KABANATA 1: ANG PANGARAP AT ANG PAGSUBOK

Maagang gumising si Ana. Alas-kwatro pa lang ng umaga ay nag-aayos na siya ng kanyang isusuot—isang puting polo at itim na slacks na pinaghiraman pa niya sa kanyang kapitbahay. Ito ang araw ng kanyang final interview sa “Velasco Empire,” isa sa pinakamalaking kumpanya sa Makati. Kung matatanggap siya bilang Executive Assistant, sapat na ang sweldo para maipagamot ang kanyang bunsong kapatid na may butas sa puso at suportahan ang kanyang inang may sakit. “Kaya ko ‘to. Para sa pamilya,” bulong ni Ana sa sarili habang nagdarasal.

Umalis siya ng bahay nang maaga. Ayaw niyang ma-late. Ang call time ay 9:00 AM, pero 6:00 AM pa lang ay nasa biyahe na siya. Mabilis ang takbo ng jeep. Lahat ay umaayon sa plano.

Ngunit pagbaba niya sa kanto malapit sa building ng kumpanya, mga tatlong kanto na lang ang layo, napansin niya ang isang matandang babae sa gilid ng kalsada. Ang matanda ay nakasuot ng duster na medyo marumi, walang tsinelas, at gulo-gulo ang puting buhok. Tila ito nalilito at umiiyak.

“Anak… saan ba ang daan pauwi? Nawawala ako…” tanong ng matanda sa mga dumadaan. Pero walang pumapansin sa kanya. Ang mga tao ay nagmamadali papasok sa trabaho, umiiwas sa “pulubi.”

Nagdalawang-isip si Ana. “Malapit na mag-nine. Kailangan ko nang tumakbo.”

Pero nang akmang tatawid ang matanda sa highway kung saan humaharurot ang mga bus, kumabog ang dibdib ni Ana.

“Lola! Huwag!” sigaw ni Ana.

Mabilis pa sa alas-kwatro, tumakbo si Ana at hinila ang matanda pabalik sa bangketa. Isang mabilis na bus ang dumaan, halos daplis lang sa kanila. Sa paghila ni Ana, pareho silang natumba sa semento. Nadumihan ang puting polo ni Ana. Nagasgasan ang kanyang siko.

KABANATA 2: ANG SAKRIPISYO

“Diyos ko po, Lola. Ayos lang po ba kayo?” tanong ni Ana habang pinapagpag ang dumi sa damit ng matanda.

“Salamat… salamat anak…” iyak ng matanda. “Hinahanap ko ang anak ko… si Ricky… dito daw siya nagtatrabaho sa malaking bahay na may salamin…”

Tumingin si Ana sa relo niya. 8:45 AM. Kinabahan siya. “Lola, ano pong pangalan niyo? May ID po ba kayo?”

Walang ID ang matanda. Ulyanin na ito. “Basta Ricky ang anak ko… gutom na ako…”

Hindi maatim ni Ana na iwanan ang matanda. Alam niyang kapag iniwan niya ito, baka masagasaan o mapahamak. Dinala niya muna ang matanda sa isang karinderya sa gilid. Binilhan niya ito ng lugaw at tubig gamit ang huli niyang pera na dapat sana ay pang-lunch niya.

“Tayong dalawa na lang po muna dito, Lola. Hihintayin natin ang barangay tanod,” sabi ni Ana.

Dahil sa paghihintay sa tanod at pagpapakalma sa matanda, lumipas ang oras.

9:30 AM.

Late na siya. Sobrang late na.

Nang dumating ang mga tanod at nai-turn over na niya ang matanda, tumakbo si Ana papunta sa Velasco Tower. Basang-basa siya ng pawis. May mantsa ng putik ang damit. Magulo ang buhok. Pero umaasa siyang maiintindihan ng interviewer ang nangyari.

KABANATA 3: ANG PAGIGING “LATE”

Pagdating ni Ana sa reception, pinagtitinginan siya ng mga tao. Ang ibang aplikante ay naka-suit, mababango, at fresh na fresh. Si Ana, mukhang galing sa giyera.

