Ang tunog ng flatline ay hindi isang mahabang hiyaw ng kamatayan para kay Katherine. Ito ay musika ng trahedya. Isang mahabang teeeeeeeet na hudyat na ang kanyang puso ay sumuko na.

Pero nagkakamali sila.

Sa loob ng madilim na kulungan ng kanyang sariling katawan, gising si Katherine. Ang kanyang utak ay sumisigaw, “Buhay ako! Nandito ako!” pero walang boses na lumalabas. Ang kanyang mga mata ay nananatiling nakapikit, mabigat na parang tinakpan ng semento. Nakakulong siya sa tinatawag na locked-in syndrome. Paralisado. Walang galaw. Pero naririnig niya ang lahat.

At ang unang narinig niya ay hindi iyak ng pagdadalamhati, kundi isang buntong-hininga ng ginhawa.

“Oras ng kamatayan, 3:47 ng umaga,” sabi ng doktor. Ang boses nito ay pagod, puno ng awa.

Naramdaman ni Katherine ang paghawak ng isang kamay sa kanyang pulso. Hindi ito ang doktor. Kilala niya ang gaspang ng palad na iyon. Kay Daniel. Ang asawang pinangakuan niya ng walang hanggan.

Inasahan niyang iiyak ito. Inasahan niyang yuyugyugin siya nito at magmamakaawa na gumising siya.

Pero ang narinig niya ay ang kaluskos ng cellphone na binubuksan. At ang malamig na boses ng kanyang asawa.

“Ma? Tapos na. Wala na siya.” Isang sandali ng katahimikan. “Oo. Nakuha na natin ang lahat.”

Ang sakit na naramdaman ni Katherine sa sandaling iyon ay higit pa sa panganganak. Mas masakit pa sa pagkaputol ng hininga. Ang lalaking mahal niya, ang amang ng kanyang anak, ay nagdiriwang sa ibabaw ng kanyang “bangkay.”

Lumipas ang mga araw na parang bangungot.

Inilipat si Katherine sa isang pribadong kwarto habang hinihintay ang final clearance para tanggalin ang life support. Sabi ng batas, kailangan ng tatlong araw. Tatlong araw na purgatoryo.

Sa bawat sandali, naroon sila. Hindi para magbantay, kundi para magplano.

Narinig ni Katherine ang pagpasok ng isang pamilyar na takong ng sapatos. Click-clack-click-clack. Mabilis, agresibo. Si Consuelo. Ang biyenang laging nakangiti sa harap ng mga kamag-anak pero demonyo kapag nakatalikod.

“Sigurado ka bang maayos na ang insurance, Daniel?” Ang boses ni Consuelo ay matalas. “Ayokong magkaroon ng problema kapag dumating na si Vanessa.”

Vanessa. Ang assistant ni Daniel. Ang babaeng laging nagdadala ng kape at may malulagkit na tingin.

“Maayos na, Ma. Five million pesos. Plus yung bahay at lupa,” sagot ni Daniel. Ang tono niya ay parang isang batang nanalo sa lotto. “At ang bata… ang bata ang magiging susi. Ang grieving widower na mag-isang nagpapalaki ng anak? Papataasin niyan ang stock ng kumpanya.”

“Mabuti,” sagot ni Consuelo. “Dahil sawang-sawa na ako sa pagmumukha ng asawa mo. Kahit tulog, nakakairita pa rin.”

Gusto sanang sumuka ni Katherine. Gusto niyang bumangon at sakalin silang dalawa. Pero nanatili siyang estatwa. Ang galit ay naiipon sa kanyang dibdib, isang nagbabagang bolang apoy na unti-unting tumutupok sa kanyang takot.

Hindi ako mamamatay, sumpa niya sa isip. Hindi niyo makukuha ang anak ko.

Pero hindi pa tapos ang tadhana sa pagbibigay ng pasakit.

Sa ikalawang gabi, habang tahimik ang lahat at tanging tunog ng ventilator ang naririnig, bumukas ang pinto. Pumasok ang doktor—si Dra. Victoria. May kausap ito sa telepono, ang boses ay pabulong pero sapat para marinig ng matalas na pandinig ni Katherine.

