asawang Lena at Karding. Simple lang ang kanilang buhay. Si Karding ay isang magsasaka na umaalis bago sumikat ang araw at umuuwi kapag madilim na. Si Lena naman ay naiiwan sa bahay para mag-asikaso sa kanilang munting kubo at sa kanilang panganay na anak na si Baby Miko, na tatlong buwan pa lamang. Ang kanilang bahay ay gawa sa kawayan at nipa, tipikal na bahay sa probinsya na presko ngunit minsan ay delikado dahil sa mga butas kung saan pwedeng pumasok ang mga insekto o hayop. Sa kabila ng hirap, masaya sila. Ang tanging “problema” lang nila, ayon kay Karding, ay ang alagang pusa ni Lena na si Mingming.

Si Mingming ay isang pusang itim na “pusakal” (pusang kalye). Napulot lang ito ni Lena sa gilid ng kalsada noong buntis pa siya. Basang-basa, payat, at sugatan. Naawa si Lena kaya iniuwi niya ito. Pero si Karding, na naniniwala sa pamahiin, ay galit sa pusa. “Lena, itapon mo ‘yan! Malas ang itim na pusa! At saka dagdag palamunin lang ‘yan. Wala namang silbi ‘yan, ni hindi makahuli ng daga!” laging reklamo ni Karding. Pero ipinagtanggol ni Lena si Mingming. “Hayaan mo na, Karding. May buhay din ‘yan. At saka, tingnan mo, laging binabantayan si Miko kapag natutulog.”

Totoo iyon. Mula nang ipanganak si Miko, si Mingming ang laging nasa ilalim ng duyan. Hindi ito umaalis. Kapag umiiyak ang bata, agad na tatakbo si Mingming kay Lena at mengiyaw para tawagin ang atensyon ng ina. Para kay Lena, si Mingming ay guardian angel ng kanyang anak. Para kay Karding, isa itong peste.

Isang mainit na hapon ng Martes, abala si Lena sa paglalaba sa poso na nasa likod ng bahay. Tulog na tulog si Baby Miko sa kanyang duyan sa loob ng kwarto. Ang duyan ay gawa sa yantok at nakasabit sa kisame. Presko ang hangin kaya kampante si Lena na mahimbing ang tulog ng anak. “Saglit lang ‘to, tatapusin ko lang ang banlaw,” sabi ni Lena sa sarili. Si Mingming naman ay nakahiga sa may pintuan, tila nagbabantay pero nakapikit ang mga mata.

Habang nagbabanlaw si Lena, hindi niya namalayan na may isang tahimik na panganib na gumagapang mula sa talahiban sa likod ng kanilang kubo. Isang King Cobra. Malaki, itim, at gutom. Ang mga ahas sa lugar nila ay madalas lumalabas kapag mainit ang panahon para maghanap ng tubig o pagkain. Dahan-dahan, walang ingay, pumasok ang ahas sa siwang ng kawayang sahig. Gumapang ito papunta sa kwarto kung saan naroon ang sanggol. Ang amoy ng gatas sa bibig ng bata ay tila naka-akit sa hayop.

Sa loob ng kwarto, nagising si Mingming. Tumaas ang mga balahibo nito sa likod. Ang kanyang mga tenga ay umikot. Naamoy niya ang panganib. Ang “predator instinct” ng pusa ay gumana. Nakita niya ang ahas na dahan-dahang umaakyat sa poste ng duyan. Ang ahas ay naka-focus sa gumagalaw na kamay ni Baby Miko na nakalawit sa duyan.

Sa labas, narinig ni Lena ang biglang pag-iyak ni Miko. Hindi ito iyak ng gutom. Ito ay iyak ng takot. Iyak ng isang sanggol na nakaramdam ng presensya ng isang bagay na masama. “Miko?” tawag ni Lena. Pinunasan niya ang kanyang kamay at nagmamadaling tumakbo pabalik sa bahay. “Sandali lang anak, andiyan na si Nanay!”

