KABANATA 1: ANG MATINDING ULAN AT ANG SORPRESA

Madilim at bumubuhos ang malakas na ulan sa lungsod ng Quezon City. Ang mga ilaw ng poste ay tila lumuluha dahil sa patak ng tubig. Si Mang Berting, limampung taong gulang, ay pagod na pagod na. Maghapon siyang namasada. Masakit na ang kanyang likod at kumukalam na ang kanyang sikmura. “Huling pasada na ‘to,” bulong niya sa sarili. “Uuwi na ako kay Loring.” Si Loring ang kanyang asawa. Mabait, masipag, pero malungkot. Dalawampung taon na silang kasal pero hindi sila nabibiyayaan ng anak. Ito ang laging dasal nila gabi-gabi.

Bandang alas-dos ng madaling araw, ibinaba ni Mang Berting ang huling pasahero niya sa isang ospital. Isang babaeng balot na balot ng jacket, nakayuko, at tila umiiyak. “Salamat po, Manong,” sabi ng babae na mabilis na bumaba at tumakbo palayo sa dilim. Hindi na ito liningon ni Mang Berting. Gusto na niyang umuwi.

Habang nagmamaneho pauwi, may narinig siyang mahinang tunog mula sa likod. “Uhaaa… uhaaa…”

Akala ni Mang Berting ay pusa lang sa labas. Pero lumakas ang tunog. “Uhaaa!”

Kinabahan siya. Itinabi niya ang taxi sa gilid ng kalsada. Binuksan niya ang ilaw sa loob. Lumingon siya sa backseat. Wala namang tao. Pero may isang itim na eco-bag sa sahig. Gumagalaw ito.

Dahan-dahang inabot ni Mang Berting ang bag. Binuksan niya ito.

Nanlaki ang kanyang mga mata. Halos tumigil ang kanyang puso.

Sa loob ng bag, nakabalot sa isang manipis na tuwalya, ay isang sanggol na lalaki. Mapula pa ang balat, tila ilang araw pa lang naipapanganak. Umiiyak ito, gutom at nilalamig.

“Diyos ko! Bata!” sigaw ni Mang Berting. “Sinong nag-iwan sa’yo dito?!”

Naalala niya ang babaeng pasahero kanina. Iyon lang ang pwedeng mag-iwan nito. Dali-dali siyang lumabas ng taxi, tumingin sa paligid, baka sakaling nandoon pa ang babae. Pero wala na. Tanging ulan at dilim lang ang kasama niya.

Bumalik siya sa taxi. Kinuha niya ang sanggol. Nanginginig ang bata. Hinubad ni Mang Berting ang kanyang jacket at ibinalot sa sanggol. “Shhh… tahan na, baby. Nandito na si Tatay Berting. Hindi kita pababayaan.”

Hinalughog niya ang bag baka may sulat o gatas. Walang gatas. Walang sulat. Ang tanging nandoon ay isang lumang kwintas na pilak. Ang pendant nito ay kalahating puso. “Broken heart,” bulong ni Mang Berting. “Iniwan ka ng nanay mo na may wasak na puso.”

KABANATA 2: ANG BAGONG PAMILYA

Umuwi si Mang Berting bitbit ang sanggol. Nagulat si Aling Loring nang makita ang asawa na may dalang bata.

“Berting! Ano ‘yan? Kaninong anak ‘yan? Nambabae ka ba?!” sigaw ni Loring, akmang magwawala.

“Hindi, Loring! Huwag kang maingay. Nakita ko siya sa taxi. Iniwan ng pasahero,” paliwanag ni Berting.

Lumapit si Loring. Tiningnan niya ang sanggol. Ang galit sa mukha niya ay napalitan ng awa. Kinuha niya ang bata. “Ang liit-liit niya… ang payat. Gutom na gutom na siya.”

Mabilis na nagtimpla ng am na may asukal si Loring dahil wala silang gatas. Habang pinadedede niya ang bata gamit ang kutsara, tumitig ang sanggol sa kanya. Ang mga mata nito ay bilog na bilog at tila nangungusap.

