Malamig at nababalot ng hamog ang gabi sa Benguet. Sa loob ng isang lumang van, nakaupo si Nanay Luring, 70 anyos, nanginginig sa ginaw. Katabi niya ang kanyang kaisa-isang anak na si Rico. Si Rico ay isang ambisyosong accountant sa Maynila, ngunit baon sa utang dahil sa luho ng kanyang asawang si Stella. Si Nanay Luring naman ay may sakit sa bato at kailangan ng regular na dialysis. Para kay Rico at Stella, ang matanda ay isa na lamang “gastusin” na humihila sa kanila pababa.

“Anak, malayo pa ba tayo? Sabi mo kakain tayo sa labas,” mahinang tanong ni Nanay Luring. Gutom na siya. Ang suot niyang bestida ay manipis, hindi angkop sa lamig ng bundok. “Malapit na, Nay. May surprise ako sa’yo. Magandang view,” sagot ni Rico, pero hindi siya makatingin sa mata ng ina. Mahigpit ang hawak niya sa manibela. Pinagpapawisan siya nang malapot kahit malamig.

Huminto ang van sa isang madilim na bahagi ng Kennon Road. Walang street lights. Walang ibang sasakyan. Tanging huni ng insekto at ihip ng hangin ang maririnig. “Bumaba ka na, Nay. Nandito na tayo,” utos ni Rico. Inalalayan niya ang ina pababa. Dinala niya ito sa gilid ng kalsada, sa may railings na sira-sira na at nakadungaw sa malalim na bangin.

“Napakaganda dito, anak. Pero bakit ang dilim?” tanong ni Nanay Luring.

“Nay…” boses ni Rico, nanginginig. “Pagod na ako. Pagod na si Stella. Ubos na ang sweldo ko sa gamot mo. Hindi na namin kaya.”

Napatingin si Nanay Luring sa anak. “Anak? Anong ibig mong sabihin?”

“Sorry, Nay. Pero kailangan ko nang lumaya.”

Sa isang iglap, itinulak ni Rico ang kanyang ina. Hindi gaanong malakas, pero sapat para mawalan ng balanse ang mahinang matanda. “Rico!!!” sigaw ni Nanay Luring habang nahuhulog siya sa kadiliman.

Tumalikod si Rico. Umiiyak, pero tumatakbo pabalik sa van. “Wala na. Tapos na,” bulong niya sa sarili. Humarurot siya paalis, iniwan ang ina sa bingit ng kamatayan. Ang akala niya, tapos na ang problema niya. Ang akala niya, “accidental fall” ang magiging balita kinabukasan.

Ngunit hindi namatay si Nanay Luring.

Sa awa ng Diyos, sumabit ang kanyang damit sa isang makapal na sanga ng puno, ilang metro mula sa taas. Nakalambitin siya doon, sugatan, umiiyak, at tinatawag ang pangalan ng anak niya. “Rico… bakit? Bakit mo ako ginanito?”

Lumipas ang magdamag. Halos mamatay na siya sa lamig at takot. Kinaumagahan, isang convoy ng luxury cars ang dumaan. Ang may-ari, si Don Alfonso, ay isang retiradong business tycoon na naghahanap ng lupa sa Baguio. Huminto sila para umihi ang driver. Doon nila narinig ang mahinang daing.

Agad na rumesponde ang mga bodyguard ni Don Alfonso. Gamit ang lubid, inahon nila si Nanay Luring. Nang makita ni Don Alfonso ang kalagayan ng matanda—puno ng galos, pasa, at luha—naawa siya. Dinala niya ito sa ospital at sinagot ang lahat ng gastusin.

Nang magkamalay si Nanay Luring, hindi niya sinabi sa pulis ang totoo. Sabi niya, nadulas lang siya. Ayaw niyang makulong ang anak niya. Pero sa puso niya, namatay na ang “Rico” na kilala niya. Ang natira na lang ay ang kagustuhang bumangon at patunayan na hindi siya basura.

Dahil walang pamilya si Don Alfonso, at dahil nakita niya ang kabutihan at talino ni Nanay Luring (na dati palang guro bago nagkasakit), kinupkop niya ito. Dinala niya ito sa Amerika para ipagamot ang sakit sa bato. Doon, nag-aral muli si Luring ng business management. Naging kanang-kamay siya ng Don. Sa loob ng sampung taon, ang dating “pabigat” na matanda ay naging isang matalas at sopistikadang negosyante. Nang pumanaw si Don Alfonso, ipinamana niya ang kalahati ng kanyang yaman kay Luring bilang pasasalamat sa pag-aalaga nito sa kanya sa huling mga taon niya.

Si Nanay Luring ay naging si “Madame Lorelei,” ang CEO ng ALFONSO Group of Companies.

Samantala, sa Pilipinas, ang buhay ni Rico ay naging impyerno. Matapos “mawala” ang ina, akala niya ay gaganda ang buhay nila. Pero naging maluho si Stella. Winaldas ang pera sa sugal at bisyo. Natanggal si Rico sa trabaho dahil sa embezzlement (pangungupit) para masustentuhan ang luho ng asawa. Nabaon sila sa utang. Nawala ang bahay, ang kotse, at ang “kaibigan.” Ngayon, namamasukan si Rico bilang isang clerk sa isang kumpanyang malapit nang magsara dahil binibili ito ng isang malaking corporation.

Dumating ang araw ng “takeover.” Ang bagong may-ari ng kumpanya ay darating para inspeksyunin ang mga empleyado at magdesisyon kung sino ang ititira at sino ang sisibakin. Takot na takot si Rico. Ito na lang ang trabaho niya. Kailangan niya ito para sa mga anak niya.

