Nagsimula ang lahat sa patak ng ulan. Hindi amihan. Hindi habagat. Ito ay ulan na parang dagok, malamig, mabigat, at walang-awang humahampas sa kalye ng Maynila.

Gabi. Walang tao. Tanging ang putol-putol na ilaw ng poste ang nakasaksi. Bitbit ni Ramon ang lumang payong—butas na sa gilid—at ang matigas na tinapay na baon niya. Balikwas ang kanyang lakad. Pawis at grasa ang amoy niya; tatlong oras siyang nag-overtime sa talyer ni Mang Pilo. Bawat yapak ay pagod. Bawat splish ng sapatos ay pangarap na nalulunod.

Ngunit may narinig siya. Hindi busina. Hindi aso. Isang mahina, basag na ungol. Parang hinihingi ang huling hininga.

Huminto si Ramon. Puso niya, nagtatalo. Umuwi ka. Huwag kang makialam. Sarili mo muna. Dito sa lungsod, ang pagiging bayani ay kadalasan, kamatayan.

Lumingon siya. Sa ilalim ng nag-iisang waiting shed, may isang babae. Basang-basa. Nanginginig. Hawak nito ang malaking tiyan—halatang-halata, manganganak na. Ang mukha nito ay puting-puti. Luha at ulan ang naghahalo sa pisngi.

“Kuya… tulungan mo ako.”

Ang salitang iyon. Tulungan mo. Binura nito ang lahat ng pag-iingat, lahat ng tigas na natutunan niya sa Maynila. Nawala ang mekaniko. Nagsalita ang busilak na puso.

Agad siyang lumapit. “Miss! Ayos ka lang ba? Anong nangyayari?” Inilapit niya ang butas-butas na payong.

“Ang sakit… Parang… lalabas na siya,” daing ng babae. Si Angela. Umiiyak siya, nag-iisa. Iniwan ng mundo.

Walang pag-aalinlangan. Hinawakan siya ni Ramon. Ang kamay niyang puno ng kalyo at grasa ay naging suporta. “Sandali lang. May tricycle pa sa kanto! O-ospital na tayo!”

Ngunit nagngalit ang ulan. Ang simoy ng hangin ay parang humahampas na latigo. Naglalakad sila, nagkakandatumba. Ang mga sasakyan ay umaarangkada—walang pumapansin. Sa bawat liwanag na dumadaan, mas lalong nalulunod sa dilim ang kanilang sitwasyon.

“Konti na lang, Miss. Kapit lang. Magtiwala ka.”

Nakarating sila sa isang tricycle. “Ospital, Kuya! Mabilis! Manganganak na ‘to!” sigaw ni Ramon. Nagmaneho ang driver na parang hinahabol ng demonyo.

Sa ospital. Isang maliit, lumang ospital. Emergency Room.

“Sir, may kasama ka bang magpipirma? Down payment muna po.”

Dagok. Pader. Katotohanan. Walang-wala si Ramon. Ang pera niya—halos $3,000$ piso—ay nakalaan para kay Aling Mila sa probinsya. Ang kanyang pangarap na talyer.

Tumingin siya kay Angela. Hawak nito ang stretcher, tila kumakapit sa huling hibla ng buhay. Walang anuman ang pera.

“Sige po. Ako na. Ako na ang magbabayad,” bulong niya. Inabot niya ang kulubot na sobre. Iyon na. Tapos na ang pangarap. Nawala ang ipon. Ipinasok si Angela sa Delivery Room. Naiwan si Ramon, nanginginig sa ginaw, sa pawis, at sa kawalan.

Ilang oras ng impiyerno. Dilim. Ulan. Pagod. Hanggang sa lumabas ang doktor.

“Ligtas silang mag-ina. Salamat sa Diyos. Kung hindi mo siya nadala agad…”

Napahinga si Ramon. Isang buhay. Dalawang buhay. Ang kanyang kawalan ay naging kapunuan ng iba.

Kinabukasan, dinalaw niya si Angela. Ngumiti ito. Katabi ang bata—si Luis. Isang maliit na kababalaghan.

“Salamat, Ramon. Hindi ko alam kung paano ako babawi,” sabi ni Angela.

“Huwag ka nang mag-alala, Miss. Wala akong hinihingi. Magpagaling ka.”

Ngunit may kakaibang tingin si Angela. “Ramon… huwag mo na akong hanapin, ha. May mga bagay na mas mabuting kalimutan.” Hindi nagtanong si Ramon. Inabot niya ang biniling pandesal. At umalis.

Pagpasok niya sa talyer, sinalubong siya ng galit na sigaw. Si Mang Pilo.

“Ramon! Nasaan ka kagabi?! Nawalan tayo ng kontrata! Dahil lang sa ‘buntis’ na ‘yan?! Hindi ko kailangan ng tagapagligtas! Kailangan ko ng mekaniko!”

Luhod. Sakit. Pagtatapos.

“Pasensya na po, Mang Pilo. Pero…”

“Wala na, Ramon! Simula ngayon, hindi ka na kailangang bumalik!”

