Sa isang mataong palengke sa lungsod ng Caloocan, kung saan ang ingay ng mga traysikel, sigaw ng mga tindera, at busina ng mga jeep ay naghahalo-halo, may isang kwento na nagsimula sa isang simpleng asong askal. Ang pangalan niya ay Brownie. Walang nakakaalam kung sino ang tunay na may-ari sa kanya. Siya ay isa sa mga asong gala na nabubuhay sa tira-tirang pagkain mula sa mga karinderya. Malambing si Brownie, hindi nangangagat, at madalas ay nakikipaglaro sa mga batang nagtatakbuhan sa kalsada. Ngunit isang Lunes ng umaga, biglang nagbago ang ugali ni Brownie.

Mula sa pagiging masayahing aso, naging balisa siya. Nakita siya ni Aling Nena, isang tindera ng isda, na nakatayo sa tapat ng isang malaking drainage cover sa kanto ng Maginhawa Street. Ang drainage na ito ay luma na, gawa sa makapal na bakal, at mabigat. Ito ang daluyan ng tubig-baha at dumi mula sa palengke patungo sa ilog. Mabaho ang singaw dito, at madalas ay pinamamahayan ng malalaking daga. Pero doon naglagi si Brownie. Nakadapa siya, ang kanyang ilong ay nakadikit sa butas ng bakal, at ang kanyang mga mata ay nakatitig sa kadiliman sa ilalim. Paminsan-minsan, uungol siya nang mahina, na parang may kinakausap o may hinihinging tulong.

Sa unang araw, hindi ito pinansin ng mga tao. “Baka may naamoy lang na daga ‘yan o pusa,” sabi ni Mang Teryo, ang may-ari ng hardware store sa tapat. Pero lumipas ang gabi, at kinaumagahan, nandoon pa rin si Brownie. Hindi siya umalis para humanap ng pagkain. Hindi siya umalis para umihi. Nandoon lang siya, nakabantay. Kapag may dumadaan na tao, tatahol siya nang malakas, tatakbo palapit sa tao, at hihilahin ang laylayan ng pantalon nito pabalik sa drainage.

“Ano ba?! Layas! Ang dumi-dumi mo!” sigaw ng isang babaeng estudyante nang kagatin ni Brownie ang palda nito. Tinadyakan niya ang aso. Umalulong si Brownie sa sakit pero bumalik agad sa pwesto niya sa ibabaw ng manhole. Nagsimulang mainis ang mga tao. Ang tahol ni Brownie ay nagiging istorbo sa mga natutulog sa gabi at sa mga nagtitinda sa araw. Naging agresibo na rin siya. Kapag may lumalapit na winalis o itataboy siya, nginangatngat niya ang walis. Ang tingin ng lahat, nasisiraan na ng bait ang aso. “May rabies na ‘yan! Tignan niyo, hindi kumakain, hindi umiinom, at nanlilisik ang mata! Delikado ‘yan sa mga bata!” sabi ng isang tsismosa sa barangay.

Ikatlong araw. Umuulan nang malakas. Ang tubig sa kalsada ay tumataas. Si Brownie ay basang-basa, nanginginig sa ginaw, at halatang nanghihina na sa gutom. Pero hindi siya umaalis. Kinakahol niya ang bawat patak ng ulan na pumapasok sa butas ng drainage. Para siyang desperado. Lumapit si Mang Teryo na may dalang balde ng tubig na may sabon. “Peste kang aso ka! Alis!” sigaw niya sabay buhos kay Brownie. “Awoooo!” daing ng aso, pero sa halip na tumakbo palayo, kumapit pa ito lalo sa rehas ng drainage gamit ang kanyang mga kuko, tila ba sinasabing, “Hindi niyo ako mapapaalis dito, may kailangan kayong malaman!”

