Ang tunog ng mop na humahampas sa marmol na sahig—iyan ang musika ng buhay ni Renan Dela Cruz. Slap. Swish. Slap. Paulit-ulit, hanggang sa manhid na ang kanyang mga braso. Sa Valmeris Holdings, siya ay invisible. Isang anino na naglilinis ng kalat ng mga taong ang sweldo sa isang oras ay higit pa sa kikitain niya sa isang taon.

Pero ngayong gabi, hindi lang dumi ang itatapon nila. Siya mismo ang ibabasura.

“Preventive suspension,” ang malamig na sabi ni Miranda Velez, ang VP ng Operations, habang iniaabot ang puting sobre kay Renan. Ang kanyang mga mata ay parang patalim na gawa sa yelo. “Nawawala ang mga mamahaling microchips sa warehouse, Renan. At ikaw ang huling nakita sa CCTV.”

“Ma’am, hindi po ako magnanakaw,” nanginginig na sagot ni Renan. Ang kanyang mga kamay, na sanay sa magaspang na trabaho, ay mahigpit na nakakuyom sa laylayan ng kanyang kupas na uniporme. “Nag-o-overtime lang po ako para sa gamot ng nanay ko.”

“Save the drama for the police,” tinalikuran siya ni Miranda, ang takong ng sapatos nito ay umaalingawngaw sa pasilyo na parang pako sa kabaong ni Renan.

Lumabas si Renan sa building na bagsak ang balikat. Sa labas, bumubuhos ang ulan, sinasabayan ang bagyo sa kanyang dibdib. Paano na si Nanay Alma? Ang dialysis nito? Ang tuition ng kapatid niyang si Jomar? Sa isang iglap, tinapos ng mga makapangyarihan ang kanyang kinabukasan dahil lang kailangan nila ng “fall guy.”

Basahan. Iyon lang naman siya sa kanila. Isang basahan na pwedeng pigain hanggang sa matuyo, at itapon kapag marumi na.

Alas-otso ng gabi. Nasa loob siya ng masikip na charity ward ng ospital, nakaupo sa tabi ng natutulog niyang ina. Ang amoy ng alcohol at gamot ay nakakasulasok.

Biglang bumukas ang pinto.

Hindi nurse ang pumasok. Hindi doktor.

Si Cyrus Valmeris. Ang CEO. Ang “Prinsipe” ng kumpanya.

Basa ang kanyang suot na mamahaling suit, magulo ang buhok, at ang kanyang mga mata—na laging nakikita ni Renan sa mga magazine na puno ng kumpiyansa—ay ngayon ay puno ng takot at desperasyon.

Napatayo si Renan. “S-Sir Cyrus? A-anong ginagawa niyo dito? Kung papakulong niyo ako, pakiusap, wag dito sa harap ni Nanay—”

Lumapit si Cyrus, mabilis, halos madapa. Hinawakan niya ang balikat ni Renan. Ang higpit. Masakit.

“Renan, makinig ka,” hinihingal na sabi ni Cyrus. Ang boses nito ay parang bubog na nababasag. “Wala akong pakialam sa microchips. Alam kong set-up ‘yon ni Miranda para tanggalin ako sa pwesto. Bukas, magkakaroon ng vote of no confidence. Mawawala sa akin ang kumpanya ng lolo ko.”

Nalilito si Renan. “Bakit niyo po sinasabi sa akin ‘to? Janitor lang ako.”

Tinitigan siya ni Cyrus. Sa unang pagkakataon, hindi “janitor” ang tingin nito sa kanya. Kundi isang lifeline.

“Dahil may clause sa Family Trust,” mabilis na paliwanag ni Cyrus. “Kapag tinanggal nila ako, malilipat ang control kay Miranda—unless… unless may asawa ako. Ang ‘Spouse Protector Provision’. Kapag kasal ako, ang asawa ko ang may veto power.”

