Sa bawat balikbayan na umuuwi mula sa ibang bansa, ang inaasahan ay yakap, halik, at tuwa ng pamilyang matagal nang naghintay sa kanyang pagbabalik. Pero para kay Marco, isang OFW na apat na taon nang nagtitiis sa init at pagod sa Middle East, hindi simpleng pag-uwi ang plano niya—kundi isang sorpresang dapat sana ay magpapaiyak sa kanyang misis sa tuwa.

Ngunit sa halip na kasiyahan, isang katotohanang mas masakit pa sa pinakamababang sahod at pinakamainit na disyerto ang sumalubong sa kanya. At lahat iyon ay nagsimula sa isang maliit na plano: magpanggap na isang Shopee delivery rider.

Matagal nang pangarap ni Marco ang makita muli ang kanyang asawa, si Lina. Sa unang dalawang taon ng kanyang pagtatrabaho abroad, halos bawat araw silang nag-uusap. Laging masaya, laging puno ng lambing. Pero nang tumagal ang panahon, napansin niyang bigla na lang nabawasan ang mensahe, laging may dahilan, laging abala.

“Pagod lang ako,” sabi ni Lina. “Huwag kang mag-alala, mahal.”

Sinubukan niyang intindihin. Sinabi niya sa sarili na baka stress lang, baka pagod sa trabaho. Pero nang dumating ang huling anim na buwan bago ang kanyang pag-uwi, halos wala na siyang naririnig mula sa asawa. Ang huling tatlong padalang pera niya, hindi man lang sinagot kung natanggap.

Doon na unti-unting nabuo ang hinala.

Kaya pag-uwi niya, hindi siya nagpasabi. Wala siyang pinadalang mensahe. Wala ring pasabi sa pamilya ng asawa. Humiram siya ng jacket, helmet, at box ng kaibigan niyang rider. Nag-print pa siya ng pekeng resibo. At sa unang pagkakataon, sa halip na kahon ng package, ang laman ng kanyang delivery box ay ang sariling pabalikbayan bag—at ang katotohanan na hindi niya inakalang kailangan niyang harapin.

Nang kumatok siya sa pintuan ng kanilang bahay, sumigaw siya ng, “Shopee! Delivery po!” at agad na may narinig siyang kaluskos.

Pero hindi boses ng asawang kilala niya ang sumagot.
Isang boses ng lalaki. Malalim. Komportable. Parang nasa sariling bahay.

Binuksan ang pinto. At sa loob, nakita niya ang lalaking nakahubad ang pang-itaas, hawak pa ang basang tuwalya. Sa likod nito, nakasilip ang asawa niyang si Lina—gulat, nanginginig, at hindi makatingin nang diretso.

Sa sandaling iyon, parang lahat ng taong pagtitiis ni Marco ay biglang gumuho. Ang pinangarap niyang pag-uwi, ang iniipon niyang lakas, at ang pag-asang muli silang mabubuo… lahat iyon ay nawasak sa loob ng ilang segundo.

“Teka lang—sino ka?” tanong ng lalaki sa kanya, halatang iritado.

At bago pa man makapagsalita si Marco, sumingit ang kanyang asawa.
“Marco… akala ko… matagal ka pa.”

Iyon ang pinakamalinaw na sagot sa tanong na matagal na niyang kinikimkim.

Hindi na siya sumigaw. Hindi siya naghamon ng away. Nanginginig man ang boses niya at halos mabasag ang puso, ang nasabi na lang niya ay:

“Sa lahat ng tiniis ko… ito pala ang uuwian ko.”

Umalis si Marco dala ang sakit na wala nang band-aid na makakagamot. At sa pag-alis niya, doon niya napagtanto ang pinakamalaking pagkakamali sa kanyang buhay: hindi ang pagpagod sa ibang bansa, kundi ang pag-asa sa taong hindi marunong maghintay at hindi marunong lumingon.

Ang kwento ni Marco ay hindi lamang kwento ng pagtataksil. Isa itong paalala sa bawat Pilipino na nagtitiis sa malayong lugar para sa pamilya—na minsan, kahit gaano ka pa kabait, kahit gaano ka pa magsakripisyo, may mga taong hindi marunong pahalagahan ang pagmamahal na ibinibigay mo.

At ang pinakamalupit na sorpresa… ay iyong hindi mo hiniling at hindi mo kailanman inakalang matatagpuan sa mismong pintuan ng sarili mong tahanan.