Sa loob ng apat na sulok ng Senado, kung saan karaniwang maririnig ang pormal at mahinahong diskusyon tungkol sa mga batas at pondo, isang mainit na tagpo ang pumukaw sa atensyon ng publiko at naging usap-usapan sa bawat sulok ng social media. Ito ay ang matinding palitan ng kuro-kuro at tila pagkakainitan sa pagitan ng dalawang makapangyarihang babae sa pulitika na sina Senator Imee Marcos at Senator Loren Legarda. Ang mitsa ng tensyon ay hindi basta-basta, sapagkat nakasalalay dito ang bilyong pisong pondo na galing sa kaban ng bayan, na nakalaan sana para sa pagpapaganda ng imahe ng turismo ng Pilipinas. Sa gitna ng mga pagsubok na kinakaharap ng bansa, ang halagang ito ay sapat na para magdulot ng diskusyon kung ito ba ay luho o pangangailangan.

Ang isyu ay umikot sa panukalang budget ng Department of Tourism (DOT), partikular na ang alokasyon para sa kanilang branding campaign. Bilang chairman ng Committee on Finance at sponsor ng budget ng DOT, tungkulin ni Senator Loren Legarda na ipagtanggol at ipaliwanag ang bawat sentimo na hinihingi ng ahensya. Sa kabilang banda, bilang isang mambabatas na kilala sa pagiging prangka at mapanuri, hindi pinalampas ni Senator Imee Marcos ang pagkakataon na busisiin ang naturang pondo. Ang kanyang pangunahing tanong ay simple ngunit tumatagos: Bakit kailangan nating gumastos ng ganito kalaki para baguhin ang isang bagay na subok na at kilala na ng buong mundo? Tinutukoy niya ang sikat na slogan na “It’s More Fun in the Philippines,” na sa loob ng mahabang panahon ay naging tatak na ng ating bansa sa mga dayuhan.

Sa naging palitan, mararamdaman ang bigat ng bawat salita. Ipinunto ni Senator Marcos na ang dating slogan ay epektibo pa rin at nananatiling “catchy” o madaling tandaan para sa mga turista. Para sa kanya, tila isang pagsasayang ng pondo ang paglunsad ng panibagong kampanya na “Love the Philippines” kung ang kapalit nito ay bilyong pisong gastos na maaari sanang ilaan sa ibang aspeto ng turismo, tulad ng pagpapaganda ng mga paliparan o imprastraktura. Ang kanyang pagtatanong ay sumasalamin sa sentimyento ng maraming Pilipino na nagtataka kung bakit inuuna ang pagpapalit ng logo at slogan gayong marami pang mas kritikal na problema ang dapat solusyunan. Ang diin ng kanyang argumento ay nasa praktikalidad at tamang paggamit ng limitadong yaman ng gobyerno.

Sa kabilang banda, makikita ang dedikasyon ni Senator Legarda na ipaliwanag ang panig ng DOT. Bilang sponsor, siya ang tumatayong boses ng ahensya sa plenaryo. Ipinaliwanag niya na ang pagbabago ay bahagi ng ebolusyon ng turismo at ang pagnanais na ipakita ang iba pang aspeto ng Pilipinas bukod sa pagiging “masaya.” Gayunpaman, habang tumatagal ang pagtatanong, tila tumataas din ang emosyon. Hindi naiwasan na magkaroon ng mga sandaling tila nagkakapikunan o nagkakaroon ng frustration sa parehong panig. Ito ay isang natural na reaksyon lalo na kapag ang pinag-uusapan ay malaking halaga at magkaibang prinsipyo sa pamamahala. Ang bawat sagot ni Legarda ay tila sinusukat at hinahamon ng mga follow-up na tanong ni Marcos, na nagpapakita na hindi basta-basta maipapasa ang budget nang walang masusing pagsusuri.

Ang ganitong klase ng “sagutan” sa Senado ay mahalaga dahil dito nasusubok ang katatagan ng mga panukala. Hindi ito simpleng away-pulitika kundi isang proseso ng demokrasya kung saan ang bawat piso ng taong-bayan ay binabantayan. Ang tensyon sa pagitan nina Marcos at Legarda ay nagbigay-diin sa responsibilidad ng mga opisyal na maging transparent at accountable. Ipinakita nito na kahit magkaalyado sa administrasyon, hindi dapat nawawala ang check and balance. Ang pagiging “fiscalizer” ni Senator Imee ay nagsilbing boses ng mga nagtatanong na mamamayan, habang ang pagdepensa ni Senator Loren ay nagpapakita ng proseso ng gobyerno sa pagpaplano ng mga proyekto.

Ngunit sa likod ng teknikal na aspeto ng budget hearing, hindi maikakaila ang emosyonal na epekto nito sa mga manonood. Ang makita ang dalawang prominente at matatalinong babae na nagpapalitan ng argumento ay nagbigay ng mensahe na seryoso ang usaping ito. Ang halagang isang bilyon ay hindi biro. Sa panahong ang presyo ng bilihin ay tumataas at marami ang naghihikahos, ang balita tungkol sa ganito kalaking gastos para sa “branding” ay talagang magpapainit ng ulo ng karaniwang Pilipino. Ang tanong na naiiwan sa isipan ng marami: Sulit ba talaga?

Ang isyung ito ay hindi lamang tungkol sa slogan. Ito ay tungkol sa prayoridad. Ang turismo ay isa sa mga haligi ng ating ekonomiya, at totoo na kailangan natin itong palakasin. Ngunit ang paraan ng pagpapalakas—kung sa pamamagitan ba ng magandang logo o sa pamamagitan ng maayos na serbisyo at pasilidad—ay ang tunay na pinagtatalunan. Ang “Love the Philippines” campaign ay dumaan sa maraming kontrobersya, mula sa video footage issues hanggang sa budget nito, at ang pagdinig na ito sa Senado ay lalo lamang nagpaypay sa apoy ng diskusyon.

Sa huli, ang sagutan nina Senator Imee Marcos at Senator Loren Legarda ay higit pa sa pulitika. Ito ay paalala na ang pondo ng bayan ay galing sa pawis at hirap ng bawat Pilipino. Ang bawat desisyon kung saan ito dadalhin ay dapat dumaan sa butas ng karayom. Ang nangyaring debate ay patunay na buhay ang demokrasya sa loob ng Senado, ngunit patunay din ito na kailangan ng patuloy na pagbabantay ng publiko. Ang hamon ngayon sa Department of Tourism at sa iba pang ahensya ng gobyerno ay patunayan na ang bawat pisong ginastos ay may katumbas na serbisyo at benepisyo para sa bayan, at hindi lamang mapupunta sa mga proyektong maganda sa papel ngunit kulang sa gawa. Ang taong-bayan ang huling huhusga kung ang “Love the Philippines” ay tunay na mararamdaman o mananatiling slogan lamang na binayaran ng bilyon.