Mabigat ang bawat hakbang ni Mia habang binabagtas ang mahabang driveway ng mansyon ng pamilya Elizalde sa Dasmariñas Village. Ang init ng araw ay tumatagos sa kanyang simpleng t-shirt, at ang kanyang lumang rubber shoes ay tila bibigay na sa layo ng nilakad niya. Si Mia ay dalawampu’t limang taong gulang, simple, walang kolorete sa mukha, at laging nakapusod ang buhok. Sa unang tingin, mapagkakamalan mo talaga siyang isang dalagang galing sa probinsya na walang muwang sa mundo. Ngunit sa likod ng kanyang maamong mukha at simpleng pananamit ay nakatago ang isang matalinong isipan na hinubog ng hirap at pagsisikap. Si Mia ay isang Certified Public Accountant (CPA), nagtapos bilang Summa Cum Laude sa UP Diliman, at dating nagtrabaho sa isang top auditing firm. Ngunit bakit siya nandito ngayon, nag-aapply bilang “all-around maid”?

Dalawang buwan na ang nakalilipas, na-diagnose ang kanyang nanay ng Stage 3 Cancer. Naubos ang ipon ni Mia sa mga naunang gamutan. Kasabay nito, dumanas siya ng matinding burnout at harassment sa dati niyang kumpanya na naging dahilan ng kanyang trauma sa corporate world. Gusto niya munang lumayo sa stress ng opisina, pero kailangan niya ng mabilis na pera na may libreng tirahan at pagkain para ang buong sweldo ay mapunta sa gamot ng ina. Nabalitaan niya na ang mga Elizalde ay naghahanap ng kasambahay na may sahod na triple sa minimum wage dahil sa hirap ng ugali ng mga amo. “Kahit anong hirap, kakayanin ko para kay Nanay,” bulong ni Mia sa sarili habang pinipindot ang doorbell.

Ang nagbukas ng gate ay ang Mayordoma na si Manang Fe. “Ikaw na ba ang bagong agency hire? Naku, sana tumagal ka. Pang-pito ka na ngayong buwan,” bungad nito. Pagpasok ni Mia, agad siyang isinabak sa trabaho. Ang mansyon ay napakalaki, puno ng mga mamahaling vase, paintings, at furniture na galing pa sa Europa. Ang amo niya ay si Don Alfonso Elizalde, isang business tycoon na may-ari ng Elizalde Group of Companies. Mabait ang Don, pero laging wala at busy. Ang tunay na kalbaryo ni Mia ay ang anak nitong si Vanessa.

Si Vanessa ay 22 anyos, spoiled brat, fashion influencer kuno, at walang ginawa kundi mag-party at manlait ng tao. Sa unang araw pa lang, ipinaramdam na niya kay Mia kung saan ito lulugar. “Yaya! Ang dumi ng sapatos ko! Linisin mo ‘yan gamit ang toothbrush! Ayoko ng makikitang alikabok!” sigaw ni Vanessa habang nakaupo sa sofa at nagse-cellphone. Lumuhod si Mia at sinunod ang utos. “Opo, Ma’am.”

“At huwag kang titingin sa mata ko ha? Nakaka-irita ang mukha mo. Mukha kang Tiyanak,” dagdag pa ni Vanessa sabay tawa kasama ang mga kaibigan niya.

Tiniis ni Mia ang lahat. Araw-araw, gigising siya ng alas-kwatro para magluto, maglinis ng tatlong palapag na bahay, maglaba ng mga mamahaling damit (handwash only), at magpa-alila kay Vanessa. Madalas, kapag mainit ang ulo ni Vanessa, binubuhusan siya nito ng tubig o di kaya ay pinapakain ng tira-tira. “Sayang ang pagkain sa’yo, ang payat-payat mo naman. Diyan ka sa labas kumain kasama ng aso!”

Minsan, habang naglilinis si Mia ng library ni Don Alfonso, hindi niya maiwasang mapatingin sa mga nakakalat na dokumento sa mesa ng Don. Nakita niya ang mga financial statements, tax returns, at audit reports. Ang “CPA instinct” ni Mia ay gumana. Nakita niya agad ang mga mali. “Mali ang computation ng depreciation cost dito… at may discrepancy sa tax filing… delikado ito,” bulong niya. Kumuha siya ng lapis at pasimpleng nilagyan ng maliliit na notes ang gilid ng papel para itama ang computation, sa pag-aakalang baka makatulong ito nang hindi siya nahahalata.

Kinabukasan, narinig niya ang sigawan sa library. “Sino ang nagsulat nito?! Sino ang nangealam ng papeles ko?!” sigaw ni Don Alfonso. Kinabahan si Mia. Akala niya ay mapapagalitan siya. Pumasok ang Don sa kusina kung saan nagbabalat ng patatas si Mia. “May pumasok ba sa library kagabi?” tanong ng Don.

“A-Ako po, Sir. Naglinis po ako,” nanginginig na sagot ni Mia.

