Madilim, malamig, at amoy kamatayan. Ganyan ilarawan ang selda sa Sagmalcilar Prison sa Turkey. Dito nakakulong si Billy, isang binata na puno ng pangarap ngunit nagkamali ng desisyon sa buhay. Nahuli siya sa airport na may dalang ipinagbabawal na gamot. Isang pagkakamali na nagdulot sa kanya ng habambuhay na pagsisisi. Ang akala niya, makakalaya siya matapos ang ilang taon, ngunit dahil sa pagbabago ng relasyon ng Amerika at Turkey noong panahong iyon, ginawa siyang “example.” Mula sa apat na taon, ang kanyang sentensya ay biglang naging habambuhay na pagkakulong.

Nang marinig ni Billy ang hatol ng hukom, parang gumuho ang mundo niya. Ang pag-asa niyang makita muli ang kanyang pamilya at ang kanyang kasintahan ay naglaho parang bula. Sa loob ng kulungan, naranasan niya ang impyerno. Ang mga gwardya ay walang awa. Binubugbog sila, pinapahirapan, at tinatrato na mas masahol pa sa hayop. Nakita niya ang kanyang mga kaibigan sa selda na isa-isang namamatay o di kaya ay tuluyang nababaliw. Alam ni Billy na kung mananatili siya sa normal na selda, mamamatay siya. Kailangan niyang tumakas. Pero paano? Ang mga pader ay mataas, may mga sniper sa tore, at ang mga aso ay laging gutom.

Isang gabi, habang nakatingin sa buwan mula sa maliit na rehas ng kanyang bintana, naisip niya ang isang delikadong plano. Napansin niya na ang mga presong may sakit sa pag-iisip ay inililipat sa Bakirkoy Mental Hospital. Ang pasilidad na iyon ay nasa isang isla, malapit sa dagat, at hindi ganoon kahigpit ang mga baril dahil ang mga nakakulong doon ay itinuturing na walang kakayahang mag-isip, lalo na ang tumakas.

“Kailangan kong maging baliw,” bulong ni Billy sa sarili.

Doon nagsimula ang pinakamahusay na pagganap sa kanyang buhay. Araw-araw, unti-unting binago ni Billy ang kanyang kilos. Nagsimula ito sa hindi pagsasalita. Ilang linggo siyang hindi umimik, nakatulala lang sa kawalan. Sumunod, nagsimula siyang makipag-usap sa pader, tumatawa nang mag-isa, at minsan ay sumisigaw nang walang dahilan sa gitna ng gabi.

Para maging kapani-paniwala, kinailangan niyang saktan ang sarili. Inuuntog niya ang kanyang ulo sa pader hanggang sa dumugo. Hindi siya naliligo. Hinahayaan niyangapuno ng dumi ang kanyang katawan. Minsan, kapag may inspection, nagwawala siya at kailangang pigilan ng limang gwardya. Ang pinakamatindi ay nang dumating ang mga doktor para suriin siya. Alam niyang titingnan nila ang kanyang reaksyon. Sa harap ng mga doktor, kumain siya ng ipis at nagpakita ng mga senyales ng matinding schizophrenia.

“Wala na ang katinuan ng Amerikanong ito,” sabi ng doktor habang umiiling. “Delikado siya sa ibang preso. Ilipat siya sa Section 13 (Mental Ward).”

Tagumpay. Inilipat si Billy. Pero ang akala niyang ginhawa ay isa ring uri ng impyerno. Ang Mental Ward ay puno ng mga tunay na baliw. Ang ingay ng sigawan, ang amoy ng dumi, at ang kawalan ng pag-asa ay mas matindi dito. Pero tiniis niya ito. Tiniis niya ang mga gamot na pilit ipinapainom sa kanya. (Itinatapon niya ang mga tableta sa ilalim ng dila kapag hindi nakatingin ang nurse). Tiniis niya ang gulo. Dahil sa bawat araw na lumilipas, pinag-aaralan niya ang paligid.

Nakita niya na ang likod ng ospital ay dagat. Ang Dagat ng Marmara. Ang alon ay malakas, at ang hangin ay malamig. Pero iyon ang daan patungo sa kalayaan. Ang problema, paano siya tatawid sa dagat?

Ilang buwan siyang nagpanggap. Hanggang sa naging kampante na ang mga gwardya sa kanya. “Ah, si Billy? Yung baliw na Amerikano? Hayaan niyo ‘yan, naglalakad lang ‘yan sa garden,” sabi ng mga bantay. Binigyan siya ng “gardening privileges.” Dito niya nakita ang kanyang tiket sa kalayaan—isang maliit na bangka na ginagamit ng mga maintenance staff para ayusin ang mga dike sa gilid ng dagat. Minsan, iniiwan itong walang bantay kapag malakas ang ulan.

