Bumigat ang atmospera ng It’s Showtime matapos pumutok ang balitang pumanaw ang isa sa mga pinaka-mahal at pinaka-respetadong katrabaho ng programa. Sa isang industriya na puno ng tawa, sigawan, at saya, bihirang maramdaman ang ganitong katahimikan—pero ngayong may isang mahalagang miyembro ng pamilya nila ang namaalam, hindi maitago ang pagdadalamhati ng mga host at staff.

Ayon sa mga taong malapit sa production, ang pagpanaw ng kanilang kasamahan ay nagdulot ng matinding kalungkutan dahil isa itong taong naging bahagi ng araw-araw nilang trabaho sa loob ng maraming taon. Hindi man kilala ng karamihan sa publiko, ang kontribusyon ng taong ito sa likod ng kamera ang patuloy na bumubuo ng saya sa bawat episode. Siya ang tipo ng kasamahan na laging nariyan para tumulong, mag-ayos ng kailangan, magpagaan ng trabaho, at magbigay ng ngiti kahit pagod na ang lahat.

Kaya’t nang lumabas ang balita ng kanyang pagpanaw, agad itong nagdala ng matinding lungkot sa buong Showtime family. Maraming host ang hindi napigilan ang kanilang emosyon—may mga nagbahagi ng mensahe sa social media, may nagkuwento ng masasayang alaala, at may ilan ding nanahimik muna upang bigyang respeto ang pagkawala ng kasamahan nilang minahal nila bilang kapamilya, hindi lamang katrabaho.

Sa mga nakaraang taon, kilala ang It’s Showtime bilang isang programang umiikot sa good vibes. Mula sa kanilang tawanan, biruan, at kabalbalan, naging malinaw sa publiko kung gaano kalalim ang ugnayan ng mga personalidad sa stage. Pero ang hindi nakikita ng karamihan ay ang pamilyang bumabalot sa kanila sa likod ng kamera—isang pamilya na mas malalim pa kaysa sa nakikita sa TV.

Kuwento ng ilang insiders, napakalaki ng papel ng yumaong staff sa araw-araw na operasyon ng programa. Isa siya sa mga haligi ng technical team—tahimik, maaasahan, at hindi kailanman nagpakita ng reklamo kahit gaano kahirap ang araw. Dahil dito, hindi lamang host ang nagluksa, kundi pati cameramen, stage managers, production assistants, at iba pang staff na naging bahagi ng mahabang panahon ng kanilang samahan.

Sa loob ng studio, ramdam ang bigat. Marami ang nagsabing kakaiba ang katahimikan noong araw na unang nalaman ang balita. Walang biruan, walang hiyawan, walang malalakas na halakhak. Ang bawat isa ay nagbigay-daan upang maalala ang kabutihan ng taong kanilang nakasama sa mahigit kalahati ng kanilang career.

Marami ring nagbalik-tanaw sa mga simpleng sandaling nagpapatunay kung gaano kabuting tao ang kanilang yumaong kapamilya—mula sa pag-aabot ng tubig sa pagod na staff, sa pag-aalalay sa hosts bago pumasok sa stage, hanggang sa pagiging “big brother” ng mga bagong salta sa programa. Sa industriya kung saan mabilis ang takbo ng araw-araw, bihira ang mga taong nag-iiwan ng tunay na marka. At para sa maraming nasa Showtime, isa siya sa mga iyon.

Sa mga mensaheng lumabas online, makikita ang pasasalamat ng mga host para sa taong nagbigay ng dedikasyon at puso sa kanyang trabaho. Para sa kanila, hindi lang siya staff—isa siyang kaibigan, kapamilya, at haligi ng kanilang araw-araw na buhay sa programa.

Kahit hindi man laging nakikita sa camera, ang kanyang pagkawala ay ramdam hanggang sa bawat sulok ng studio. Ito ang patunay na ang isang programa ay hindi lamang binubuo ng mga taong nasa harap ng camera, kundi ng mas malaking pamilyang nagtutulungan sa likod nito.

Habang pinagdadanan nila ang biglaang pagkawala, patuloy pa rin ang kanilang pag-alala sa magandang legacy na iniwan niya—ang pagiging mabait, masipag, at tunay na kapamilya sa lahat ng kanyang nakatrabaho.

Sa huli, ang pagpanaw ng taong naging bahagi ng Showtime family ay paalala na kahit ang mga magpapasaya sa milyon-milyong manonood ay may sarili ring pinagdadaanan, may sariling mga sugat, at may sariling pagdadalamhati. At sa ganitong pagkakataon, ipinapakita ng lahat ng host at staff na higit sa trabaho, tunay silang nagmamahalan at nagdadamayan bilang pamilya.