Hapon na, ngunit nananatiling tila mabigat ang paligid para kay Adrian Velasquez, isang kilalang CEO na sanay sa magagarang opisina, mahahabang pulong, at mundong puno ng tao—ngunit hindi sa pag-upo mag-isa sa isang lumang park bench. Sa loob ng maraming taon, inakala niyang kayang-kaya niyang harapin ang lahat. Pero sa araw na iyon, tahimik na gumuhit ang luha sa kanyang pisngi.

Ang dahilan: buwan na ang lumipas mula nang pumanaw ang kanyang ina, ang nag-iisang taong tumayong sandalan niya habang lumalago ang kanyang negosyo at habang nabubuo niya ang pangarap na buhay. Sa kabila ng tagumpay, kayamanan, at mga taong nakapaligid, ramdam pa rin niya ang pag-iisang iyon—isang uri ng lungkot na hindi kayang punan ng pera o titulo.

Habang nakayuko siya, pinipilit itago ang paghikbi, may maliliit na yabag ang lumapit sa kanya. Isang batang lalaki, marahil lima o anim na taong gulang, nakasuot ng kupas na t-shirt, may bitbit na lumang laruan. Napahinto ito sa harap niya at saglit siyang tinitigan bago nagsalita.

“Mister… umiiyak ka ba?”

Nagulat si Adrian. Wala sa plano niya ang ipaliwanag ang damdamin niya sa kahit kanino, lalo na sa isang bata. Kaya pinilit niyang ngumiti. “Hindi… napagod lang siguro ako.”

Umiling ang bata. “Hindi. Umiiyak ka. Ganyan din si Mama pag malungkot siya.”

Bago pa man siya makasagot, biglang umupo ang bata sa tabi niya, parang matagal na silang magkakilala.

“Tito… may gusto ka bang hiramin? Gusto mo… pwede mong hiramin si Mama ko?” inosentong sabi nito.

Napatigil si Adrian. “Ha? Bakit ko naman hihiramin ang mama mo?”

Ngumiti ang bata, malawak, totoo, walang halong pag-aalinlangan.

“Pag may umiiyak kasi, niyayakap sila ni Mama. Sabi niya, lahat ng taong malungkot, dapat may nakakaramdam na kasama nila sila.”

Hindi alam ni Adrian kung bakit, pero bigla siyang napatungo. Sa unang pagkakataon matapos ang mahabang buwan, may batang nag-alok sa kanya ng simpleng kabutihan.

Ilang saglit pa, may babaeng nagmamadaling lumapit. “Eli!” tawag nito. “Sabi ko sa’yo wag kang lalayo!”

Tumingin ang bata sa ina. “Ma, umiiyak si mister. Pwede ka daw niyang hiramin.”

Namula ang babae, sabay lingon kay Adrian. “Pasensya na po. Napaka-diretso po niyang magsalita.”

Ngumiti si Adrian, ngayon ay mas totoo. “Ayos lang. Matagal-tagal ko nang hindi naririnig ang ganoong klaseng kabaitan.”

Nagkatinginan ang mag-ina—at napansin ng babae ang namumugtong mata ng CEO. Wala siyang tanong. Wala siyang paghusga. Ang tanging ginawa niya ay umupo sa kabilang side ni Adrian at marahang nagsabi:

“Wala pong masama sa paghinga muna.”

At doon, unti-unting bumagsak ang bigat na matagal nang nakaipit sa dibdib ni Adrian. Tahimik siyang nakinig habang ikinukwento ni Eli ang paborito niyang laruan, habang ang ina ng bata ay pinapaalala sa kanya ang simpleng katotohanan na nalimutan niya: ang pag-iyak ay hindi kahinaan—kundi paglabas ng bigat para makapagsimula ulit.

Lumipas ang ilang araw at bumalik si Adrian sa parke. Hindi na para umiyak, kundi para makita kung naroon muli ang batang nagpaalala sa kanya ng mundong hindi umiikot sa trabaho at obligasyon.

At naroon nga si Eli, tumatakbo, masigla. Nang makita siya, mabilis itong lumapit at kumaway. “Mister CEO! Bumalik ka!”

Napangiti siya. “Oo. At may dala akong regalo.”

Inabot niya ang isang maliit na backpack. Hindi ito mamahalin—pero nakasulat sa harap: “Para kay Eli—ang batang nagligtas ng isang araw.”

Hindi alam ng bata ang bigat ng mensahe. Pero alam ito ng ina. At alam ito ni Adrian.

Minsan, hindi kalakihan ng tulong ang mahalaga. Hindi regalo. Hindi pera.

Minsan, ang kailangan lang ng isang tao ay boses ng isang bata na nagsasabing:

“Hindi ka nag-iisa.”

At doon nagsimula ang kakaibang pagkakaibigan—isang CEO na nakahanap muli ng liwanag at isang batang may pusong punong-puno ng kabutihan, sapat para baguhin ang isang mundong hindi niya alam na dumidilim na pala.