Sa tuktok ng isang burol sa probinsya ng Quezon, nakatayo ang Kumbento ng San Ezekiel. Ito ay isang luma at misteryosong gusali na napapaligiran ng matataas na pader at makakapal na puno. Ang mga madreng nakatira dito ay kabilang sa “Cloistered Order,” ibig sabihin, bawal silang lumabas at bawal din silang tumanggap ng bisita maliban sa mga piling araw. Ang buhay nila ay umiikot sa dasal, pagtatanim, at paggawa ng hostiya. Tahimik. Payapa. Banal.

Ngunit isang umaga, binasag ang katahimikan ng isang pagsusuka. Si Sister Teresa, ang pinakabata sa kanila (22 anyos), ay nahimatay habang nagrorosaryo. Nang suriin siya ng doktor ng bayan na pinatawag ni Mother Superior Agnes, lumabas ang resulta na nagpayanig sa kanilang lahat.

“Mother Superior,” nanginginig na sabi ng doktor. “Buntis po si Sister Teresa. Tatlong buwan na.”

Nanlaki ang mga mata ni Mother Agnes. “Imposible! Walang lalaking nakakapasok dito! Baka nagkakamali ka lang, Dok!”

Ngunit hindi nagkamali ang doktor. At ang mas malala, makalipas ang dalawang araw, si Sister Maria (25 anyos) naman ang nagsuka at nahilo. Buntis din. At kinabukasan, si Sister Lucia (28 anyos) naman.

Tatlong madre. Buntis. Sa loob ng isang linggo.

Kumalat ang chismis sa bayan na parang apoy. “May aswang sa kumbento!” sabi ng mga matatanda. “Hindi, baka ‘yung hardinero na si Mang Teban ang may gawa!” sabi ng mga lasenggo. “Baka naman si Father Damaso?” bulong ng mga manang.

Dahil sa eskandalo, dumating ang Obispo mula sa Maynila. Galit na galit ito. Ipinatawag niya ang tatlong madre sa kumpisalan.

“Magsabi kayo ng totoo!” sigaw ng Obispo. “Sino ang ama ng mga batang ‘yan?! Paano niyo nagawang dungisan ang inyong mga sinumpaang pangako sa Diyos?! Kayo ba ay tumatakas sa gabi? May pinapasok ba kayo dito?”

Umiiyak ang tatlong madre. Nakaluhod. “Bishop, maniwala po kayo… wala kaming ginawang masama,” hagulgol ni Sister Teresa. “Wala po kaming kilalang lalaki. Hindi po kami lumalabas.”

“Sinungaling!” bulyaw ng Obispo. “Hindi nabubuo ang bata sa hangin! Kung hindi kayo aamin, ipapa-excommunicate ko kayo! Tatanggalan kayo ng habit at palalayasin sa Simbahan!”

Sa kabila ng banta, nanatiling tikom ang bibig ng mga madre. Hindi dahil ayaw nilang umamin, kundi dahil wala silang maamin. Sila mismo ay gulong-gulo. Paano nangyari iyon? Ang tanging natatandaan nila ay ang kanilang paglilingkod sa “Hospital ng mga Dukha” na katabi ng kumbento, isang proyekto ng simbahan para sa mga maysakit na walang pambayad. Pero kahit doon, strikto ang bantay.

Dahil sa misteryo, nagpadala ang Vaticano ng isang imbestigador—si Father Michael, isang paring may background sa medisina at siyensya. Hindi siya naniniwala sa chismis. Naniniwala siya sa ebidensya.

Sinuri ni Father Michael ang CCTV ng kumbento. Wala. Walang pumapasok. Walang lumalabas. Sinuri niya ang background ng hardinero at ng matandang pari. Impossible. Si Mang Teban ay baog, at ang matandang pari ay bedridden na.

“Kung walang lalaki,” bulong ni Father Michael, “Paano?”

Nagdesisyon si Father Michael na kausapin ang mga madre isa-isa, hindi bilang imbestigador, kundi bilang doktor.

“Sister Teresa,” tanong niya. “Bago ka nabuntis, anong nangyari? May naalala ka bang kakaiba? May nainom ka ba? May kumausap ba sa’yo?”

Nag-isip nang malalim si Sister Teresa. “Wala po, Father. Maliban po noong… noong nag-volunteer kami sa charity mission sa bundok, apat na buwan na ang nakararaan.”

“Anong nangyari sa bundok?”

“May giyera po noon sa pagitan ng mga rebelde at militar. Maraming sugatan. May dinala po kaming mga babae sa tent namin para gamutin. Mga biktima po sila ng… ng pang-aabuso. Ginahasa po sila ng mga armadong lalaki.”

Natigilan si Father Michael. “At anong ginawa niyo?”

“Wala po kaming magawa kundi magdasal at linisin ang mga sugat nila. Pero… may isang gabi po. Sobrang dilim. Pinasok po ang tent namin ng mga rebelde. Nakatakip ang mga mukha nila. Pinapunta po nila kami sa sulok. Tinutukan ng baril.”

Nagsimulang umiyak si Sister Teresa. Nanginginig. Trauma.

“Tapos?” tanong ni Father.

“Wala na po akong maalala,” sabi ni Sister Teresa. “Nagising na lang po kami kinabukasan, nasa labas na kami ng tent. Masakit ang katawan namin. Ang sabi po ni Mother Agnes, nahilo lang daw kami sa usok ng granada. ‘Yun po ang alam namin. ‘Yun po ang sinabi sa amin.”

Doon naghinala si Father Michael. Kinausap niya si Mother Superior Agnes.