Dahil sa perwisyo, nagpatawag na ng Barangay Tanod si Mang Teryo. “Kap, pakikuha na nga ‘yang aso na ‘yan. Tawagan niyo na ang city pound. Ipapatay niyo na. Baka makakagat pa ‘yan ng tao, sakit pa sa ulo,” reklamo niya. Dumating ang mga tanod na may dalang panghuli ng aso—isang mahabang tubo na may loop sa dulo. Nakita ni Brownie ang mga tanod. Alam niya ang mangyayari. Tumayo siya, humarang sa ibabaw ng drainage, at tumahol nang buong tapang. Handa siyang lumaban. Handa siyang mamatay, huwag lang maalis sa pwestong iyon.

Habang nagkakagulo, dumaan si Jericho, isang 19-anyos na working student na nag-aaral ng Veterinary Medicine. Mahilig siya sa hayop. Nakita niya ang komosyon. Nakita niya kung paano palibutan ng mga tanod ang aso at kung paano ito paluin ng walis. “Teka lang po! Huwag niyong saktan!” sigaw ni Jericho. Tumakbo siya palapit. “Bakit niyo po hinuhuli?”

“Eh gago ‘yang aso na ‘yan eh! Tatlong araw nang nanggugulo dito! May rabies yata, tahol ng tahol sa drainage!” sagot ng tanod.

Tiningnan ni Jericho si Brownie. Nakita niya sa mga mata ng aso hindi ang bangis ng rabies, kundi takot at desperation. Bilang isang nag-aaral ng animal behavior, alam niya na ang aso ay hindi gagawa ng ganito nang walang dahilan. “Sir, sandali lang. Baka may dahilan kung bakit siya nandiyan. Baka may na-trap na tuta o kuting sa ilalim?”

“Wala ‘yan! Daga lang ‘yan! Tabi diyan, huhulihin na namin!” akmang isusuot na ng tanod ang loop sa leeg ni Brownie.

“Wait lang!” hinarang ni Jericho ang katawan niya. Lumuhod siya sa basang kalsada, sa tabi ni Brownie. “Boy, anong meron diyan? Anong tinatahol mo?” kinausap niya ang aso nang mahinahon. Nang maramdaman ni Brownie na kakampi si Jericho, tumigil ito sa pagtahol. Dinitditan nito ang mukha sa rehas ng drainage at umungol nang mahina.

Idinikit ni Jericho ang kanyang tenga sa butas ng drainage. Natahimik ang mga tao, hinihintay kung ano ang gagawin ng binata. “Baliw din yata ang batang ‘to,” bulong ng isa.

Ilang segundo ang lumipas. Walang narinig si Jericho kundi ang agos ng maruming tubig. “Wala naman eh,” sabi ng tanod. “Alis na.”

Akmang tatayo na si Jericho nang biglang… may narinig siyang mahinang kaluskos. At kasunod noon, isang boses. Isang boses na nagpatayo ng balahibo sa buong katawan niya.

“Mama… Papa… tulong…”

Mahina. Garalgal. Parang galing sa ilalim ng lupa.

Nanlaki ang mga mata ni Jericho. Namutla siya. Tumingin siya sa mga tanod at kay Mang Teryo. “May bata! May bata sa ilalim!” sigaw niya.

“Ano?! Imposible!” gulat na sabi ng mga tanod.

“Makinig kayo! May humihingi ng tulong!”

Dahil sa sigaw ni Jericho, lumapit ang mga tao at nakinig. At doon, narinig nila ang boses ng isang batang umiiyak. Ang buong palengke ay nagkagulo. “Diyos ko! May tao sa drainage!”

Agad na tumawag ng rescue team at bumbero ang barangay. Dumating ang mga trak. Ginamitan nila ng hydraulic tools para angatin ang mabigat na sementado at bakal na takip ng drainage. Habang ginagawa ito, hindi mapakali si Brownie. Panay ang ikot at tahol, pero sa pagkakataong ito, tahol na ito ng pag-asa.

Nang mabuksan ang takip, bumaba ang isang rescuer na may dalang flashlight at oxygen mask. Ang amoy ng methane gas at dumi ay sumingaw. Napakadelikado. Ilang minuto ang lumipas bago may narinig na sigaw mula sa ilalim. “Positive! May bata! Buhay siya!”

