Mabigat ang ulan at humahagupit ang hangin sa isang liblib na baryo sa probinsya ng Quezon noong gabing isinilang ang isang sanggol na babae. Sa loob ng maliit na nipang bahay, imbes na tuwa ang marinig, sigaw ng takot at pandidiri ang umalingawngaw. Si Tessa, ang ina, ay halos himatayin nang makita ang anyo ng bata. Ang sanggol ay ipinanganak na may “cleft palate” o bingot na malala, may malaking itim na balat na tumatakip sa kalahati ng mukha, at may deperensya sa likod na nagmumukhang kuba.

“Ano ‘yan?! Bakit ganyan ang itsura niyan?!” sigaw ni Romy, ang ama. “Ang lahi natin ay magaganda at gwapo! Saan galing ang halimaw na ‘yan?!”

Dahil sa takot sa sasabihin ng mga kapitbahay at sa paniniwalang “malas” ang bata, nagdesisyon ang mag-asawa ng isang karumal-dumal na bagay. Binalot nila ang sanggol sa isang lumang sako. Sa gitna ng bagyo, dinala ni Romy ang bata sa pampang ng umaapaw na ilog. “Pasensya ka na. Hindi ka namin kayang buhayin. Mamalasin lang kami sa’yo,” bulong ni Romy bago iniwan ang sako sa gilid ng rumaragasang tubig. Umuwi sila at pinalabas na “stillborn” o patay na nang ipinanganak ang bata.

Ngunit sadyang may awa ang Diyos. Isang matandang basurero na nagngangalang Tatay Gusting ang napadaan sa ilog para maghanap ng maanod na kahoy o yero. Narinig niya ang iyak ng sanggol na halos matabunan na ng tunog ng ulan. Agad niyang kinuha ang sako. Nang makita ang itsura ng bata, hindi siya nandiri. Sa halip, niyakap niya ito. “Kawawa ka naman, munting anghel. Huwag kang mag-alala, ligtas ka na.”

Pinangalanan niya itong “Angela.”

Lumaki si Angela sa piling ni Tatay Gusting sa isang barong-barong sa Tondo. Mahirap ang buhay. Madalas silang kinukutya. “Halimaw! Pangit! Aswang!” sigaw ng mga batang lansangan kay Angela. Umuuwi siyang umiiyak, pero laging nandiyan si Tatay Gusting para yakapin siya. “Anak, huwag mong intindihin ang panlabas na anyo. Ang tunay na ganda ay nasa puso. Matalino ka, mabait ka. Balang araw, magugulat sila sa’yo.”

At tama si Tatay Gusting. Matalino si Angela. Kahit hirap magsalita dahil sa bingot, siya ang laging top sa klase. Ang kanyang talino ay napansin ng isang American Missionary na bumisita sa kanilang lugar. Naawa at humanga ang misyonaryo sa kanya. Kinuha siya nito bilang scholar at dinala sa Amerika para maoperahan ang kanyang mukha at likod.

Masakit man, naghiwalay sila ni Tatay Gusting. “Babalikan kita, Tay. Pangako. I aahon kita sa hirap,” iyak ni Angela. “Hihintayin kita, anak. Mag-aral kang mabuti,” sagot ng matanda.

Lumipas ang dalawampung taon.

Sa Amerika, si Angela ay naging si “Angelica Stone.” Matapos ang serye ng reconstructive surgeries, ang dating “halimaw” ay naging isang napakagandang dilag. Hindi lang siya maganda, isa na rin siyang matagumpay na Fashion Designer at CEO ng isang global charity foundation. Naging bilyonaryo siya. Pero hindi niya nakalimutan ang kanyang pangako. Umuwi siya ng Pilipinas para hanapin si Tatay Gusting at para maglunsad ng isang malaking medical mission sa probinsya kung saan siya ipinanganak.

Nalaman ni Angelica na namatay na pala si Tatay Gusting limang taon na ang nakararaan dahil sa sakit. Durog na durog ang puso niya. Huli na siya. Bilang pag-alala sa kabutihan ng matanda, itinuloy niya ang medical mission sa probinsya ng Quezon—sa lugar ng kanyang tunay na mga magulang.

Sa gymnasium ng bayan, libo-libong mahihirap ang pumila. Namimigay si Angelica ng pagkain, gamot, at pera. Naka-suot siya ng eleganteng puting dress, naka-shades, at pinalilibutan ng mga bodyguard. Ang lahat ay humahanga sa kanyang ganda at yaman.

Sa dulo ng pila, naroon ang isang matandang mag-asawa. Gusgusin, payat, at halatang hirap na hirap sa buhay. Sina Romy at Tessa.

Nalugi ang kanilang kabuhayan matapos nilang itapon ang sanggol noon. Nasunugan sila, nagkasakit si Romy, at iniwan sila ng iba nilang mga anak na lumaking waldas at walang galang. Ngayon, namamalimos na lang sila.

“Romy, tignan mo ‘yung mayaman na babae. Ang ganda niya, para siyang artista,” bulong ni Tessa. “Sana maabutan tayo ng tulong. Kailangan mo ng gamot sa ubo.”

Nang makalapit sila sa unahan, lumuhod si Tessa sa harap ni Angelica. “Ma’am! Parang awa niyo na po! Tulungan niyo kami! Ang asawa ko po, may sakit! Wala kaming makain! Kahit konting barya lang po!”