“Opo, Sir Daniel. Alam ko pong nagluluksa kayo, pero may kailangan kayong malaman.” Huminto sandali ang doktor. “Yung sanggol sa NICU… yung kakambal ni Baby Mia… stable na siya. Buhay ang kambal.”

Kambal?

Halos huminto ang puso ni Katherine sa gulat. Wala siyang alam. Sa huling ultrasound, isa lang ang nakita. Pero ngayon… may dalawa siyang anak? Dalawang anghel na kailangan niyang protektahan?

Narinig niya ang sagot ni Daniel sa kabilang linya dahil naka-loudspeaker ito habang chine-check ng doktor ang kanyang vitals.

“Doktora,” ang boses ni Daniel ay yelo. “Makinig ka. Walang kambal. Patay na ang asawa ko, at isa lang ang anak na kaya kong buhayin. Ang istorya ay tungkol sa isang ama at kanyang nag-iisang anak na naulila. Masyadong magulo kung dalawa.”

“Pero Sir…” nauutal na sabi ng doktor.

“Magkano?” putol ni Daniel. “Magkano para ibigay mo ang isa sa adoption agency? O kahit saan? Basta mawala siya sa paningin ko.”

Doon, sa sandaling iyon, ang galit ni Katherine ay naging purong enerhiya.

Ibebenta mo ang anak ko?

Ang poot ay dumaloy mula sa kanyang utak, dumaan sa kanyang gulugod, at pumilit na umabot sa kanyang mga dulo. Gumalaw ka, utos niya sa kanyang sarili. Gumalaw ka, Katherine! Para sa mga anak mo!

Isang daliri. Ang hintuturo sa kanan. Kumibot ito.

Napansin ito ni Dra. Victoria. Natigilan ang doktor. Ibinaba nito ang telepono. Lumapit ito sa mukha ni Katherine.

“Katherine?” bulong nito. “Naririnig mo ba ako?”

Sa loob ng kanyang isipan, sumigaw si Katherine ng OO!

At sa isang milagro ng adrenaline at poot, dumilat ang kanyang mga mata.

Hindi ito ang dahan-dahang pagdilat sa mga pelikula. Ito ay biglaan. Mulagat. Puno ng dugo at luha at apoy. Napasinghap si Dra. Victoria at napahawak sa kanyang bibig.

Nakatingin si Katherine nang diretso sa mata ng doktor. Ang mensahe ay malinaw: Tulungan mo ako.

Ikatlong araw. Ang araw ng “pagtanggal.”

Puno ang kwarto ng mga bulaklak—mga bulaklak ng pakikiramay na inorder mismo ni Vanessa para sa Instagram story nito. Nakasuot ng itim si Daniel, kunwari’y luhaan. Si Consuelo ay nasa gilid, pinapaypayan ang sarili habang kausap ang abogado.

Si Vanessa ay naroon din, karga-karga ang sanggol na si Mia. “Kawawang bata,” sabi ni Vanessa sa harap ng ilang nurse, “Wala na siyang mommy. Pero huwag kang mag-alala, baby. Nandito na si Tita Van.”

Pumasok si Dra. Victoria. Seryoso ang mukha.

“Handa na ba kayo?” tanong ng doktor.

“Tapusin na natin to,” sabi ni Daniel, hindi makatingin sa katawan ng asawa. “Gusto ko nang umuwi.”

“Oo nga,” sabi ni Consuelo. “May cremation service pa tayong aasikasuhin mamayang hapon. Masyadong hassle ang traffic.”

Lumapit si Daniel sa kama. “Paalam, Katherine,” bulong niya, walang emosyon. “Salamat sa insurance.”

Akmang pipindutin na ni Daniel ang switch ng makina nang biglang magsalita ang isang boses. Garalgal, mahina, pero parang kulog sa pandinig ng lahat.

“Huwag… mong… hawakan… ‘yan.”

Nanigas si Daniel.

Dahan-dahang lumingon ang lahat sa kama.

Naka-upo si Katherine.

Ang kanyang buhok ay gulo-gulo, ang kanyang balat ay maputla, pero ang kanyang mga mata ay matalim na parang patalim. Nakaturo siya kay Daniel.

