Bahagi I: Ang Lihim na Tumatawag
Umulan ng bahagya sa umaga, ang klase ng ambon na parang nakakabit sa hangin, hindi nakakapagpawala ng init pero sapat para mag-iwan ng lamig sa balat. Sa gitna ng mga salaming gusali at traffic na parang walang katapusan, tahimik na umandar ang itim na sedan papasok sa basement parking.

Sa loob, si Damon Alcaraz, 33, nakaupo. Maayos ang suit, pero halatang hindi na nakatulog nang maayos. May mga segundo ring nakatitig lang siya sa dashboard, parang may hinahabol na sagot.

“Sir, gusto niyo po bang dumaan muna tayo sa coffee shop?” tanong ni Kuya Nardo, ang driver.

Umiling si Damon. “Hindi na, Kuya. Madami pa kong hahabulin.”

Ang mundo niya ay numero, kontrata, at dinner mamaya. Ang kasal na paparating. Si Veronica. Sagot niya, pero may bahid ng pagod sa dulo.

Sa kabilang banda, sa isang gated subdivision, ibang klase ang takbo ng oras.

Sa sala, nakaupo si Aling Adela Alcaraz, Nanay ni Damon. Naka-knit cardigan kahit hindi naman malamig. Sanay siyang magtago sa damit kapag may nararamdamang hindi niya masabi.

Pumasok si Veronica. Parang ilaw na pumasok sa bahay. Maayos ang buhok, mabango. Parang handang humarap sa camera.

“Tita Adela, kumusta po? Nag-breakfast na kayo?” Tanong niya. Nakangiti.

Tumango si Adela. Hindi sumasabay ang mata niya sa ngiti. “Konti lang, Veronica.”

“Ay naku, dapat kumain kayo. Ang taas na naman ng BB niyo last time,” sabi ni Veronica. Parang anak, pero may diin na parang utos. “Kailangan niyong alagaan sarili niyo.”

Sa gilid, napansin ni Tes Magsino, ang kasambahay, na nanginginig nang kaunti ang kamay ni Adela habang hawak ang tasa. Maliit lang, pero halata sa matagal nang nag-aalaga.

Sa opisina, abala si Damon. Nagtataka.

“Marga, ano ulit yung sinabi ni Veronica tungkol sa gala?” tanong niya sa PR Head.

“Mauna kayo. Kailangan power couple yung framing. Good for brand,” sagot ni Marga. Tapos humina ang boses. “Boss, okay ka lang ba? Parang ang bigat mo lately.”

Pagod lang. Madami lang. Kailangan lang tapusin.

Hindi nagtagal, dumating si Attorney Ivar Santos.

“Fiancé ko siya, Ivar.”

“Oo,” sagot ni Ivar. “At dahil fiancé mo siya, mas lalo kang dapat mag-ingat. Hindi lahat ng gusto ng tao para sa ‘yo, para talaga sa ‘yo.”

Napatigil si Damon. Parang may tumama sa dibdib.

Pagdating ng gabi, umuwi siya. Sa gate, sumalubong si Kagawad Jinky Paredes, kapitbahay.

“Sir, wala akong masamang intensyon, ha. Pero minsan naririnig ko parang may sigawan sa loob. Hindi ko alam kung normal lang ‘yun. Pero magandang sigurong i-check niyo rin. Nanay niyo ‘yun.”

Napakunot-noo si Damon. Sigawan.

Sa loob, bumungad si Veronica. Nakabihis na parang gala event kahit dinner lang.

“Hi, love. You’re late ng 8 minutes.”

“Traffic!” pilit ngiti ni Damon. “Nasaan si Mama?”

“Nasa kuwarto. Nagpahinga. I told her to rest kasi kanina pa siya reklamador. Alam mo naman, mood swings.”

Parang may lamig na dumaan sa likod ni Damon. Reklamador.

Lumabas si Tes, hawak ang tray. Nagkatinginan sila ni Damon. Parang may gustong sabihin si Tes, pero pinigilan. Napatingin siya kay Veronica na nasa sala, nakangiti pero matalim ang mata.

“Wala po, Sir.” Sagot ni Tes sa huli. May takot.

Habang nagdi-dinner, ramdam ni Damon na may dalawang mundo sa loob ng bahay: ang mundo na nakikita ng bisita at ang mundo na nararamdaman ng isang anak kapag may mali sa katahimikan.

Bahagi II: Ang Pagbukas ng Pinto
Bago siya matulog, tumunog ang cellphone niya. Isang text mula sa unknown number.

Sir, ingat po kayo sa loob ng bahay. May ginagawa si Ma’am V na hindi niyo magugustuhan.