Tinitigan ni Angelica ang mag-asawa. Sa likod ng kanyang shades, tumulo ang kanyang luha. Kilala niya ang mga ito. Nakita niya ang mga litrato nila sa files ng DSWD noong hinahanap niya ang kanyang biological parents. Sila ang nagtapon sa kanya.

Dahan-dahang tinanggal ni Angelica ang kanyang shades.

“Tumayo kayo,” utos ni Angelica. Ang boses niya ay may otoridad ngunit may halong pamilyar na tono.

Tumayo sina Romy at Tessa, nanginginig sa hiya at gutom. Tinitigan nila ang mukha ng bilyonaryo. Napakaganda. Makinis. Walang bahid.

“Hindi niyo ba ako kilala?” tanong ni Angelica.

“H-Hindi po, Ma’am… ngayon lang po namin kayo nakita,” sagot ni Romy.

Ngumiti nang mapait si Angelica. Hinawi niya ang kanyang buhok sa kanang bahagi ng leeg. Doon, may isang maliit na peklat na hugis buwan. Isang birthmark na hindi kayang tanggalin ng surgery.

Nanlaki ang mga mata ni Tessa. Napahawak siya sa bibig niya. “Ang… ang balat na ‘yan…”

Naalala niya. Noong gabing ipinanganak niya ang sanggol, bago ito balutin sa sako, nakita niya ang balat na ‘yon sa leeg ng bata.

“Imposible…” bulong ni Romy. “Patay na siya… tinangay siya ng ilog…”

“Ang ilog na pinagtapunan niyo sa akin ay hindi ako nilunod,” madiing sabi ni Angelica. Natahimik ang buong gymnasium. Lahat ay nakikinig. “May isang basurero na sumagip sa akin. Siya ang nagmahal sa akin noong tinawag niyo akong halimaw. Siya ang nagpakain sa akin noong itinapon niyo ako na parang basura.”

“Ikaw… ikaw ‘yung anak namin?” nanginginig na tanong ni Tessa. Akmang yayakapin niya si Angelica. “Anak! Buhay ka! Diyos ko! Ang ganda-ganda mo na! Mayaman ka na!”

Umatras si Angelica. Hinarang ng mga bodyguard ang mag-asawa.

“Huwag niyo akong hawakan,” malamig na sabi ni Angelica. “Wala akong magulang na Romy at Tessa. Ang tatay ko ay si Tatay Gusting. Namatay siyang mahirap, pero siya ang pinakamayamang tao sa paningin ko dahil sa puso niya.”

“Anak, patawarin mo kami! Naghirap kami! Karma na namin ‘to! Maawa ka sa amin! Matanda na kami!” iyak ni Romy, lumuluhod ulit.

Tinitigan sila ni Angelica. Nakita niya ang kanilang pagdurusa. Gusgusin, may sakit, walang-wala. Ito na nga ang karma nila.

“Hindi ako nandito para maghiganti,” sabi ni Angelica. “Nandito ako para ipakita sa inyo na ang batang tinawag niyong malas, ay siya sanang mag-aahon sa inyo sa hirap kung minahal niyo lang siya.”

Kumuha si Angelica ng dalawang envelope.

“Ito,” sabi niya, inabot ang mga envelope. “Pera ‘yan. Sapat para magpagamot kayo at makapagsimula ng maliit na negosyo. ‘Yan ang huli kong tulong sa inyo.”

“Salamat anak! Salamat! Alam naming mahal mo kami!” tuwang-tuwang sabi ni Tessa, akala niya ay ayos na ang lahat.

“Huwag kayong magdiwang,” putol ni Angelica. “Ibinibigay ko ‘yan hindi bilang anak niyo, kundi bilang isang taong may awa sa kapwa. Pagkatapos nito, huwag na huwag niyo na akong lalapitan. Sa mata ng batas at sa mata ng Diyos, matagal na nating tinapos ang ugnayan natin noong gabing itinapon niyo ako sa ilog.”

“Pero anak—”

“Umalis na kayo. Bago pa magbago ang isip ko,” utos ni Angelica.

Walang nagawa sina Romy at Tessa kundi tanggapin ang pera at umalis habang pinagtitinginan ng mga tao. May pera nga sila, pero dala nila ang habambuhay na pagsisisi at kahihiyan. Alam nilang nawala sa kanila ang pinakamahalagang yaman—ang pagmamahal ng kanilang anak.

Si Angelica ay nagpatuloy sa kanyang misyon. Ipinangalan niya ang bagong ospital sa bayan bilang “Gusting Medical Center.”

Napatunayan ni Angelica na ang tunay na ganda ay hindi nakikita sa mukha, kundi sa kung paano ka bumangon mula sa putikan at kung paano ka nagpatawad kahit hindi mo nakalimutan. Ang “Ugly Duckling” ay naging isang Swan, hindi dahil sa retoke, kundi dahil sa busilak na puso ng taong nagpalaki sa kanya.

Kayo mga ka-Sawi, kung kayo si Angelica, magbibigay pa ba kayo ng pera sa magulang na nagtapon sa inyo? O hahayaan niyo na lang silang magdusa? Mag-comment sa ibaba at i-share ang kwentong ito para magsilbing aral sa lahat na ang bawat bata ay biyaya, anuman ang itsura nito! 👇👇👇