Titiiiit.

Ang tunog ng makina ay hindi na lang basta tunog. Para itong countdown. Isang mabagal at nakakabinging orasan na humihila kay Alexis palayo sa mundo.

Sa loob ng V.I.P. Suite ng St. Luke’s Global, amoy antiseptiko at mamahaling pabango ang hangin, pero hindi nito maitago ang amoy ng takot. Si Ogie Monteverde, ang tinaguriang hari ng retail industry sa Asya, ay nakatulala. Ang lalaking kayang bilhin ang kahit ano ay nakaluhod ngayon sa harap ng kawalan. Walang halaga ang bilyones kung hindi nito kayang ibalik ang hininga ng nag-iisang anak.

“I’m sorry, Mr. Monteverde,” basag ni Dr. Romero sa katahimikan. Ang boses niya ay puno ng propesyonalismo, pero walang puso. “We have exhausted everything. Lahat ng tests, negative. Lahat ng treatments, failed. Ang katawan ni Alexis… kusa na itong sumusuko.”

Isang daang doktor. Pinakamagagaling sa mundo. Walang nakagawa.

“Lumayas kayo,” bulong ni Ogie. Nanginginig ang kanyang kamao.

“Sir, kailangan niyo nang tanggapin na—”

“LUMAYAS KAYO!” sigaw ni Ogie, isang sigaw na puno ng galit at pighati. Umalingawngaw ito sa buong kwarto.

Natakot ang mga nars. Yumuko ang mga doktor. Pero bago pa man sila makahakbang palabas, bumukas ang automatic sliding doors.

Hindi doktor ang pumasok. Hindi nars.

Isang bata.

Madungis. Punit-punit ang t-shirt na kulay abo na naging itim na sa dumi. Walang tsinelas. Ang kanyang buhok ay buhol-buhol, at ang kanyang amoy ay pinaghalong usok ng jeep at luma na pawis.

Nagulat ang lahat. Ang gwardya sa likod, humahabol, hinihingal.

“Hoy! Bata! Lumabas ka sabi!” sigaw ng gwardya, akmang hahablutin ang leeg ng bata.

Pero hindi gumalaw ang bata. Nakatayo lang siya sa gitna ng silid, ang kanyang mga mata ay nakapako, hindi sa mga doktor, hindi kay Ogie, kundi sa natutulog at halos patay nang si Alexis.

“Bitawan mo siya!” pigil ng bata sa gwardya. Ang boses niya ay hindi tinig ng isang pulubi. Ito ay boses ng isang taong may awtoridad. Malamig. Sigurado.

Natahimik ang gwardya.

Lumingon ang bata kay Ogie. Ang mga mata nito ay parang malalim na balon—pagod, matanda para sa kanyang edad, pero buhay na buhay.

“Kaya ko siyang gisingin,” sabi ng bata.

Natawa nang mapakla si Dr. Romero. “This is insane. Security! Ilabas ang basurang ito. Delikado ang pasyente!”

“Kaya ko siyang gisingin,” ulit ng bata, mas mariin. “Dahil nakikita ko ang hindi niyo nakikita.”

Humakbang palapit si Ogie. Ang desperasyon ay nagtutulak sa kanya sa mga bagay na hindi lohikal. “Sino ka?”

“Brian po,” sagot ng bata. “At namamatay na ang anak niyo hindi dahil sa sakit. Kundi dahil may nakakapit.”

“Kalokohan!” sigaw ng isa pang doktor. “Mr. Monteverde, huwag kayong makinig sa batang hamog na ito! Baka may dala pa yang virus!”

Akmang kakaladkarin na ng security si Brian nang biglang tumunog nang mabilis ang makina.

Tit-tit-tit-tit!

“Dropping oxygen levels! 79%!” sigaw ng head nurse. “Nag-a-arrest siya!”

Nagkagulo ang mga doktor. Takbuhan. Sigawan. “Prepare the paddles! Clear!”

Pero sa gitna ng kaguluhan, kalmado lang si Brian. Tumingin siya sa monitor. “Mali ang calibration niyo. Hindi siya nag-a-arrest dahil sa puso. Yung energy level niya, hinihigop. Tingnan niyo ang cycle.”

