🖤 Ang Pagbubuklod ng Kalungkutan at Ginto
Nagsimula sa isang iyak. Hindi alam ni Alejandro kung saan ito nagmula. Mula sa silid ng kambal? Mula ba sa malawak, marmoladong pasilyo? Gabi. Alas dos y media. Ang mansion sa San Juan ay isang malaking, malamig na libingan ng karangyaan.

Limang taon nang patay si Lisa. Ang sugat ay parang tuyong dugo sa isang puting damit – kitang-kita pa rin.

Tumayo si Alejandro. Ang kanyang balabal na seda ay parang kumakalat na anino. Naglakad siya. Maikli ang mga hakbang. Marahas. Palaging may tensyon sa bawat galaw niya. Negosyante. Milyonaryo. Biyudo.

Ang tunog ay nagmula sa master’s bedroom ng kambal. Si Andrea. Ang mas sensitibo.

Pinihit niya ang ginto at malamig na doorknob.

Doon, nakita niya ang lamat.

Hindi sa ginto. Hindi sa marmol. Kundi sa kanyang sariling dugo’t laman.

Nakayuko si Andrea sa unan. Hinihingal. Sa tabi niya, si Adrian. Tahimik. Walang imik. Nasanay na silang mag-isa.

Ngunit hindi. Hindi sila nag-iisa.

Sa gilid ng kama, naroon si Rosa. Ang bagong yaya. Simpleng blusa, lumang palda. Walang arte. Pero sa dilim, ang kanyang mukha ay parang isang matandang larawan—malungkot, malalim.

Hinahaplos ni Rosa ang likod ni Andrea. Dahan-dahan. Walang salita.

“Shh. Nandito si Ate Rosa. Walang anuman, mahal ko.”

Ang tinig ni Rosa. Parang bulong ng isang taong matagal nang naghihintay. May lambing. May kirot.

Nakatayo si Alejandro. Hindi siya makagalaw. Isang taong banyaga, pumupuno sa puwang na dapat sana ay kanya.

Bakit?

Hindi niya kailangang magtanong. Alam niya ang sagot. Dahil takot siya. Takot siyang magmahal ulit. Takot siyang mawala ulit.

💔 Ang Dulo ng Tungkulin
Lumabas si Alejandro sa silid. Hindi siya napansin ni Rosa.

Ganoon na lang ba kadali?

Hindi siya tumuloy sa sariling silid. Sa study. Whiskey. Yelo. Sa bawat lagok, nararamdaman niya ang malamig na pader na itinayo niya sa sarili.

Kinaumagahan, hinanap niya si Mang Carlos.

“Sino ba ang babaeng iyan, Carlos?” Malamig. Walang emosyon.

“Si Rosa Santiago po, Sir. Galing sa probinsya. Walang magandang credentials pero…” Nag-atubili si Carlos.

“Pero ano?”

“Pero, Sir… siya po ang nagpapasaya sa kambal. Parang… parang may koneksyon sila.”

Tinitigan ni Alejandro ang kanyang sarili sa salamin. Hindi koneksyon. Sumpa.

“Gusto kong malaman ang lahat tungkol sa kanya. Mga lihim. Mga nakaraan. Lahat.”

Dahil ang pagmamahal na ibinibigay ni Rosa ay masyadong totoo. Masyadong masakit.

🔥 Ang Lihim sa Loob ng Sining
Isang hapon. Nakita niya.

NASA hardin si Andrea. Nagdo-drawing. Napansin ni Alejandro na may kakaiba sa gawa niya.

“Ano iyan, Anak?” Tanong niya. Malambing. Pilit.

“Ang Mama natin, Papa! Sabi ni Ate Rosa, kahit wala na siya, nasa isip lang natin siya. Kaya ginuhit ko siya.”

Ang guhit. Puno ng kulay. Ngunit may isang malaking blangkong puwang sa gilid ng ina.

“Bakit may puwang?”

Tumingin sa kanya si Andrea. Sa mga mata ng bata, may lungkot at pag-asa. “Hindi pa daw niya pwedeng lagyan, Papa. Kasi… hindi pa daw dumadating ang tapat na lalaki sa buhay namin.”

