Madilim at malamig ang gabi sa paanan ng Bundok Sierra. Ang hangin ay humahagupit sa mga puno, lumilikha ng tunog na parang mga ungol ng hindi maipaliwanag na nilalang. Sa gitna ng masukal na daan, hila-hila ni Rina ang kanyang dalawang anak na sina Buboy at Nene. Si Rina ay 25 anyos pa lamang noon, biyuda, at desperadong makaahon sa hirap. Nakilala niya si Mr. Chua, isang dayuhang negosyante na nangakong dadalhin siya sa Maynila at ibibigay ang lahat ng luho—sa kondisyong walang sabit na mga bata. “Ayoko ng ingay. Ayoko ng ampon. Itapon mo sila,” ang malupit na utos ng lalaki.

Dahil sa kasakiman, dinala ni Rina ang mga bata sa gubat. “Ma, saan po tayo pupunta? Takot po ako,” iyak ni Nene habang yakap ang kanyang lumang manyika. “Tumahimik ka! Maglalaro lang tayo ng tagu-taguan! Dito lang kayo, bibilangan ko kayo,” pagsisinungaling ni Rina. Dinala niya sila sa pinakamalalim na bahagi, sa teritoryo kung saan balita ang pagala-galang mga wild dogs at asong lobo. Itinali niya ang kamay ng mga bata sa isang malaking puno ng Balete.

“Ma? Bakit nakatali kami?” tanong ni Buboy, nagsisimula nang kabahan.

“Para hindi kayo mawala! Diyan lang kayo! Huwag kayong aalis!”

Pagkatapos itali, tumalikod si Rina. Nagsimula siyang maglakad palayo.

“Ma! Sama kami! Ma!” sigaw ng mga bata.

Lumingon si Rina sa huling pagkakataon. Ang mukha niya ay walang bahid ng awa. “Huwag kayong sumunod! Pabigat kayo sa buhay ko! Sana kainin na kayo ng mga lobo para matapos na ang hirap ko!”

Tumakbo si Rina. Iniwan niya ang kanyang mga anak sa dilim, sa lamig, at sa panganib. Sumakay siya sa kotse ni Mr. Chua at tuluyan nang umalis, tinatalikuran ang kanyang pagiging ina.

Naiwan ang magkapatid. Umiyak sila nang umiyak hanggang sa mamaos. Gutom. Uhaw. Takot.

Maya-maya, narinig nila ang kaluskos sa mga damuhan. Krak… Krak…

May mga pares ng mata ang lumitaw sa dilim. Nagliliyab na kulay dilaw. Isa. Dalawa. Lima. Sampung pares ng mata.

“Kuya… andiyan na sila…” bulong ni Nene, nanginginig.

Lumabas mula sa dilim ang isang malaking Alpha Wolf (asong gubat). Ang balahibo nito ay kulay abo at itim, ang ngipin ay matatalim, at ang ungol ay nakakapangilabot. Kasunod nito ang buong pack o kawan.

Pumikit si Buboy at Nene. “Lord, kunin niyo na po kami…”

Naramdaman ni Buboy ang mainit na hininga ng hayop sa kanyang mukha. Hinihintay niya ang kagat. Hinihintay niya ang sakit.

Pero walang kagat na dumating.

Sa halip, naramdaman niya ang isang mainit at magaspang na dila na dumidila sa kanyang pisngi. Dinilaan ng lobo ang kanyang luha.

Dumilat si Buboy. Ang Alpha Wolf ay nakatingin sa kanya, hindi gutom, kundi may… awa?

Inamoy-amoy ng mga lobo ang mga bata. Naramdaman siguro ng mga hayop na inabandona ang mga ito, katulad ng mga tuta na iniiwan ng ina. Sa halip na kainin, nginatngat ng mga lobo ang tali sa kamay nina Buboy at Nene hanggang sa mapatid ito.

Nang makawala, hindi sila sinaktan. Pinalibutan sila ng mga lobo at higaan para bigyan ng init sa magdamag. Ang mga mababangis na hayop ay naging tagapagtanggol ng mga inosenteng bata.

Kinabukasan, natagpuan sila ni Tatay Karyo, isang matandang mangangahoy na nakatira sa bundok. Nakita niya ang himala—ang mga bata, natutulog katabi ng mga lobo. Nang makita ng mga lobo si Tatay Karyo, hindi sila umatake. Tumingin lang sila sa matanda at dahan-dahang umatras, tila ipinagkakatiwala na ang mga bata sa tao.

Kinupkop ni Tatay Karyo sina Buboy at Nene. Pinalaki niya sila sa bundok. Tinuruan silang magtanim, magpahalaga sa kalikasan, at maging matatag. Lumaki ang magkapatid na may galit sa ina, pero may pagmamahal sa gubat na nagligtas sa kanila.

Lumipas ang dalawampung taon.

Si Rina, ang inang nagtakwil, ay dumanas ng impyerno. Ang lalaking sinamahan niya, si Mr. Chua, ay naging malupit. Binubugbog siya, ginawang alila, at nang malugi ang negosyo nito at magkasakit, pinalayas din si Rina. Dahil sa karma, nagkasakit si Rina sa balat, naging ulyanin, at naging palaboy sa kalsada. Wala siyang pera, walang pamilya.

