Tahimik lang ang bahay ng mga Delos Santos sa isang hapon na tila ordinaryo para sa lahat—maliban sa tatlong maliliit na batang nanginginig sa lamig sa tapat ng kanilang sariling pintuan. Ang triplets na sina Lino, Lila, at Lior, pito taong gulang, ay magkakasiksik sa isang lumang kumot habang pinapahid ang luha sa pisngi. Sa loob ng bahay, tila walang naririnig ang madrasta nilang si Clarissa, na kasalukuyang nagsasalo ng mainit na tsokolate at naka-aircon pa ang sala.

Ang hindi nila alam, maaga palang uuwi ang kanilang ama—ang milyonaryong negosyante na si Marcus Delos Santos, na bihirang umuwi nang hindi inaabisuhan dahil sa dami ng business meetings. At ang pagbabalik niya nang gabing iyon ay magpapabago sa buong buhay ng kanilang pamilya.

Si Marcus ay kilala bilang dedikado sa trabaho, at mas lalo pa bilang mapagmahal na ama. Pero matapos pumanaw ang una niyang asawa na ina ng triplets, hindi na niya naisipang muli pang magmahal—hanggang makilala niya si Clarissa, isang babaeng maganda, elegante, at tila perpekto sa mata ng lahat. Hindi niya alam, iba ang ugali nito kapag siya ay wala.

Habang papauwi, may kakaibang kaba siyang naramdaman. Hindi niya iyon pinansin, ngunit lumakas iyon nang mapansin niyang hindi naka-ilaw ang porch at tila walang bata na tumatakbong salubungin siya. Kadalasan, kahit gaano sila pagod, ang triplets ay laging lumalabas kapag naririnig ang kotse niya sa driveway.

Pagbukas niya ng pinto, may malamig na hangin mula sa aircon, ngunit mas malamig ang katahimikan. Wala si Clarissa sa sala, ngunit naroroon ang baso ng mainit na tsokolate na halatang hindi man lang inabala na itago. Napakunot ang noo niya. At doon niya narinig ang mahinang pag-iyak mula sa labas.

Binuksan niya ang pinto, at parang gumuho ang puso niya nang makita ang tatlong anak—nanginginig, luhaan, at tila ilang oras nang nasa labas.

“Bakit kayo nandito?” nanginginig niyang tanong, agad niyang tinakpan ang kanilang likod gamit ang coat niya.

“Si… si Mommy Clarissa po… pinapalabas niya kami,” humahagolgol na sagot ni Lila.
“Hindi daw kami pwedeng kumain… kasi raw makalat kami,” dagdag ni Lino.
“Ayaw niya po samin…” sabi ni Lior, halos pabulong.

Sa sandaling iyon, nagdilim ang paningin ni Marcus.

Mabilis niyang pinasok ang mga bata, pinainom ng mainit na tubig, at tinakpan ng kumot. Nang masiguro niyang ligtas sila, agad niyang hinanap si Clarissa. Natagpuan niya ito sa kwarto, nag-aayos ng mukha sa harap ng salamin, parang walang nangyari.

“Bakit nasa labas ang mga bata?” malamig ngunit nanginginig sa galit na tanong ni Marcus.

Nagkibit-balikat lamang si Clarissa. “Nagwawala sila. Nagkalat. Hindi ko sila kayang tiisin. Kailangan nilang matutong sumunod.”

Napapikit si Marcus. Ilang beses niyang ipinagtanggol si Clarissa noon, iniisip na baka nahihirapan lang ito mag-adjust. Pero hindi na niya kayang bale-walain ang nakita niya. Hindi pagdidisiplina ang ginawa nito—pang-aabuso.

“Hindi ko hahayaang saktan mo ang mga anak ko,” madiing sabi niya.

Kalaunan, lumabas ang mga kwentong pilit tinatago ng triplets. Kapag wala si Marcus, hindi sila pinapakain nang tama. Kadalasan ay tinatakot. Minsan daw ay isinasara sa kwarto. Dahil takot silang magdaldal, wala silang lakas ng loob magsumbong.

Nang gabing iyon, hindi na nagpatumpik-tumpik si Marcus. Tumawag siya ng abogado, inutusan ang mga staff na ilabas lahat ng gamit ni Clarissa, at sinigurong hindi na siya muling makakalapit sa mga bata.

Pero ang pinakamahalaga, lumapit siya sa kama kung saan nakahiga ang kanyang mga anak. Umupo siya sa sahig, niyakap silang lahat, at nangakong hindi na sila muling masasaktan.

“Hindi ko kayo naprotektahan noon,” bulong niya, halos maiyak. “Pero simula ngayon… ako na ang bahala. Walang sinuman ang pwedeng umapi sa inyo.”

Maraming netizens ang nagalit sa ginawa ng madrasta, ngunit mas marami ang humanga kay Marcus. Hindi dahil milyonaryo siya—kundi dahil pinili niyang maging ama bago ang lahat. At sa huli, pinatunayan niya na ang tunay na pamilya ay hindi nakikita sa perpektong imahe, kundi sa tibay ng pusong handang lumaban para sa mga mahal niya.

Sa gabing iyon, may umuwi nang maaga—at dahil doon, tatlong inosenteng bata ang naligtas mula sa isang bahay na hindi na dapat tawaging tahanan.