May mga araw na parang karaniwan lamang—isang biyahe, isang pasahero, isang rutang paulit-ulit. Ngunit minsan, sa gitna ng simpleng pamumuhay, may pangyayaring darating na tuluyang babago sa takbo ng iyong buhay. Ito ang kwento ng isang taxi driver na pumasok sa trabaho na walang inaasahan, ngunit umuwi na may dalang responsibilidad na hindi niya kailanman pinangarap—isang sanggol na iniwan sa likod ng kanyang taxi.

Si Mang Ruben ay limampu’t dalawang taong gulang na taxi driver. Dalawampung taon na siyang nagmamaneho sa lungsod—kilala ang bawat kanto, bawat shortcut, at bawat panganib sa kalsada. Hiwa-hiwalay na ang pamilya niya. Ang asawa ay pumanaw na, at ang nag-iisa niyang anak ay matagal nang nasa ibang bansa. Sanay na siyang mag-isa.

Isang gabi, bandang alas-diyes, sumakay ang isang babaeng balot na balot ng jacket at scarf. Tahimik ito buong biyahe. Hindi nagsalita kahit tanungin kung saan eksaktong bababa. Sa isang madilim na bahagi ng lungsod, bigla itong nagsabi, “Kuya, dito na lang po.”

Pagbaba ng pasahero, mabilis itong naglakad palayo. Hindi na tumingin pa. Akala ni Mang Ruben, isa lamang itong ordinaryong biyahe—hanggang sa matapos ang kanyang pasada at magdesisyong umuwi.

Pagbukas niya ng pinto sa likod para linisin ang sasakyan, doon niya narinig ang mahina ngunit malinaw na iyak.

Isang sanggol.

Nanlamig ang kanyang katawan. Sa likod ng upuan, may maliit na basket na may kumot. Sa loob nito, isang sanggol na hindi hihigit sa ilang linggo ang edad. Namumula ang mukha, umiiyak, at nanginginig sa lamig.

“Diyos ko…” halos pabulong niyang sambit.

Walang sulat. Walang pangalan. Walang paliwanag.

Agad niyang dinala ang sanggol sa pinakamalapit na ospital at ipinaalam sa pulis ang nangyari. Ayon sa doktor, kung naiwan pa ang sanggol ng ilang oras, maaari na itong mamatay sa lamig at gutom.

Sa imbestigasyon, walang CCTV sa bahaging pinagbaba ng pasahero. Walang nakakita. Walang nag-claim.

Lumipas ang mga araw. Nanatili ang sanggol sa ospital. Ngunit sa bawat araw na dumadalaw si Mang Ruben para magtanong, mas lalo siyang nahuhulog sa sitwasyong hindi niya inaasahan. Siya ang unang taong humawak sa bata matapos itong iwan. Siya ang huling nakakita sa ina—kung ina nga ba ito.

Unti-unting nasanay ang mga nurse sa presensya niya. Tinawag nila ang sanggol na “Baby Hope.”

Isang linggo ang lumipas. Wala pa ring kumukuha. Ayon sa social worker, kung walang lalabas na kamag-anak, ilalagay ang bata sa ampunan.

Sa gabing iyon, hindi nakatulog si Mang Ruben. Bumalik sa kanya ang alaala ng sariling anak—kung paano niya ito binuhat, pinakain, at inalagaan. Sa loob ng maraming taon, akala niya ay tapos na ang yugto ng pagiging ama.

Ngunit mali siya.

Kinabukasan, kinausap niya ang social worker. “Puwede po ba… ako na lang ang mag-alaga?” nanginginig niyang tanong.

Hindi naging madali ang proseso. Maraming papeles. Maraming tanong. Maraming pag-aalinlangan. Isang taxi driver? Matanda? Mag-isa?

Ngunit nakita ng mga social worker ang katapatan sa kanyang mata—at ang pag-aalagang hindi kayang ituro ng papel.

Lumipas ang mga buwan. Naging legal guardian si Mang Ruben. Bininyagan niya ang bata bilang “Rafael”—ibig sabihin, “pagpapagaling.”

Nagbago ang kanyang buhay. Mas maaga siyang umuuwi. Mas konti ang pasada. Natuto siyang magpalit ng lampin, magpatulog ng bata, at magtipid hindi na para sa sarili—kundi para sa kinabukasan ng isang batang minsang iniwan.

Isang araw, halos isang taon na ang lumipas, may dumating na sulat mula sa pulisya. May babaeng umamin—ang iniwang sanggol ay anak niya. Mahirap. Walang trabaho. Natakot. Akala niya, iyon lang ang paraan.

Nagharap sila ni Mang Ruben sa presensya ng mga awtoridad. Umiiyak ang babae. Nanginginig. Humihingi ng tawad.

Tahimik si Mang Ruben. Hindi siya nagalit. Hindi rin siya umasa.

Ngunit sa huli, matapos ang masusing pagdinig, napagdesisyunan ng korte na manatili si Rafael kay Mang Ruben. Ang ina ay bibigyan ng pagkakataong makipag-ugnayan sa tamang panahon—kung mapapatunayan niyang handa na siya.

Pag-uwi ni Mang Ruben, niyakap niya ang bata nang mahigpit.

“Hindi ka iniwan ng mundo,” bulong niya. “Hinintay ka lang nito.”

Ang taxi na minsang naging saksi sa pag-iwan ay ngayon ding saksi sa bagong simula. Sa likod ng parehong sasakyan, may car seat na. May laruan. May pag-asa.

At sa bawat pasaherong sumasakay, hindi nila alam—na ang driver sa harap ay hindi na lang naghahanap-buhay. Siya ay isang ama, na minsang nakakita ng iniwang sanggol… at piniling huwag na itong iwan kailanman.