Sa isang malawak na hacienda sa probinsya ng Batangas, nakatira si Don Ricardo Montecillo. Siya ay kilala bilang isa sa pinakamayamang haciendero sa rehiyon, ngunit sa kabila ng kanyang yaman, siya ay balot ng kalungkutan. Sampung taon na ang nakalilipas nang maglayas ang kanyang kaisa-isang anak na babae na si Isabella dahil sa pagtutol niya sa nobyo nitong mahirap. Mula noon, hindi na niya nakita ang anak. Balita niya ay namatay ito sa panganganak, at ang sanggol ay nawala na parang bula. Ang tanging naiwan kay Don Ricardo ay ang kanyang mga pamangkin at mga katulong na alam niyang pera lang ang habol sa kanya.

Dahil sa hinalang niloloko siya ng mga taong nakapaligid sa kanya, naisipan ni Don Ricardo ang isang plano. Ipinagkalat niya na dahil sa isang malubhang sakit, unti-unti na siyang nabubulag hanggang sa tuluyan na daw siyang hindi makakita. Nagsuot siya ng dark glasses at nagpanggap na uugod-ugod. Gusto niyang malaman kung sino ang mananatiling tapat sa kanya kapag wala na siyang silbi sa paningin nila.

Sa mga unang linggo ng kanyang “pagkabulag,” nakita (o naramdaman) niya ang tunay na kulay ng kanyang mga kasama sa bahay. Ang kanyang Mayordoma na si Tiya Soling ay lantarang kumukuha ng pera sa kanyang wallet na nakapatong sa mesa, sa pag-aakalang hindi ito nakikita ng Don. Ang kanyang mga pamangkin naman ay nag-uusap sa harap niya tungkol sa pagbebenta ng lupa kapag namatay na siya. “Hayaan mo na ‘yang matanda, bulag na ‘yan. Di na ‘yan tatagal,” rinig niyang sabi ng pamangkin niyang si Gary. Masakit para kay Don Ricardo, pero tiniis niya. Naghihintay siya ng tamang panahon.

Dahil tinatamad na ang mga dating hardinero na magtrabaho (dahil “bulag” naman ang boss at hindi nakikita ang dumi), kumuha sila ng bagong hardinero na gagawa ng lahat ng mabibigat na trabaho sa murang sahod. Dito pumasok si Kiko. Si Kiko ay bente-anyos, ulila, at lumaki sa ampunan. Masipag siya, tahimik, at may maamong mukha.

Sa unang araw ni Kiko, nakita niya si Don Ricardo na nakaupo sa bench sa garden, tila nangangapa sa hangin para abutin ang kanyang tasa ng kape. Ang ibang katulong ay nagtatawanan lang sa gilid, pinapanood kung paano mahihirapan ang matanda. Hindi nakatiis si Kiko. Iniwan niya ang kanyang walis at lumapit. “Sir, eto po ang kape niyo,” magalang na sabi ni Kiko sabay abot ng tasa sa kamay ng Don. “Mainit po ‘yan, dahan-dahan lang po.”

Nagulat si Don Ricardo. Sa loob ng ilang buwan, ito ang unang beses na may nagmalasakit sa kanya nang hindi siya inuutusan. “Salamat, iho. Bago ka ba dito?” tanong ng Don, patuloy sa pagpapanggap. “Opo, Sir. Ako po si Kiko, ang bago niyong hardinero.” Mula noon, naging palagay ang loob ni Don Ricardo kay Kiko. Kahit hindi trabaho ng binata, siya ang umaalalay sa Don sa paglalakad sa hardin. Siya ang nagkukwento ng itsura ng mga bulaklak na “hindi makita” ng Don. Siya ang nagpapatawa sa matanda.

Isang araw, sinadya ni Don Ricardo na maghulog ng isang makapal na bundle ng pera sa damuhan habang naglalakad sila ni Kiko. Gusto niyang subukin ang katapatan ng binata. Nakita ito ni Kiko. Kung tutuusin, pwede niyangibulsa iyon. Walang makakakita. Bulag ang amo niya. Pero pinulot ito ni Kiko at inabot sa kamay ng Don. “Sir, nahulog po ang pera niyo. Ingatan niyo po, malaking halaga ito.” Napangiti nang lihim si Don Ricardo. “Tapat kang bata. Bihira na ang katulad mo.”

