Sa isang pribado at high-tech na laboratoryo sa Quezon City, kilala si Dr. Mateo bilang isang “unconventional scientist.” Ang kanyang espesyalisasyon ay Thanatology o ang pag-aaral sa kamatayan. Marami ang nandidiri sa kanyang trabaho, ngunit para sa kanya, ang bawat bangkay ay may kwento, at ang siyensya ang susi para marinig ito. Ang kanyang pinakabagong proyekto ay ang “Project Lazarus”—isang pag-aaral kung ano ang eksaktong nangyayari sa katawan ng tao sa unang 24 oras matapos itong ilibing. Gumagamit siya ng mga espesyal na kabaong na nilagyan ng high-definition night vision cameras, sensitive microphones, at oxygen sensors.

Ang kanyang subject para sa eksperimentong ito ay si Isabella, isang 30-anyos na heredera ng isang malaking kumpanya ng tela. Ayon sa medical report, namatay si Isabella dahil sa sudden cardiac arrest habang natutulog. Ang kanyang asawang si Gary, na siyang nagmana ng lahat ng yaman, ay agad na pumayag sa eksperimento ni Dr. Mateo. Ang katwiran ni Gary, “Gusto kong makatulong si Isabella sa siyensya kahit wala na siya.” Pero napansin ni Dr. Mateo na parang nagmamadali si Gary. Gusto nitong mailibing agad ang asawa sa loob ng 24 oras at makuha ang “donation fee” na ibibigay ng laboratoryo.

Sa burol, nag-aarte si Gary. Umiiyak nang malakas, niyayakap ang kabaong, at sinasabing hindi niya kaya ang mawalan ng asawa. “Mahal na mahal kita, Isabella! Bakit mo ako iniwan?!” sigaw ni Gary. Ang mga kamag-anak at kaibigan ay naaawa sa kanya. Pero si Dr. Mateo, habang ikinakabit ang mga sensor sa loob ng kabaong bago ito isara, ay may naramdamang kakaiba. Ang balat ni Isabella ay hindi kasing lamig ng karaniwang bangkay. Ang rigor mortis o ang pagtigas ng katawan ay tila wala pa. Pero dahil may death certificate na pirmado ng doktor ng pamilya, isinantabi ni Dr. Mateo ang kanyang hinala at itinuloy ang pag-install ng camera. Inilagay niya ang camera sa bandang ulunan, tago at hindi mapapansin.

Dumating ang oras ng libing. Isinara ang kabaong. Ibinaba ito sa hukay na anim na talampakan ang lalim. Narinig sa microphone ng camera ang pagbagsak ng lupa sa ibabaw ng kahoy. Blag. Blag. Blag. Unti-unting dumilim ang monitor ni Dr. Mateo hanggang sa maging pitch black. Tanging ang infrared mode na lang ang gumagana, na nagpapakita ng mapayapang mukha ni Isabella sa loob ng masikip na espasyo.

Bumalik si Dr. Mateo sa kanyang lab. Nakatutok siya sa monitor. Ang plano ay obserbahan ang katawan sa loob ng 24 oras. Sa unang dalawang oras, walang pagbabago. Tahimik. Nakakabingi ang katahimikan. Si Gary naman ay umuwi na sa kanilang mansyon at nagpa-party, nagdiriwang na sa wakas ay solo na niya ang yaman ng asawa.

Ikatlong oras. Bandang alas-syete ng gabi. Habang humihigop ng kape si Dr. Mateo, napansin niya ang isang bahagyang paggalaw sa monitor.

Ang hintuturo ni Isabella… kumurap.

Akala ni Dr. Mateo ay “muscle spasm” lang ito o post-mortem reflex. Nangyayari iyon sa mga patay. Pero maya-maya, gumalaw ang ulo ni Isabella. At sa isang nakakakilabot na sandali, DUMILAT ang kanyang mga mata.

Nanlaki ang mga mata ni Dr. Mateo. “Diyos ko po!” bulong niya.

Sa monitor, kitang-kita ang takot sa mukha ni Isabella. Nagsimula itong huminga nang mabilis. Ang oxygen sensor sa kabaong ay nag-alarm. Mabilis na bumababa ang oxygen level dahil sa panic ng babae.

“Tulong! Tulungan niyo ako!” sigaw ni Isabella sa loob ng kabaong. Ang boses niya ay garalgal at muffled, pero rinig na rinig sa high-sensitivity microphone. “Bakit madilim?! Asan ako?! Gary! Gary!”

Kinakalampag ni Isabella ang takip ng kabaong. Kinukudkod niya ang satin na tela hanggang sa dumugo ang kanyang mga kuko. Umiiyak siya. “Buhay ako! Huwag niyo akong ilibing! Tulong!”

Hindi na nag-aksaya ng panahon si Dr. Mateo. Alam niyang mayroon lang siyang ilang oras bago maubusan ng hangin si Isabella. Mabilis niyang tinawagan ang hepe ng pulisya at ang rescue team. “Emergency! May buhay na tao sa sementeryo! Sa Plot 143! Hukayin niyo ngayon din!”

