KABANATA 1: Ang Ginto at Ang Punit
HEADLINE: BAKAS NG BASAG: ANG SIKRETO NG SUITE 1107

(ACTION)

Alas kuwatro ng madaling araw. Isang sirang alarm clock ang umungol. Hindi sumikat ang araw. Ang lamig ay kumapit sa balat ni Layca. Mabilis, tahimik. Sinipat niya ang uniporme—luma, pero plantsado. Malinis. Tanging ang sapatos ang may punit. Pinasadahan niya ng basahan. Isang tagalinis na may itinatagong dumi.

(EMOTION)

Sa sulok, si Ella, sampung taong gulang, maputla. Pumipigil ng ubo.

“Ate… may gamot ka pa?”

(DIALOGUE/ACTION)

Napalingon si Layca. Ang kanyang mundo. Ang tanging dahilan.

“Meron pa, Ella. Kalahati na lang. Pero okay lang ako. Promise.”

Isang ngiting-pilít ang isinukli ni Ella. Alam ni Layca ang bigat ng kalahati. Ang bigat ng pag-iwan sa probinsya. Ang bigat ng Maynila. Ang Serapim Grand Hotel. Limang bituin. Limang palapag ng kasinungalingan.

(ACTION)

Naglakad siya. Ang thermos ng kape, mabigat. Ang plastic na tinapay, manipis. Sa isip niya, ang tula. Ang mga salitang hindi kayang bayaran ang gamot.

Ang buhay ay tila sahig na nililinis. Paulit-ulit mong pinapakinis, pero hindi nawawala ang mga bakas.

(TENSION)

Sa back entrance ng Serapim. Sinalubong siya ng bulungan.

“Uy, ayan na si favorite ni boss.”

“Baka mamaya sa VIP rooms na naman siya assigned.”

Hindi siya kumibo. Nag-time in. Ang inggit ay karayom na hindi niya pinapayagang tumusok sa kanyang atensiyon.

Sa locker, ang sticky note. Room 1107.

Full VIP setup. Expect inspection.

(TENSION)

Room 1107. Ang pinakaselang silid. Ang pinakamalamig. Chismis: Ginagamit ng pamilya ng may-ari. Don Rafael Inigo.

(ACTION/EMOTION)

Huminga siya nang malalim. Ang amoy ng mamahaling linen at bagong-ayos na bulaklak. Nagsimula siya. Ang bintana. Ang karpet. Ang CR. Awtomatiko. Walang tanong. Walang reklamo.

Ngunit… isang tunog.

(MYSTERY HOOK)

Hikbi. Mahina. Pigil. Mula sa reading nook.

Isang sliding glass door ang naghihiwalay. Lumapit si Layca. Maingat. Sinilip.

(VISUAL)

Mula sa siwang ng kurtina: Isang pigura. Maliit. Nakaupo sa wheelchair. Ang ulo, nakasandal sa salamin. May stuff toy na hawak. Mag-isa.

(EMOTION)

Bata. Dito? Sa VIP room? Lungkot na parang lumulunok ng hangin.

Bumalik siya sa pagwawalis. Wala sa job description niya ang makialam. Ngunit ang tanong ay kumakalmot sa likod ng isip niya. Ang anino ng isang batang iniiwanan ng mundo sa bawat ikot ng vacuum cleaner.

KABANATA 2: Ang Sikreto sa Salamin
(ACTION/EMOTION)

Sa loob ng isang linggo, paulit-ulit ang tanawin. Ang batang lalaki. Tahimik. Tila nakakulong. Parang sahig na nililinis niya—may bakas na hindi maalis.

Sino ka? Bakit ka nag-iisa?

(TENSION)

Muling Room 1107. Tila may alam ang mga kasamahan. Ang bulungan. Ang kailangan niya: Sweldo. Gamot ni Ella.

(ACTION)

Pagdating sa 11th floor, tahimik. Nakabuklat ang pinto. Ang gintong hawla.

Habang inaayos ang kama, narinig niya: Ang tunog ng pagtangis. Hindi malakas. Pigil. Palihim.

Lumapit siya. Nagdalawang-isip. “Hindi ko dapat,” bulong niya. Pero nanaig ang awa.

