Nagulantang ang komunidad matapos kumalat ang balitang isang guro ang inabangan at tinarget ng riding-in-tandem matapos umano nitong ibagsak ang kanyang estudyante. Sa bilis ng mga pangyayari at lakas ng ingay sa social media, marami ang nagtatanong: simpleng coincidence ba ito, o may mas malalim na dahilan ang tangkang pananakit?

Ayon sa mga paunang ulat, galing sa trabaho ang guro at pauwi na sana nang biglang sumulpot ang dalawang lalaki sakay ng motorsiklo. Mabilis, tahimik, at halatang may plano. Mabuti na lamang at alerto ang guro at mga nakasaksi, kaya’t mabilis itong nakaiwas at nakahingi ng tulong. Ngunit ang tanong na bumabagabag sa marami ay hindi basta tungkol sa kung paano nangyari ang pag-atake, kundi kung bakit.

Natural, unang lumutang ang teoryang may kinalaman ito sa pagkakabagsak niya sa isang estudyante. Sa panahon ngayon kung saan inaasahan na maging “considerate” ang mga guro, marami ring magulang at estudyante ang hindi matanggap kapag may markang hindi pumapasa. At sa ilang kaso, nagiging personal ang dapat sana’y purely academic na usapan. Dahil dito, lumakas ang pangamba: may nagtatangkang maghiganti?

Ngunit kung susuriin ang karaniwang pattern ng ganitong krimen, hindi ito basta-basta pinaplano para lang sa marka o grado. Mas malalim ang motibo, mas komplikado ang galaw, at mas delikado ang intensyon. Kaya’t hindi malayong may ibang dahilan—anumang hidwaan, personal na galit, o dahil sa responsibilidad ng guro na minsang hindi tanggap ng lahat. Sa larangan ng edukasyon, hindi madalas nakikita ng publiko ang bigat ng tungkulin ng mga guro: pagpapasya, disiplina, at paninindigan na madalas nauuwi sa hindi pagkakaunawaan.

Habang nagpapatuloy ang imbestigasyon, nananatiling open ang lahat ng anggulo. Hindi ito basta kwento ng marka o grado lamang. Ito’y kwento ng panganib na kinahaharap ng mga taong gumagawa lamang ng kanilang trabaho. Sa likod ng bawat guro ay responsibilidad na hindi lahat kayang unawain. At sa likod ng bawat kaso tulad nito ay paalalang hindi dapat tinatapatan ng dahas ang anumang hindi pagkakasunduan.

Malinaw ang isang pahayag ng mga kasamahan ng biktima: matagal nang kilala ang guro bilang mahinahon, propesyonal, at hindi padalus-dalos sa pagpapasya. Kaya’t mas lalong nagtataka ang marami kung sino ang may motibong gumawa ng ganitong karahasan. Ang riding-in-tandem na modus, lalo pa sa isang guro, ay indikasyon na may taong handang umabot sa sukdulang hakbang. At ito ang nagbubukas ng mas masakit na tanong: saan na ba talaga umabot ang galit at entitlement ng ilan?

Sa panahon ngayon, mas nagiging mahirap para sa mga guro ang gampanan ang tungkulin nila. Mula sa mga presyur sa paaralan, expectations ng magulang, at mataas na demand ng komunidad, minsan nauuwi sa hindi inaasahang hidwaan ang simpleng bagay tulad ng marka. Ngunit bilang isang bansa na may mataas na paggalang sa edukasyon, dapat maging paalala ang pangyayaring ito na mali ang anumang uri ng karahasan, lalo pa kung ang dahilan ay hindi matanggap ang resulta ng sariling pag-aaral.

Habang hinihintay ang opisyal na resulta ng imbestigasyon, isang bagay ang malinaw: hindi dapat magtapos ang insidenteng ito sa takot. Dapat itong maging simula ng mas malawak na pag-uusap tungkol sa respeto, disiplina, at ang tiwala sa proseso ng edukasyon. Hindi banta, hindi dahas, at hindi riding-in-tandem ang dapat na sagot sa anumang hindi pagkakasundo sa paaralan.

At para sa guro na nakaligtas, nagsisilbi itong paalala ng panganib na maaaring dumating sa hindi inaasahang oras. Ngunit higit pa roon, nagiging simbolo siya ng katapangan—isang taong nagpapatuloy sa trabaho sa kabila ng banta, at naninindigan sa prinsipyong hindi dapat ikompromiso kahit sino pa ang masaktan o magalit.

Hindi pa tapos ang kwento. Marami pang dapat malaman, mas marami pang dapat linawin. Ngunit sa ngayon, isang bagay ang sigurado: dapat nating pag-usapan ang masakit na realidad na kahit ang mga taong nagtatayo ng kinabukasan ng estudyante ay hindi ligtas sa panganib.