Habang papunta ang mga rescuer, nire-review ni Dr. Mateo ang audio recording bago ilibing si Isabella. Gusto niyang malaman kung paano ito nangyari. May na-record ang camera noong mga sandaling iniwan sandali ng mga tao si Gary at ang kabaong bago ito isara.

Sa recording, narinig ang boses ni Gary. Malapit na malapit sa bangkay.

“Paalam na, mahal ko. Salamat sa yaman. Masyado ka kasing matalino eh, muntik mo nang malaman na nilulustay ko ang kumpanya mo. Buti na lang, effective ang Tetrodotoxin. Yung lason sa puffer fish na nabili ko. Paralisado ka lang, mukhang patay, bumagal ang puso, pero buhay ang diwa mo. Sayang, hindi mo na maiko-correct ang audit. Enjoyin mo ang impyerno.”

Pagkatapos noon, narinig ang tawa ni Gary at ang pagsara ng kabaong.

Nanlamig si Dr. Mateo. Hindi inatake sa puso si Isabella. NILASON SIYA. Ginawang paralisado para magmukhang patay at ilibing nang buhay! Isa itong karumal-dumal na krimen! Ang tinatawag na “Zombification” poison.

Nakarating ang mga pulis at rescuer sa sementeryo. Umuulan nang malakas. Maputik. Pero naghukay sila nang mabilis. Gamit ang pala at kamay, binungkal nila ang lupa. Sa ilalim, naririnig nila ang mahihinang katok mula sa kabaong. “Bilisan niyo! Nauubusan na siya ng hangin!” sigaw ni Dr. Mateo sa telepono.

Nang mabuksan ang kabaong, bumulaga sa kanila si Isabella. Namumutla, pawisan, duguan ang mga daliri, at halos wala nang malay. Pero buhay siya. Agad siyang binigyan ng oxygen at isinugod sa ospital.

Samantala, sa mansyon ni Gary, nasa kalagitnaan ito ng inuman kasama ang kanyang kabit. “Cheers! Para sa bilyones!” sigaw ni Gary.

Biglang bumukas ang pinto. Pumasok ang SWAT Team at mga pulis.

“Gary Valenciano (hindi tunay na apelyido), inaaresto ka namin sa kasong Frustrated Parricide at Attempted Murder!”

“Ano?! Anong ebidensya niyo?!” sigaw ni Gary, lasing at matapang pa. “Patay na ang asawa ko! Inatake sa puso!”

Pumasok si Dr. Mateo, hawak ang laptop. “Patay ba? Panoorin mo ito.”

Ipinakita niya ang video ni Isabella na nagwawala sa kabaong. At ipinarinig niya ang audio recording ng confession ni Gary.

“Effective ang Tetrodotoxin… Enjoyin mo ang impyerno…” umalingawngaw ang boses ni Gary sa buong mansyon.

Namutla si Gary. Nabitawan niya ang baso. Ang kabit niya ay tumakbo sa takot.

“Paano… paano…” utal na tanong ni Gary.

“Naglagay ako ng camera para sa science,” sagot ni Dr. Mateo. “Pero ang nahuli ko ay isang demonyo.”

Sa ospital, nagkamalay si Isabella. Mahina pa siya, pero nang malaman niyang ligtas na siya at kulong na si Gary, napaluha siya sa pasasalamat. Nalaman ng mga doktor na tama ang hinala ni Dr. Mateo—may lason nga sa katawan ni Isabella na nagpabagal ng tibok ng puso niya kaya hindi ito na-detect ng unang doktor (na posibleng binayaran din ni Gary).

Ang kwento ng “Babaeng Nabuhay sa Kabaong” ay naging headline sa buong mundo. Si Dr. Mateo ay pinarangalan dahil sa kanyang teknolohiya na nagligtas ng buhay.

Si Gary ay nahatulan ng habambuhay na pagkakulong. Sa loob ng selda, gabi-gabi siyang binabangungot. Naririnig niya ang kaluskos sa kabaong. Nararamdaman niya ang sikip. Ang parusa sa kanya ay hindi lang rehas, kundi ang multo ng kanyang kasamaan.

Si Isabella naman, matapos maka-recover, ay ginamit ang kanyang yaman para tumulong sa mga biktima ng domestic violence at nag-donate ng malaking halaga sa research ni Dr. Mateo. Naging matalik silang magkaibigan.

Napatunayan sa kwentong ito na walang lihim na hindi nabubunyag. Kahit ibaon mo pa sa lupa, ang katotohanan ay laging aahon at lilitaw. Ang kasamaan ay may hangganan, at ang hustisya, sa tulong ng Diyos at minsan ay ng teknolohiya, ay laging mananaig.

Kayo mga ka-Sawi, anong gagawin niyo kung nalaman niyong ang asawa niyo ay may planong masama sa inyo? At ano ang reaksyon niyo sa teknolohiyang may camera sa kabaong? Nakakatakot ba o nakakatulong? Mag-comment sa ibaba at i-share ang kwentong ito para magsilbing babala sa lahat! 👇👇👇