Matingkad ang sikat ng araw sa malawak na hardin ng Mansyon ng mga Del Valle. Ang mga bulaklak ay namumukadkad, ang fountain ay umaagos nang payapa, at ang buong paligid ay amoy yaman. Ngunit sa loob ng puso ni Sophia, may bagyong namumuo. Si Sophia, 23 anyos, ay ang kaisa-isang tagapagmana ng Del Valle Empire. Matalino, maganda, at nagtapos sa Europa. Kakarating lang niya galing London matapos mabalitaan na ang kanyang amang si Don Ricardo ay magpapakasal na muli.

Limang taon na ang nakalilipas nang mamatay ang ina ni Sophia na si Doña Cecilia dahil sa isang misteryosong sakit. Mula noon, naging malungkot ang kanyang ama. Kaya naman nang ipakilala ni Don Ricardo si Brenda—isang babaeng mas bata ng dalawampung taon sa kanya, maganda, at mukhang mabait—inisip ni Sophia na baka ito na ang magpapasaya sa ama niya. Pero may kutob si Sophia. Masyadong mabilis ang pangyayari. Masyadong “perfect” si Brenda. At may mga bulung-bulungan ang mga dating katulong na masama ang ugali nito kapag nakatalikod ang Don.

“Dad,” sabi ni Sophia sa video call bago siya umuwi. “Gusto ko siyang makilala. Pero gusto ko, makilala ko siya nang totoo.”

Pumayag si Don Ricardo sa plano ng anak, bagamat nag-aalangan. “Anak, mabait si Brenda. Pero sige, kung ‘yan ang magpapapanatag sa loob mo.”

Nagpanggap si Sophia. Nagsuot siya ng lumang damit, hindi nag-makeup, naglagay ng salamin na makapal, at nagpakilalang si “Inday Sophie,” ang bagong kasambahay na galing sa probinsya. Si Don Ricardo naman ay nagkunwaring nasa business trip sa Singapore ng isang linggo para iwan ang bahay sa pamamahala ni Brenda.

ANG UNANG ARAW NG IMPIYERNO

Pagkaalis na pagkaalis ng sasakyan ni Don Ricardo, nagbago ang ihip ng hangin sa mansyon. Si Brenda, na kanina ay umiiyak pa at kumakaway sa “Honey” niya, ay biglang tumayo nang tuwid, pinunasan ang luha, at humarap sa mga katulong.

“Makinig kayong lahat!” sigaw ni Brenda. Nawala ang malambing na boses. Napalitan ito ng boses na parang kaskas ng yelo sa semento. “Ako na ang reyna ng bahay na ito! Lahat ng sasabihin ko, susundin niyo! At ikaw,” turo niya kay Sophia (Inday Sophie), “Ikaw ang bago diba? Mukha kang tanga. Umakyat ka sa kwarto ko at linisin mo ang banyo ko. Gamitin mo ang toothbrush para linisin ang inidoro! Ayoko ng makikitang alikabok!”

“Opo, Ma’am,” sagot ni Sophia, nakayuko. Sa loob-loob niya, kumukulo ang dugo niya. Ito pala ang tunay na Brenda.

Sa loob ng limang araw, naranasan ni Sophia ang hirap na dinaranas ng mga kasambahay nila. Paggising pa lang sa umaga, sigaw na ni Brenda ang almusal. “Ang pangit ng lasa ng kape! Gusto mo bang isaboy ko ‘to sa mukha mo?!” bulyaw ni Brenda sabay tapon ng mainit na kape sa sahig malapit sa paa ni Sophia.

Pinaglalaba siya gamit ang kamay kahit may washing machine. Pinakakain siya ng tira-tira. “Diyan ka sa sahig kumain! Baka madumihan ang mesa ko!” sabi ni Brenda habang kumakain ng steak.

Pero ang pinakamasakit ay nang makita ni Sophia kung paano tratuhin ni Brenda ang mga gamit ng kanyang yumaong ina.

“Yaya! Kunin mo nga yung painting na ‘yan ni Cecilia,” utos ni Brenda habang tinuturo ang paboritong painting ng ina ni Sophia sa sala. “Itapon mo sa bodega. Ang pangit. Mukhang mumurahin. Papalitan ko ‘yan ng portrait ko. Mas maganda ako sa tuyot na babaeng ‘yun.”

Nanginig ang kamay ni Sophia. Gusto niyang sumagot. Gusto niyang sabihing, “Ang painting na ‘yan ay gawa ng National Artist at mas mahal pa sa buhay mo!” Pero pinigilan niya ang sarili. Kailangan niyang makakuha ng matibay na ebidensya.