“Berting…” naiiyak na sabi ni Loring. “Ito na yata ang sagot sa dasal natin. Ibinigay siya ng Diyos sa atin.”

Pinag-usapan nilang mag-asawa ang gagawin. Alam nilang dapat itong i-report sa pulis at DSWD. At ginawa naman nila iyon kinabukasan. Pero dahil walang nagke-claim sa bata, at dahil nakita ng DSWD ang pagmamahal ng mag-asawa (at dahil na rin sa pakiusap nila na sila muna ang mag-foster parents habang iniimbestigahan), pinayagan silang alagaan muna ang bata.

Pinangalanan nila itong “Angelo” dahil hulog siya ng langit.

Lumipas ang mga buwan, naging taon. Walang naghanap kay Angelo. Sa huli, legal na inampon nina Berting at Loring ang bata.

Lumaki si Angelo na isang mabuting bata. Kahit mahirap lang sila, puno siya ng pagmamahal. Si Mang Berting ay patuloy sa pamamasada, at si Aling Loring ay nagtinda ng kakanin para mapag-aral si Angelo. Matalino si Angelo. Scholar siya mula elementarya hanggang high school.

Ang kwintas na kalahating puso ay itinago ni Mang Berting. Isinabit niya ito sa rearview mirror ng kanyang taxi bilang “lucky charm” at bilang paalala kung paano dumating si Angelo sa buhay nila. Hindi nila inilihim kay Angelo na ampon siya. “Anak, hindi ka man galing sa tiyan ko, galing ka naman sa puso namin,” laging sabi ni Nanay Luring.

Tanggap ito ni Angelo. “Kayo lang po ang magulang ko. Kayo ang nagmahal sa akin noong tinapon ako ng iba,” sagot niya.

KABANATA 3: ANG PAGTATAGPO

Dalawampung taon na ang lumipas. Si Angelo ay isa nang 3rd year college student na kumukuha ng Engineering. Si Mang Berting naman ay 70 anyos na, pero namamasada pa rin. Mahina na ang katawan, pero kailangan para sa pag-aaral ni Angelo.

Isang hapon, habang bumibiyahe si Mang Berting sa Makati, pinara siya ng isang sopistikadong babae. Naka-business suit, may dalang mamahaling bag, at mukhang mayaman. Sumakay ito sa likod.

“Sa St. Luke’s po, Manong. Nagmamadali ako,” sabi ng babae. Ang pangalan niya ay Donya Clarissa.

Habang nasa byahe, trapik. Napansin ni Donya Clarissa ang kwintas na nakasabit sa rearview mirror. Ang pilak na kwintas na may pendant na kalahating puso.

Nanlaki ang mga mata ng Donya. Bumilis ang tibok ng puso niya.

“Manong…” nanginginig na tawag niya. “Yung kwintas… saan mo nakuha ‘yan?”

Tumingin si Mang Berting sa salamin. “Ah, ito po ba Ma’am? Matagal na po ito. Sa anak ko po ito. Nakuha ko po ito kasama niya noong… noong baby pa siya.”

“Baby pa siya?” tanong ng Donya, halos hindi makahinga. “Kailan po? Saan?”

“Dalawampung taon na po ang nakakaraan. Iniwan po siya sa taxi ko. Umuulan noon. Sa may Quezon Avenue po.”

Napahawak sa bibig si Donya Clarissa. Tumulo ang luha niya.

“Manong… itigil mo ang sasakyan.”

“Po? Bawal po dito, Ma’am.”

“ITIGIL MO!” sigaw ng Donya.

Itinabi ni Mang Berting ang taxi. “Bakit po Ma’am? May problema po ba?”

Inilabas ng Donya ang kanyang wallet. Mula sa isang secret pocket, inilabas niya ang isang kwintas. Pilak din. At ang pendant… ay ang KABIYAK ng kalahating puso.

Pinagtabi niya ang kwintas niya at ang kwintas na nakasabit sa taxi.

PERFECT FIT. Nabuo ang puso.

“Diyos ko…” hagulgol ni Donya Clarissa. “Ang anak ko… buhay ang anak ko!”

Nagulat si Mang Berting. “Kayo po? Kayo po ang nag-iwan kay Angelo?”