Ibinukas niya nang kaunti ang kurtina. Naroon ang bata. Nakasuot ng puting polo. Maputla.

(CLIMAX)

KUMALUSKOS!

“Anong ginagawa mo diyan?” Malamig na boses. Si Trixy, assistant manager. Strikta.

“Ah Ma’am, narinig ko po na parang may nag-iyak…”

“Hindi mo trabaho ang mag-usisa sa private section ng VIP suite.” Mariing sabi ni Trixy. “Kung ayaw mong masindi, bumalik ka sa paglilinis.”

(EMOTION)

Tumango si Layca. Talunan ng sistema. Bumalik siya. Ang imahe ng bata, nakaukit.

(DIALOGUE/MYSTERY)

Sa staff canteen ng gabing iyon. Bulong-bulungan.

“Anak daw ng may-ari ‘yon. Walang nanay at may kapansanan pa.”

“Parang sikreto ng hotel. Bawal pag-usapan.”

(WARNING)

Kinabukasan, lumapit si Mang Jerry, matandang janitor.

“Layca, iwasan mong masyadong mapalapit sa Room 1107.”

“Bakit po?”

“Hindi sa inaway kita, Iha. Pero may mga mata sa hotel na hindi mo nakikita. Hindi dapat pinapakialaman. Kahit may awa ka pa. Ganyan dito. Basta trabaho lang.”

(EMOTION)

Katahimikan. Ang mundo ng bata, malawak ang yaman, ngunit maliit ang buhay. Ang kanyang kapatid—nasa kalagayan ng batang iyon?

Hindi ko ito dapat pakialaman. Pero hindi rin ako mapalagay.

Sa lumang notebook, isinulat niya: May mga kwarto sa hotel na puno ng liwanag, ngunit tahimik. May mga batang sa katahimikan ay nakakulong. At may pusong tagalinis na kayang duminig sa nasasambit.

Ang desisyon ay nabuo. Bawal man. Delikado man. Hindi niya palalampasin ang pagkakataong maging kaibigan ng batang iyon.

KABANATA 3: Ang Panganib ng Tinola
(ACTION/EMOTION)

Ang sakit ng talampakan. Mag-a-alas siete. Pagod. Ang tanging nagpapalakas: Ang ngiti ni Ella. At ang tanong: Kumain kaya ang batang iyon?

Sa Room 1107, isang tray ng pagkain. Halos hindi nabawasan. Fried chicken, mashed potato, mamahaling cake.

(TENSION/MORAL DILEMMA)

Kinuha niya. Inilagay sa food disposal tray. Pero huminto. Sayang naman. Lugaw at tinapay lang ang kayang bilhin niya. Ito—mainit pa, malinis, MAHAL.

(ACTION/REDEMPTION)

Walang tao sa back kitchen. Tahimik ang gabi.

Dinala niya ang tray. Hindi ito para sa kanya. Ito’y para kay Ella.

(EMOTION/DIALOGUE)

Sa dormitoryo, tuwang-tuwa si Ella.

“Wow, Ate! Fried chicken! Saan mo ‘to nakuha?”

“May natirang pagkain sa isang guest. Malinis pa. Kinuha ko na lang. Sayang ‘di ba?”

“Kahit natira lang ‘to, ang sarap pa rin! Para akong kumain sa restaurant.”

(EMOTION)

Ngumiti si Layca. Nakalimutan ang takot. Ngunit bumalik ang larawan ng bata. Nangungulila. Pilay. Tahimik.

(ACTION)

Kinabukasan, walang dalawang-isip. Bitbit ang isang container ng simpleng kanin at sinigang na hiningi niya.

Sa likod ng gusali. Sa gilid ng emergency exit. Doon niya nakita ang batang lalaki.

(DIALOGUE/CONNECTION)

Lumapit si Layca.

“Hi. Gusto mo ng pagkain?” Ang boses, maingat.

Napatingin ang bata. Tahimik. Pero may kakaibang liwanag sa mata. Tumango.

Umupo si Layca. Sinubuan. Tinikman ng bata ang sinigang. Napapikit.

