Tumitigil ang tibok ng puso ng lungsod. Sa loob ng silid na amoy disinfectant at kamatayan, ang tanging maririnig ay ang mabilis at paputol-putol na beep ng heart monitor. Si Ezequiel, ang kaisa-isang tagapagmana ng imperyong Dela Vega, ay unti-unting nilalamon ng dilim. Ang kanyang balat ay kasing-puti na ng mga kurtinang nakapaligid sa kanya.

“Wala na kaming magagawa,” bulong ng isang doktor, ang boses ay puno ng pagkatalo. Ang pinakamagagaling na espesyalista mula sa ibang bansa ay nakayuko. Ang kanilang mga mamahaling diploma ay walang silbi sa harap ng batang hindi na humihinga nang kusa.

Ngunit sa labas ng mansyon, sa gitna ng ulan at panunuya ng mga tao, nakatayo ang isang lalaki. Si Elias. Magulo ang buhok. Luma ang suot. Hawak ang isang notebook na punit-punit. Siya ang lalaking tinatawag nilang “baliw,” ang taong may autism na hindi man lang makatingin nang diretso sa mata ng iba.

“Papasukin niyo siya!” sigaw ni Isabela, ang ina ni Ezequiel. Ang kanyang mga mata ay puno ng luha at desperasyon.

“Isabela, nababaliw ka na ba?” galit na sagot ni Don Marcelo. “Isang taong may sakit sa isip ang hahawak sa anak natin? Itatapon natin ang huling sandali ni Ezequiel sa isang mangmang?”

Pumasok si Elias. Mabigat ang bawat hakbang. Nakayuko. Nanginginig ang mga kamay. Bawat doktor na nadadaanan niya ay nagbibigay ng mapanghamak na tingin.

“Hindi po ito sakit,” nauutal na sabi ni Elias. Garalgal ang boses. “Lason… lason ang gamot.”

Nagtawanan ang mga doktor. Ang tawanan nila ay parang mga patalim na sumasaksak sa katahimikan. “Lason? Alam mo ba ang sinasabi mo? Kami ang mga eksperto dito!” sabi ng isang dayuhang doktor, habang itinuturo ang kanyang mga medalya.

Hindi sumagot si Elias. Sa halip, lumapit siya sa bata. Ang kanyang mundo ay hindi gawa sa mga salita, kundi sa mga pattern, sa tibok, at sa enerhiya na tanging siya lang ang nakakakita.

Hinawakan ni Elias ang pulso ni Ezequiel. Ramdam niya ang init na hindi natural. Ang notebook niya, na puno ng mga kakaibang diagram at natural na lunas, ay binuksan niya.

“Itigil… itigil lahat,” utos ni Elias. Sa pagkakataong ito, ang boses niya ay hindi na nanginginig. May kapangyarihan ito. Isang kapangyarihang nagmumula sa katotohanan.

“Marcelo, sige na!” pagsusumamo ni Isabela. “Wala na tayong mawawala! Patay na ang anak natin sa kamay ng mga ‘eksperto’ na ‘yan!”

Sa isang mabilis na galaw, tinanggal ni Elias ang mga tubo. Ang mga doktor ay nag-panic. “Papatayin niya ang bata!” sigaw nila. Ngunit hinarangan sila ni Don Marcelo. Ang galit sa mukha ng bilyonaryo ay napalitan ng isang huling pagsugal.

Inilabas ni Elias ang mga dinikdik na halaman. Amoy lupa. Amoy buhay. Maingat niya itong ipinainom sa bata. Isang minuto. Dalawang minuto. Ang beep ng monitor ay mas lalong bumagal.

“Sinabi ko na sa inyo!” sigaw ng doktor. “Pinatay niya ang bata!”

Napaluhod si Don Marcelo. Humagulgol si Isabela. Ngunit si Elias ay nanatiling nakapikit, nakahawak sa dibdib ng bata. Bulong niya sa sarili, “Gising na… gising na.”

Biglang, isang malalim na paghinga.

Haaa…

Ang maliit na dibdib ni Ezequiel ay umangat. Ang heart monitor na kanina ay naghihingalo ay biglang tumunog nang regular. Beep. Beep. Beep.

Dahan-dahang iminulat ng bata ang kanyang mga mata. “Mama?” mahinang tawag niya.

Parang tumigil ang mundo. Ang mga doktor na kanina ay puno ng yabang ay napanganga. Ang mga instrumentong medikal na milyun-milyon ang halaga ay tinalo ng isang notebook at malasakit ng isang taong hinamak ng lipunan.

Lumapit si Don Marcelo kay Elias. Ang makapangyarihang tao ay yumuko sa harap ng isang taong may autism. “Patawarin mo ako,” bulong niya. “Sino ka ba talaga?”

Hindi tumingin si Elias. Iniligpit niya ang kanyang notebook. Isinuot ang kanyang lumang bag.

“Ako lang po si Elias,” sagot niya habang naglalakad palabas. “Ang taong hindi niyo nakita… dahil masyado kayong nakatingin sa taas.”

Lumabas si Elias sa mansyon. Ang ulan ay tumigil na. Ang sikat ng araw ay tumatama sa kanyang mukha. Sa likod niya, ang mansyong Dela Vega ay muling nabuhay. Ang pamilyang Dela Vega ay hindi lamang nakakuha ng isang himala; nakuha rin nila ang aral na ang tunay na kapangyarihan ay hindi nasusukat sa yaman o titulo, kundi sa kakayahang makakita ng buhay kung saan ang iba ay nakakakita lamang ng kawalan.

Ang henyong hinamak ay naglakad pabalik sa kanyang tahimik na mundo, dala ang sikretong siya lang ang nakakaalam: na sa gitna ng ingay ng mundo, ang pinakamalalakas na himala ay nagmumula sa mga pusong pinakatahimik