Sa loob ng St. Raphael Medical Center, ang pinakamahal at pinaka-modernong ospital sa bansa, ay may nagaganap na tensyonadong eksena. Ang “Operating Theater 1” ay puno ng pinakamagagaling na doktor mula sa iba’t ibang panig ng mundo. Nandoon si Dr. Lucas, ang tinitingalang Chief of Surgery; si Dr. Tanaka mula sa Japan; at si Dr. Williams mula sa Amerika. Ang pasyente sa mesa ay si Angel, ang pitong taong gulang na anak ni Don Ricardo, ang nagmamay-ari ng pinakamalaking kumpanya ng langis sa bansa. Si Angel ay mayroong “Phantom Tumor” sa puso—isang kondisyon kung saan may bumabarang mass sa kanyang aorta na nagpapahinto ng daloy ng dugo, pero hindi ito makita sa mga karaniwang scan. Kapag binubuksan naman ang dibdib, tila naglalaho ito o lumilipat ng pwesto. Ito ang tinaguriang “The Impossible Surgery.”

Limang oras na silang nag-oopera. Bukas na ang dibdib ng bata. Ang monitor ng heart rate ay pabagal nang pabagal. “Beep… beep… beep…” Ang tunog na iyon ay parang countdown ng kamatayan. Pawisan na si Dr. Lucas. “Hindi ko makita! Nasaan ang blockage?!” sigaw niya sa frustration. “We have checked the left ventricle, the aorta, everything is clear but the blood pressure is dropping!” sabi naman ni Dr. Williams. “We are losing her,” mahinang sabi ni Dr. Tanaka. Sa viewing deck sa itaas, kung saan nanonood si Don Ricardo sa likod ng salamin, napaluhod ang bilyonaryo. “Diyos ko… iligtas niyo ang anak ko. Ibibigay ko ang lahat ng yaman ko, huwag lang siya,” hagulgol ng ama.

Sa labas ng operating room complex, sa may service hallway, may isang batang lalaki na nagngangalang Elian. Si Elian ay labindalawang taong gulang, payat, maitim ang balat dahil sa araw, at suot ang isang malaking t-shirt na punit-punit. Siya ay isang “batang kalakal.” Nakapuslit siya sa ospital sa pamamagitan ng delivery entrance para maghanap ng mga karton at plastic bottles sa basurahan ng ospital. Gutom na gutom si Elian. Ang huli niyang kain ay kahapon pa—isang piraso ng tinapay na nakita niya sa kalsada. Habang naghahalungkat siya sa isang trash bin malapit sa pinto ng OR complex, narinig niya ang komosyon. Nakita niyang bahagyang nakabukas ang pinto dahil lumabas ang isang nurse na umiiyak at nagmamadaling kumuha ng dagdag na dugo.

Dahil sa kuryosidad, at tila may bumubulong sa kanya na pumasok, dahan-dahang lumapit si Elian. Sumilip siya. Nakita niya ang mga doktor na natataranta. Nakita niya ang batang babae na nakahiga, maputla, at halos wala nang buhay. At higit sa lahat, nakita niya ang malaking high-definition monitor na nagpapakita ng live feed ng puso ng pasyente. Sa sandaling iyon, parang bumagal ang oras para kay Elian. Ang kanyang mga mata, na sanay sa dilim at dumi ng lansangan, ay biglang nagkaroon ng kakaibang talas. Tinitigan niya ang monitor. Isang segundo. Dalawang segundo. At bigla niyang nakita ang sagot.

Sa loob ng OR, sumigaw na si Dr. Lucas. “Time of death calling… hindi na natin siya kaya. I am sorry, gentlemen. We failed.” Ibababa na sana nila ang mga scalpel. I-aannounce na sana ang pagkamatay ng bata. Ngunit biglang bumukas nang malaki ang pinto. “HUWAG NIYONG ITIGIL!” sigaw ng isang boses na hindi pamilyar. Napalingon ang lahat ng doktor, nurse, at pati si Don Ricardo sa itaas. Nakita nila si Elian. Marumi. Walang tsinelas. May bitbit na sako. “Sino ‘yan?! Guard! Paano nakapasok ang pulubi dito?!” galit na sigaw ni Dr. Lucas. “Ilalabas niyo ‘yan! Sterile ang environment na ito! Papatayin niya ang pasyente sa bacteria!”

