Ang taong 1967 ay naging saksi sa isa sa mga pinakakontrobersyal at pinaka-maimpluwensyang kaso sa kasaysayan ng kriminalidad sa Pilipinas. Ito ay hindi lamang kwento ng isang krimen, kundi isang kwento ng pagtutunggali ng kapangyarihan, yaman, at ng isang simpleng pagnanais para sa katarungan. Si Maggie de la Riva, isang sumisikat na bituin, ay naging simbolo ng katapangan nang harapin niya ang mga taong nagtangkang sumira sa kanyang buhay—mga taong akala ng marami ay hindi kayang abutin ng batas dahil sa kanilang estado sa lipunan.

Si Maggie ay kilala bilang isa sa mga pinakamagagandang mukha sa showbiz noon. Mula sa isang respetadong pamilya, siya ay hinahangaan hindi lang sa kanyang kagandahan kundi pati na rin sa kanyang talento. Ngunit sa isang iglap, ang kanyang pangalan ay naging laman ng mga balita hindi dahil sa pelikula, kundi dahil sa isang karumal-dumal na pangyayari. Pauwi na siya galing sa trabaho nang harangin ang kanyang sasakyan ng isang grupo ng mga kalalakihan. Ang akala niyang simpleng gitgitan sa kalsada ay nauwi sa isang bangungot na bumago sa kanyang buhay magpakailanman.

Ang mga salarin ay hindi mga ordinaryong kriminal. Sila ay tinaguriang “The Big Four”—mga galing sa mayayamang pamilya, nag-aaral sa mga eksklusibong unibersidad, at sanay sa marangyang pamumuhay. Ang kanilang pangalan ay kasing-bigat ng kanilang impluwensya. Sa kanilang isipan, ang kanilang yaman ay sapat na proteksyon laban sa anumang parusa. Dinala nila ang aktres sa isang pribadong lugar at doon ay isinagawa ang pang-aabuso na dumurog sa kanyang pagkatao. Ang masakit pa, pinagbantaan siya na kung magsusumbong, ay may mas masahol pang mangyayari sa kanya o sa kanyang pamilya.

Sa panahong iyon, ang kultura ng “victim-blaming” ay talamak. Madalas, ang mga biktima ng ganitong uri ng krimen ay pinipiling manahimik dahil sa takot sa kahihiyan at sa panghuhusga ng lipunan. Ngunit iba si Maggie. Sa kabila ng trauma at sa kabila ng banta sa kanyang buhay, pinili niyang lumantad. Sa tulong ng kanyang pamilya at ng mga awtoridad, isinumbong niya ang mga salarin. Ito ay isang desisyon na nangangailangan ng pambihirang tapang, lalo na’t ang kanyang mga kalaban ay may kakayahang baliktarin ang sitwasyon gamit ang kanilang koneksyon.

Ang paglilitis ay naging isang pambansang teleserye na tinutukan ng bawat Pilipino. Sa korte, kitang-kita ang pagkakaiba ng mundo ng biktima at ng mga akusado. Habang si Maggie ay emosyonal na isinasalaysay ang kanyang sinapit, ang mga akusado ay tila balewala lang ang nangyayari, minsan pa nga ay nakikita silang nakangisi o nagtatawanan, tila kumpyansa na makakalusot sila. Ang kanilang arogansya ay lalong nagpainit sa ulo ng publiko. Ang tingin ng tao, ito ay laban ng mahirap at mayaman, ng hustisya at kapangyarihan.

Ngunit ang hustisya sa pagkakataong ito ay hindi nabulag ng kinang ng salapi. Ang hatol ng hukuman ay naging malinaw at mariin. Ang “Big Four” ay napatunayang nagkasala. Ang parusang iginawad sa kanila ay ang pinakamabigat na parusa sa ilalim ng batas noong panahong iyon—ang silya elektrika. Ito ay isang desisyon na nagpayanig sa buong bansa, lalo na sa mga elitista na nag-aakalang sila ay “untouchable.” Pinatunayan ng korte na sa harap ng batas, pantay-pantay ang lahat, mayaman man o mahirap.

Ang araw ng pagpapatupad ng parusa ay naging isang makasaysayang kaganapan. Sa kauna-unahang pagkakataon, ang radyo at telebisyon ay nakatutok sa loob ng bilangguan. Ang buong bansa ay nakinig at nanood habang ang bawat isa sa mga salarin ay humaharap sa kanilang huling sandali. Ang kanilang arogansya ay napalitan ng takot at pagsisisi. Ang dating matatapang na “anak-mayaman” ay naging mga ordinaryong tao na lamang na humaharap sa konsekwensya ng kanilang masamang gawain. Ito ay nagsilbing babala sa sinumang nag-iisip na kaya nilang takasan ang batas.

Ang kaso ni Maggie de la Riva ay hindi lamang tungkol sa parusa. Ito ay tungkol sa pagbangon. Matapos ang trahedya, ipinakita ni Maggie na ang biktima ay hindi habambuhay na magiging biktima lamang. Siya ay nagpatuloy sa kanyang buhay, naging matagumpay, at naging inspirasyon ng maraming kababaihan. Ang kanyang kwento ay nagbigay lakas sa iba pang mga biktima na lumabas at lumaban para sa kanilang karapatan. Binago nito ang pananaw ng lipunan sa mga biktima ng pang-aabuso—mula sa panghuhusga tungo sa pakikiisa at pagsuporta.

Sa huli, ang legacy ng kasong ito ay mananatili magpakailanman sa kasaysayan ng Pilipinas. Ito ang patunay na ang kasamaan, gaano man ito kamakapangyarihan, ay hindi magwawagi laban sa katotohanan. Si Maggie de la Riva, sa kanyang tapang na harapin ang mga demonyo ng kanyang nakaraan, ay nag-iwan ng isang mensahe na hanggang ngayon ay umaalingawngaw: Walang sinuman ang nasa itaas ng batas, at ang katarungan ay laging may puwang para sa mga may lakas ng loob na ipaglaban ito.