ANG NAKAKAGIMBAL NA LIHIM

Ikatlong gabi. Tulog na ang lahat. Si Brenda ay nasa kanyang kwarto, may kausap sa telepono. Si Sophia, na nagkukunwaring nag-mo-mop sa hallway, ay dahan-dahang lumapit sa pinto. Bahagya itong nakabukas.

Narinig niya ang boses ni Brenda. Iba ang tono. May halong takot at pagmamadali.

“Oo nga! Pakakasalan ko na siya sa Sabado! Konting tiis na lang!” bulong ni Brenda sa kausap. “Kapag kasal na kami, akin na ang kalahati ng yaman. Tapos, gagawin ko rin sa kanya ang ginawa natin kay Cecilia.”

Natigilan si Sophia. Nanlamig ang buong katawan niya. Ginawa kay Cecilia?

“Huwag kang mag-alala,” patuloy ni Brenda. “Yung gamot na niregalo ko kay Ricardo, unti-unti nang tumatalab. Ubo na siya ng ubo. Parang natural death lang ang mangyayari. Walang makakahalata, gaya ng hindi nila nahalata na nilason natin si Cecilia gamit ang herbal tea na ‘yun.”

Tumawa si Brenda nang mahina. “Napakadaling utuin ng mga mayayaman. Akala nila, anghel ako. Hindi nila alam, ako ang kamatayan nila. Sige na, bye. Ihanda mo na ang ticket natin pa-Europe kapag nakuha ko na ang pera.”

Napaupo si Sophia sa sahig. Tinakpan niya ang kanyang bibig para hindi humagulgol. Ang nanay niya… hindi namatay sa sakit. Pinatay. At ang tatay niya ang susunod! Ang babaeng papakasalan ng tatay niya ay isang serial killer na pera lang ang habol!

Nanginginig na bumalik si Sophia sa kwarto ng mga katulong. Kinuha niya ang kanyang hidden camera na suot-suot niya sa kanyang uniporme (na mukhang butones). Naka-record ang lahat. Naka-record ang pag-amin ni Brenda.

Kailangan niyang kumilos. Pero hindi pa ngayon. Kailangan niyang iligtas ang tatay niya sa pinaka-masakit na paraan para kay Brenda—sa harap ng lahat.

ANG ARAW NG KASAL

Dumating ang araw ng kasal. Ang mansyon ay pinalamutian ng pinakamagagarang bulaklak. Dumating si Don Ricardo galing Singapore, sabik na sabik na makita ang kanyang bride. Hindi niya alam ang nangyari dahil pinagbawalan ni Sophia ang mga guard na magsumbong.

Si Brenda ay nasa kwarto, suot ang isang napakamahal na wedding gown. “Inday!” sigaw niya. “Ayusin mo ang belo ko! Bilisan mo, tanga!”

Pumasok si Sophia, suot pa rin ang uniporme ng katulong. Inayos niya ang belo ni Brenda.

“Alam mo Inday,” sabi ni Brenda habang tinititigan ang sarili sa salamin. “Swerte mo, nakita mo akong ikasal. Pagkatapos nito, tanggal ka na. Ayoko ng mga pangit sa bahay ko.”

Ngumiti si Sophia. “Opo, Ma’am. Pero bago ako umalis, may regalo ako sa inyo.”

“Wala akong pakialam sa regalo ng pulubi. Umalis ka na!”

Nagsimula ang seremonya sa garden. Nandoon ang mga business partners, politiko, at mga kaibigan ni Don Ricardo. Naglakad si Brenda sa aisle, umiiyak-iyakan sa tuwa. Sinalubong siya ni Don Ricardo.

“Napaka-ganda mo, Brenda,” sabi ng Don.

“Salamat, Honey. Mahal na mahal kita,” sagot ni Brenda.

Nagsimula ang pari. “Kung mayroon mang tumututol sa kasalang ito, magsalita ngayon o manahimik magpakailanman.”

Katahimikan.

Biglang may nagsalita sa mikropono mula sa likuran.

“AKO. TUMUTUTOL AKO.”

Lahat ay lumingon. Nakatayo sa gitna ng aisle ang isang babaeng nakasuot ng napakagandang pulang gown, puno ng alahas, at may tindig na parang reyna.

Si Sophia.

Pero hindi na siya si “Inday.” Siya na si Sophia Del Valle.

“Sophia?” gulat na tanong ni Don Ricardo. “Anak? Akala ko ba nasa London ka pa?”