“Masarap po.” Mahina.

“Ang pangalan ko si Layca. Ikaw, ano pangalan mo?”

“Gab.”

“Gab, ang ganda ng pangalan mo.” Ngumiti siya. “Pasensya ka na kung ganito lang ‘yung pagkain, ha.”

“Mas masarap po ‘to sa mga kinakain ko.”

(CLIMAX)

Nang matapos. Ngumiti si Gab. “Salamat po, Ate Lay.”

Ang kanyang puso—may tumusok. Ate Lay. Isang simpleng salita.

“Gab, nandito ka ba palagi?”

“Dito lang ako… pero bawal akong lumabas.”

Iniabot ni Layca ang lumang panyo.

“Basta huwag kang laging magtagal dito, ha. At kung gutom ka, hanapin mo ako. O iwanan mo lang ‘tong panyo ko sa gilid ng hallway. Pag nakita ko, alam kong gusto mong makausap.”

Hindi niya alam kung tama ang ginagawa niya. Pero ang batang iyon ay may kaluluwang sabik sa malasakit.

KABANATA 4: Ang Pagtindig sa Katotohanan
(ACTION/TENSION)

Ilang araw. Patago. Palihim. Tinola. Hiningi niya kay Aling Marites. Para kay Gab. Tiniis niya.

(CLIMAX)

Paglapit sa dating pwesto. NAGULAT SIYA.

Si Gab. Nakasandal sa gulong ng wheelchair. Maputla. Nanginginig. May patak ng pawis sa noo.

“Gab! Gab! Anong nangyari sa’yo?”

“Nilagnat po ako… ayaw ko pong doon sa loob.”

(ACTION/RAGE)

Walang nurse. Walang bantay.

“Wala bang tumutulong sa’yo? Nasaan ang nurse mo?” Nanginginig sa galit at takot.

“Hindi po sila lumalapit kapag hindi ako tumatawag. Ayoko po kasi sa kanila.” Halos wala nang lakas si Gab.

Hindi na nag-isip si Layca. Agad niyang hinubad ang kanyang jacket. Ibinalot sa bata.

HINILA ANG WHEELCHAIR papasok sa service door.

“Hindi na ‘to tama!” Bulong niya. “Bata ‘to, hindi laruan!”

(CONFRONTATION)

Nakasalubong niya ang supervisor ng night shift. Nanlaki ang mata.

“Layca, anong ginagawa mo? Bakit mo kasama ang batang ‘yan?”

“Huwag ka nang magtanong, Ma’am! Kailangan niya ng tulong! May lagnat siya at nanginginig! Wala siyang kasama!”

(ACTION)

Deretso sa clinic. Ang part-time nurse, abala sa inventory.

“Anong nangyari sa kanya?”

“May lagnat siya. Halos hindi na makapagsalita. Kailangan niya ng check-up. Ngayon na!” Utos ni Layca. Pinipigil ang pag-iyak.

(DIALOGUE/PAIN)

“Alam mo bang pwede kang matanggal sa ginawa mo? VIP ‘yan, anak ng may-ari!” sigaw ng supervisor.

“At ano?! Hahayaan na lang na mamatay sa gilid ng gusali?! May lagnat siya! Walang bantay! Nakapansin!” Halos pumutok ang boses ni Layca sa galit.

(EMOTION/DRAMA)

Natahimik ang supervisor. Sa unang pagkakataon, may nakakita sa katotohanan at hindi natakot magsalita.

Private ambulance. Mabilis. Si Layca, nanatili sa hallway. Hawak ang jacket. Nanginginig ang mga kamay. Hindi dahil sa takot kundi sa pangamba.

(MYSTERY/REDEMPTION)

Kinabukasan, ang sulat mula sa HR: Emergency disciplinary hearing.

Sa tanghalian, nagpunta siya sa likod ng haligi. Binuklat ang notebook.

Isang bata ang nilimot ng mundo. Isang babae ang piniling makialam. Sa mundong takot ang lahat sa pangalan, ako’y pipiling tumayo sa tama.

(FINAL HOOK)

Isang text message mula sa hindi kilalang numero.

