Sa loob ng maraming taon, ang pangalan ni Kapitan Dodong Bucol ay naging simbolo ng serbisyo, tapang, at, sa huli, ng isang malaking hiwaga. Ang komunidad na kaniyang pinaglingkuran, isang tahimik na bayan sa Visayas, ay nababalot ng matinding pagkalito at takot mula nang maganap ang kaniyang biglaang pagkawala. Sa mga lumipas na panahon, ang lahat ay naghinala sa mga kadahilanang pulitikal o sa mga sindikatong kaniyang kinalaban. Ngunit ang katotohanan, nang ito ay sumulpot mula sa kadiliman, ay nagpatunay na ang dahilan ng trahedya ay mas malapit, mas madilim, at mas personal kaysa sa inaakala ng sinuman. Ang tunay na kalaban ni Kapitan Bucol ay hindi nasa lansangan o sa bulwagan ng gobyerno, kundi sa mismong loob ng kaniyang pamilya, nabalot ng inggit at matinding pagka-uhaw sa yaman.

Si Kapitan Dodong Bucol ay isang beterano sa paglilingkod-bayan. Kilala siya bilang isang lider na walang takot, tapat sa kaniyang sinumpaang tungkulin, at handang ipaglaban ang kaniyang nasasakupan laban sa anumang anyo ng karahasan at katiwalian. Matindi ang kaniyang paninindigan laban sa mga ilegal na gawain tulad ng pagmimina at mga sugal na sumisira sa kabuhayan ng mga pamilya. Dahil dito, maraming tao ang nagpalagay na ang kaniyang pagkawala ay kagagawan ng mga sindikatong kaniyang sinagasaan, o kaya naman ay ng mga kalaban sa pulitika na nais siyang patalsikin bago pa man dumating ang susunod na halalan. Ang ganitong mga hinala ay makatuwiran, lalo na sa isang probinsya kung saan ang pulitika ay madalas na humahantong sa matitinding paghaharap. Ngunit ang patuloy na paghahanap ng pulisya sa loob ng maraming taon ay walang nagbunga. Walang ebidensyang pulitikal na nagturo sa sinuman; walang natagpuang lead na nagpakita ng kinalaman ng mga sindikato. Ang kaso ay nanatiling bukas, ngunit malamig, isang sugat na hindi gumagaling sa dibdib ng komunidad.

Sa simula pa lang ng imbestigasyon, nalimitahan na ang paggalaw ng mga awtoridad. Hindi naisakatuparan ang mahabang pagsubaybay sa kaso dahil sa takot at hiya ng mga lokal. Ang mga tao ay alam na mayroong may kagagawan sa trahedya, ngunit ang takot na ito ay nagpalalim pa sa hiwaga. Naging usap-usapan sa bayan na may mga matataas na opisyales na nakikialam, kaya’t walang sinuman ang naglakas-loob magsalita, kahit pa sa mga tagapagpatupad ng batas. Ang tanging nalalabi ay ang larawan ni Kapitan Bucol—ang tapat at mapagbigay na lider na nagtapos sa isang hindi nararapat na pagkawala dahil sa taong kaniyang pinagkakatiwalaan.

Ang tunay na dahilan, na sa huli ay ipinahayag, ay nakatuon pala sa isang bagay na mas malapit at mas personal: kasakiman sa yaman. Hindi pala away pulitikal o paghihiganti ng sindikato ang nagtulak sa taong ito, kundi ang matinding pagnanasa na angkinin ang malaking halaga ng ari-arian at pamana ni Kapitan Bucol. Ang Kapitan ay nag-iwan ng mga ari-arian at mga negosyo na nagkakahalaga ng malaking pera, at ito ang naging sentro ng atensyon ng taong may masamang hangarin. Lumabas sa huli na ang taong may kagagawan ay isang malapit na kamag-anak, isang taong may access sa personal na buhay at transaksyon ni Kapitan Bucol. Ang taong ito ay namuhay sa ilalim ng matinding anino ng inggit at poot, hindi lamang dahil sa yaman, kundi dahil sa respeto at pagmamahal na nakukuha ni Kapitan Bucol sa komunidad.