Natigilan si Dr. Romero. Tiningnan niya ang monitor. Ang pattern… tama ang bata. May kakaibang drop sa cycle na hindi tugma sa cardiac arrest. Kung ginamitan nila ng defibrillator, baka tuluyan nang namatay si Alexis.

“Paano…” bulong ng doktor. “Paano mo nalaman ‘yon?”

“Dahil nakikita ko,” sagot ni Brian. Naglakad siya palapit sa kama. Walang pumigil sa kanya ngayon. Ang takot ng mga doktor ay napalitan ng pagkabigla.

“Gawin mo,” utos ni Ogie. Ang bilyonaryo ay nakatingin sa pulubi na parang ito na lang ang natitirang diyos sa mundo. “Gawin mo ang kailangan mong gawin. Iligtas mo ang anak ko.”

Tumango si Brian. Ipinikit niya ang kanyang mga mata. Huminga siya nang malalim.

Biglang bumigat ang hangin sa kwarto.

Hindi ito imahinasyon. Naramdaman ng lahat ang pagtaas ng balahibo sa kanilang mga batok. Ang temperatura ay bumagsak. Ang ilaw sa kisame ay kumurap-kurap.

Itinaas ni Brian ang kanyang kanang kamay at dahan-dahang inilapit sa dibdib ni Alexis, pero hindi ito dumikit. Nanatili ito ng ilang pulgada sa ibabaw ng balat.

“Andito ka…” bulong ni Brian.

Sa paningin ng mga doktor, wala silang nakikita. Pero sa paningin ni Brian, may isang itim na anino—isang tila linta na gawa sa usok—na nakapulupot sa spinal cord ni Alexis. Hinihigop nito ang bawat patak ng life force ng dalaga.

“Umalis ka,” utos ni Brian.

Nagsimulang manginig ang kamay ng bata.

Isang nakakasilaw na liwanag ang biglang lumabas mula sa palad ni Brian. Hindi ito galing sa ilaw ng ospital. Galing ito sa kanya. Puti. Mainit. Nakakabulag.

“Ahhh!” Napasigaw si Brian sa sakit. Ang itim na enerhiya ay lumalaban. Gumagapang ito paakyat sa braso niya, sinusubukang ilipat ang sumpa sa kanya.

“Brian!” sigaw ni Ogie, akmang lalapit.

“Huwag kayong lalapit!” sigaw ni Brian, ang boses ay parang kulog. “Kaya… kaya ko ‘to!”

Ang pawis sa noo ni Brian ay tumutulo na parang ulan. Ang kanyang mga ugat sa leeg ay lumalabas. Ang batang payat, gutom, at mahina tingnan ay nakikipagbuno sa kamatayan mismo.

Blaaag!

Umuga ang buong kwarto. Ang mga kagamitan ay nahulog. Ang mga salamin ay nabasag.

At sa isang huling sigaw, hinablot ni Brian ang “invisible” na bagay at ibinato ito sa kawalan.

Nawala ang bigat. Bumalik ang ilaw.

Katahimikan.

Bumagsak si Brian sa sahig, walang malay.

At kasabay noon, isang malalim na paghinga ang narinig mula sa kama.

“Daddy…”

Napalingon si Ogie. Si Alexis. Dilat ang mga mata. Kulay rosas na ulit ang pisngi.

“Alexis!” Tumakbo si Ogie at niyakap ang anak. Ang iyak ng ama ay humalo sa tunog ng maayos na heartbeat sa monitor. Tit… tit… tit… Normal. Malakas.

Ang mga doktor ay nakanganga. Wala sa medical books ang nangyari. Walang scientific explanation. Isang himala na gawa ng isang batang lansangan.

Makalipas ang dalawang oras.

Gising na si Brian. Nakahiga siya sa isang malambot na kama sa kabilang kwarto, suot ang malinis na damit. Nakaupo si Ogie sa tabi niya, habang si Alexis, na nakasakay sa wheelchair, ay hawak ang kamay ng bata.

“Sino ka ba talaga, Brian?” tanong ni Ogie. Ang tono niya ay puno ng respeto.

Yumuko si Brian. “Wala po ako, Sir. Isa lang po akong ‘Subject’.”

“Subject?”

“Simula bata pa ako… kinuha na nila ako,” kwento ni Brian. Ang kanyang boses ay nanginginig. “May mga tao… naka-itim. Nakita nila na kaya kong magpagaling. Kaya kong makakita ng enerhiya. Kinulong nila ako sa lab. Tinutusukan. Pinag-aaralan. Ginagawa akong baterya para sa mayayaman nilang kliyente.”