“I’m here for the interview po kay Ms. Brenda,” hingal na sabi ni Ana.

“Ma’am, you are 45 minutes late,” mataray na sabi ng receptionist. “Nasa loob na si Ms. Brenda.”

Nagpumilit si Ana. Pinapasok siya sa conference room. Doon, nakaupo si Ms. Brenda, ang HR Manager na kilala sa pagiging matapobre at strikto.

“Good morning po, Ma’am. Sorry po I’m late, may emergency lang po—”

“STOP!” taas ng kamay ni Brenda. Tiningnan niya si Ana mula ulo hanggang paa na may halong pandidiri.

“Look at you,” sabi ni Brenda. “Is that how you present yourself? Madumi. Mabaho. At higit sa lahat, HULI KA. Sa kumpanyang ito, time is gold. Kung sa interview pa lang, hindi ka na marunong tumupad sa usapan, paano pa kapag nagtatrabaho ka na?”

“Ma’am, pakinggan niyo po ako. May tinulungan po kasi akong matanda na—”

“Excuses!” sigaw ni Brenda. “Wala akong pakialam sa dahilan mo! Ang daming aplikante na mas magaling at mas disente kaysa sa’yo na naghintay nang maaga! You wasted my time. Get out!”

Pinunit ni Brenda ang resume ni Ana sa harap ng maraming tao at itinapon sa basurahan.

“Umalis ka na bago pa kita ipakaladkad sa security! Wala kaming lugar para sa mga iresponsableng dugyot!”

Durog na durog ang puso ni Ana. Lumabas siya ng kwarto na umiiyak. Ang pangarap niya para sa kapatid niya, nawala na. Ang sakripisyo niya, parang walang saysay. “Bakit ganito? Gumawa naman ako ng mabuti, pero bakit ako pinarusahan?” tanong niya sa Diyos.

KABANATA 4: ANG PAGTATAGPO

Habang naglalakad si Ana palabas ng lobby ng building, umiiyak at nakayuko, biglang nagkaroon ng komosyon.

Maraming security guard ang nagtakbuhan sa entrance. May dumating na convoy ng mga luxury cars. Bumaba ang isang lalaking naka-amerikana, mukhang mayaman pero taranta at pawis na pawis. Siya si Don Ricardo Velasco, ang CEO at may-ari ng building.

“Nahanap na ba si Mama? Nasaan siya?!” sigaw ni Don Ricardo sa mga guard.

“Sir, may tumawag po galing sa barangay outpost sa kanto! May naghatid daw po doon sa isang matandang ulyanin na naghahanap kay ‘Ricky’!” report ng Head Security.

Kasabay noon, dumating ang patrol car ng barangay sa tapat ng building. Bumaba ang mga tanod, inaalalayan ang matandang babae na tinulungan ni Ana kanina.

“Mama!” sigaw ni Don Ricardo. Tumakbo ang bilyonaryo at niyakap nang mahigpit ang matanda. “Diyos ko! Saan ka ba nagpunta? Akala ko nawala ka na!”

“Ricky anak… gutom ako kanina… pero may nagpakain sa akin…” sabi ng matanda, medyo nalilito pa rin. “Mabait na bata… binilhan ako ng lugaw…”

Nakatayo si Ana sa gilid, hindi makagalaw. Nakita niya ang matanda. Nakita niya ang pagyakap dito ng CEO.

Tumingin-tingin ang matanda sa paligid. Hinahanap niya ang mukha ng nagligtas sa kanya. Nang makita niya si Ana na nakatayo malapit sa exit, tinuro niya ito.

“Ayun! Ayun siya! Siya ‘yung batang nagligtas sa akin sa bus!”

Napalingon si Don Ricardo kay Ana. Napalingon ang lahat ng empleyado, kasama na si Ms. Brenda na bumaba para sumipsip sana sa Boss.