“Ikaw ba ang nagsulat sa gilid ng financial report?”

“Sorry po Sir! Hindi ko po sinasadya! Nabagored lang po ako… buburahin ko na po,” pagmamakaawa ni Mia.

Tinitigan siya ni Don Alfonso nang matagal. “Huwag. Tama ang sinulat mo. Dahil sa note na ‘yun, nakita ko kung saan kami ninanakawan ng accountant ko. Salamat.” Umalis ang Don na may halong pagtataka sa mukha. “Weirdong katulong,” bulong nito.

Lumipas ang ilang buwan. Lalo pang naging malupit si Vanessa. Isang gabi, nawawala ang isang diamond earring ni Vanessa. Agad niyang pinagbintangan si Mia. “Ikaw ang kumuha! Ikaw lang ang mahirap dito! Ibalik mo ‘yan kundi ipapakulong kita!”

“Ma’am, wala po akong kinukuha. Kahit kapkapan niyo po ako,” iyak ni Mia.

“Sinungaling!” Sinampal ni Vanessa si Mia nang malakas. “Ang kapal ng mukha mo! Halughugin ang gamit niya!”

Hinalughog nila ang maliit na kwarto ni Mia. Walang nakitang hikaw. Ang nakita nila ay ang mga libro ni Mia—Advanced Accounting, Taxation Law, at mga medical records ng nanay niya. “Ano ‘to? Nag-aaral ka kunwari? As if naman may utak ka! Siguro panggatong mo ‘to!” sabi ni Vanessa sabay tapon ng mga libro sa sahig.

Sa huli, nakita ang hikaw sa ilalim ng kama ni Vanessa. Nahulog lang pala. Pero hindi humingi ng tawad si Vanessa. “Umalis ka sa paningin ko. Nakakasira ka ng araw.”

Dumating ang pinakamatinding pagsubok sa pamilya Elizalde. Isang umaga, dumating ang mga ahente ng Bureau of Internal Revenue (BIR) at mga abogado ng gobyerno. May kaso ang kumpanya. Tax evasion na nagkakahalaga ng 500 Milyong Piso. Kapag hindi ito naayos sa loob ng 48 oras, isasara ang kumpanya, kukunin ang lahat ng ari-arian nila, at makukulong si Don Alfonso.

Nagkagulo sa mansyon. Dumating ang mga top lawyers at accountants ng kumpanya. Nasa dining area sila, nag-aaway, nagpapanic. “Sir, wala tayong magagawa! Magulo ang libro! Hindi tugma ang declared assets sa income! Mukhang na-frame up tayo ng dating CFO niyo!” sabi ng chief accountant.

Nakatulala si Don Alfonso. “Mawawala ang lahat… ang bahay, ang negosyo… makukulong ako.” Umiiyak si Vanessa sa gilid. “Dad, do something! Ayokong maging mahirap!”

Habang nagse-serve ng kape si Mia, naririnig niya ang usapan. Tiningnan niya ang mga nakalatag na dokumento sa mesa habang naglalapag ng tasa. Nakita niya ang butas. Nakita niya ang solusyon. Alam niya kung paano ito aayusin dahil ito ang expertise niya sa dati niyang trabaho—forensic accounting.

Nagdalawang-isip si Mia. Kung magsasalita siya, mabubunyag ang pagkatao niya. Baka isipin nilang nagpapanggap siya. Pero kung hindi siya kikilos, mawawala ang trabaho niya, at mawawalan ng panggamot ang nanay niya. At sa kabila ng lahat, mabait si Don Alfonso sa kanya.

“Ehem,” tumikhim si Mia.

Napatingin ang lahat sa kanya. “Yaya, doon ka sa kusina! Huwag kang makinig sa usapan ng matatalino!” sigaw ni Vanessa.

“Sir Alfonso,” matapang na sabi ni Mia, hindi pinansin si Vanessa. “Kung titingnan niyo po ang Schedule 4 ng Financial Statement at i-crosstraverse niyo sa Asset Liquidation report ng 2021, makikita niyo na hindi tax evasion ang nangyari. Misclassification lang ng assets under non-taxable entity dahil sa batas na RA 12345. Kung ire-reclassify natin ‘yan ngayon at magsa-submit ng amended return, mawawala ang penalty at magiging legal ang deductions.”

Natahimik ang buong kwarto. Rinig mo ang pagbagsak ng karayom. Ang mga abogado at accountant ay nakanganga. Si Don Alfonso ay nanlaki ang mata. Si Vanessa ay natulala.

“Anong… anong sinabi mo?” tanong ng Chief Accountant, na tila na-insulto na naunahan siya ng katulong. “Sino ka para magsalita ng ganyan? Alam mo ba ang pinagsasabi mo? RA 12345? Paano mo nalaman ‘yan?”

Lumapit si Mia sa mesa. Kumuha siya ng ballpen. Sa harap ng kanilang lahat, nagsulat siya ng computation sa whiteboard. Mabilis, pulido, at walang mali. Ipinaliwanag niya ang complex tax loop na hindi nakita ng mga “eksperto.”