Pagpasok ni Lena sa pinto ng kwarto, nanigas siya. Ang kanyang dugo ay tila naging yelo. Ang kanyang lalamunan ay natuyo.

Sa loob ng kwarto, nakita niya ang ulo ng King Cobra na naka-angat, nakabuka ang hood, at handa nang tuklawin ang kanyang anak sa duyan! Ang ahas ay nasa ibabaw na ng gilid ng duyan, ilang pulgada na lang mula sa mukha ni Baby Miko.

“Huwag! Diyos ko!” sigaw ni Lena, pero hindi siya makagalaw. Takot siyang gumalaw baka lalong maging agresibo ang ahas at tuklawin ang bata. Ang ahas ay lumingon saglit kay Lena, sumisitsit, nagbabanta. Ang kamandag nito ay kayang pumatay ng tao sa loob ng ilang minuto, lalo na sa isang sanggol.

Wala siyang armas. Wala si Karding. Wala ang mga kapitbahay. “Miko…” iyak ni Lena.

Sa sandaling iyon, kung kailan akala ni Lena ay katapusan na ng kanyang anak, isang itim na anino ang lumipad sa ere.

“HISSSSS! YEOOOOW!”

Si Mingming!

Mula sa ibabaw ng cabinet, tumalon si Mingming direkta sa ulo ng ahas!

Nagulat ang cobra. Nahulog ito mula sa duyan at bumagsak sa sahig kasama ang pusa. Nagpagulong-gulong sila. Ang ahas ay mabilis na bumangon at pumostura para tumuklaw. Pero si Mingming ay hindi umatras. Ang pusang tinawag na “walang silbi” at “duwag” ni Karding ay naging isang mabangis na tigre.

Ang mga balahibo ni Mingming ay nakatayo. Ang kanyang mga kuko ay nakalabas. Ang kanyang ngipin ay handang mangagat. Hinarangan niya ang daan ng ahas papunta sa duyan.

“Mingming!” sigaw ni Lena.

Sumugod ang ahas. Tsuk!

Mabilis na umilag si Mingming. Ginamit niya ang kanyang “cat reflexes.” Sinampal niya ang ulo ng ahas gamit ang kanyang matatalim na kuko. Nasugatan ang mata ng ahas. Lalong nagalit ang cobra. Pilit nitong inaabot si Mingming.

Ang laban ay naging madugo. Ang maliit na pusa laban sa dambuhalang ahas.

Kinuha ni Lena ang pagkakataon. Habang abala ang ahas kay Mingming, mabilis siyang tumakbo palapit sa duyan, hinablot si Baby Miko, at tumakbo palabas ng bahay.

“Tulong! Tulungan niyo kami! May ahas!” sigaw ni Lena habang yakap ang anak sa gitna ng kalsada.

Narinig siya ng mga kapitbahay. Nagtakbuhan sina Mang Teryo at iba pang kalalakihan na may dalang itak at kahoy. “Saan? Saan si Lena?”

“Sa loob! Yung ahas! Si Mingming nasa loob!” iyak ni Lena.

Sumugod ang mga lalaki sa loob ng kubo.

Pagpasok nila, naabutan nila ang huling sandali ng laban.

Si Mingming ay nakakagat sa leeg ng ahas, nakabaon ang ngipin. Ang ahas naman ay nakapulupot nang mahigpit sa katawan ng pusa, pilit itong dinudurog.

“Patayin niyo! Bilis!” sigaw ni Mang Teryo.

Tinaga ng isang lalaki ang ulo ng ahas. Naputol ito. Pero kahit putol na ang ulo, gumagalaw pa rin ang katawan nito, nakapulupot pa rin kay Mingming.

Mabilis na tinanggal ng mga kapitbahay ang katawan ng ahas mula sa pusa.

Nakahandusay si Mingming sa sahig. Hingal na hingal. Puno ng dugo. May dalawang maliliit na butas sa kanyang leeg—tuklaw ng ahas.