Nagtipon ang lahat sa conference room. Tahimik. Bumukas ang pinto. Pumasok ang mga bodyguard. At sa huli, pumasok ang bagong may-ari.

Isang babaeng nasa edad 80, pero mukhang 60 lang. Naka-Chanel suit, puno ng perlas, makinis ang balat, at may awtoridad na nakakapangilabot. Naka-shades ito.

“Good morning,” bati ng babae. Pamilyar ang boses.

Tinanggal ng babae ang kanyang shades. Tinitigan niya ang mga empleyado isa-isa. Hanggang sa dumapo ang tingin niya kay Rico na nasa sulok, nakayuko at pinagpapawisan.

“Ikaw,” turo ng babae kay Rico. “Anong pangalan mo?”

Nag-angat ng tingin si Rico. Nang makita niya ang mukha ng Boss, parang huminto ang tibok ng puso niya. Namutla siya. Nanlamig.

Ang mukha… ang mga mata… kahit mas bata tingnan at mayaman ang ayos… kilalang-kilala niya.

“N-Nay?” bulong ni Rico.

Narinig ng buong kwarto. Nagtaka ang mga tao.

Ngumiti si Madame Lorelei. Isang ngiting hindi umaabot sa mata.

“Nay?” ulit ni Lorelei. “Nagkakamali ka yata, Mister. Ang alam ko, ang anak ko ay patay na. Namatay siya noong gabing itinulak niya ang sarili niyang ina sa bangin sa Baguio sampung taon na ang nakararaan.”

Nag-gasp ang mga empleyado. Napatingin sila kay Rico nang may pandidiri.

“Rico Santos,” sabi ni Lorelei, binabasa ang file. “Ikaw ang may pinakamababang performance rating. At may record ka ng pagnanakaw sa dati mong kumpanya.”

Lumuhod si Rico. Umiyak. “Nay! Patawarin mo ako! Buhay ka! Salamat sa Diyos! Nay, nagsisi na ako! Hirap na hirap na kami ni Stella! Tulungan mo kami! Anak mo ako!”

Tumayo si Lorelei. Lumapit siya kay Rico. Inaasahan ni Rico na yayakapin siya.

“PAKK!”

Isang malakas na sampal ang dumapo sa mukha ni Rico.

“Ang anak ko ay hindi mamatay-tao,” madiing sabi ni Lorelei. “Ang anak ko ay may takot sa Diyos. Ikaw? Isa kang demonyo na nagkatawang tao.”

“Nay, parang awa mo na…”

“Awa? Naawa ka ba noong nagmamakaawa ako sa’yo sa gitna ng dilim? Naawa ka ba noong giniginaw ako at sugatan sa ilalim ng bangin habang ikaw ay natutulog nang mahimbing? Hindi, Rico. Hindi ka naawa. Kaya huwag kang umasa ng awa mula sa akin.”

Humarap si Lorelei sa HR Manager.

“You are fired, Mr. Santos. At sisiguraduhin kong wala nang kumpanya sa Pilipinas ang tatanggap sa’yo. Ipapablacklist kita sa buong industriya. Iyan ang ganti ng bangin sa’yo.”

Kinaladkad ng mga guard si Rico palabas ng building habang nagsisisigaw ito. “Nay! Nanay ko ‘yan! Mayaman na siya! Akin ang yaman na ‘yan!” Pero walang naniwala sa kanya. Ang tingin sa kanya ay baliw.

Pagkalabas ni Rico, nakita niya ang kanyang asawang si Stella na nag-aabang sa labas. “O, anong nangyari? Na-promote ka ba?” tanong ni Stella.

“Si Nanay…” tulalang sabi ni Rico. “Siya ang may-ari. At tinanggal niya ako.”

Nanlaki ang mata ni Stella. “Ang yaman?! Sugudin natin! Kuhanin natin ang mana!”

Sinubukan nilang lumapit sa kotse ni Lorelei, pero hinarang sila ng mga pulis. May restraining order na pala na inihanda si Lorelei. At hindi lang ‘yun, sinampahan din sila ng kasong “Frustrated Parricide” (pagtangkang pumatay sa magulang) gamit ang testimonya ng driver ni Don Alfonso na saksi noon sa pag-ahon sa kanya (na matagal nang tinago ni Lorelei bilang alas).

Nakulong sina Rico at Stella. Ang kanilang mga anak ay kinuha ng DSWD at kalaunan ay kinupkop ni Lorelei para palakihin nang tama, malayo sa kasamaan ng mga magulang nito.

Si Nanay Luring, o Madame Lorelei, ay nagpatuloy sa pagtulong sa mga matatandang inabandona. Nagtayo siya ng “Golden Haven for the Elderly.” Doon, ibinuhos niya ang kanyang pagmamahal.

Sa kulungan, araw-araw na binabangungot si Rico sa imahe ng kanyang ina na nahuhulog sa bangin. Ang yaman na pinaglawayan niya ay naging rehas na nagkulong sa kanya habambuhay.

Napatunayan sa kwentong ito na ang hustisya ay parang gulong. Ang nagtulak sa iba pababa, ay siya ring dudurugin sa ilalim pagdating ng panahon. At ang inang inapi, ay babangon na parang agila.

Kayo mga ka-Sawi, kung kayo si Nanay Luring, kaya niyo bang ipakulong ang sarili niyong anak? O bibigyan niyo pa ng chance? Mag-comment sa ibaba at i-share ang kwentong ito para magsilbing babala sa mga walang utang na loob! 👇👇👇