Sa isang maaliwalas na umaga, ang paliparan ay puno ng buhay at ingay ng mga manlalakbay, ngunit para kay Alberto, isang 11-taong gulang na batang lalaki, ito ay paraiso. Nakasuot ng backpack na tadtad ng stickers ng mga eroplano at hawak ang paborito niyang libro tungkol sa aviation, ang kanyang mga mata ay kumikislap sa tuwa habang tinuturo sa kanyang ina, si Carmen, ang bawat eroplanong lumalapag at lumilipad. “Tingnan mo ‘Nay! Isang Boeing 747 at Airbus A320!” masigla niyang sigaw. Si Carmen, bagama’t pagod mula sa mahabang oras ng pagtatrabaho upang mapag-ipunan ang bakasyong ito, ay napangiti sa labis na kasiyahan ng kanyang anak.

Ang flight na ito ay dapat na simula ng isang masayang bakasyon, ngunit walang sinuman ang nakakaalam na ito ay magiging isa sa mga pinaka-nakakatakot na karanasan sa kasaysayan ng aviation.

Habang ang eroplano ay nasa cruising altitude na, si Alberto, sa kanyang likas na pagiging mausisa, ay nakipagkwentuhan pa sa mga flight attendant, na nagpapamalas ng kanyang malalim na kaalaman sa mga technical terms ng eroplano. Ang kanyang sigla ay nakakahawa, at tila isang normal na flight lang ito patungo sa kanilang destinasyon. Ngunit, habang sila ay lumilipad sa ibabaw ng Caribbean Sea, nagbago ang ihip ng hangin—literal at metaporikal.

Ang eroplano ay nakaranas ng matinding turbulence. Karaniwan na ito sa mga flight, ngunit ang sumunod na katahimikan mula sa cockpit ay kakaiba. Nakaramdam si Alberto ng kakaibang kaba. Alam niya ang protocol; dapat ay may komunikasyon ang mga piloto. Nang biglang bumulusok ang eroplano at bumagsak ang mga oxygen masks, napuno ng hiyawan ang cabin. Ang takot ay agad na bumalot sa bawat pasahero.

Sa gitna ng kaguluhan, at sa tulong ng isang nanginginig na flight attendant, pumasok si Alberto sa cockpit. Ang tumambad sa kanila ay isang eksenang pang-pelikula ngunit totoong-totoo at nakakapanghilakbot. Ang parehong piloto ay walang malay, nakasandal sa mga controls, biktima ng posibleng hypoxia o kakulangan sa oxygen. Ang cockpit ay tila isang Christmas tree ng mga babala—puro ilaw na pula at dilaw, at ang nakakabinging tunog ng mga alarma.

“Wala tayong oras para maghintay,” ang matatag na sabi ni Alberto, bagama’t ang kanyang boses ay may halong takot. “Alam ko ang mga basic na control. Hayaan niyo akong subukan.”

Sa sandaling iyon, ang buhay ng daan-daang pasahero ay napunta sa mga kamay ng isang bata. Umupo siya sa upuan ng co-pilot, isinuot ang headset, at nakipag-ugnayan sa Air Traffic Control. Mula sa kabilang linya, isang controller sa Miami ang sumagot, nagulat ngunit agad na naging seryoso nang malaman ang sitwasyon.

Ang sumunod na mga minuto ay isang matinding pagsubok ng determinasyon. Ginabayan ng controller si Alberto kung paano i-stabilize ang eroplano gamit ang autopilot. Ngunit ang mga pagsubok ay hindi natapos doon. Habang papalapit sila sa Miami, isa-isang lumabas ang mga problema sa eroplano. Nagkaroon ng hydraulic system failure, na nangangahulugang hindi gagana nang automatic ang mga mahahalagang bahagi tulad ng flaps at landing gear.

Dito naipakita ang tunay na tapang ni Alberto. Kinailangan niyang gamitin ang manual override system. Sa tulong ng flight attendant, pinihit nila ang mabigat na crank upang manu-manong ibaba ang mga gulong ng eroplano. Pawis na pawis at nananakit ang mga braso, hindi tumigil si Alberto hangga’t hindi niya naririnig ang “click” at nakita ang berdeng ilaw na naghuhudyat na naka-lock na ang landing gear.

Ngunit hindi pa tapos ang laban. Ang panahon sa Miami ay masama; makapal ang ulap at malakas ang hangin. Halos wala silang makita sa labas. Kailangang magtiwala si Alberto sa mga instrumento at sa boses ng controller. Ang spoiler system ay nagka-aberya rin, na nagdulot ng instability sa eroplano habang bumababa. Ang bawat paghawak niya sa yoke o manibela ay kailangang tumpak. Isang maling galaw sa gitna ng crosswind ay maaaring maging sanhi ng trahedya.

“Nakikita ko na ang runway!” sigaw ni Alberto nang mahawi ang mga ulap. Ang runway lights ay tila mga parola ng pag-asa. Ngunit ang paglapag ang pinakamahirap na bahagi. Sa gabay ng controller, dahan-dahang ibinaba ni Alberto ang dambuhalang bakal na ibon. Ang mga gulong ay humalik sa semento nang may kalakasan, at ang eroplano ay yumanig, ngunit matagumpay itong nakalapag. Ginamit niya ang thrust reversers upang pabagalin ang takbo hanggang sa tuluyang huminto ang eroplano.

Ang katahimikan sa loob ng cabin ay saglit lamang bago ito napalitan ng malakas na palakpakan at iyakan ng pasasalamat. Si Alberto, na kanina ay puno ng adrenaline, ay napaupo na lamang, nanginginig ang mga kamay at tumutulo ang luha. Nagawa niya.

Nang bumukas ang pinto ng eroplano, sinalubong sila ng mga emergency personnel. Si Carmen, na hindi makapaniwala na ang kanyang munting anak ang nagligtas sa kanilang lahat, ay tumakbo at niyakap si Alberto nang mahigpit. “Anak ko, ang bayani ko,” ang paulit-ulit niyang bulong habang umiiyak.

Ang balita tungkol sa “Batang Piloto” ay mabilis na kumalat sa buong mundo. Ang mga beteranong piloto at eksperto ay humanga sa kanyang composure at kaalaman. Sa kabila ng atensyon ng media, nanatiling mapagkumbaba si Alberto. Para sa kanya, ginawa lang niya ang kailangan para iligtas ang kanyang ina at ang ibang tao.

Bilang pasasalamat, binigyan siya ng airline ng lifetime flights at isang espesyal na pagkilala. Ngunit higit sa lahat, ang karanasang ito ay nagpatibay sa kanyang pangarap. Hindi na lang basta pangarap ang pagiging piloto; napatunayan na niya sa sarili niya na kaya niya.

Sa huli, habang nakatingin sa kalangitan mula sa bintana ng kanyang kwarto, alam ni Alberto na ang flight na iyon ay hindi ang huli. Ito ay simula pa lamang ng kanyang paglipad patungo sa kanyang mga pangarap. Ang batang minsang naglaro lang ng simulator ay isa nang tunay na bayani ng himpapawid.