Habang tumatagal, lalong napapalapit si Kiko sa matanda. Minsan, habang nagpapahinga sila, nagtanong si Don Ricardo. “Kiko, nasaan ang mga magulang mo?”

Yumuko si Kiko. “Wala na po, Sir. Sabi po ng nagpalaki sa akin, namatay daw po ang Nanay ko sa panganganak. Ang Tatay ko naman po, hindi ko nakilala. Ang tanging pamana lang po sa akin ng Nanay ko ay isang lumang kwintas at ang kantang laging kinakanta sa akin ng madre sa ampunan na turo daw ng Nanay ko.”

“Kanta?” tanong ng Don.

“Opo. Isang oyayi. Gusto niyo po bang marinig?”

Tumango ang Don. Nagsimulang humuni si Kiko. Ang tono ay luma, malungkot, pero punong-puno ng pagmamahal.

Nanigas si Don Ricardo. Ang kanyang puso ay nagsimulang tumibok nang mabilis. Kilalang-kilala niya ang kantang iyon! Iyon ang kantang inimbento nilang mag-asawa para sa anak nilang si Isabella noong sanggol pa ito. Walang ibang nakakaalam noon kundi silang pamilya. Paanong alam ito ng hardinero?

Gusto na sanang dumilat ni Don Ricardo at yakapin ang bata, pero nagpigil siya. Kailangan niya ng higit pang patunay.

Dumating ang araw na hinihintay ni Don Ricardo para ibunyag ang lahat. Kaarawan niya. Naghanda ng malaking party ang kanyang mga pamangkin, hindi para sa kanya, kundi para sa mga mayayamang bisita na gusto nilang pasikatan. Si Kiko ay inutusang maglinis sa likod at huwag magpapakita. “Bawal ang dugyot sa party!” sigaw ni Tiya Soling.

Habang abala ang lahat, pumasok si Tiya Soling sa kwarto ng Don para magnakaw ng alahas sa vault. Akala niya, nasa garden ang “bulag” na Don. Pero nakita siya ni Kiko na nagkataong nagdidilig sa tapat ng bintana.

“Ma’am Soling! Masama po ‘yan!” saway ni Kiko.

Nagulat si Soling. Sa takot na mabuko, binaligtad niya ang sitwasyon. Kumuha siya ng isang mamahaling relo at isinuksok sa bulsa ng apron ni Kiko na nakasabit sa pinto. Pagkatapos, nagsisigaw siya. “Magnanakaw! Tulong! Ninanakawan tayo ng hardinero!”

Nagtakbuhan ang mga tao, kasama ang mga pamangkin ng Don at mga bisita. Hinuli nila si Kiko. Kinapkapan at nakita ang relo.

“Walang hiya ka! Pinagkatiwalaan ka namin tapos magnanakaw ka pala!” sigaw ni Gary sabay suntok kay Kiko. Napahiga si Kiko sa sahig, duguan ang labi. “Hindi po totoo ‘yan! Wala po akong ginawa!” iyak ni Kiko.

Sa gitna ng gulo, habang nakadapa si Kiko, may nahulog mula sa loob ng kanyang damit. Isang kwintas na pilak. Bumukas ang locket nito nang tumama sa sahig.

Dumating si Don Ricardo, inaalalayan ng tongkod at naka-shades. “Anong nangyayari dito?” tanong niya.

“Tito! Nahuli namin ang hardinero na nagnanakaw! At tignan niyo, may dala pa siyang kwintas na mukhang ninakaw din sa inyo!” sabi ni Gary, sabay dampot sa kwintas.

“Akin po ‘yan! Bigay ‘yan ng Nanay ko!” sigaw ni Kiko.

“Akin na ‘yan,” utos ni Don Ricardo. Inabot sa kanya ni Gary ang kwintas, inaasahang kakampi sa kanila ang matanda.