“Hindi mo pa kilala ang batang tinulungan mo. Hindi pa tapos ang kwento mo. L.”

(DRAMA)

Ikatlong araw ng suspension. Habang naglalaba. Isang puting sobre. Walang logo.

Sulat-kamay. Duling at hindi pantay ang letra.

Ate Layca, salamat. Ikaw lang ang kinausap ko na hindi takot. Naalala ko po ang Mama ko pag kasama kita. Sana bumalik ka. Kaibigan mo, Gab.

(EMOTION)

Napayuko si Layca. Hindi lang ito awa. Ito’y pagmamalasakit. Koneksyon.

(ACTION/CLIMAX)

Kinabukasan. Tawag mula sa hindi kilalang numero.

Pagkababa niya ng telepono. Tumulo ang kanyang luha. Hindi sa lungkot. Kundi sa gulat.

“Ikaw raw ang gusto ng bata, kaya ikaw ang pinapunta. At hindi sa HR, kundi sa PRIVATE OFFICE ng CEO.”

(DRAMA)

Hindi pa siya naglalakad. Ngunit sa loob-loob niya, isang bagay ang sigurado. May panibagong kabanata na namumukadkad. Nagsimula ito sa isang sulat.

(VISUAL FINALE)

Pagdating ni Layca sa harap ng Serapim Grand Hotel. Sa VIP driveway. Ang kislap ng ginto. Ang marmol. Ngunit ngayon, bitbit niya ang sulat ni Gab. Ang pinakatagong sandata.

Sa elevator. Mag-isa.

“Bakit ako? At sino nga ba talaga si Gab?”

Pagbukas ng pinto sa 18th floor. Ang opisina ni Rafael Inigo. Tahimik. Malawak.

Naroon ang ama. Nakatalikod. Nakatanaw sa lungsod. Malamig ang suit. May bakas ng pagod at lungkot sa likod ng mga mata.

“Miss Pascual,” sabi ng bodyguard.

Dahan-dahang lumingon si Mr. Rafael Inigo. Ang mukha, seryoso.

Ang Bilyonaryo. At ang Tagalinis.

“Nais kong malaman kung ano talaga ang nangyari noong gabing dinala mo si Gab sa clinic.”

(LAYCA’S REDEMPTION)

Sinabi ni Layca ang lahat. Direkta. Walang takot.

“Hindi ko po kayang tiisin na pabayaan siya, Sir. Kahit alam kong delikado sa trabaho, bata po siya. Walang kasalanan ang isang batang nagkakasakit sa gabi.”

(RAFAEL’S CONFESSION)

Tahimik si Rafael. Tumalikod. Muling tumingin sa labas.

“Alam mo bang matagal ko nang hindi naririnig si Gab na nagsalita ng buo sa isang tao? Mula nang maaksidente ang asawa ko. Ako ang nagmamaneho. Hindi ko na siya muling napangiti… hanggang sa dumating ka.”

“Sir, wala naman po akong ginawang espesyal. Pinakain ko lang po siya. Kinausap. Pinakinggan.”

“Eksakto.” Sambit ni Rafael. “Ikaw lang ang nakinig sa kanya. Bilang tao. Hindi bilang pasyente. Hindi bilang anak ng may-ari.”

(THE OFFER)

“Mas higit pa diyan ang gusto kong ialok sa ‘yo, Layca. Gab wants you around. At ako, ako rin. Gusto kitang imbitahan hindi bilang tagalinis, kundi bilang bahagi ng pamilya ni Gab. Personal Companion. Wala kang gagawin kundi ang makasama siya. Kausapin siya. Iparamdam na hindi siya nag-iisa.”

(EMOTIONAL CLOSE)

Hindi agad nakasagot si Layca. Ang alok na kayang baguhin ang lahat.

Isang bagay ang sigurado. Ang batang si Gab ay hindi lang anak ng bilyonaryo. Ito’y isang batang nakahanap ng ina sa puso ng isang tagalinis.

Sa pag-alis niya. Bitbit ang bagong kontrata. At ang panyo ni Gab. Ang pagbabago ay nagsimula. Hindi sa sahig. Kundi sa puso.

[MUSIKA]