Tinitigan ni Donya Clarissa si Mang Berting. Ang mga mata niya ay puno ng pagsisisi at sakit.

“Opo… ako po. Patawarin niyo ako. Hindi ko po ginusto ‘yun.”

Ikinuwento ni Donya Clarissa ang nangyari. Dalawampung taon na ang nakararaan, siya ay isang mahirap na estudyante na nabuntis ng isang mayamang lalaki na hindi siya pinanindigan. Itinakwil siya ng pamilya niya. Wala siyang matuluyan, wala siyang makain. Nang ipanganak niya ang bata, may sakit ito. Wala siyang pampagamot. Akala niya mamamatay na ang sanggol.

“Sa sobrang desperasyon ko noon, Manong, naisip ko na baka kung iiwan ko siya sa isang taong may trabaho, baka mabuhay siya. Nakita ko kayo noon. Mukha kayong mabait. Iniwan ko siya sa taxi niyo at nagtago ako sa dilim. Hinihintay kong makita kung kukunin niyo siya. Noong kinuha niyo siya at binalutan ng jacket, alam kong ligtas na siya. Tumakbo ako palayo, umiiyak. Ang kalahati ng kwintas ay nasa akin, ang kalahati ay sa kanya. Sabi ko, balang araw, kapag mayaman na ako, hahanapin ko siya.”

“Nagsumikap ako, Manong. Naging successful ako. Pero noong binalikan ko ang lugar kung saan ko kayo nakita, wala na kayo. Hindi ko nakuha ang plaka ng taxi niyo. Dalawampung taon akong naghahanap. Araw-araw akong nagsisisi.”

Tahimik na nakinig si Mang Berting. Naramdaman niya ang sinseridad ng babae.

“Manong… nasaan siya? Gusto ko siyang makita. Gusto ko siyang yakapin.”

Nag-isip si Mang Berting. Mahal na mahal niya si Angelo. Takot siyang mawala ang anak sa kanya. Pero alam niyang karapatan ni Angelo na makilala ang tunay na ina.

“Nasa bahay po siya, Ma’am. Nag-aaral.”

“Dalhin mo ako sa kanya. Please. Babayaran kita. Kahit magkano.”

“Hindi ko kailangan ng bayad, Ma’am. Anak ko si Angelo. Dadalhin ko kayo sa kanya, pero sa isang kondisyon.”

“Ano ‘yun?”

“Huwag niyo siyang biglain. At huwag niyo siyang kukunin sa amin nang sapilitan. Siya ang magdedesisyon.”

KABANATA 4: ANG KATOTOHANAN AT KAPATAWARAN

Dumating sila sa maliit na bahay nina Mang Berting. Naabutan nila si Angelo na nag-aaral sa mesa, habang si Nanay Luring ay naghahanda ng hapunan.

“Tay, ang aga niyo po yata?” bati ni Angelo. Napansin niya ang babaeng kasama ng ama. “May bisita po tayo?”

“Angelo, anak… may gusto akong ipakilala sa’yo,” sabi ni Mang Berting, garalgal ang boses.

Lumapit si Donya Clarissa. Nanginginig. “Angelo…”

Tinitigan ni Angelo ang babae. Hindi niya ito kilala, pero may naramdaman siyang kakaiba.

Ipinakita ni Mang Berting ang dalawang kwintas na magkarugtong.

“Anak… siya ang may-ari ng kalahati ng kwintas mo.”

Nabitawan ni Angelo ang ballpen. Tumayo siya. “Kayo po? Kayo po ang tunay kong ina?”

Tumango si Clarissa habang umiiyak. “Oo, anak. Ako ang Nanay mo. Patawarin mo ako. Patawarin mo ako kung iniwan kita. Wala akong choice noon. Pero araw-araw kitang iniisip. Mahal na mahal kita.”

Akmang yayakap si Clarissa, pero umatras si Angelo.

“Bakit ngayon lang?” tanong ni Angelo, may halong hinanakit. “Bakit noong kailangan ko ng gatas, wala ka? Bakit noong graduation ko ng elementary, wala ka? Sila Tatay at Nanay Luring ang nandiyan. Sila ang nagpakahirap para sa akin.”

