Sa isang maliit at tahimik na baryo ng San Bartolome, mainit ang sikat ng araw ngunit mas mainit ang mga matang nakatuon kay Nathaniel, o mas kilala sa tawag na Nathan. Sa edad na bente-dos, tila pasan na niya ang mundo. Payat, maitim ang balat dulot ng araw-araw na pagbabad sa bukid, at laging nakasuot ng kupas na damit. Siya ang mukha ng kasipagan na madalas ay hindi nabibigyan ng tamang pagpapahalaga.

Ang kwento ni Nathan ay nagsimula sa isang tagpo na pamilyar sa marami—ang agawan sa mana matapos ang paglisan ng isang haligi ng tahanan. Si Lola Duray, ang matapang at masipag na lola na nagpalaki kay Nathan, ay nag-iwan ng isang testamento na gumulat sa buong angkan. Habang ang mga tiyuhin, tiyahin, at mga pinsan ni Nathan ay nagbunyi sa natanggap nilang mga titulo ng lupa, alahas, at pera sa bangko, si Nathan ay naiwan sa isang sulok, hawak ang susi ng isang bagay na para sa marami ay basura na: isang luma, kalawangin, at maingay na traktora.

“Prinsipe ng Kalawang.” Iyan ang bansag sa kanya ng kanyang pinsang si Jerome. Tawanan ang isinukli ng kanyang mga kamag-anak. Para sa kanila, ang traktora ay simbolo ng kahirapan, isang bagay na dapat nang ibenta sa junk shop. Masakit, pero tinanggap ito ni Nathan. Para sa kanya, ang traktora ay hindi lang bakal; ito ay alaala ng bawat patak ng pawis at sakripisyo ni Lola Duray. Ito ang kasama nila sa bawat anihan, sa bawat unos, at sa bawat pagbangon.

Ngunit sadyang mapaglaro ang tadhana. Sa likod ng pangungutya at panghahamak, may lihim na nakatago sa “dinosaur” na traktora. Isang gabi, sa gitna ng kanyang desperasyon at pagod, natuklasan ni Nathan ang isang lihim na compartment sa ilalim ng upuan ng makina. Doon, bumungad sa kanya ang hindi inaasahang yaman—mga bara ng ginto at isang liham mula kay Lola Duray. Ang luma at kinukutyang traktora ay siya palang kaban ng yaman na inipon ng matanda sa loob ng maraming taon, inilaan para sa apo na alam niyang may busilak na puso at marunong magpahalaga sa maliit na bagay.

Ang pagkakadiskubre sa ginto ay naging mitsa ng panibagong gulo. Nang malaman ito ng kanyang mga kamag-anak, biglang nagbago ang kanilang pakikitungo. Ang dating panglalait ay napalitan ng pilit na pag-aamo at kalaunan ay tahasang pagbabanta. Giit nila, pamilya sila kaya dapat hati-hati. Pero sa pagkakataong ito, hindi na ang batang tahimik ang kaharap nila. Sa tulong ng kanyang tapat na kaibigang si Paulo at ng abogadong si Attorney Lori, nanindigan si Nathan. Sinunod niya ang bilin ng kanyang Lola: gamitin ang yaman sa tama at huwag hayaangurakan ng iba.

Hindi ginamit ni Nathan ang pera para maghiganti. Hindi siya bumili ng magagarang sasakyan para ipamukha sa mga pinsan niya ang kanyang angat. Sa halip, ginamit niya ito para buhayin ang pangarap ng mga magsasaka sa San Bartolome. Bumili siya ng mga makabagong kagamitan, nagpatayo ng bodega, at itinatag ang “Samahang Ani ni Lola Duray.” Mula sa pagiging isang api, siya ay naging lider. Binigyan niya ng trabaho at pag-asa ang mga kapitbahay niyang halos sumuko na sa hirap ng buhay sa bukid.

Ngunit ang buhay ay hindi natatapos sa isang tagumpay. Dumating ang mas malaking pagsubok sa anyo ng LDR Agri Ventures, isang kumpanyang pagmamay-ari ng mayamang negosyante na si Victor La Madrid, na kasabwat ang pamilya nina Jerome. Nag-alok sila ng mabilis na yaman kapalit ng kontrol sa lupa ng mga magsasaka. Marami ang nasilaw. Nahati ang baryo. Ang ilan ay tumalikod sa samahan ni Nathan para sa pangakong ginhawa.

Ang tunay na kulay ng LDR ay lumabas nang dumating ang isang malakas na bagyo. Dahil sa iligal na pader na itinayo ng kumpanya para protektahan ang sarili nilang lupain, nalunod sa baha ang mga palayan ng maliliit na magsasaka. Ang pangakong pag-unlad ay naging sanhi ng pagkawasak ng kabuhayan ng marami. Dito nasubok ang tatag ni Nathan.

Hindi siya nagtago. Kasama ang mga naiwan sa samahan at ang mga biktima ng baha, hinarap nila ang malaking kumpanya sa munisipyo. Sa harap ng konseho, ipinamalas ni Nathan ang tapang na hindi galing sa yaman kundi sa katotohanan. Ipinaglaban niya na ang pag-unlad ay hindi dapat nakatapak sa iba. Ang boses na dating nanginginig sa hiya ay naging boses ng katarungan para sa buong San Bartolome.

Sa huli, ang kwento ni Nathan ay hindi lang tungkol sa pagiging mayaman mula sa ginto. Ito ay kwento ng pagbabago ng pananaw. Pinatunayan niya na ang tunay na halaga ng tao ay hindi nasusukat sa kintab ng kanyang sasakyan o sa dami ng kanyang lupain, kundi sa kung paano niya ginagamit ang kanyang biyaya para iangat ang iba.

Ang lumang traktora ay nanatili sa bukid, katabi ng mga bago at modernong makinarya. Ito ay nagsisilbing paalala sa lahat: na minsan, ang pinaka-walang halaga sa paningin ng iba ay siyang may pinakamalaking yaman na maibibigay—hindi lang ginto, kundi ang aral ng pagsisikap, pagmamahal sa pamilya, at paninindigan para sa tama. Si Nathan, ang dating Prinsipe ng Kalawang, ay isa nang tunay na hari ng bukirin, hindi dahil sa korona, kundi dahil sa dami ng taong kanyang natulungan at inspirasyong kanyang naibahagi.