ANG MULING PAGHAHARAP

Mainit ang sikat ng araw sa Villa Esmeralda, ang pinakasikat at pinakamahal na private resort sa Tagaytay. Puno ang parking lot ng mga luxury cars—Fortuner, Land Cruiser, Mustang. Ito ang araw ng “Grand Cruz Family Reunion.” Ang pamilya Cruz ay kilala sa kanilang bayan bilang isa sa mga angkan na may kaya, maliban sa isa—si Mang Kanor. Si Kanor ang “black sheep” ng pamilya, hindi dahil masama siyang tao, kundi dahil siya lang ang hindi nakapagtapos at nanatiling magsasaka sa probinsya.

Maaga pa lang, abala na si Tita Vangie, ang panganay na kapatid, sa pag-aayos ng venue. Siya ang punong-abala at siya rin ang pinakamayaman (sa tingin niya) dahil asawa siya ng isang VP sa isang kumpanya. “Make sure na walang gatecrasher ha!” utos niya sa mga guard. “Ayoko ng mga dugyot dito. Exclusive ito!”

Sa labas ng gate, huminto ang isang lumang owner-type jeep na maingay ang makina. Bumaba si Mang Kanor, sitenta anyos, uugod-ugod, at ang kanyang anak na si Junjun, trenta anyos, na nakasuot lang ng puting t-shirt at maong. Simple lang sila. May dala silang bayong na may lamang saging at kamote.

“Tay, sigurado ka ba dito?” tanong ni Junjun sa ama. “Alam mo naman ang ugali ni Tita Vangie.”

“Anak, kapatid ko pa rin sila. Matanda na ako. Gusto ko lang silang makita at makausap. Baka sakaling lumambot na ang puso nila,” sagot ng matanda na may halong pag-asa.

Paglapit nila sa entrance, agad silang hinarang ng guard. “Sir, bawal po ang magbenta dito.”

“Hindi po kami magbebenta, Guard. Cruz po ako. Kapatid ako ni Vangie,” paliwanag ni Mang Kanor.

Tumawag ang guard sa loob. Maya-maya, lumabas si Tita Vangie kasama ang dalawa niyang anak na sina Rico at Cheska. Nang makita nila ang itsura nina Kanor, napangiwi sila.

“Kanor?!” sigaw ni Vangie. “Anong ginagawa mo dito? Diba sinabi ko sa’yo sa text na contribution is 5,000 per head? May dala ka bang pera?”

“Ate Vangie… wala kaming pera. Pero nagdala kami ng saging at kamote galing sa taniman. Sariwa ‘to,” nakangiting alok ni Kanor.

Hinablot ni Vangie ang bayong at tiningnan ang laman. “Saging?! Kamote?! Ano tingin mo sa reunion na ‘to, feeding program?! Ang handa namin dito Lechon, Seafoods, Steak! Tapos dadadagdag kayo ng pakain sa baboy?!”

Ihinagis ni Vangie ang bayong sa putikan.

“Ma! Nakakahiya sila! Ang dami kong bisita!” reklamo ni Cheska habang nagvi-video sa kanyang cellphone. “Yuck, Tito Kanor, ang dumi ng kuko mo.”

“Ate… papasukin mo naman kami. Kahit sa gilid lang. Gusto ko lang kayong makamusta,” nangingilid ang luhang pakiusap ni Mang Kanor.

Nagtinginan ang mag-iina. “Sige,” sabi ni Vangie na may nakakalokong ngiti. “Pumasok kayo. Pero doon kayo sa mesa sa likod ng kitchen, kasama ng mga driver at yaya. Bawal kayong lumapit sa main hall dahil amoy-lupa kayo. Baka mawalan ng gana ang mga bisita ko.”

Tiniis ni Junjun ang galit. Gusto niyang sumagot, pero pinigilan siya ng ama. “Hayaan mo na anak. Ang mahalaga, makapasok tayo.”

ANG PANG-AAPI

Sa likod ng kitchen, sa tabi ng maingay na generator at mga basurahan, doon pinaupo sina Mang Kanor at Junjun. Walang mantel ang mesa nila. Ang ibinigay sa kanilang pagkain ay mga buto-buto ng lechon at kanin na medyo matigas na. Habang ang mga nasa main hall ay nagtatawanan, nagkakantahan, at nagpapasiklaban ng mga yaman.

“Grabe ang business namin ngayon,” pagmamayabang ng asawa ni Vangie sa mikropono. “We just closed a deal worth 50 million! Kaya sagot ko na ang drinks!”

Palakpakan ang lahat.