Nagsara ang mundo. Bumagsak si Ramon sa lupa. Ang pawis, ang grasa, ang pagod—lahat, wala na. Tinanggal. Dahil sa kabaitan. “Tingin mo mabubuhay ka sa kabaitan mo?” tanong ni Mang Pilo.

Naglakad si Ramon palabas. Walang lumingon. Walang pumansin.

Ang kapalit ng kabutihan: kawalan.

Isang taon. Walang trabaho. Bumalik si Ramon sa probinsya. Ayos lang. Kasama niya si Aling Mila. Ang tanging yaman niya. Ngunit isang araw, may dumating na sulat. Inimbitahan siya ng RAV Motor sa Maynila. Rekomendado ni… Mang Pilo.

Pagbalik sa Maynila. Isang malaking kumpanya—Imperial Automotive Corporation. Sa lobby. Sa gitna ng mga mamahaling kotse, may isang babae. Matangkad. Elegante. Naka-blazer. Nagbibigay ng utos. Puno ng awtoridad. Si Angela.

“Ma’am Angela!” bulong ni Ramon.

Ngunit tila wala itong maalala. Tumalikod ito. Hindi siya kilala. Ang babaeng tinulungan niya sa ulan. Ang babaeng nag-isa. Ngayon ay Reyna.

Tinanggap siya. Maintenance Worker. Tahimik lang siya. Si Angela ang CEO. Ang presidente.

Isang hapon, nasa basement siya. May bumabang grupo. Si Angela, kasama ang anak. Si Luis. Apat na taon na.

Nagtagpo ang kanilang mga mata. Walang kilala. “Magandang trabaho, Ramon,” malamig na bati ni Angela.

Gabi. Brownout. Nag-panic ang lahat. Si Angela. Na-trap sa elevator.

Agad siyang tumakbo. Kalas ang fuse. Buo ang lakas. Sinira niya ang pinto. Pagbukas… Si Angela. Muli. Nawalan ng malay.

Binuhat niya. Dinala sa opisina. Pagkamulat ni Angela, tinignan si Ramon. Isang alaalang biglang sumiklab.

Ang Pagtatanong. “Ramon. Nagkita na ba tayo dati?”

Ngumiti si Ramon. Ang ngiting puno ng sakit at pagpaparaya. “Siguro po, Ma’am. Marami po akong napuntahan.”

Lalong lumapit si Angela. Ngunit may bitag. Si Victor—ang supervisor—may inggit. Inakusahan si Ramon ng pagnanakaw. Inilagay ang piyesa sa bag niya.

Muli. Ang kabaitan ay naging sumpa.

Sa opisina. Si Ramon. Si Angela. Naghihingalo ang tiwala.

“Ramon… kailangan kitang tanggalin.”

“Ma’am… Wala po akong ninakaw. Kilala niyo po ako… Naaalala niyo po ba nung una tayong nagkita? Tumulong po ako… ng walang hinihingi.”

Tahimik si Angela. Ang Reyna ay sumusunod sa batas.

“Sana po balang araw… makita niyo ang katotohanan.” Lumabas si Ramon. Muli. Tinanggal dahil sa puso.

Ngunit ngayon, may nagbago. Hindi pumayag si Angela. Hinalukay ang audit. Ang CCTV.

Nakita niya. Si Victor. Ang traydor. Ang magnanakaw. Ang lihim ay lumitaw.

Hindi nag-aksaya ng oras si Angela. Pulis. Aresto. Hustisya. Ngunit hindi siya masaya. May utang. May kailangang bawiin.

Sa probinsya. Sa lumang talyer ni Ramon. Isang Itim na Kotse. Isang Babae.

“Ramon!”

“Ma’am Angela.”

Ang Paghingi ng Tawad. Ang Luha. Ang Pagsisisi.

“Ramon, patawarin mo ako. Hindi kita pinanigan.”

“Wala na po yun, Ma’am. Ang mahalaga, lumabas ang totoo.”

Ang Anak. Si Luis. Ang batang iniligtas. Tumakbo. “Mama, mama!”

Napatingin si Ramon. Si Luis. Ang sanggol na binayaran niya ng pangarap.

“Ramon… Si Luis ito. Gusto niyang makilala ang taong tumulong sa atin noon.”

Luhod. Ngiti. Kapayapaan.

Ang Alok. “Ramon, bumalik ka. Hindi bilang trabahador. Kundi bilang Pinuno.”

“Ma’am… Hindi ko alam.”

“Kailangan kita, Ramon. Hindi dahil sa awa. Kundi dahil sa tiwala.”

Tumango si Ramon. Ang kabutihan ay nagtagumpay.

Sa paglubog ng araw, naiwan si Ramon sa talyer. Ngayon, may tadhana na siyang haharapin.

Ang simpleng mekaniko. Ang Reyna ng Korporasyon. Isang kuwento ng pagkawala, pagpaparaya, at pag-ibig na walang hinihinging kapalit.