Pumasok si Lena, karga pa rin si Miko. Nang makita niya si Mingming, napahagulgol siya. Ibinigay niya muna ang bata sa kapitbahay at nilapitan ang pusa.

“Mingming… Mingming ko…” iyak ni Lena. Hinaplos niya ang ulo ng pusa.

Dumilat si Mingming nang bahagya. Tumingin siya kay Lena. Pagkatapos, tumingin siya sa direksyon ni Baby Miko na nasa labas. Umungol siya nang mahina. Meow… Isang mahina at paos na meow.

Parang sinasabi niyang, “Ligtas ba siya?”

“Oo, Mingming. Ligtas si Miko. Ligtas siya dahil sa’yo,” sagot ni Lena habang tumutulo ang luha sa balahibo ng pusa.

Naramdaman ni Lena ang pagbagal ng paghinga ni Mingming. Ang lason ng cobra ay mabilis na kumalat sa maliit na katawan ng pusa. Nagsimulang mangisay si Mingming.

“Huwag… huwag mo kaming iiwan…” pakiusap ni Lena.

Pero huli na. Matapos ang ilang sandali, bumigay na ang katawan ng bayaning pusa. Namatay si Mingming habang hinahaplos ni Lena.

Dumating si Karding galing sa bukid. Nakita niya ang gulo. Nakita niya ang putol na ahas. Nakita niya ang asawa niyang umiiyak habang yakap ang itim na pusa.

“Anong nangyari?” tanong ni Karding, kinakabahan.

Ikinuwento ng mga kapitbahay ang lahat. Kung paano niligtas ni Mingming si Baby Miko. Kung paano ito nakipagbuno sa ahas na dapat ay papatay sa anak nila.

Napaluhod si Karding. Tinitigan niya ang pusa. Ang pusang laging sinisipa-sipa niya. Ang pusang hindi niya pinapakain. Ang pusang tinawag niyang walang silbi.

Ang “walang silbi” na pusa na iyon ang nagbuwis ng buhay para sa anak niya.

Humagulgol si Karding. “Patawarin mo ako, Mingming… Patawarin mo ako…” Hinawakan niya ang paa ng pusa. Naramdaman niya ang bigat ng pagsisisi.

Inilibing nila si Mingming sa ilalim ng puno ng mangga sa tapat ng bahay nila. Nilagyan nila ito ng maayos na puntod at krus. “Dito nakahimlay si Mingming, ang aming bayani,” ang nakasulat sa lapida na inukit ni Karding.

Mula noon, nagbago ang pananaw ni Karding sa mga hayop. Hindi na siya nandidiri sa mga pusakal. Sa katunayan, nag-ampon pa sila ng dalawa pang pusa mula sa kalye bilang pag-alala kay Mingming.

Lumaki si Miko na laging kinukwentuhan ng kanyang magulang tungkol sa “Kuya Mingming” niya. Ang itim na pusa na naging anghel dela gwardya niya.

Naging viral ang kwento ni Mingming sa kanilang baryo at umabot sa social media. Maraming na-touch. Maraming natuto.

Napatunayan ng kwento ni Mingming na ang mga hayop ay hindi lang basta hayop. Sila ay pamilya. Mayroon silang puso, tapang, at katapatan na minsan ay higit pa sa tao. Handa silang mamatay para sa mga taong nagpapakita sa kanila ng kahit kaunting pagmamahal.

Kaya huwag nating mamaliitin ang mga aspin o pusakal. Sa likod ng kanilang maruming itsura ay isang bayani na naghihintay lang ng pagkakataon na suklian ang kabutihan mo.

Kayo mga ka-Sawi, may alaga ba kayo na nagligtas na rin sa inyo o nagparamdam ng kakaibang pagmamahal? Naniniwala ba kayo na ang mga pusa ay may “nine lives” o sadyang matapang lang talaga sila para sa amo nila? Mag-comment sa ibaba at i-share ang kwentong ito para magbigay pugay sa lahat ng ating fur-babies! 👇👇👇