Nanlaki ang mata ni Renan. “Sir… hindi ko maintindihan…”

Lumuhod si Cyrus. Ang bilyonaryong CEO, lumuhod sa sahig ng maruming ospital, sa harap ng isang janitor na amoy chlorox at pawis.

“Renan,”bulong ni Cyrus, ang boses ay nanginginig sa bigat ng mundo. “Pwede mo ba akong pakasalan mamayang gabi?”

Tumigil ang ikot ng mundo ni Renan. Ang tunog ng ulan sa labas, ang beep ng monitor, lahat ay nawala.

“K-Kasal?”

“Ito lang ang paraan,” desperadong pakiusap ni Cyrus. “Kailangan ko ng taong wala sa panig ni Miranda. Taong may rason para lumaban sa kanya. At ikaw ‘yon, Renan. Winasak niya ang buhay mo ngayong araw. Tulungan mo akong wasakin ang sa kanya bukas.”

Tumingin si Renan sa kanyang ina. Payat, maputla, lumalaban para sa bawat hininga. Pagkatapos ay tumingin siya kay Cyrus. Nakita niya ang parehong takot na nararamdaman niya araw-araw—ang takot na mawalan ng lahat.

Huminga ng malalim si Renan. Pinulot niya ang dignidad na itinapon ng kumpanya kanina.

“Sa isang kondisyon,” matigas na sabi ni Renan.

Nagulat si Cyrus. “Kahit ano.”

“Lilinisin mo ang pangalan ko. Hindi dahil asawa mo ako, kundi dahil inosente ako. At sisiguraduhin mong magbabayad si Miranda sa bawat luhang pumatak sa nanay ko.”

Tumayo si Cyrus at inalahad ang kamay. Wala nang halong awa, kundi respeto. “Deal.”

Ang kasal ay naganap sa loob ng 30 minuto sa isang opisina ng huwes na kaibigan ng pamilya Valmeris. Walang bulaklak. Walang reception. Walang halikan. Pirma lang sa isang papel na nagkakahalaga ng bilyon-bilyong piso.

Pagkatapos ng pirmahan, inabutan ni Cyrus si Renan ng isang makapal na folder.

“Basahin mo ‘yan,” sabi ni Cyrus habang nasa loob sila ng itim na SUV, pabalik sa opisina. “Lahat ng baho ni Miranda. Lahat ng ebidensya na ikaw ang ginawa niyang scapegoat.”

Binuklat ni Renan ang folder. Habang nagbabasa, nag-iinit ang kanyang dugo. Pineke ang logbook. Binayaran ang security guard. Inedit ang CCTV. Hindi lang siya basta napagbintangan. Planado ang pagpatay sa pagkatao niya.

“Bukas,” sabi ni Renan, habang nakatingin sa repleksyon niya sa bintana ng kotse. Hindi na siya ang janitor na nakayuko. “Bukas, matitikman nila ang ganti ng isang ‘basahan’.”

Ang Boardroom ng Valmeris Holdings ay amoy kape at mamahaling pabango, pero ang tensyon ay masangsang.

Nakaupo si Miranda sa kabisera, nakangiti ng tagumpay. “Gentlemen,” simula niya, “The vote is unanimous. Cyrus is unfit to lead due to the recent security breaches involving his… incompetence.”

Bumukas ang pinto nang padabog.

Pumasok si Cyrus, suot ang kanyang power suit. Pero hindi siya nag-iisa.

Sa tabi niya, naglalakad si Renan. Hindi na naka-uniporme. Naka-itim na suit, ang buhok ay maayos, at ang mukha ay walang bahid ng takot.

“Sorry I’m late,” malamig na sabi ni Cyrus.

Tumawa si Miranda, isang matinis na tunog. “Cyrus, tapos na ang botohan. You’re out. And who is this? Your newly hired assistant?” Tiningnan niya si Renan mula ulo hanggang paa nang may pandidiri. “Oh, wait. It’s the cleaning boy. Security! Ilabas ang magnanakaw na ito!”