Hinila nila paitaas ang isang lubid. At nang umahon ang rescuer, karga-karga nito ang isang batang babae, nasa limang taong gulang, payat na payat, puno ng putik, at halos wala nang malay.

Nagsigawan ang mga tao sa tuwa at gulat. May nakakilala sa bata.

“Si Angel ‘yan! Yung batang nawawala sa kabilang barangay!” sigaw ng isang ale.

Tama. Si Angel ay nawawala na ng limang araw. Ang akala ng mga magulang niya ay kinidnap siya. Ang buong akala ng pulisya ay dinala na siya sa malayo. Iyon pala, habang naglalaro sa kasagsagan ng ulan noong nakaraang linggo, nahulog siya sa isang butas ng drainage na walang takip sa kabilang kalsada at inanod ng tubig sa ilalim ng lupa hanggang sa ma-trap siya sa ilalim ng bakal na takip sa tapat ng palengke. Limang araw siyang nasa dilim, kasama ang mga daga at ipis, umiinom lang ng maruming tubig para mabuhay.

Dumating ang mga magulang ni Angel, umiiyak at halos himatayin sa tuwa. Niyakap nila ang anak nila na agad isinugod sa ospital. “Salamat sa Diyos! Salamat sa mga rescuer!” sigaw ng Tatay ni Angel.

Pero lumapit si Jericho sa kanila. “Sir, Ma’am… huwag po kayong magpasalamat sa akin o sa mga tanod. Magpasalamat po kayo sa kanya.” Itinuro ni Jericho si Brownie.

Nakatayo si Brownie sa gilid, basang-basa, pagod, pero kumakawag ang buntot habang pinapanood na isakay si Angel sa ambulansya.

“Kung hindi dahil sa asong ito, hindi namin malalaman na nandiyan ang anak niyo. Tatlong araw siyang nagbantay. Binato siya, binuhusan ng tubig, at muntik nang patayin, pero hindi siya umalis para bantayan ang anak niyo. Siya ang tunay na bayani.”

Lumapit ang Tatay ni Angel kay Brownie. Sa harap ng maraming tao, lumuhod ang ama at niyakap ang maruming aso. “Salamat… Salamat, Brownie. Utang namin sa’yo ang buhay ng anak namin.”

Ang mga tao na nambato at nanghusga kay Brownie ay napayuko sa hiya. Si Mang Teryo ay napaluha at bumili ng pinakamalaking fried chicken sa kanto at ibinigay kay Brownie. “Pasensya ka na, Brownie. Mali ako. Ang galing mo.”

Naging viral ang kwento. Tinawag si Brownie na “Hero Dog ng Caloocan.” Dahil sa pangyayari, inampon ng pamilya ni Angel si Brownie. Mula sa pagiging asong gala na natutulog sa kalsada, ngayon ay may sarili na siyang bahay, malambot na higaan, at pamilyang nagmamahal sa kanya. Si Angel naman ay gumaling at naging matalik na kaibigan ni Brownie. Saan man magpunta si Angel, nakasunod si Brownie, ang kanyang tagapagligtas.

Napatunayan ng kwentong ito na ang mga hayop ay may pakiramdam at kakayahang gumawa ng kabutihan na minsan ay higit pa sa tao. Ang asong tinawag na baliw at perwisyo ay siya palang instrumento ng langit para iligtas ang isang inosenteng buhay. Huwag tayong maging mabilis sa panghuhusga, at laging maging mabuti sa mga hayop, dahil sila ay mga anghel na may buntot.

Kayo mga ka-Sawi, may kwento ba kayo ng kabayanihan ng inyong mga alaga? Naniniwala ba kayo na may “sixth sense” ang mga aso? Mag-comment sa ibaba at i-share ang kwentong ito para magbigay pugay sa ating mga bantay! 👇👇👇