Hindi agad nakatulog si Damon. Hindi dahil sa trabaho. Kundi dahil sa iisang text na paulit-ulit bumabalik sa isip niya. Isang linya lang, pero para siyang sinampal ng katotohanan na matagal niyang iniwasan.

Bandang 3 ng madaling-araw, bumangon siya ng dahan-dahan. Tahimik siyang lumabas ng kuwarto, lumakad sa hallway at tumigil sa tapat ng pintuan ng silid ng nanay niya.

“Ma, gising ka ba?”

Mula sa loob, may mahinang kaluskos. “Damon,” boses ni Adela. Mababa at paos.

Pagbukas niya ng pinto, nakita niya si Adela. Nakasuot ng cardigan. Napansin niya agad ang mga mata. Hindi ito pagod, kundi yung pagod na parang matagal nang lumulunok ng takot.

“Ma, may nangyayari ba dito habang wala ako?” tanong niya.

Kumapit si Adela sa gilid ng kumot. “Anak, pagod ka lang. Huwag mo nang isipin kung ano-ano.”

“Ma,” lumambot ang boses ni Damon, pero may bigat. “Hindi ako bata. Kung may problema, sabihin mo.”

Nag-aalangan si Adela. “Si Veronica, mabait naman ‘yun sa ‘yo.”

“Sa akin, oo. Pero sa ‘yo?”

Nanginginig nang bahagya ang labi ni Adela. “Minsan… kapag tayo lang. Minsan lang.”

“Minsan ano?”

“Kapag may nagagawa akong mali.” Sagot ni Adela, pero para siyang nagsisinungaling para protektahan ang iba.

“Halimbawa… kapag nakalimutan ko ‘yung gamot, o kapag nagtanong ako tungkol sa mga papeles na pinipirmahan ko.”

Napapeles?

Tumango si Adela. “Sabi niya, para raw sa charity mo. Pinapirmahan niya ako minsan kasi sabi niya, mas mabilis kung may family consent.”

“Ma, bakit ka pumipirma ng hindi mo binabasa?”

“Huwag ka nang magalit,” mabilis na sagot ni Adela. “Ayokong maging pabigat. Akala ko normal lang. Fiancé mo siya. Alam niya ang ginagawa.”

“Nasaan ‘yung mga papeles? Nandito ba?”

Biglang tumigas ang postura ni Adela. “Damon, huwag. Baka magalit siya.”

“Hindi ko na iniintindi kung magalit siya,” mahina, matigas na sagot ni Damon. “Ang iniintindi ko, ikaw.”

Sa sandaling iyon, may marahang katok sa pinto. “Love. Bakit gising ka? At bakit nandiyan ka sa kuwarto ni Tita?” Boses ni Veronica. Malamig ang tamis.

Binuksan ni Damon ang pinto. Nakita niya si Veronica. Naka-robe, pero parang may postura ng pag-ari.

“Nag-check lang ako kay Mama. May text akong natanggap. Concerned ako.”

“Text from who? Unknown.”

Hinawakan ni Veronica ang braso ni Damon. Medyo mahigpit at hinila siya palayo sa pinto. “Love, please. It’s 3:00 a.m. May important meeting ka bukas at ayokong mapagod si Tita.”

“Veronica, tungkol sa papeles. Bakit pinapapirmahan mo si Mama?”

Umigpit ang ngiti ni Veronica. “Ah, that? Para sa foundation. Family involvement para mas credible.”

“Bakit hindi dumadaan kay Attorney Ivar?”

“Damon, Attorney Ivar is too traditional. This is modern philanthropy. Besides, I was helping you.”

“Helping me?” ulit ni Damon. Mas mabigat.

Bumuntong-hininga si Veronica. Nag-iba ang tono. Hindi na lambing, kundi kontrol. “Love, huwag tayo mag-away ngayon. My press, my investors, you don’t want to create a narrative that your family is unstable.”

Nanigas si Damon. Narrative.

“I’m protecting you. I’m protecting us.”

Sa dulo ng hallway, lumabas si Tes. Nakatayo sa dilim.

“Tes,” tawag ni Damon. “Sir, may alam ka ba?” Diretso niyang tanong.

Bago pa sumagot si Tes, sumingit si Veronica. Mabilis at matalim. “Tes! Bumalik ka sa kuwarto mo! Huwag kang nakikinig sa usapan namin!”

Nakita ni Damon ang takot sa mukha ni Tes. Hindi siya sumunod agad. Nanginginig ang kamay. “Sir, minsan po—”

“Damon, please! This is humiliating!” sigaw ni Veronica.

Humakbang si Damon palapit kay Veronica. Hindi siya sumisigaw, pero mas nakakabigat ang katahimikan.

