Bumalagta ang katahimikan sa hangar. Malamig. Nakakabingi.

Ang tanging naririnig lamang ay ang mahina at garalgal na ubo ng isang ginang sa gilid, nakahiga sa isang lumang banig na tila ba’y basahan na lamang sa paningin ng iba. Sa tabi niya, nakatayo si Karding—isang dose-anyos na batang puno ng grasa ang mukha, gutay-gutay ang damit, ngunit may mga matang nagliliyab sa galit at determinasyon.

Sa harap nila, nakatayo si Don Severino, ang may-ari ng pinakamalaking kumpanya ng airline sa bansa. Suot ang kanyang Italian suit na nagkakahalaga ng higit pa sa buhay ng mga mahihirap sa paligid, tinignan niya si Karding nang may pandidiri.

“Sinasabi mo bang kaya mong gawin ang hindi magawa ng mga engineer ko?” singhal ni Don Severino. Ang boses niya ay parang latigo na humahampas sa hangin. “Isang batang hamog? Mag-aayos ng private jet na nagkakahalaga ng limampung milyong dolyar?”

Tumawa ang mga alipores ng Don. Isang tawang nang-uuyam. Nangmamaliit.

Hindi kumibo si Karding. Tumingin lang siya sa kanyang inang si Aling Rosa, na ngayo’y namumutla na at halos hindi na makahinga. Kailangan nito ng operasyon. Ngayon din.

“Subukan niyo ako,” madiing sagot ni Karding. Ang boses niya ay hindi nanginginig, sa kabila ng takot na bumabalot sa kanyang dibdib. “Pag naayos ko ‘yan… ipapagamot niyo ang Nanay ko. Sa pinakamagandang ospital. Sagot niyo lahat.”

Humalakhak si Don Severino. Isang tawa na yumanig sa loob ng hangar.

“Ayos! Gusto ko ang tapang mo, bata,” ngisi ng Don, habang dahan-dahang tinatanggal ang kanyang mamahaling relo. “Pero sa mundong ito, walang libre. Kapag ginalaw mo ang makina at lalo mong sinira… o kapag hindi umandar ‘yan sa loob ng isang oras… ipapakulong kita. At ang Nanay mo? Hahayaan nating mabulok dito sa labas ng hangar. Deal?”

Nanlaki ang mga mata ni Aling Rosa. Gusto niyang sumigaw, pigilan ang anak, pero walang boses na lumabas sa kanyang tuyong lalamunan.

Tumingin si Karding sa dambuhalang jet. Sa makina nitong tila halimaw na natutulog.

“Deal,” sagot niya.

Agad na kumilos si Karding. Walang inaksayang oras.

Tumakbo siya patungo sa higanteng makina ng jet. Sa mata ng iba, isa lamang siyang basurero. Pero hindi nila alam, sa mga bundok ng basura kung saan siya lumaki, makina ang kanyang naging laruan. Nakakabisa niya ang bawat turnilyo, bawat piston, bawat wiring ng mga sirang sasakyan na tinatapon ng mayayaman. Ang kanyang mga kamay ay may memorya ng bakal at langis.

Init. Pawis. Grasa.

Ramdam ni Karding ang bigat ng oras. Bawat tik ng relo ni Don Severino ay parang martilyo sa kanyang puso.

Binuksan niya ang panel ng makina. Sumalubong sa kanya ang masalimuot na sistema ng mga kable at tubo. Ang mga engineer ng Don ay kanina pa nagtatalo kung ano ang sira—fuel pump daw, o kaya naman ay computer system.

Pero iba ang naririnig ni Karding.

Pinikit niya ang kanyang mga mata saglit. Pakinggan mo. Damahin mo.

Hinawakan niya ang cold intake manifold. May naramdaman siyang maliit na vibration kanina noong sinusubukang paandarin ito ng mga mekaniko. Hindi ito problema sa computer. Hindi ito problema sa fuel.

Hangin.

May nakabara.

“Hoy bata! Tatlumpung minuto na lang!” sigaw ng hepe ng seguridad, na tila nag-aabang na posasan siya.

Hindi ito pinansin ni Karding. Kumuha siya ng isang maliit na wrench mula sa kanyang bulsa—ang tanging pamanang iniwan ng kanyang yumaong tatay na mekaniko rin.

Pumasok siya sa ilalim ng makina. Masikip. Madilim. Amoy gasolina.

Nakita niya ang bypass valve. Nakatago ito sa ilalim ng turbine housing. Madalas itong makaligtaan ng mga mekanikong umaasa lang sa computer diagnostics. Kinalkal niya ito. Matigas. Kinakalawang na ang spring sa loob kahit bago ang jet. Factory defect.

“Kaya pala…” bulong niya.

Gamit ang kanyang maliit na wrench at isang piraso ng alambre na napulot niya sa sahig, sinimulan niyang kalikutin ang valve.

Click. Clank.

Nasugatan ang kanyang daliri. Tumulo ang dugo at humalo sa itim na langis sa kanyang kamay. Mahapdi. Pero mas mahapdi ang makitang nahihirapan ang kanyang ina.

“Anak… tama na…” narinig niyang ungol ng kanyang ina sa di kalayuan.

“Malapit na ‘nay. Kapit lang,” bulong ni Karding sa sarili. Tumulo ang luha niya, humalo sa pawis, at pumatak sa bakal.