Ang pagbuo ng ebidensya laban sa taong ito ay nagtagal, hindi dahil sa kawalan ng bakas, kundi dahil sa matinding takot na bumabalot sa isang susing saksi. Isang kamag-anak, na may alam sa sikreto, ang nanatiling tahimik sa loob ng mahigit dalawang dekada, naniniwala na ang pagsasalita ay magdadala ng banta sa kaniyang sariling buhay. Ang bigat ng lihim at ang patuloy na pagdanas ng kirot sa tuwing nakikita niya ang taong may kagagawan na nagkukunwari pang nagluluksa ay nagtulak sa kaniya na sumuko sa kaniyang konsensiya. Ang kaniyang paglantad ay naging tipping point sa imbestigasyon. Ang kaniyang testimonya ay nagbigay ng liwanag sa isang financial transaction na ginawa ilang araw bago ang insidente. Ang transaksyon na ito ay nagpapahiwatig na mayroong matinding pag-uudyok na kinuha ang buhay ng Kapitan upang mapunta ang kaniyang yaman sa kamay ng kamag-anak na ito.

Ang pag-aresto sa suspek ay yumanig sa buong bayan. Ito ay isang pasabog na nagdulot ng malalim na pighati at galit, dahil ang taong ito ay isang pamilyar na mukha, isang taong madalas makita sa mga okasyon ng pagluluksa at pag-aalay ng dasal para kay Kapitan Bucol. Ang taong ito ay matagumpay na nagtago sa likod ng maskara ng kalungkutan at kawalang-malay habang tinatamasa ang mga yaman na hindi naman kaniya. Ang mga imbestigador ay nagbigay-diin na ang motibo ay hindi pulitika, kundi ang masalimuot at nakakalason na ugnayan ng kasakiman at inggit sa loob mismo ng pamilya. Ang suspek ay hindi nakatiis sa katotohanan na ang kaniyang kamag-anak ay matagumpay at minamahal, kaya’t nagplano siya ng karahasan upang angkinin ang lahat.

Ang pag-amin ng suspek ay nagbigay ng kabuuang larawan ng trahedya: isang maingat na pagplano na isinakatuparan sa isang hindi inaasahang oras at lugar, gamit ang access at tiwala ni Kapitan Bucol. Ang Kapitan ay hindi naghinala dahil nagmula ang pag-atake sa taong malapit sa kaniya. Matapos ang insidente, ang suspek ay nagpakita pa ng labis na pagluluksa upang iligaw ang imbestigasyon at tuluyang makalusot. Ngunit ang katotohanan ay may sariling buhay; kahit gaano pa katagal itinago, ito ay sumusulpot din sa tamang panahon.

Ang kaso ni Kapitan Dodong Bucol ay nag-iwan ng matinding aral: na ang pinakamalaking banta sa buhay ng isang tapat na lingkod-bayan ay hindi palaging nagmumula sa labas, kundi sa inggit at kasakiman ng mga taong pinagkakatiwalaan. Ang matinding pagsubok na pinagdaanan ng komunidad ay natapos na, at ang hustisya ay nakamit, kahit pa ito ay dumating matapos ang mahabang panahon. Ang Kapitan ay pumanaw nang hindi na nakikita ang liwanag ng araw, ngunit ang kaniyang kwento ay patunay na ang katotohanan ay hindi kayang ibaon ng anumang kasinungalingan, at na ang pagka-uhaw sa yaman ay nagdudulot ng isang karahasan na hindi kayang malampasan ng sinuman. Ang pagpapanumbalik ng hustisya ay nagbigay ng kapayapaan sa komunidad na matagal nang naghahanap ng kasagutan sa matinding hiwaga.