Nanlaki ang mata ni Alexis. “Tumakas ka?”

“Opo. Kagabi lang. Nakita ko sa balita si Sir Ogie… naramdaman ko yung sakit niyo kahit sa TV lang. Alam kong kailangan niyo ako.”

Napaluha si Ogie. Ang batang ito, na sariling buhay ang nakataya, ay piniling tumulong sa estranghero.

“Hindi ka na babalik sa kanila,” matigas na sabi ni Ogie. “Anak na kita ngayon. Monteverde ka na.”

Ngumiti si Brian—isang ngiting ngayon lang niya naranasan. Ngiti ng may pamilya.

Pero hindi pa tapos ang gabi.

BLAG!

Nasira ang pinto ng kwarto.

Dalawang lalaki ang pumasok. Naka-suit. Naka-shades kahit gabi. May mga hawak na baril na may silencer. Ang aura nila ay malamig, parang kamatayan.

“Subject 404,” sabi ng isa sa mga lalaki. “Tapos na ang paglalaro. Umuwi na tayo.”

Tumayo si Ogie, hinarangan si Brian. “Wala kayong dadalhin dito. Tumawag na ako ng pulis!”

“Mr. Monteverde,” sabi ng lalaki, walang takot. “Hindi sakop ng pulis ang organisasyon namin. Ibigay niyo ang asset, at walang masasaktan.”

“Hindi siya asset! Tao siya!” sigaw ni Alexis.

Humakbang palapit ang mga lalaki. “Kunin ang bata. Ligpitin ang witnesses.”

Itinaas ng lalaki ang baril, nakatutok kay Ogie.

Pumikit si Ogie, hinihintay ang putok.

Pero walang putok na dumating.

“Sabi ko…” boses ni Brian. Pero hindi ito boses ng takot. Ito ay boses ng kapangyarihan.

Pagdilat ni Ogie, nakatayo si Brian sa harap niya. Ang buong katawan ng bata ay nagliliwanag—isang asul na enerhiya na bumabalot sa kanya. Ang mga mata ni Brian ay purong puti.

“SABI KO, HINDI NA AKO BABALIK!”

Itinaas ni Brian ang kanyang kamay.

WHOOSH!

Isang pwersa na parang bagyo ang lumabas mula sa maliit na katawan ni Brian. Tumalsik ang dalawang lalaki. Bumangga sila sa pader sa kabilang dulo ng kwarto—na may layong sampung metro—nang napakalakas na nag-crack ang semento.

Bumagsak ang mga baril. Bumagsak ang mga lalaki, duguan, hindi makagalaw.

Hinihingal si Brian. Unti-unting nawala ang liwanag. Nanghina ang kanyang tuhod at akmang tutumba, pero mabilis siyang sinalo ni Ogie.

“Brian!”

Tumingin si Brian kay Ogie. “Ligtas na po tayo… Daddy?”

Ang salitang ‘yon ang dumurog sa huling pader sa puso ni Ogie. Niyakap niya nang mahigpit ang bata.

“Oo, anak. Ligtas na tayo.”

Dumating ang private security team ni Ogie ilang sandali matapos noon. Binitbit ang mga lalaking naka-itim—na ngayon ay takot na takot na tumingin kay Brian. Alam nila, hindi na nila muli pang mapaghaharian ang batang ito.

Sa gabing iyon, nagbago ang tadhana ng dalawang tao.

Si Alexis, na nabigyan ng pangalawang buhay. At si Brian, ang pulubing dating tinatawanan at tinataboy, na ngayon ay natagpuan na ang kanyang tunay na tahanan.

Natutunan ng mundo, sa pamamagitan ng mga tsismis sa ospital na kumalat parang apoy: Huwag mong huhusgahan ang libro ayon sa pabalat. Dahil minsan, ang taong mukhang walang-wala, siya pa ang may hawak ng susi sa lahat.

Ang pulubi ay naging prinsipe. Ang bilyonaryo ay natutong maniwala sa himala. At ang mga doktor? Sila ang naiwang nakayuko, natuto ng leksyon na hindi naituturo sa kahit anong medical school—na ang puso ay mas makapangyarihan kaysa sa siyensya.

Wakas.