Sa loob ng malamig na hallway ng isang pribadong ospital, naganap ang isang pangyayaring hindi inaasahan ng sinumang naroon. Isang buntis, halos manghina sa takot at sakit, ang biglang ginulo at pinahiya ng dalawang babaeng hindi niya akalaing gagawa ng ganoong kalupitan—ang kapatid ng kaniyang asawa at ang mismong kerida na sumisira sa kaniyang tahanan.

Pero hindi nila inasahan na may isang taong mas makapangyarihan, mas determinado, at mas may puso ang makakakita sa lahat—ang ama ng mister. At ang galit na lumabas mula sa isang ama, ay sapat para baguhin ang kapalaran ng lahat ng sangkot.

Ang buntis ay si Elara, isang simpleng babae na maagang nag-asawa kay Marco, anak ng isang kilalang negosyante. Taon silang masaya at payapa, hanggang isang araw ay naging malamig si Marco—lagi nang wala sa bahay at madalas umiwas sa anumang pag-uusap. Hindi ito inosenteng palatandaan; may lihim pala siyang tinatago.

May babae.

At hindi lang basta babae. Ito’y si Trina—ambisyosa, agresibo, at lantaran kung umasta na parang siya ang totoong asawa.

Araw ng check-up ni Elara nang maganap ang hindi inaasahang kaguluhan. Dahil malapit na siyang manganak, nagpunta siya sa ospital para sa huling ultrasound. Sa loob-loob niya, sana kahit isang beses ay sumama ang kaniyang asawa. Pero tulad ng dati, hindi sumipot si Marco.

Habang hinihintay niya ang doktor, dumating ang dalawang panauhin—si Dina, kapatid ni Marco na matagal nang hindi niya kasundo, at si Trina, ang babaeng sumisira sa kaniyang pamilya. Nagtataka si Elara kung bakit sila naroon, pero hindi siya agad nagsalita. Ang sumunod na nangyari ang nagpabagsak sa katahimikan.

“Hindi ka bagay sa pamilya namin,” malamig na sabi ni Dina. “Sinayang mo ang buhay ng kapatid ko.”

At bago pa makasagot si Elara, isang malakas na tulak ang dumapo sa balikat niya. Napaatras siya at muntik nang madulas, pero hindi pa iyon ang pinakamasakit.

Sinipa siya ni Trina sa tagiliran—doon mismo sa bahaging bantad na dahil sa kaniyang pagbubuntis.

Napapahawak siya sa tiyan, ramdam ang kirot na parang pinipilipit. Hindi siya makapagsalita, hindi makahinga. Pero ang dalawang babae, hindi man lang nagdalawang-isip.

“Baka sakaling matauhan ka,” sabi ng kerida, “para sa amin ang pamilyang ‘yan, hindi para sa’yo.”

Nanginginig si Elara nang mapaupo sa malamig na sahig. Sa isip niya, ang tanging mahalaga ay ang bata sa kaniyang sinapupunan. Pero habang umiiyak siya, may isang presensiya ang dahan-dahang lumapit mula sa dulong bahagi ng hallway.

Isang malakas, galit, at mabigat na boses ang umalingawngaw.

“Ano’ng ginagawa ninyo?!”

Lumingon ang lahat.

Nakatayo roon ang ama ni Marco—si Don Adrian, ang haligi ng kanilang pamilya, isang lalaking kilala sa komunidad bilang istrikto pero makatarungan. Dumating siya nang hindi inaasahan, dahil nagpunta rin siya dapat sa ospital para magpa-check-up. Hindi niya alam na mas malaki ang isasagupa niya roon.

Nang makita niya ang kalagayan ni Elara—namumutla, nanginginig, at halos hindi makahinga—parang nagdilim ang paligid sa matanda.

“A-apó…” mahina nitong tawag habang lumalapit. Tumulong siyang patayuin si Elara, tinawag ang mga nurse, at sinuri ang sitwasyon. At nang malaman niya na sinipa at sinaktan siya, lalo pang kumulo ang dugo niya.

Tumingin siya kina Dina at Trina na halatang napatda, ngunit pilit pang nagrereklamo.

“Dad… hindi mo naiintindihan—”

Pero hindi pa tapos ang matanda.

“Tumahimik kayo!” sigaw niya, boses na nagpa-echo sa buong corridor.

“Sa harap ko kayo nanakit ng buntis? Sa harap ko ninyo sinaktan ang magiging apo ko? Kayo ang pinakamalaking kahihiyan na nakita ko!”

Binalingan niya si Trina, ang babaeng naging dahilan ng pagkawasak ng pamilya ng anak niya.

“Hindi ka kailanman magiging bahagi ng pamilyang ito,” malamig niyang sabi. “At simula ngayon, hindi ko na kinikilala ang kahit sinong kumukunsinti ng kababuyan at pananakit.”

Kinuha ni Don Adrian ang telepono niya. At bago pa man makapagpaliwanag ang dalawa—

“911. May dalawang taong nanakit ng buntis. Nasa ospital kami ngayon. Kailangan sila maharap sa batas.”

Parang nanlamig ang dalawa. Nagmakaawa si Dina. Si Trina ay nagtatakip ng mukha, nanginginig.

Pero hindi pa tapos ang matanda.

“At simula sa araw na ito, putol na ang ugnayan ko sa inyong dalawa. Hindi kayo karapat-dapat maging bahagi ng pamilya ko.”

Pagdating ng mga pulis, halos hindi makapaniwala ang staff at mga pasyenteng nakakita. Dinala sina Dina at Trina para imbestigahan at patawan ng nararapat na kaso.

Si Elara naman ay agad na dinala sa emergency ward. Mabuti na lang, ligtas ang bata. Nakaligtas sila mula sa isang pangyayaring maaaring nagtapos sa trahedya.

Nang dumating si Marco, huli na ang lahat. Tinignan siya ng ama niya nang may bigat at sakit.

“Anak…” sabi ni Don Adrian, “hindi mo alam kung gaano mo pinabayaan ang pamilya mo. At dahil sa kapabayaan mo, muntik nang mamatay ang magiging anak mo.”

Napayuko si Marco, walang masabi.

Habang si Elara ay nagpapagaling, hindi niya inaasahan na ang taong unang didipensa sa kanya ay ang lalaking minsang kinatatakutan niya—ang ama ng asawa niya, na ngayon ay itinuring siyang tunay na pamilya.

At sa tahimik na kwarto, marahang pinitigan ni Don Adrian si Elara.

“Ipapaayos ko ang lahat. Wala nang sinumang mananakit sa’yo habang buhay pa ako.”

Sa isang iglap, nagbago ang lahat. Ang taong inaakalang magiging kontrabida sa buhay niya, siya pala ang magiging tagapagtanggol.

At ang dalawang babae na nagdulot ng sakit sa kanya? Humarap sa batas, at tuluyang wala nang lugar sa pamilyang dati nilang pinagmamalakihan.