Nanlaki ang mata ni Brenda. “Yung… yung aplikanteng dugyot?”

Lumapit si Don Ricardo kay Ana.

“Ikaw ba?” tanong ng Don. “Ikaw ba ang tumulong sa Nanay ko?”

Nanginginig si Ana. “O-Opo, Sir. Pasensya na po sa itsura ko… nadumihan po ako nung hinila ko siya sa kalsada kanina.”

Natigilan si Don Ricardo. Tiningnan niya ang dumi sa damit ni Ana. Tiningnan niya ang gasgas sa siko nito.

“Kaya ka madumi… dahil niligtas mo ang Nanay ko?”

Tumango si Ana, umiiyak. “Opo, Sir. Na-late po ako sa interview kay Ms. Brenda dahil dinala ko pa po si Lola sa barangay. Pasensya na po kung nakaabala ako.”

Bumaling si Don Ricardo kay Ms. Brenda. Ang mukha ng CEO ay nagbago mula sa pasasalamat tungo sa galit.

“Brenda,” tawag ng Don.

“Y-Yes, Sir?” nanginginig na sagot ni Brenda.

“Narinig ko ang sinabi mo kanina sa batang ito. Tinawag mo siyang dugyot. Pinunit mo ang resume niya. Pinalayas mo siya dahil late siya.”

“Sir… hindi ko po alam… akala ko po…”

“Hindi mo inalam!” sigaw ni Don Ricardo. “Ang batang ito, na tinawag mong walang kwenta, ay mas may kwenta pa kaysa sa’yo! Isinakripisyo niya ang pangarap niya, ang oras niya, at ang kapakanan niya para iligtas ang isang estranghero—na nagkataong Nanay ko! Habang ikaw, nakaupo ka lang diyan sa aircon, nanghuhusga ng tao base sa itsura!”

“You are FIRED, Brenda. Get out of my building. Now!”

Kinaladkad ng security si Brenda palabas, hiyang-hiya sa harap ng lahat.

KABANATA 5: ANG GANTIMPALA

Humarap muli si Don Ricardo kay Ana. Hinawakan niya ang kamay ng dalaga.

“Anak, maraming salamat. Utang ko sa’yo ang buhay ng Nanay ko. Anong kailangan mo? Sabihin mo.”

“Sir… trabaho lang po. Kailangan ko po ng pambayad sa operasyon ng kapatid ko,” sagot ni Ana.

Napaluha ang Don. “Hindi mo na kailangan ng trabaho para diyan.”

Kinuha ni Don Ricardo ang kanyang checkbook. Nagsulat siya at inabot kay Ana.

“Limang Milyon. Para sa kapatid mo at sa pamilya mo.”

“S-Sir?! Sobra po ito!”

“Kulang pa ‘yan,” ngiti ng Don. “At hindi lang ‘yan. Tanggap ka na. Pero hindi bilang Assistant. Gusto kitang maging Manager ng aming Foundation. Ikaw ang maghahanap at tutulong sa mga taong nangangailangan, dahil napatunayan mong may busilak kang puso.”

Napahagulgol si Ana. Niyakap siya ng matandang si Lola Soling. “Salamat, anak. Ang bait mo.”

Mula noon, nagbago ang buhay ni Ana. Gumaling ang kapatid niya. Naging maayos ang kanilang pamilya. At sa kumpanya, siya ang naging simbolo ng kabutihan.

Napatunayan ni Ana na ang “pagiging late” sa sariling lakad para tumulong sa iba ay hindi kawalan. Dahil ang tadhana, may sariling orasan. Ang oras na ibinigay niya sa iba ay bumalik sa kanya ng libong beses na biyaya.

Kayo mga ka-Sawi, anong gagawin niyo kung kayo si Ana? Hihinto ba kayo para tumulong kahit alam niyong male-late kayo sa pinakamahalagang interview ng buhay niyo? Mag-comment sa ibaba at i-share ang kwentong ito para magsilbing inspirasyon sa lahat! 👇👇👇