“Mother,” seryosong tanong ng pari. “Anong totoong nangyari sa bundok apat na buwan na ang nakararaan?”

Namutla si Mother Agnes. Yumuko siya at nagdasal. “Patawarin ako ng Diyos… Patawarin ako ng Diyos…”

“Mother, magsalita ka! Ang buhay ng tatlong madre at ang reputasyon ng simbahan ang nakasalalay dito!”

Bumigay si Mother Agnes. Ibinunyag niya ang nakakagimbal na katotohanan na itinago niya para protektahan ang isipan ng mga madre.

“Noong gabing iyon, Father…” simula ni Mother Agnes, lumuluha. “Pinasok kami ng mga rebelde. Lasing sila. Droga. Galit. Hinahanap nila ang mga babaeng tinatago namin—ang mga biktima ng pang-aabuso. Gusto nilang… gusto nilang ulitin ang ginawa nila.”

“Hinarangan sila nina Sister Teresa, Sister Maria, at Sister Lucia. Nagmakaawa sila. Sabi nila, ‘Huwag niyo na po silang saktan. Kami na lang. Kami na lang ang saktan niyo, huwag lang ang mga inosenteng babae na bugbog na ang katawan at kaluluwa.’”

Nanlaki ang mga mata ni Father Michael. “Ginawa nila ‘yon?”

“Oo, Father,” hagulgol ni Mother Agnes. “Inialay nila ang sarili nila. ‘Self-sacrifice.’ Pumayag ang mga rebelde. Dinala sila sa gubat. At doon… doon nangyari ang krimen. Ginahasa sila ng paulit-ulit. Buong gabi.”

“Nang ibalik sila sa amin kinabukasan, tulala sila. Walang malay. Trauma. Para protektahan sila, at dahil sa sobrang shock, nagkaroon sila ng ‘dissociative amnesia.’ Kinalimutan ng utak nila ang nangyari para hindi sila mabaliw. Sinakyan ko na lang ang alaala nila na nahilo lang sila sa usok. Ayokong ipaalala sa kanila ang impyerno na dinanas nila. Akala ko… akala ko makakalimutan na lang nila at maghihilom.”

“Pero nagbunga…” bulong ni Father Michael.

Ang pagbubuntis ng tatlong madre ay hindi resulta ng kasalanan o pakikipagtalik dahil sa tawag ng laman. Ito ay resulta ng isang dakilang sakripisyo. Iniligtas nila ang mga babaeng biktima sa pamamagitan ng pagpapalit ng kanilang sariling katawan at dangal.

Ibinunyag ni Father Michael ang katotohanan sa Obispo at sa buong komunidad. Ang mga taong nambato at nanghusga ay natameme. Ang mga marites na tumatawag sa kanila ng “malandi” ay napahiyaw sa konsensya.

Nang malaman nina Sister Teresa, Maria, at Lucia ang totoo, bumalik ang alaala. Masakit. Sobrang sakit. Umiyak sila nang umiyak. Pakiramdam nila ay marumi sila. Gusto nilang ipalaglag ang mga bata. “Bunga ito ng demonyo! Bunga ito ng kasamaan!” sigaw ni Sister Maria.

Ngunit kinausap sila ng Obispo, na ngayon ay lumuluhod na sa harap nila para humingi ng tawad. “Mga anak, ang ginawa niyo ay ang pinakamataas na anyo ng pag-ibig. ‘No greater love is there than this, to lay down one’s life for one’s friends.’ Hindi niyo lang inalay ang buhay niyo, inalay niyo ang inyong kaluluwa. Ang mga batang ‘yan… hindi sila bunga ng kasalanan. Sila ay bunga ng inyong kabayanihan.”

“Huwag niyong parusahan ang mga bata sa kasalanan ng kanilang ama. Ang buhay ay laging biyaya, kahit sa anong paraan pa ito nabuo.”

Tinanggap ng tatlong madre ang kanilang kapalaran. Ipinagpatuloy nila ang pagbubuntis sa loob ng kumbento, hindi bilang mga makasalanan, kundi bilang mga bayani.

Dumating ang araw ng panganganak. Sabay-sabay silang nanganak sa ospital ng simbahan. Tatlong malulusog na sanggol.

Isang himala ang nangyari. Noong nakita ng mga madre ang mga sanggol, nawala ang galit. Nawala ang trauma. Napalitan ito ng pagmamahal ng isang ina.

Nagdesisyon ang tatlo na umalis sa pagka-madre para alagaan ang kanilang mga anak. “Ang pagiging ina ay isa ring bokasyon,” sabi ni Sister Teresa. “Maglilingkod kami sa Diyos sa pamamagitan ng pagpapalaki sa mga batang ito na puno ng pagmamahal, para hindi sila maging katulad ng kanilang mga ama.”

Ang kwento ng “Tatlong Buntis na Madre” ay naging simbolo ng sakripisyo at pag-asa. Ang mga batang isinilang ay lumaking mabubuting tao—isang doktor, isang pari, at isang guro. Napatunayan nila na ang dilim ay hindi kayang talunin ng dilim; liwanag lang ang makakatalo dito. At ang pinakamagandang liwanag ay ang pagmamahal na kayang tiisin ang lahat.

Kayo mga ka-Sawi, kung kayo ang nasa posisyon ng mga madre, itutuloy niyo ba ang pagbubuntis kahit galing ito sa karahasan? O pipiliin niyong kalimutan ang lahat? Mag-comment sa ibaba at i-share ang kwentong ito para magbigay pugay sa mga taong nagsasakripisyo nang tahimik! 👇👇👇