“Humiliating, Veronica? Kung may nangyayari dito sa bahay ko, sa Nanay ko, at tinatago sa akin, hindi ‘yan humiliating. Delikado ‘yan.”

Namilog ang mata ni Veronica. Sa unang pagkakataon, lumabas ang inis. “You’re choosing them over me!”

“Hindi,” sagot ni Damon. “Pinipili ko ang totoo.”

Biglang umiyak si Veronica. Kontrolado. “I can’t believe this! After everything I did for you—”

Narinig ni Damon ang mahinang ubo ni Adela sa loob. Nasa gilid na ito ng kama, parang nahihilo.

Nagmadali si Damon papasok. “Ma! Okay ka lang?”

Umiling si Adela. Nanginginig ang boses. “Hindi ko alam… ang dibdib ko.”

Tumakbo si Damon palabas. “Tes! Tawagin mo si Dr. Selwin! Kuya Nardo!”

Sa gulo ng mga sumunod na minuto, si Veronica nakatayo sa pintuan. Hindi lumalapit. Parang ayaw madungisan ang sarili ng eksenang hindi niya kontrolado.

Bahagi III: Ang Pag-alsa
Bago sumikat ang araw, nagpasya si Damon. Hindi na siya magiging bulag sa loob ng sarili niyang bahay.

Nang pumasok siya sa opisina kinabukasan, hindi siya nagpakita ng pagod. Ang board meeting niya, naging war room.

“Lean, i-freeze mo muna ‘yung vendor payments na ‘yan, quietly.”

“Marga, walang lalabas na PR issue.”

“Ivar, i-review mo lahat ng documents na dumaan sa admin email, lalo na ‘yung may pirma ni Mama.”

Pagdating ng tanghali, dinala niya si Adela sa isang clinic na hindi kilala ng social circle nila.

“Ma,” lumuhod si Damon sa harap niya. “Gusto ko lang malaman kung may inilalagay pa sa gamot mo na hindi mo alam.”

Tumulo ang luha ni Adela. “Ayokong manira ng tao, anak.”

“Hindi ito paninira kung totoo. Totoo ba?”

Huminga ng malalim si Adela. “Minsan may iniinom akong vitamins na binibigay ni Veronica. Sabi niya pampakalma.”

Hindi na napigilan ni Tes ang sarili. “Sir, ilang beses ko na po nakita ‘yun. ‘Yung maliit na lalagyan. Tinago niya sa cabinet sa may laundry.”

Wala po. Plain lang.

Tumayo si Damon. Biglang tumalim ang mata.

Toxicology screen. Sedative traces. Consistent with a mild tranquilizer.

“Enough to dull her. Confuse her. Make her compliant.” Sabi ni Dr. Selwin.

Lahat ng mood swings, lahat ng reklamador, lahat ng unstable na label ni Veronica, lahat pala planado.

Pag-uwi niya, pumasok si Damon. Walang ngiti.

“Clinic. Pina-check ko si Mama.”

“Why? Anong nangyayari? Pinapalabas mo ba na may masama akong ginagawa?”

“Trina,” tawag ni Damon. “Yung updates na pinapadala mo, anong email ginagamit mo?”

“Ma’am V told me to use the admin email, Sir, para daw mas mabilis.”

“At ‘yung vendor na Solarex Consultancy. May alam ka?”

Nanlaki ang mata ni Trina. “Sir, hindi po ako. I just follow instructions.”

“Damon! Huwag mong i-interrogate ang assistant ko sa loob ng bahay mo! Ano ‘to? Trial?” sigaw ni Veronica.

“Trial?” ulit ni Damon. “Hindi pa. Pero kung may ginagawang mali, darating tayo diyan.”

Lumabas si Adela mula sa kuwarto. Hawak ang braso ni Tes. Mahina, pinilit tumayo.

“Tita, please. I’m just trying to help. You know you’ve been emotional.”

“Veronica,” sabi ni Adela. Nanginginig ang boses. “Huwag mo akong gawing baliw.”

Biglang napatigil si Veronica. Sa unang beses, nagsalita si Adela ng hindi nagpapakumbaba.

“Veronica,” mabagal na sabi ni Damon. “Simula ngayon, lahat ng access mo sa company systems, cut. Lean will handle it.”

Nanlaki ang mata ni Veronica. “You can’t do that!”

“Kaya ko,” sagot ni Damon. “At gagawin ko. Dahil kung hindi, mas marami pang masasaktan.”

Ang engagement ring sa kamay ni Veronica, hindi pala simbolo ng pag-ibig. Posible ring posas. At kailangan na niyang magdesisyon kung paano siya makakalaya bago tuluyang malubog ang Nanay niya at ang kumpanya.

Hindi na siya magiging bulag sa loob ng sarili niyang bahay.