“Ganito po ‘yan. Ang kailangan niyo lang gawin ay i-file ito as ‘Exempt’ under Section 4, hindi under Section 2. Legal ito. At may precedent na ito sa Supreme Court case ng G.R. No. 192837. Kung gagawin niyo ito ngayon, madi-dismiss ang kaso bukas.”

Pagkatapos magsalita ni Mia, tumingin siya sa kanila. “Kape po, Ma’am, Sir?”

“Wait,” sabi ni Don Alfonso, tumayo. “Sino ka ba talaga, Mia?”

Huminga nang malalim si Mia. Tinanggal niya ang kanyang apron. Inilugay niya ang kanyang buhok at inayos ang kanyang salamin.

“Ako po si Mia Alessandra Cruz. CPA. Summa Cum Laude, University of the Philippines. Top 1 sa CPA Board Exam three years ago. At dating Senior Auditor ng SGV & Co.”

Napasinghap si Vanessa. “Ikaw?! Yung… yung topnotcher?”

“Opo, Ma’am. Ako po ‘yung sinabihan niyo na walang utak at mukhang tiyanak,” sagot ni Mia nang may dignidad. “Namasukan lang po ako bilang katulong dahil kailangan ko ng mabilisang pera para sa chemo ng Nanay ko at gusto kong magpahinga sa corporate world. Pero hindi ko po akalain na ang pahinga ko ay magiging impyerno sa kamay niyo.”

Nilapitan ni Don Alfonso si Mia. Hinawakan niya ang kamay nito. “Mia… iligtas mo ang kumpanya ko. Ibigay mo ang expertise mo. Babayaran kita. Hindi bilang katulong. Kundi bilang consultant. Name your price.”

“Simple lang po, Sir,” sabi ni Mia. “Sagutin niyo po ang buong pagpapagamot ng Nanay ko hanggang gumaling siya. At gusto ko po ng apology. Mula sa kanya.” Tinuro niya si Vanessa.

Namula si Vanessa. “Ako? Magso-sorry sa katulong?”

“Magso-sorry ka sa tagapagligtas natin!” sigaw ni Don Alfonso. “Kung hindi dahil sa kanya, bukas makalawa, wala na tayong bahay! Wala ka nang ipang-shoshopping! Mag-sorry ka!”

Napilitan si Vanessa. Lumapit siya kay Mia, nakayuko. “Sorry, Mia. Sorry sa lahat.”

“Tinatanngap ko,” sabi ni Mia. “Pero hindi na ako magtatrabaho sa inyo bilang katulong.”

Nang gabing iyon, pinangunahan ni Mia ang team ng mga abogado at accountant. Siya ang nag-revise ng mga dokumento. Siya ang nakipag-usap sa BIR kinabukasan. Dahil sa kanyang galing at talino, na-clear ang Elizalde Group. Naisalba ang bilyon-bilyong piso.

Tuwang-tuwa si Don Alfonso. “Mia, you are a genius! A jackpot! Hindi ka lang basta empleyado, isa kang biyaya sa pamilyang ito.”

Inalok ni Don Alfonso si Mia ng posisyon bilang Chief Financial Officer (CFO) ng kumpanya na may sahod na kalahating milyon kada buwan, plus shares sa kumpanya. Tinanggap ito ni Mia.

Sa unang araw ni Mia bilang CFO, pumasok siya sa opisina na naka-business suit, naka-heels, at puno ng kumpiyansa. Ibang-iba sa “Yaya Mia” na kilala nila.

Nang bumisita si Vanessa sa opisina para humingi ng allowance sa Daddy niya, dadaan muna siya kay Mia dahil ito na ang may hawak ng pera ng kumpanya.

“Good morning, Ms. Cruz,” bati ni Vanessa, nanginginig at hiyang-hiya.

“Good morning, Vanessa,” nakangiting bati ni Mia. “Nandiyan sa mesa ang cheque mo. At by the way, ‘wag mong kalimutang mag-thank you sa guard paglabas mo. Tandaan mo, ang respeto ay para sa lahat, hindi lang sa mayayaman.”

Yumuko si Vanessa at umalis.

Napatunayan ni Mia na ang estado sa buhay ay hindi hadlang para magpakita ng galing. At ang mga taong inaapi at minamaliit natin, baka sila pa ang may hawak ng susi sa ating kaligtasan. Ang “Jackpot” na nakuha ng mga Elizalde ay hindi pera, kundi isang taong may talino at busilak na puso na nagpanggap na simple sa gitna ng mga mapanghusgang mata.

Kayo mga ka-Sawi, naranasan niyo na bang maliitin dahil sa trabaho niyo kahit alam niyong may ibubuga kayo? Anong gagawin niyo kung kayo si Mia? Tatanggapin niyo ba ang offer o aalis na lang kayo matapos tumulong? Mag-comment sa ibaba at i-share ang kwentong ito para magsilbing inspirasyon sa lahat! 👇👇👇