Lumabas si Rico, ang anak ni Vangie, papunta sa kinaroroonan nina Junjun. May dala itong baso ng wine. “O, Junjun! Musta ang buhay magsasaka? Nag-aararo ka pa rin ba?” pang-aasar nito.

“Okay naman, Insan,” tipid na sagot ni Junjun.

“Alam mo, kung naging masipag lang sana ang Tatay mo, edi sana katulad ka namin. Kaso wala eh, tamad. Kaya hanggang diyan lang kayo sa laylayan,” sabi ni Rico sabay tapon ng tissue sa plato ni Junjun. “Oops, sorry. Akala ko basurahan.”

Tumawa si Rico at bumalik sa party.

Durog na durog ang puso ni Mang Kanor. “Anak, pasensya ka na ha. Wala akong naibigay na magandang buhay sa’yo.”

Hinawakan ni Junjun ang kamay ng ama. “Tay, ‘wag kang mag-alala. Ang mahalaga, magkasama tayo. At malapit nang matapos ang lahat ng ito.”

ANG PAGDATING NG HARI

Bandang alas-tres ng hapon, habang nasa climax ang party at nagbibigayan na ng mga regalo, biglang dumagundong ang paligid.

WAG WAG WAG WAG WAG!

Isang malaking helicopter ang lumitaw sa himpapawid at dahan-dahang lumapag sa helipad ng resort na nasa gitna ng garden. Nagliparan ang mga mantel at tissue dahil sa hangin. Nagulat ang lahat.

“Sino ‘yan? May VIP guest ba tayo?” tanong ni Vangie, sabik na sabik. “Baka si Mayor! O baka ang may-ari ng resort! Ayusin niyo ang sarili niyo!”

Bumaba mula sa helicopter ang General Manager ng Villa Esmeralda na si Mr. Chua, kasama ang mga abogado at security. Mukha silang natataranta. Nagkukumahog silang tumakbo papunta sa reception area.

Hinarang sila ni Vangie. “Mr. Chua! Good afternoon! Kayo ba ang surprise guest ko? Welcome to the Cruz Reunion!”

Hindi siya pinansin ni Mr. Chua. Nilampasan siya nito. “Excuse me, Ma’am. Hinahanap namin ang Chairman.”

“Chairman? Ang asawa ko ba? Vice President lang siya, pero malapit na maging Chairman!” pagmamalaki ni Vangie.

“Hindi po. Ang Chairman ng buong conglomerate na nagmamay-ari ng Villa Esmeralda, ng Apex Construction, at ng MegaMall Group,” sagot ni Mr. Chua habang lumilinga-linga. “Sabi ng security, pumasok daw siya kanina pa.”

Nanlaki ang mata ng mga tao. Nandito ang may-ari ng pinakamalaking kumpanya sa bansa?

Nagpatuloy sa paghahanap si Mr. Chua hanggang sa makarating sila sa likod ng kitchen.

Doon, nakita nila si Mang Kanor at Junjun. Si Junjun ay nagbabalat ng natirang hipon para sa ama niya.

“SIR JUNJUN! DON KANOR!” sigaw ni Mr. Chua.

Tumakbo ang General Manager at ang mga abogado palapit sa mag-ama. Yumuko sila nang halos 90 degrees.

“Good afternoon, Sir! Pasensya na po kung late kami! Hindi po namin alam na pupunta kayo nang naka-incognito! Bakit po kayo nandito sa tabi ng basurahan? Diyos ko! Ihanda ang Presidential Suite!”

Natahimik ang buong angkan ng Cruz. Si Vangie, si Rico, si Cheska, at ang asawa ni Vangie—lahat sila ay nakanganga.

“S-Sir Junjun?” utal na tanong ni Vangie. “Kilala niyo ang pamangkin ko?”

Humarap si Mr. Chua kay Vangie, galit na galit. “Pamangkin?! Ito si Mr. Juan ‘Junjun’ Cruz Jr.! Siya ang nag-iisang may-ari ng Villa Esmeralda! Siya ang bumili ng kumpanyang pinagtatrabahuhan ng asawa mo noong nakaraang buwan! Siya ang pinakamayamang negosyante sa rehiyon ngayon!”

Parang binuhusan ng yelo ang buong pamilya. Ang “magsasaka” na pinakain nila ng buto-buto… ay ang Boss ng mga Boss nila?

ANG KATOTOHANAN

Tumayo si Junjun. Pinunasan niya ang kanyang kamay gamit ang tissue. Wala na ang maamong mukha ng isang probinsyano. Ang humarap sa kanila ay ang mukha ng isang matikas at makapangyarihang CEO.