“K-Katherine?” napaatras si Daniel, nabitawan ang switch. “P-Paano…?”

“Multo!” tili ni Vanessa, halos mabitawan ang sanggol.

“Hindi ako multo,” ang boses ni Katherine ay lumalakas, humuhugot ng lakas mula sa kaibuturan ng kanyang pagiging ina. “Ako ang bangungot niyo.”

Mabilis na kumilos ang mga pangyayari. Sa isang kumpas ng kamay ni Dra. Victoria, bumukas ang pinto ng banyo ng kwarto. Lumabas ang dalawang pulis at ang mga magulang ni Katherine na luhaan pero galit na galit.

“Inaresto namin kayo sa salang Attempted Murder at Conspiracy,” sabi ng opisyal habang nilalapitan si Daniel.

“Anong ibig sabihin nito?!” sigaw ni Consuelo, namumula ang mukha. “Doktora, anong kalokohan to?”

“Nirecord ko ang lahat, Mrs. Valdez,” malamig na sagot ni Dra. Victoria. “Ang tawag niyo. Ang utos niyo na ibenta ang bata. At ang pagpirma niyo sa Do Not Resuscitate order habang gising ang pasyente. Lahat iyon ay ebidensya.”

Napatingin si Daniel kay Katherine. Sa unang pagkakataon, nakita ni Katherine ang takot sa mga mata nito. Ang yabang ay nawala. Ang natira na lang ay isang duwag na lalaki.

“Kath, honey, magpapaliwanag ako…” nauutal na sabi ni Daniel, akmang hahawakan siya.

PAK!

Isang malutong na sampal ang dumapo sa mukha ni Daniel. Galing ito sa ama ni Katherine.

“Huwag mong didikit-dikitan ang anak ko, hayop ka!” sigaw ng ama.

Kinuha ng ina ni Katherine ang sanggol mula kay Vanessa. “Bitawan mo ang apo ko, ahas,” mariing sabi nito bago sikuhin si Vanessa palayo.

Habang pinupusasan si Daniel, tumingin siya kay Katherine, nagmamakaawa. “Kath, yung mga bata… kailangan nila ng ama.”

Ngumiti si Katherine. Isang ngiting walang saya, pero puno ng kapangyarihan.

“May ama sila, Daniel. Pero patay na siya para sa amin. Ang alam ng mga anak ko, namatay ang tatay nila noong araw na ipinanganak sila.”

Binalingan niya si Consuelo na nagwawala habang hinihila ng mga pulis.

“At ikaw,” sabi ni Katherine sa biyenan. “Sabi mo, hassle ang traffic papuntang cremation? Huwag kang mag-alala. Walang traffic papuntang kulungan.”

Nang mailabas na ang mga kriminal, bumigat ang katahimikan sa kwarto. Pagod na pagod si Katherine. Ang kanyang katawan ay nanginginig sa aftershock ng adrenaline.

Lumapit sa kanya si Dra. Victoria. May dala itong isang maliit na bundle mula sa nurse station.

“Katherine,” malambing na sabi ng doktor. “Gusto mo bang makilala ang isa pa?”

Inabot sa kanya ang ikalawang sanggol. Maliit, mapula, at umiiyak. Ang kambal ni Mia.

Nang mahawakan ni Katherine ang dalawang sanggol—si Mia sa kaliwa, at ang bagong anghel sa kanan—naramdaman niya ang pagtulo ng mainit na luha. Pero sa pagkakataong ito, hindi ito luha ng sakit.

Ito ay luha ng tagumpay.

Hinalikan niya ang noo ng kanyang mga anak. Ang amoy ng mga ito ay amoy ng pag-asa.

“Anong ipapangalan mo sa kanya?” tanong ng kanyang ina.

Tumingin si Katherine sa bintana, kung saan sumisikat na ang araw matapos ang mahabang gabi ng kanyang “kamatayan.”

“Phoenix,” bulong niya. “Dahil pareho kaming bumangon mula sa abo.”

Niyakap niya ang kanyang mga anak. Ang sakit ay nandoon pa rin, ang sugat ay malalim. Pero buhay siya. At sa mundong ito, ang mabuhay pagkatapos nilang subukang patayin ka… iyon ang pinakamalupit na ganti.