Isang araw, nabalitaan ni Rina (habang namamalimos) na may isang sikat na “Nature Resort” sa bundok ng Sierra na pag-aari daw ng mga milyonaryo. Libre daw ang pakain doon tuwing Linggo. Dahil sa gutom, naglakad si Rina paakyat ng bundok.

Pagdating niya doon, namangha siya. Ang lugar na dati ay gubat lang, ngayon ay paraiso na. May magagandang cabin, may restaurant, at may malaking estatwa ng isang LOBO sa gitna. Ang pangalan ng resort: “Wolf’s Sanctuary.”

Pumila si Rina sa libreng pakain. Gusgusin, mabaho, at nanginginig.

Lumabas ang may-ari ng resort para batiin ang mga tao. Isang lalaki at isang babae. Matitikas, mayayaman, at mukhang kagalang-galang.

“Magandang tanghali po sa inyong lahat,” bati ng lalaki. “Kain lang po kayo.”

Napatitig si Rina sa lalaki. May peklat ito sa noo—peklat na nakuha ni Buboy noong bata pa ito nang mahulog sa hagdan. Tumingin siya sa babae. May nunal ito sa pisngi—gaya ng kay Nene.

Nanlaki ang mga mata ni Rina. “B-Buboy? Nene?”

Narinig ng magkapatid ang tawag. Tumingin sila sa matandang pulubi.

Lumapit si Rina, akmang yayakap. “Anak! Kayo ba ‘yan?! Ako ‘to! Ang Mama niyo!”

Natigilan ang mga tao. Ang mga guard ay akmang hahawakan si Rina pero pinigil sila ni Buboy.

“Mama?” tanong ni Buboy, ang boses ay malamig.

“Oo, anak! Buhay kayo! Salamat sa Diyos! Mayaman na kayo! Kunin niyo na ako, hirap na hirap na ako!” iyak ni Rina, umaasang maambunan ng grasya.

Tinitigan ni Nene ang ina. Naalala niya ang gabing iyon. Ang lamig. Ang takot. Ang sigaw na “Sana kainin na kayo ng lobo.”

“Kilala namin kayo,” sabi ni Nene. “Kayo ang babaeng nagtali sa amin sa puno at nag-iwan sa amin para mamatay.”

“Patawarin niyo ako! Nagkamali ako! Bata pa ako noon! Nadala lang ako ng lalaki!” palusot ni Rina.

“Nadala?” sagot ni Buboy. “Dahil sa ‘pagkadala’ mo, muntik na kaming mamatay. Kung hindi dahil sa mga hayop na inakala mong papatay sa amin, wala na kami ngayon. Ang mga lobo, na walang isip, ay mas naging magulang pa sa’yo na tao.”

Biglang may dumating. Mula sa likod ng mansyon, lumabas ang tatlong malalaking asong lobo (descendants ng mga sumagip sa kanila). Ang mga ito ay alaga na nina Buboy.

Nang makita ng mga lobo si Rina, nagtayuan ang mga balahibo nito. Umungol sila nang malakas. Grrrrrrrr….

Nakaramdam ng matinding takot si Rina. Ang amoy ng kasamaan ay naaamoy ng mga hayop. Akmang susugurin siya ng mga lobo.

“Huwag!” sigaw ni Rina, napaupo sa lupa sa takot. “Ilance niyo ang mga hayop!”

“Huwag kayong mag-alala,” sabi ni Buboy, hinahawakan ang ulo ng Alpha Wolf. “Hindi sila katulad mo. Hindi sila pumapatay ng walang kalaban-laban.”

Humarap si Buboy sa mga guard.

“Bigyan niyo siya ng pagkain. Isang balot. At pagkatapos, ihatid niyo siya sa baba ng bundok. Huwag na huwag niyo na siyang papapasukin dito.”

“Anak! Huwag! Nanay niyo ako! May karapatan ako sa yaman niyo!” sigaw ni Rina.

“Ang karapatan mo ay natapos noong tinalikuran mo kami,” madiing sabi ni Nene. “Ang yaman na ito ay para sa mga taong marunong magmahal. Wala kang puwang dito.”

Kinaladkad ng mga guard si Rina palabas. Umiiyak siya, hindi dahil sa pagsisisi, kundi dahil sa panghihinayang sa yaman na hindi niya makukuha.

Bumalik siya sa kalsada, naging pulubi habambuhay. Araw-araw niyang nakikita ang mga sasakyan na paakyat sa resort ng mga anak niya, habang siya ay nananatili sa putikan—ang putik na dapat sana ay kinalalagyan ng mga anak niya kung hindi dahil sa himala.

Napatunayan ng magkapatid na ang dugo ay hindi sapat para maging pamilya. Ang tunay na pamilya ay ang mga nandoon para sa’yo noong panahong tinalikuran ka ng mundo—tao man sila o hayop.

At ang karma? Ito ay hindi natutulog. Ang inaasahan mong kakain sa mga anak mo, ay siya palang kakain sa kinabukasan mo.

Kayo mga ka-Sawi, anong gagawin niyo kung kayo si Buboy at Nene? Mapapatawad niyo ba ang inang nagtapon sa inyo sa lobo? Mag-comment sa ibaba at i-share ang kwentong ito para magsilbing babala sa lahat! 👇👇👇