Dumating ang gabi ng bagyo. Kumukulog at kumikidlat. Ang ulan ay parang latigo sa lakas. Alam ni Billy na ito na ang pagkakataon. Walang gwardya ang gustong mag-round sa labas dahil sa sama ng panahon.

Sa gitna ng dilim, “gumaling” si Billy. Nawala ang pagiging tulala. Ang kanyang mga mata ay naging matalas. Dahan-dahan siyang gumapang palabas ng kanyang kwarto, dumaan sa ventilation shaft na matagal na niyang niluwagan ang mga turnilyo gamit ang isang ninakaw na kutsara.

Paglabas niya sa garden, sinalubong siya ng malakas na hangin. Basang-basa siya agad. Gumapang siya sa putikan papunta sa pantalan kung saan nakatali ang maliit na bangka. Kinakabahan siya. Bawat kaluskos ay parang yabag ng gwardya. Kapag nahuli siya ngayon, siguradong bala ang aabutin niya.

Nakarating siya sa bangka. Pero may problema. Naka-kadena ito.

Wala siyang dalang bolt cutter. Ang meron lang siya ay isang malaking bato na napulot niya. Gamit ang lakas na naipon niya sa loob ng maraming taong galit at pag-asa, pinukpok niya ang padlock. Klang! Klang! Ang tunog ay sumasabay sa kulog kaya hindi siya naririnig. Sa wakas, bumigay ang kalawangin na kandado.

Sumakay siya sa bangka. Walang sagwan!

“Diyos ko, huwag ngayon,” bulong niya. Tumingin siya sa paligid. Nakakita siya ng isang piraso ng plywood sa tabi ng construction area. Kinuha niya ito. Ito ang magsisilbing sagwan niya.

Itinulak niya ang bangka sa maalon na dagat. Ang lamig ng tubig ay tumatagos sa buto. Ang alon ay pilit siyang ibinabalik sa pampang. Pero sumagwan si Billy. Sumagwan siya para sa kanyang buhay. Sumagwan siya para sa kanyang pamilya.

“Hindi ako mamamatay dito!” sigaw niya sa hangin habang hinahampas ng alon ang maliit na bangka.

Ilang oras siyang nakipagbuno sa dagat. Ang kanyang mga kamay ay dumudugo na sa kakahawak sa plywood. Ang kanyang katawan ay nanginginig sa hypothermia. Ilang beses muntik tumaob ang bangka. Sa gitna ng laot, inakala niyang katapusan na niya. Pero naisip niya ang mukha ng kanyang ama. Ang mukha ng kanyang ina.

Sa di kalayuan, nakita niya ang mga ilaw. Hindi ito ilaw ng Turkey. Ito ay ilaw ng Greece. Kalayaan.

Nang marating niya ang pampang, bumagsak si Billy sa buhanginan. Hinalikan niya ang lupa. Umiyak siya—hindi dahil sa sakit, hindi dahil sa baliw siya, kundi dahil sa wakas, siya ay malaya na.

Ang kanyang pagtakas ay naging headline sa buong mundo. Hindi makapaniwala ang gobyerno ng Turkey na ang “baliw” na Amerikano ay naisahan sila. Nakabalik si Billy sa Amerika at niyakap ang kanyang pamilya matapos ang mahabang panahon ng pagdurusa. Isinulat niya ang kanyang karanasan sa librong “Midnight Express,” na naging pelikula at nagmulat sa mundo tungkol sa karapatang pantao ng mga preso.

Ang kwento ni Billy ay hindi tungkol sa pagtakas sa batas, kundi pagtakas sa kawalan ng pag-asa. Ipinakita niya na kahit sa pinakamadilim na sulok ng mundo, kahit na ang tingin sa’yo ng lahat ay baliw o wala nang kwenta, hangga’t may tibok ang puso at may talas ang isip, may paraan para makamit ang kalayaan.

Minsan, kailangan mong magpanggap na natalo ka, para manalo sa huli. Ang kanyang “kabaliwan” ang naging sandata niya para mabuhay.

Kayo mga ka-Sawi, anong gagawin niyo kung kayo ang nasa posisyon ni Billy? Kakayanin niyo bang magpanggap na baliw sa loob ng maraming taon para lang makatakas? Mag-comment sa ibaba at i-share ang kwentong ito para magsilbing inspirasyon na huwag susuko sa hamon ng buhay! 👇👇👇