Dadaluhungin na sana ng mga nurse si Elian para kaladkarin palabas, pero hindi natinag ang bata. Itinuro niya ang monitor gamit ang kanyang maruming daliri. “Mali ang tinitingnan niyo! Hindi tumor ‘yan! Parasitic twin residue ‘yan na nakadikit sa likod ng pulmonary artery! Tingnan niyo ang anino sa gilid ng balbula! Kapag humihinga siya, natatakpan ‘yun, pero kapag nag-exhale siya, lumalabas ang dulo! Hinihiwa niyo ang maling ugat!”

Natahimik ang buong kwarto. Ang mga salitang lumabas sa bibig ng batang gusgusin ay mga terminong medikal na pang-espesyalista. “Parasitic twin residue?” bulong ni Dr. Williams. “That’s… that’s theoretically possible but extremely rare.”

“Ano bang pinagsasasabi mo, bata?!” bulyaw ni Dr. Lucas. “Guard! Ilabas na ‘yan!”

“SANDALI!” Ang sigaw ay nanggaling sa speaker. Si Don Ricardo. Mula sa viewing deck, nakita niya ang determinasyon sa mata ng batang pulubi. Wala siyang mawawala. Mamamatay na rin naman ang anak niya. Ito na ang huling baraha. “Pakinggan niyo ang bata! Check what he is saying! Now!” utos ng Bilyonaryo.

Walang nagawa si Dr. Lucas kundi sumunod dahil takot siya sa may-ari ng ospital. “Fine! Titingnan natin para mapahiya ang batang ‘to at mapalayas na.” Inilipat ni Dr. Lucas ang camera ng laparoscope sa likod ng pulmonary artery, sa eksaktong lugar na itinuro ni Elian. Hinintay nilang mag-exhale ang ventilator.

At doon… sa isang sulok na hindi nila ginalaw… nakita nila. Isang maliit na mass na kulay abo, nakatago sa likod ng ugat, at pumipigil sa daloy ng dugo tuwing pumipintig ang puso.

“My God…” bulong ni Dr. Tanaka. “He’s right. It’s there.”

Nanlaki ang mga mata ni Dr. Lucas. Ang “Impossible Surgery” na sumira sa diskarte ng mga pinakamagagaling na doktor sa mundo ay nalutas ng isang batang namumulot ng basura sa loob lang ng limang segundo.

“Bilisan niyo! Tanggalin niyo na habang nakikita pa!” utos ni Elian, na para bang siya ang Head Surgeon.

Dahil sa gabay ni Elian, naging madali na ang lahat. Naalis ang mass. Bumalik ang normal na tibok ng puso ni Angel. “Beep… beep… beep…” Lumakas ang tunog. Naging stable ang blood pressure. Ligtas na ang bata. Nagpalakpakan ang mga tao sa viewing deck. Si Don Ricardo ay napaupo sa sahig, umiiyak sa tuwa.

Matapos ang operasyon, hinarap ng mga doktor si Elian. Hindi na siya pinalabas. Nilinis siya ng mga nurse at binihisan ng scrub suit dahil utos ni Don Ricardo. “Sino ka ba talaga, iho?” tanong ni Dr. Lucas, na ngayon ay hiyang-hiya na sa inasal niya kanina. “Paano mo nalaman ang ganung klaseng kondisyon? Saan ka nag-aral?”

Yumuko si Elian. “Hindi po ako nakapag-aral, Doc. Grade 1 lang po ang natapos ko.”

“Imposible!” sabi ni Dr. Williams. “You used terms like ‘pulmonary artery’ and ‘parasitic twin residue’. You knew exactly where to look.”

Huminga nang malalim si Elian. “Ang Tatay ko po… dati po siyang doktor. Si Dr. Gabriel Mariano.”