“Mr. Chua,” kalmadong sabi ni Junjun. “Okay lang. Dito kami pinapwesto ng Tita ko. Dito daw kasi nababagay ang mga katulad namin.”

“Junjun… Iho…” nanginginig na lumapit si Vangie. “H-Hindi ko alam… Bakit hindi mo sinabi? Nagbibiro lang naman si Tita kanina eh. Alam mo naman, lambingan lang natin ‘yun.”

“Lambingan?” Tumawa nang mapakla si Junjun. “Tita, noong nagkasakit si Tatay at kailangan namin ng 500 pesos pambili ng gamot, kumatok ako sa inyo. Anong sabi mo? ‘Wala kaming pera para sa mga tamad.’ Pero nakita ko kayong kumakain ng steak noon. Noong nag-aaral ako at naglalakad ng limang kilometro, dumaan kayo sa harap ko sakay ng kotse niyo at binubulyawan niyo pa ako dahil humaharang ako sa daan.”

“Nagsumikap ako, Tita. Nagtrabaho ako sa abroad, nagnegosyo, at pinalago ko ang maliit na lupa na naiwan ni Tatay. Hindi ko ipinaalam sa inyo dahil gusto kong makita kung tanggap niyo kami kahit wala kaming pera. Ngayon, alam ko na ang sagot.”

Bumaling si Junjun sa asawa ni Vangie. “Tito Bert, diba VP ka ng Apex Construction?”

“Ah… o-oo, Junjun… Sir…” pawis na pawis na sagot nito.

“You’re fired,” simpleng sabi ni Junjun. “Ayoko ng mga empleyadong mapang-api sa pamilya. Kung nagagawa niyo ito sa kadugo niyo, paano pa kaya sa mga empleyado niyo?”

Lumuhod si Vangie. “Junjun! Huwag! Maawa ka! Pamilya tayo!”

“Pamilya?” Sumingit si Mang Kanor. Tumayo ang matanda, hindi galit, kundi puno ng lungkot. “Vangie, ang pamilya, hindi tumitingin sa suot. Ang pamilya, hindi nagpapakain ng tira-tira sa kapatid. Pinatawad na kita noon pa, pero hindi ko hahayaang apihin niyo ulit ang anak ko.”

“Guards,” utos ni Junjun. “Palabasin ang mga taong ito sa resort ko. Ngayon din. I-refund ang binayad nila. Hindi ko kailangan ng pera nila. Ang gusto ko, maging exclusive ang lugar na ito para sa mga taong may mabuting asal.”

Sa harap ng daan-daang bisita, kinaladkad ng mga security guard sina Tita Vangie, ang asawa niya, at ang mga anak niyang mayayabang palabas ng resort. Hiyang-hiya sila. Ang mga video na kinunan ni Cheska kanina para ipahiya si Junjun ay naging ebidensya pa ng kanilang kasamaan.

Naiwan sina Mang Kanor at Junjun. Inalalayan sila ni Mr. Chua papunta sa VIP Hall. Doon, inihain sa kanila ang tunay na handaan—hindi tira-tira, kundi pagkaing para sa hari.

“Tay,” sabi ni Junjun habang kumakain sila. “Para sa’yo ‘to. Hindi na tayo aapihin kahit kailan.”

Napaluha si Mang Kanor. “Salamat, anak. Pero tandaan mo, kahit mayaman na tayo, ‘wag kang tutulad sa kanila. Manatili kang naka-paa sa lupa.”

“Opo, Tay. Pangako.”

Mula noon, naging inspirasyon ang kwento nina Junjun. Ang mag-ama na dating inaapi, ngayon ay tumutulong sa maraming mahihirap. At si Tita Vangie? Balita ko, nagtitinda na lang siya ng banana cue ngayon, at tuwing may bibili, naaalala niya ang bayong na tinapon niya noon—ang bayong na sana’y nagdala sa kanya ng swerte, kung marunong lang sana siyang magpahalaga sa kapwa.

MORAL LESSON: Huwag na huwag tayong manghuhusga base sa panlabas na anyo. Ang taong tinatapakan mo ngayon, baka siya ang hahawak ng kapalaran mo bukas. Ang tunay na yaman ay wala sa pitaka, kundi nasa puso at pag-uugali.

Kayo mga ka-Sawi, kung kayo si Junjun, mapapatawad niyo ba ang Tita niyo? O tama lang na turuan sila ng leksyon? Mag-comment sa ibaba at i-share ang kwentong ito para magsilbing babala sa mga mapang-mata! 👇👇👇