“Sophia?!” sigaw ni Brenda. Nanlaki ang mata niya. “Ikaw?! Ikaw ‘yung katulong?!”

Naglakad si Sophia palapit sa altar. Ang tunog ng kanyang heels ay umaalingawngaw sa katahimikan ng mga bisita.

“Oo, Brenda. Ako ‘yung katulong na tinapunan mo ng kape. Ako ‘yung katulong na pinakain mo sa sahig. At ako ‘yung katulong… na nakarinig ng plano mong patayin ang Daddy ko.”

“Sinungaling!” sigaw ni Brenda. “Ricardo, huwag kang maniwala sa kanya! Baliw siya! Nagseselos lang siya!”

“Baliw?” ngumiti si Sophia. “Pwes, panoorin natin kung sino ang baliw.”

Senyales ni Sophia sa technician. Bumaba ang isang malaking screen sa stage.

Nag-play ang video.

Kitang-kita ng lahat ang pang-aapi ni Brenda kay “Inday.” Ang pagsigaw, ang pagtapon ng pagkain. Nagbulungan ang mga bisita. “Grabe, ang sama pala ng ugali niya.”

Pero hindi doon natapos.

Lumabas ang video ng gabing may kausap si Brenda sa telepono.

“Kapag kasal na kami, akin na ang kalahati ng yaman. Tapos, gagawin ko rin sa kanya ang ginawa natin kay Cecilia… nilason natin si Cecilia gamit ang herbal tea na ‘yun.”

Dumagundong ang boses ni Brenda sa speakers. Malinaw na malinaw.

Namutla si Don Ricardo. Napahawak siya sa dibdib niya. “Cecilia… nilason mo ang asawa ko?!”

“Hindi! Hindi totoo ‘yan! Edited ‘yan!” sigaw ni Brenda, nagwawala. Tatakbo sana siya, pero pinalibutan na siya ng mga pulis na kanina pa nakaabang sa utos ni Sophia.

Lumapit si Don Ricardo kay Brenda. Ang mukha ng Don ay puno ng sakit at galit. “Minahal kita, Brenda. Pinagkatiwalaan kita. Iyon pala… ikaw ang pumatay sa asawa ko. At papatayin mo rin ako?”

“Ricardo, maniwala ka! Mahal kita!” pagmamakaawa ni Brenda.

“Huwag mo akong hawakan!” sigaw ni Don Ricardo. “Hulihin niyo ang babaeng ‘yan! I want her to rot in jail!”

Pinosasan si Brenda sa harap ng daan-daang bisita. Hiyang-hiya siya. Ang gown niya ay naging simbolo ng kanyang kahihiyan. Habang kinakaladkad siya ng mga pulis, lumapit si Sophia sa kanya.

“Sabi mo, aalisin mo ako sa bahay na ‘to?” bulong ni Sophia. “Tama ka. Aalis ako para magbakasyon kasama ang Daddy ko. Pero ikaw? Aalis ka papuntang kulungan. Good luck sa paglilinis ng inidoro doon. Sana may toothbrush ka.”

Dinala si Brenda sa presinto. Kinasuhan siya ng Murder at Attempted Murder. Nabunyag din na marami na siyang nabiktimang mayayamang matatanda noon gamit ang parehong modus.

Si Don Ricardo naman ay agad na nagpa-check up at nalamang may lason nga sa kanyang dugo. Agad siyang ginamot at nakaligtas.

Nagyakapan ang mag-ama. “Patawarin mo ako, Sophia. Muntik na tayong mapahamak dahil sa pagkabulag ko,” iyak ni Don Ricardo.

“Wala ‘yun, Dad. Ang mahalaga, ligtas ka na. At nabigyan natin ng hustisya si Mommy,” sagot ni Sophia.

Mula noon, hindi na muling nag-asawa si Don Ricardo. Itinuon niya ang oras niya sa kanyang anak at sa pagpapalago ng negosyo. Si Sophia naman ay naging isang mahusay na CEO.

Ang kwentong ito ay naging leksyon sa lahat: Huwag magpadala sa tamis ng salita at ganda ng mukha. Kilalanin ang tao. At higit sa lahat, huwag maliitin ang mga nasa ibaba—dahil hindi mo alam, baka ang “katulong” na inaapi mo ay siya palang may hawak ng iyong kapalaran.

Kayo mga ka-Sawi, anong gagawin niyo kung malaman niyong ang stepmom niyo ay may masamang balak? Gagawin niyo rin ba ang ginawa ni Sophia? Mag-comment sa ibaba at i-share ang kwentong ito para magsilbing babala! 👇👇👇