Napasinghap si Dr. Lucas. “Gabriel Mariano? Ang henyong cardiologist na nawala sampung taon na ang nakararaan? Ang sinasabing nabaliw?”

“Hindi po siya nabaliw,” madiing sagot ni Elian, may halong luha sa mga mata. “Na-frame up po siya ng mga kasama niya sa ospital dahil naiinggit sila sa galing niya. Tinanggalan siya ng lisensya at nawala ang lahat sa amin. Namatay si Nanay sa sama ng loob. Si Tatay, naging palaboy. Pero kahit nasa kalsada kami, tinuturuan niya ako. Dini-drawing niya sa karton ang puso ng tao. Kinukuwento niya sa akin ang mga rare cases na na-encounter niya. Ang kaso po ng batang ‘yan… ‘yan po ang huling kaso na pinag-aaralan ni Tatay bago siya namatay sa tuberculosis noong nakaraang buwan. Sabi niya, ‘Elian, tandaan mo ‘to. Balang araw, may makikita kang ganito. Iligtas mo siya para sa akin.’”

Tumulo ang luha ni Elian. “Kaya noong nakita ko po ang monitor, narinig ko ang boses ni Tatay. Sabi niya, ‘Anak, tingnan mo ang likod ng ugat. Nandiyan ang sagot.’”

Natahimik ang buong operating complex. Ang mga doktor na puno ng yabang kanina ay napayuko sa hiya. Ang batang inakala nilang basura ay anak pala ng isang alamat na pinabagsak ng maruming sistema ng medisina. Si Elian, sa kabila ng gutom at hirap, ay bitbit ang karunungan ng kanyang ama.

Bumaba si Don Ricardo at niyakap si Elian nang mahigpit. “Iniligtas mo ang buhay ng anak ko. Utang ko sa’yo ang lahat.”

“Hindi po,” sagot ni Elian. “Iniligtas po siya ng Tatay ko.”

Dahil sa pangyayari, nilinis ni Don Ricardo ang pangalan ni Dr. Gabriel Mariano. Ibinunyag ang katotohanan at kinasuhan ang mga doktor na nag-frame up sa kanya noon. Si Elian naman ay inampon ni Don Ricardo. Hindi lang siya binigyan ng bahay at pagkain, kundi ipinadala siya sa pinakamagandang paaralan.

Lumipas ang labinlimang taon.

Sa parehong operating room sa St. Raphael Medical Center, may isang bagong pasyente na may “Impossible Case.” Ang mga baguhang doktor ay sumusuko na.

“Wala na tayong magagawa,” sabi ng isang resident doctor.

Biglang bumukas ang pinto. Pumasok ang isang lalaking matangkad, gwapo, at may suot na white coat na may burdang “Dr. Elian Mariano, Chief of Surgery.”

“Walang imposible sa taong marunong tumingin,” sabi ni Dr. Elian habang sinusuot ang kanyang gloves. Tiningnan niya ang monitor, ngumiti, at sinabing, “Simulan na natin.”

Napatunayan ni Elian na ang tunay na galing ay wala sa yaman o sa anyo. Minsan, ang solusyon sa pinakamahihirap na problema ay nasa kamay ng mga taong hindi natin pinapansin. Ang batang pulubi noon, ngayon ay ang pinakamagaling na doktor na nagdugtong sa pangarap ng kanyang yumaong ama.

Ang aral: Huwag na huwag mamaliitin ang kapwa. Bawat tao, anuman ang estado sa buhay, ay may kwento at kakayahan na pwedeng magpabago ng mundo. At ang karunungan, kapag ipinamana ng may pagmamahal, ay hinding-hindi mananakaw ng kahirapan.

Kayo mga ka-Sawi, naniniwala ba kayo na ang talino ay namamana o napag-aaralan? Ano ang gagawin niyo kung kayo ang doktor sa loob at may pumasok na pulubi na nagmamagaling? Mag-comment sa ibaba at i-share ang kwentong ito para magbigay inspirasyon! 👇👇👇