Sa isang masikip na eskinita kung saan ang mga bahay ay tila pinagtagpi-tagping yero at kahoy, doon nakatira si Ramon at ang kanyang inang may sakit na si Aling Rosa. Ang buhay nila ay isang araw-araw na pakikibaka—gigising bago sumikat ang araw, sisinghutin ang amoy ng usok at kanal, at kakayod nang mano-mano para lamang may maihaing kanin sa mesa.

Si Ramon ay isang construction helper. Hindi permanente ang trabaho, kung minsan ay mayroon, madalas ay wala. Ang bawat sentimong kinikita ay mapupunta sa gamot ng ina at sa kakaunting pagkain. Pero sa kabila ng hirap, may isang pangarap si Ramon: ang makahanap ng regular na trabaho upang maipagamot ng maayos ang kanyang nanay.

Isang araw, tila dininig ng langit ang kanyang panalangin. Isang kapitbahay ang nagbalita sa kanya ng opening para sa isang messenger o utility clerk sa isang malaking kumpanya. Permanente ito at may benepisyo. Agad na nagliwanag ang pag-asa sa mata ni Aling Rosa. “Anak, ito na ang hinihintay nating biyaya,” wika ng matanda habang nangingilid ang luha.

Dumating ang araw ng interview. Suot ang kanyang pinaka-maayos na puting kamiseta—na bagamat luma ay plantsadong-plantsado gamit ang lata na may uling—lumakad si Ramon bitbit ang baon na dasal at pangarap. Ito na ‘yon. Ito na ang araw na magbabago ang buhay nila.

Ngunit sa kanyang paglalakad patungo sa gusali, isang malakas na kalabog at tili ng babae ang umagaw sa kanyang atensyon. Sa gilid ng kalsada, isang babae ang nakahandusay, sugatan at namimilipit sa sakit matapos masagi ng isang humaharurot na sasakyan. Maraming tao ang nakatingin, pero walang kumikilos. Ang iba ay takot madamay, ang iba ay abala sa pagkuha ng video.

Nagdalawang-isip si Ramon. Kung tutulong siya, siguradong mahuhuli siya sa interview. Mawawala ang pagkakataong makaahon sa hirap. Pero nang makita niya ang paghihirap ng babae, naalala niya ang turo ng kanyang ina: “Ang halaga ng tao ay hindi sa yaman, kundi sa kabutihang ginagawa niya.”

Sa isang iglap, tinalikuran ni Ramon ang interview. Binuhat niya ang babae, isinakay sa tricycle, at dinala sa ospital. Ginastos niya ang huling perang pamasahe sana niya para masiguro na mailalapatan ito ng lunas.

Nang tumawag ang HR ng kumpanya, huli na ang lahat. Hindi na siya pwedeng i-reschedule. “Sayang,” bulong ni Ramon habang nakaupo sa labas ng emergency room. Masakit, mabigat sa loob, pero alam niyang tama ang ginawa niya. Umuwi siyang luhaan, ngunit sinalubong siya ng yakap ng kanyang ina. “Proud ako sa’yo, anak. May kapalit ang kabutihan, maniwala ka.”

Bumalik si Ramon sa pagiging construction worker. Muling binuhat ang mabibigat na sako ng semento sa ilalim ng init ng araw. Hanggang sa isang araw, habang bumibili siya ng gulay sa palengke, napansin niya ang isang babaeng naka-wheelchair na napapaligiran ng bodyguards. Pamilyar ito.

Ito ang babaeng tinulungan niya! Siya pala si Clarissa Vergara, ang CEO ng Vergara Holdings—isa sa pinakamayamang kumpanya sa bansa. Nang magkaharap sila, hindi makapaniwala si Clarissa na ang nagligtas sa kanya ay isang simpleng lalaki na handang isakripisyo ang kinabukasan para sa isang di-kakilala.

Bilang pasasalamat, kinuha ni Clarissa si Ramon. Hindi bilang construction worker, kundi bilang kanyang Personal Assistant. Isang malaking talon sa buhay ni Ramon. Pero ang akala niyang ginhawa ay naging panibagong kalbaryo.

Sa loob ng marangyang opisina, naging tampulan ng tukso si Ramon. “Construction worker lang yan, baka hindi marunong mag-ingles,” bulong ng mga empleyado. “Baka may relasyon sila ni Ma’am kaya nakuha,” dagdag pa ng iba.

Pero ang pinakamatinding pagsubok ay nagmula kay Adrian, ang pinsan ni Clarissa na gutom sa kapangyarihan. Nakita ni Adrian na hadlang si Ramon sa kanyang mga plano. Gumawa siya ng sabwatan. Naglabas si Adrian ng mga pekeng dokumento na nagpapakita na ninanakawan ni Ramon ang kumpanya.

Kumalat ang balita. Naging headline pa sa mga dyaryo. “CEO at Assistant, Sangkot sa Katiwalian.” Hiyang-hiya si Ramon. Maging ang board of directors ay nais na siyang ipatalsik. Sa isang mainit na board meeting, tila wala nang kawala si Ramon. Handa na siyang tanggapin ang pagkatalo at bumalik sa iskwater.

Ngunit tumayo si Clarissa. Sa harap ng lahat, ipinakita ng CEO ang tapang na hindi inakala ng marami. “Nag-imbestiga ako,” mariing sabi ni Clarissa. Inilabas niya ang tunay na audit report. “Hindi si Ramon ang magnanakaw. Ang mga dokumentong ito ay peke, at galing ito sa opisina ni Adrian!”

Natulala ang lahat. Nabunyag ang kasamaan ni Adrian at napatunayan ang katapatan ni Ramon. Sa pagkakataong iyon, hindi na lang basta empleyado ang tingin ng lahat kay Ramon, kundi isang taong may dangal na hindi kayang bilhin ng salapi.

Mula noon, hindi na bumitiw si Ramon sa tabi ni Clarissa. Naging katuwang siya nito sa pagpapalago ng kumpanya at sa pagtulong sa mga nangangailangan. At habang lumilipas ang panahon, ang respeto at paghanga ay nauwi sa isang malalim na pag-iibigan.

Sa huli, ang lalaking nanggaling sa putikan, na amoy araw at pawis, ay siya ring lalaking nagpatibok sa puso ng isang bilyonaryo. Napatunayan ni Ramon na hindi hadlang ang kahirapan para maging marangal. Ang trabahong isinakripisyo niya noon? Napalitan ng isang posisyon, respeto, at pagmamahal na higit pa sa kanyang pinangarap.

Gaya ng sabi ni Aling Rosa, “Ang kabutihan ay parang binhi; itanim mo ngayon, at aanihin mo ng siksik, liglig, at umaapaw sa tamang panahon.”