Nanigas si Alejandro.

Sino ang nagturo sa kanyang isipin iyon?

😭 Ang Komprontasyon sa Dilim
Kinagabihan. Walang ibang tao. Ang kambal, tulog na.

Tinawag niya si Rosa sa veranda. Ang tensyon ay malutong. Parang salamin na handang mabasag.

“Rosa.”

Yumuko si Rosa. “Sir.”

“Bakit mo sinabi iyon kay Andrea?”

Tumingala si Rosa. Walang takot. Tanging pagod. “Alin po, Sir?”

“Ang tungkol sa tapat na lalaki. Bakit mo sinasabi sa mga anak ko ang mga bagay na iyon? Hindi mo trabaho iyon!”

“Hindi po ako perpekto, Sir. Pero hindi ko po intensyon na saktan sila.” Binasag niya ang titig ni Alejandro.

“Ang lambing mo, Rosa, ay masyadong matindi! Masyadong malalim! Hindi ito ang kilos ng isang… ng isang katulong!” Sumigaw si Alejandro. Hindi galit. Takot.

“Dahil hindi po ito trabaho, Sir!” Sumigaw pabalik si Rosa. Ang boses niya, basa ng pait.

“Ang turing ko po sa mga anak ninyo ay parang sarili ko! Lumaki po akong walang nanay. Walang tatay. Walang yakap! Alam ko po ang pakiramdam ng kulang! At HINDI ko po hahayaang maranasan iyon ni Adrian at Andrea!”

Bumuhos ang luha ni Rosa. Mainit. Totoo.

“Masakit po ba, Sir? Ang makita ang totoo? Ang makita na may nagmamahal sa kanila ng higit pa sa bayad?”

“Hindi mo ako masisisi, Rosa. May mga taong nagtatago ng lihim. May mga taong gumagamit ng kabaitan…”

“Hindi ako! Walang masamang intensyon sa puso ko!” Pinunasan ni Rosa ang luha. “Kung may itinatago ako, Sir… iyon po ay ang aking nakaraan. Ang pangarap ko… na magkaroon ng pamilyang tulad ng inyo. Pero alam ko po na hindi iyon mangyayari. Kung iyan ang gusto ninyo, Sir… aalis na po ako. Kahit masakit. Para wala na po kayong pagdududa.”

Tumalikod siya. Handa na siyang maglakad palayo.

“Huwag.”

Isang salita. Walang power. Walang yaman. Tanging isang salita ng isang taong nawawalan.

“Rosa… huwag. Kailangan ka nila.”

At doon niya narinig ang sarili niyang tinig. Hindi ng milyonaryo. Kundi ng isang ama.

🕊️ Ang Simula ng Paglaya
Tumigil si Rosa. Hindi siya humarap.

“Kailangan ko po ng tiwala ninyo, Sir. Hindi po pwedeng laging may CCTV sa aking likod. Hindi po pwedeng laging may anino ng pagdududa.”

Tumahimik si Alejandro. Hinarap niya ang katotohanan. Ang anino ay hindi si Rosa. Kundi siya.

“Hindi ko na kayo pagdududahan, Rosa. At… at simula ngayon. Wala nang CCTV.”

Huminga siya nang malalim. Ito ang redemption. Ang paglaya sa takot.

“Ang puwang sa drawing ni Andrea… Hindi mo kailangang punan iyon. Pero… baka… baka pwede mo akong turuan. Kung paano magmahal nang walang takot.”

Lumingon si Rosa. Umiiyak. Ngunit ngumingiti.

“Hindi po ako guro, Sir. Pero sa totoo po… ang pag-ibig… hindi po iyan tinuturuan. Dinadama po iyan.”

Tumahimik sila. Sa itaas, ang kambal ay mahimbing na. Sa ibaba, ang dalawang sugatang kaluluwa.

Ang marmol ay malamig pa rin. Ngunit ang pag-asa… ay nag-iinit na.