Kinapa ni Don Ricardo ang kwintas. Binuksan niya ito. Kahit nagpapanggap na bulag, hindi niya napigilan ang sarili. Tinanggal niya ang kanyang salamin. Tinitigan niya ang maliit na litrato sa loob ng locket.

Litrato iyon ni Isabella—ang kanyang anak—noong bata pa ito. At sa likod ng locket, may nakaukit na pangalan: “Para sa aking munting Kiko, anak ko.”

Tumigil ang mundo ni Don Ricardo. Tumingin siya kay Kiko na nakalugmok sa sahig, duguan at umiiyak. Tumingin siya sa mukha ng binata. Ngayon niya lang napansin nang malapitan—ang mga mata ni Kiko ay mata ni Isabella.

“Bitawan niyo siya!” sigaw ni Don Ricardo. Ang boses niya ay puno ng galit at kapangyarihan.

Nagulat ang lahat. “Tito? Nakakakita ka?” gulat na tanong ni Gary.

Tumayo si Don Ricardo nang tuwid. Wala na ang uugod-ugod na matanda. “Oo! Nakakakita ako! Kitang-kita ko kung paano niyo babuyin ang pamamahay ko! Kitang-kita ko kung paano niyo nakawan ang vault ko, Soling! At kitang-kita ko kung paano niyo apihin ang nag-iisang tao na nagmalasakit sa akin!”

Lumapit si Don Ricardo kay Kiko at itinayo ito. Niyakap niya nang mahigpit ang binata. “Apo… Diyos ko, apo ko…” hagulgol ng Don.

“P-Po? Lolo?” naguguluhang tanong ni Kiko.

Humarap si Don Ricardo sa mga tao. “Ang batang ito… ang hardinerong tinawag niyong magnanakaw… ay ang anak ni Isabella! Siya si Francisco Montecillo, ang aking apo at ang nag-iisang tagapagmana ng lahat ng ari-arian ko!”

Namutla si Soling at Gary. Halos himatayin sila sa takot.

“At kayo…” duro ni Don Ricardo sa kanyang mga kamag-anak at sa Mayordoma. “Dahil sa kasakiman niyo, dahil sa pagnanakaw niyo at pang-aapi sa apo ko, wala kayong makukuha kahit singkong duling! Layas! Lumayas kayo sa pamamahay ko ngayon din! Ipakukulong ko kayo sa kasong Qualified Theft at Physical Injuries!”

Walang nagawa ang mga taksil kundi tumakbo palabas habang hiyang-hiya sa mga bisita. Dumating ang mga pulis at inaresto si Soling dahil sa CCTV footage (na ipinakabit pala ni Don Ricardo bago pa siya magpanggap) na nagpapatunay ng kanyang pagnanakaw.

Naiwan si Don Ricardo at si Kiko. Hinawakan ng Don ang mukha ng apo. “Patawarin mo ako kung natagalan ako bago kita nahanap. Patawarin mo ako sa nangyari sa Nanay mo.”

“Lolo…” iyak ni Kiko. “Ang akala ko po mag-isa na lang ako sa mundo.”

“Hindi na, apo. Hinding-hindi na,” sagot ng Don.

Mula noon, nagbago ang buhay ni Kiko. Mula sa pagiging hardinero, siya ay naging don. Pero hindi lumaki ang ulo niya. Ginamit niya ang yaman ng lolo niya para tumulong sa mga ampunan at sa mga mahihirap. Si Don Ricardo naman ay naging masaya sa kanyang huling mga taon kasama ang apo na matagal niyang hinintay.

Napatunayan sa kwentong ito na ang tunay na yaman ay hindi nakikita ng mata, kundi ng puso. At ang katotohanan, kahit anong tago, ay lalabas at lalabas din sa tamang panahon. Ang batang inapi, ay siya palang prinsepeng hinahanap ng hari.

Kayo mga ka-Sawi, anong gagawin niyo kung malaman niyong ang katulong o hardinero niyo pala ay kamag-anak niyo? Naniniwala ba kayo sa lukso ng dugo? Mag-comment sa ibaba at i-share ang kwentong ito para magsilbing inspirasyon sa lahat! 👇👇👇