“Wala kang ilalabas,” sigaw ni Renan. Ang boses niya ay umalingawngaw sa buong kwarto, puno ng otoridad na nagpatigil sa mga guwardya.

Naglakad si Renan palapit sa mesa. Inilapag niya ang marriage certificate sa harap ni Miranda. BLAG!

“Ako si Renan Dela Cruz-Valmeris,” madiin niyang sabi, habang tinititigan si Miranda sa mata. “Ang legal na asawa ng CEO. At bilang may hawak ng Veto Power sa ilalim ng Family Trust, I declare this vote… null and void.”

Namutla si Miranda. Para siyang nakakita ng multo. “H-Hindi… Imposible! Isa kang hampaslupa!”

“Ang hampaslupang ito,” sagot ni Renan, sabay senyas sa screen ng projector, “ay may dalang ebidensya.”

Nag-flash sa screen ang mga dokumento. Ang mga emails ni Miranda. Ang bank transfer sa security guard na nagngangalang “Gorio”. Ang original CCTV footage na nagpapakita na si Miranda mismo ang nagpasok ng mga magnanakaw sa warehouse.

Napasinghap ang mga board members.

“Akala mo, dahil mahirap kami, tanga kami,” nanginginig ang boses ni Renan, pero hindi sa takot, kundi sa galit. “Akala mo, pwede mo kaming tapakan dahil wala kaming pambili ng hustisya. Pero nakalimutan mo ang isang bagay, Miranda. Ang dumi, kapag naipon, nagiging putik. At ang putik, pwedeng magpabagsak kahit sa pinakamataas na tao.”

Bumaling si Renan kay Cyrus. “Sir… Cyrus. Fire her.”

Ngumiti si Cyrus, isang ngiti na puno ng hustisya. “Miranda Velez, you are fired. Effective immediately. And the police are waiting outside.”

Nagsisigaw si Miranda habang kinakaladkad siya ng mga security—ang parehong security na binayaran niya noon, na ngayon ay tapat na sa bagong pamunuan.

Nang matahimik ang boardroom, naiwan silang dalawa. Si Cyrus at si Renan.

Pagod na umupo si Cyrus sa silya. “You were amazing,” bulong nito.

Tumayo si Renan sa tabi ng bintana, pinagmamasdan ang siyudad. “Hindi ko ginawa ‘yon para sa’yo,” sabi ni Renan, bagaman alam niyang kalahati lang iyon totoo. “Ginawa ko ‘yon para sa lahat ng tulad ko na akala nila wala kaming boses.”

Tumayo si Cyrus at tumabi sa kanya. “Well, Mr. Valmeris… anong plano mo ngayon?”

Tumingin si Renan kay Cyrus. Wala na ang pader sa pagitan ng janitor at CEO. Dalawang tao na lang silang parehong nasugatan at parehong naghilom.

“Uuwi ako sa nanay ko,” sagot ni Renan. “Sasabihin kong ligtas na kami.”

“Hatid na kita,” sabi ni Cyrus. Hinawakan niya ang kamay ni Renan—hindi bilang boss, hindi bilang kasabwat, kundi bilang… asawa? Kaibigan?

Hindi pa sigurado si Renan. Pero sa pagpisil ng kamay ni Cyrus, alam niyang hindi na siya muling magiging basahan.

“Tara na,” sabi ni Renan, at sa unang pagkakataon, ngumiti siya nang totoo. “May utang ka pang dinner sa akin, Hubby.”

Napatawa si Cyrus. Ang tunog ay magaan, malaya. “Yes, Sir.”

Sa labas, tumila na ang ulan. Ang araw ay sumisikat na, at ang sahig ng Valmeris Holdings ay nagniningning—hindi dahil sa mop, kundi dahil sa bagong simula.