Walang naiisip si Marco tuwing umaga kundi kung paano niya bubuhayin ang anak niyang si Lia. Tatlong taon na siyang single dad mula nang iwan sila ng asawa niyang hindi na kinaya ang hirap ng buhay. Mula noon, araw-araw na silang magkasama, at bawat sentimo, bawat pagkain, bawat desisyon ay para sa anak niya.

Isang malamig na Lunes, nagmamadali siyang ihatid si Lia sa school bago pumasok sa trabaho bilang delivery driver. Sa pagmamadali at kakulangan sa pera, isang maliit na almusal lang ang nabili niya: isang mainit na pandesal, itlog, at kapeng 3-in-1. Plano sana niyang kainin iyon bago magsimula ang mahabang biyahe. Pero habang naglalakad papunta sa motor, nakita niya ang isang babaeng marungis, pagod, at nanginginig sa lamig sa gilid ng convenience store.

Nakatungo ang babae, hawak ang tiyan, at malinaw ang panginginig ng boses nito nang humingi ng tulong. “Kahit kaunti lang po… hindi pa ako kumakain mula kahapon.”

Napatingin si Marco sa sarili niyang maliit na almusal. Alam niyang iyon lang ang kakainin niya hanggang hapon, pero hindi rin niya makalimutan ang mga panahong pareho silang nagugutom ng anak niya at walang nagbibigay ng kahit ano.

Tahimik niyang inilapag ang pagkain sa tabi ng babae. “Sa ’yo na po. Kailangan mo ’yan higit sa akin.”

Nagulat ang babae, halos hindi makapagsalita. Napaluha ito habang paulit-ulit na nagpapasalamat. Bago umalis si Marco, tanging pangalan lang ang iniwan niya: “Marco po.”

Hindi na niya inisip pang muli ang nangyari. Marami siyang deliveries, marami siyang iniintinding bayarin, at marami siyang problemang dapat unahin. Para sa kanya, isang maliit na kabutihan lang iyon. Para sa babae, hindi niya alam.

Makalipas ang tatlong linggo, isang itim na SUV ang huminto sa harap ng lumang inuupahan nilang apartment. Kumakatok ang dalawang taong naka-terno, parehong seryoso at mukhang propesyonal.

“Good morning, sir. Are you Mr. Marco Reyes?” tanong ng isa.

Kinabahan si Marco. Wala naman siyang atraso.

“Ako po. Ano pong kailangan ninyo?”

Nagpakita ang isa ng ID. “We are here on behalf of Ms. Helena Rowan.”

Hindi kilala ni Marco ang pangalang iyon.

“Pasensya na, pero hindi ko po siya kilala,” sagot niya.

Nagkatinginan ang dalawang abogado bago ngumiti. “Sir, she insisted that when we find you, we are to tell you this first: She was the hungry woman you helped.”

Parang binuhusan ng malamig na tubig si Marco. Ang babaeng marumi at nilalamig? Abogado ang nagpapadala ng kotse para doon?

“At bakit po?” tanong niya, halatang hindi makapaniwala.

Humugot ng malalim na hinga ang isa. “Ms. Rowan is the CEO of Rowan Industries. No one recognized her that morning because she had just escaped a violent attempted robbery while traveling in plain clothes. She wandered for hours, shaken and in shock. You were the only person who stopped.”

Hindi nakapagsalita si Marco. CEO? Billionaire? Yung babaeng binigyan niya ng pandesal?

“We are here to fulfill her request,” tuloy ng abogado. “She wants to personally thank you. And she wants to change your life.”

Dinala nila si Marco at si Lia sa isang opisina na mas eleganteng hindi pa niya nakita sa buong buhay niya. Nakaupo sa gitna ang babaeng maayos na ang ayos, malinis, at may presensyang nakakabilib. Pero ang mga mata—’yon ang hindi nagbago. Parehong lungkot at pasasalamat ang nakita niya noong unang beses silang nagkita.

“Marco,” mahinahong sabi ng babae. “You saved me without knowing who I was. You shared your only meal. That kind of kindness… I will never forget.”

Hindi alam ni Marco ang sasabihin. Tanging tango lang ang nagawa niya.

Lumapit si Helena, hawak ang dalawang sobre.

“Una,” sabi niya, “ito ang bayad sa kabutihan mo.” Binuksan ni Marco ang unang sobre—isang letter of approval para sa full scholarship ng anak niyang si Lia mula elementary hanggang college.

“Nang dahil sa ’yo,” sabi ni Helena, “gusto kong masiguro na hindi kailanman magiging hadlang ang pera sa kinabukasan niya.”

Nanginig ang kamay ni Marco. “Ma’am… sobra po ’to…”

Pero hindi pa tapos si Helena.

“Pangalawa,” sabi niya, ibinigay ang isa pang sobre. “Ito ay para sa’yo.”

Nang buksan niya, muntik na niyang mabitawan. Isang kontrata. Permanenteng trabaho bilang fleet manager—mas mataas ng tatlong beses ang kinikita niya ngayon, may insurance, may housing allowance pa.

“Why?” halos bulong niya.

Ngumiti si Helena. “Because when you were hungry, you still chose to feed someone else. People like you deserve more than just survival. You deserve a chance.”

Napahawak si Marco sa dibdib, ramdam ang bigat ng emosyon. Hindi niya ginusto ang kapalit. Hindi niya hinanap. Pero dumating ito dahil sa isang bagay na matagal na niyang paniniwala: Gagawa ka ng mabuti hindi dahil may kapalit, kundi dahil tama.

At minsan, ang kabutihang iyon ang mismong bumabalik sa pinakamagandang paraan.

Mula noon, naging mas maayos ang buhay ni Marco at ni Lia. Nakapag-aral si Lia nang maayos, nakalipat sila sa mas ligtas na tirahan, at sa unang pagkakataon, hindi na natatakot si Marco sa kinabukasan.

At tungkol kay Helena? Hindi naglaon, naging isa sila sa pinakamalapit na magkaibigan. Dahil minsan, ang isang simpleng almusal na ibinigay mula sa puso… kayang baguhin ang dalawang magkaibang mundo.