“Alam ko, anak. At habambuhay akong magpapasalamat sa kanila. Kaya nga nandito ako ngayon. Gusto kong bumawi. Mayaman na ako, Angelo. Kaya kong ibigay sa’yo ang lahat. Magandang bahay, kotse, pag-aaral sa abroad. Sumama ka sa akin.”

Tumingin si Angelo kina Mang Berting at Nanay Luring. Nakayuko ang dalawang matanda, umiiyak. Handa na silang magparaya para sa magandang kinabukasan ng anak.

“Anak,” sabi ni Nanay Luring. “Sumama ka na sa kanya. Mayaman siya. Hindi ka na mahihirapan.”

Lumapit si Angelo kay Nanay Luring at niyakap ito nang mahigpit. Tapos niyakap niya si Mang Berting.

Humarap siya kay Clarissa.

“Ma’am,” sabi ni Angelo. “Masaya po ako na nakilala ko kayo. Masaya ako na nalaman kong hindi ako tinapon dahil hindi ako mahal, kundi dahil kailangan lang. Pinapatawad ko na po kayo.”

Nagliwanag ang mukha ni Clarissa. “So sasama ka na sa akin?”

Umiling si Angelo. “Hindi po.”

“Bakit?”

“Dahil ito ang pamilya ko,” turo ni Angelo sa mga nagpalaki sa kanya. “Sila ang nagturo sa akin maglakad. Sila ang nagturo sa akin maging mabuting tao. Hindi ko po sila pwedeng iwan dahil lang mayaman kayo. Ang yaman po, kikitain ko ‘yan balang araw dahil pinalaki nila akong masipag. Pero ang panahon na makakasama ko sila habang matanda na sila? Hindi ko na po ‘yun mabibili.”

“Ma’am, kung gusto niyo po akong maging anak, tanggapin niyo rin po sila bilang pamilya ko. Hindi ako aalis sa bahay na ‘to.”

Napaluha si Clarissa. Narealize niya na napakabuting tao ng kanyang anak. At utang niya iyon kina Mang Berting at Nanay Luring.

“Naiintindihan ko,” sabi ni Clarissa. “At humahanga ako sa’yo.”

Hindi kinuha ni Clarissa si Angelo. Sa halip, tinulungan niya ang pamilya. Ipinagawa niya ang bahay nina Mang Berting. Binigyan niya ng puhunan si Nanay Luring. At sinuportahan niya ang pag-aaral ni Angelo hanggang sa maging Engineer ito.

Naging magkaibigan ang dalawang pamilya. Madalas dumalaw si Clarissa, hindi para kunin ang anak, kundi para makisalo sa simpleng hapunan.

Sa graduation ni Angelo, apat ang umakyat sa stage kasama niya. Ang kanyang tunay na ina, at ang kanyang mga kinilalang magulang.

Sa kanyang speech, itinaas ni Angelo ang kwintas na buo na ngayon.

“Ang kwintas na ito ay simbolo ng aking buhay. Dati, hati. Dati, kulang. Pero dahil sa pagmamahal ng dalawang pamilya, nabuo ito. Napatunayan ko na ang pamilya ay hindi lang sa dugo, kundi sa puso. At ang tunay na yaman ay hindi ang ginto sa leeg, kundi ang mga kamay na umaruga sa’yo noong walang-wala ka.”

Nagpalakpakan ang lahat. Si Mang Berting, ang taxi driver na nagmagandang-loob sa isang maulan na gabi, ay nakangiti habang tumutulo ang luha. Ang sanggol na iniwan sa likod ng taxi niya ay siya na ngayong pinakamalaking karangalan ng buhay niya.

Kayo mga ka-Sawi, anong gagawin niyo kung kayo si Angelo? Sasama ba kayo sa tunay niyong inang mayaman o mananatili sa nagpalaki sa inyo sa hirap? Mag-comment sa ibaba at i-share ang kwentong ito para sa lahat ng mga ampon at foster parents na nagmamahalan nang totoo! 👇👇👇