“Sampung minuto!” sigaw ni Don Severino. “Ihanda niyo na ang posas. Sayang sa oras.”

Nataranta ang puso ni Karding. Ayaw umikot ng turnilyo. Masyadong mahigpit.

Isang ikot pa. Para kay Nanay.

Buong pwersa niyang pinihit ang wrench. Naramdaman niyang bumigay ang balat sa kanyang palad. Dumausdos ang dugo.

PAK!

Umikot ang valve. Bumukas ang daluyan ng hangin.

Lumabas si Karding mula sa ilalim ng makina, hingal na hingal, puno ng dumi at dugo ang mukha at kamay.

“Tapos na,” sabi niya, habang habol ang hininga.

Nagtinginan ang mga engineer. Nagtawanan sila.

“Ano? Kinakalikot mo lang ang ilalim tapos na?” pangungutya ng chief mechanic. “Wala kang pinalitang pyesa!”

“Paandarin niyo,” utos ni Karding. Matalim ang kanyang tingin kay Don Severino.

Tinaasan ng kilay ng Don ang piloto. “Sige. Paandarin mo. Para matapos na ang kalokohang ito at madala na ang batang ‘yan sa presinto.”

Pumasok ang piloto sa cockpit.

Katahimikan.

Pinindot ang ignition.

Whirrrrrr….

Umungol ang starter.

Whirrrrrr….

Walang nangyari sa unang dalawang segundo. Ngumisi ang chief mechanic. Humakbang na ang mga guwardya palapit kay Karding. Hinawakan na siya sa braso.

“Wala! Sabi na eh!” sigaw ng guwardya. “Halika di—”

ROAAAARRRRRRRR!!!

Biglang umungol ang makina. Isang malakas at dumadagundong na tunog ang yumanig sa buong hangar. Ang hangin mula sa jet engine ay humawi sa buhok ng mga nakapaligid. Umandar ito nang napakaganda, napaka-smooth, tila bagong gising na agila.

Napatahimik ang lahat.

Nalaglag ang panga ng chief mechanic. Napabitaw ang mga guwardya kay Karding.

Ang monitor sa cockpit ay nag-green light. All systems normal.

Dahan-dahang lumingon si Don Severino kay Karding. Ang batang kanina ay mukhang basahan, ngayon ay nakatayo nang tuwid, punas-punas ang madungis na kamay sa kanyang pantalon.

“Ang bypass valve, Sir,” paliwanag ni Karding nang mahinahon, bagamat nanginginig ang mga tuhod sa pagod. “Natigil ang spring. Hindi makahinga ang makina. Pinaluwagan ko lang. Hindi niyo kailangan ng bagong computer. Kailangan niyo lang ng kamay na nakakaramdam.”

Katahimikan muli.

Dahan-dahang lumapit si Don Severino kay Karding. Ang mukha ng Milyunaryo ay hindi na maipinta. Halo-halong gulat, hiya, at pagkamangha.

Tinignan niya ang bata. Tinignan niya ang Nanay nito na nakahandusay.

Sa unang pagkakataon, nakita ng Don ang kanyang sarili. Naalala niya noong bata pa siya, noong wala pa siyang pera, noong nag-aayos lang din siya ng mga sirang radyo para makakain.

Lumuhod si Don Severino. Hindi para magdasal, kundi para pantayan ang mukha ni Karding.

“Anong… anong pangalan mo, iho?” garalgal na tanong ng Don.

“Karding po.”

Hinawakan ni Don Severino ang madungis at madugong kamay ni Karding. Hindi siya nandiri. Mahigpit niya itong kinamayan.

“Ipahanda ang helicopter!” sigaw ni Don Severino sa kanyang mga tauhan. Nataranta ang lahat. “Dalhin ang Nanay niya sa St. Luke’s! Ngayon din! Tawagan si Dr. Martinez, sabihin niyo ako ang magbabayad ng lahat. VIP suite. Lahat ng kailangan, ibigay!”

Bumaling siya muli kay Karding.

“Tinupad mo ang usapan, Karding. At tutuparin ko ang akin.” May luhang namuo sa mata ng matandang bilyonaryo. “Pero hindi lang ‘yun. Mula ngayon, scholar na kita. Pag-aaralin kita ng Engineering. Hindi ka na maghahalungkat ng basura. Ang mga kamay na ‘yan…” itinaas niya ang kamay ni Karding, “…ang mga kamay na ‘yan ang magpapalipad ng kinabukasan ng kumpanya ko.”

Napayakap si Karding sa kanyang ina habang isinasakay ito sa stretcher ng mga medic.

“Nay… gagaling ka na,” humagulgol na ang bata. “Gagaling ka na.”

Sa gitna ng ingay ng helicopter at abalang mga tao, naiwan si Don Severino na nakatingin sa umaalis na mag-ina. Napangiti siya. Ang jet niya ay naayos, oo. Pero sa araw na iyon, mas mahalaga ang naramdaman niyang naayos sa kanyang sariling puso.

Na minsan, ang tunay na yaman ay wala sa bulsa, kundi nasa galing, tapang, at pagmamahal ng isang hamak na musmos.

At ito ang simula ng alamat ni Karding—ang batang mekaniko na nagpaandar hindi lang ng eroplano, kundi pati na rin ng puso ng isang bato.