Sa gitna ng abalang kalsada sa Maynila, kung saan hindi matapos-tapos ang busina, yabag, at ingay ng lungsod, may isang batang palaboy na araw-araw ay lumalaban sa gutom at pagod. Labingdalawang taong gulang si Jomar, payat, madungis, at sanay sa buhay na walang kasiguraduhan. Sa murang edad, iniwan na siya ng ina at hindi na niya muling nakita ang ama. Natuto siyang mabuhay mag-isa, umaasa sa baryang ibinibigay ng mga dumaraan o sa kaunting pagkaing naiiwan sa mga karinderya.

Isang hapon, habang nakaupo siya sa gilid ng bangketa, may napansin siyang wallet na natapakan ng isang nagmamadaling tao. Kinuha niya ito. Makapal. Mabigat. At sa unang tingin pa lang, alam niyang hindi ito basta-basta.

Pagbukas niya, bumungad ang bundle ng pera, mga card, at isang ID. Siya ang may-ari—si Adrian Mercado, isa sa pinakabatang milyonaryo sa bansa, kilala sa kanyang software empire. Malinis ang larawan, pormal ang ngiti, at halatang galing sa buhay na malayo sa mundong ginagalawan ni Jomar.

Hindi nagdalawang-isip ang bata. Dahan-dahan niyang isinara ang wallet at tumayo. Hinanap niya si Adrian sa pinakamalapit na gusali kung saan ito madalas magpunta ayon sa ID. Nilapitan niya ang guard at sinabing kailangan niyang ibalik ang wallet.

Halatang nagulat ang guard. Sanay na siya sa mga batang palaboy, pero hindi siya sanay sa batang nagbabalik ng wallet na may laman pang malaking halaga.

“Seryoso ka? Hindi mo kinuha kahit piso?” tanong ng guard, hindi makapaniwala.

Umiling lang si Jomar.

Nang ipakilala siya kay Adrian sa lobby, hindi rin makapaniwala ang milyonaryo. Hawak pa niya ang isang meeting folder nang makita ang wallet—kompleto, walang nawawala, at hindi man lang binuksan ang mga card.

“Sa’yo galing ito?” tanong niya, medyo nagdududa.

“Opo, Sir. Natagpuan ko po kanina.”

Pinagmasdan ni Adrian ang bata. Payat. Marumi. Halatang ilang araw nang hindi nakakatikim ng maayos na pagkain. At sa kabila nito, binalik niya pa rin ang wallet na alam niyang kayang-kayang baguhin ang buhay ng isang palaboy.

“Nagpapasalamat ako, hijo,” sabi ng milyonaryo. “Ano bang gusto mong kapalit? Sabihin mo lang.”

Kung pera ang hihingin nito, alam ni Adrian na hindi niya kukunin yun laban sa bata. Kung pagkain, bibigyan niya. Kung cellphone, kaya niyang ibigay sampu pa.

Pero si Jomar? Umiling.

“Sir… may hihingin sana ako. Pero hindi po pera.”

Nagtaka ang lahat. Pati ang mga empleyado sa paligid ay napatingin. Hindi pera? Hindi pagkain? Hindi gamit?

Marahan ang boses ni Jomar nang magsalita.

“Pwede niyo po ba akong pag-aralin?”

Tumahimik ang buong lobby.

“Hindi ko po kailangan ng pera,” paliwanag ng bata. “Gusto ko lang po matuto… para hindi na ako tumira sa kalye balang araw.”

Para bang may tumusok sa puso ni Adrian. Sa dinami-dami ng puwedeng hilingin ng bata—na kahit sino, maiintindihan kung pera ang hingin nito—ibang klaseng kahilingan ang lumabas sa bibig niya. Simple, pero napakabigat.

“Gusto mo talagang mag-aral?” tanong niya.

“Opo, Sir… kahit Grade 1 po ulit. Kahit saan po. Kahit anong makakatulong.”

Napakagat-labi si Adrian. Ilang taon na siyang nagpopondo para sa scholarships, pero hindi pa siya nakatagpo ng batang ganito—isang batang walang kahit ano sa mundo, pero ang hinihingi ay hindi kaginhawaan ngayon, kundi kinabukasan.

Tumayo siya at lumuhod para pantay sila ng tingin ni Jomar.

“Simula ngayon,” sabi niya, “ako na ang bahala sa’yo.”

Hindi pa nito agad naintindihan ang buong ibig niyang sabihin.

“Pag-aaralin kita. Bibigyan kita ng tirahan. Lahat ng kailangan mo, susuportahan ko. Pero may isang kundisyon.”

Napakurap si Jomar.

“Anong kundisyon po?”

“Hindi ka susuko.”

Napaluha ang bata. Hindi dahil sa saya lang, kundi dahil sa unang pagkakataon sa mahabang panahon, may isang taong hindi siya tinatratong basura. May isang taong naniniwalang kaya niyang maging higit pa sa isang batang palaboy sa kalye.

Sinamahan ni Adrian ang bata sa isang temporary shelter, nag-asikaso ng papeles, naghanap ng paaralan na tatanggap sa kanya, at pinagawan ng kumpletong medical check-up. Sa unang gabi niya sa bagong higaan, hindi makatulog si Jomar. Hindi dahil sa ingay, kundi dahil sa katahimikan—isang katahimikang hindi niya naramdaman sa buong buhay niya.

Sa mga sumunod na linggo, mabilis kumalat ang kuwento. “Batang palaboy, binalik ang wallet ng milyonaryo. Ang kapalit? Edukasyon.” Naging inspirasyon si Jomar sa mga tao. Hindi dahil sa ginawa niyang pagtanggi sa pera, kundi dahil pinili niyang unahin ang pangarap kaysa pansamantalang kaginhawaan.

At kay Adrian? Nagbago rin ang mundo niya. Sa dami ng perang kinikita niya, ngayon lang siya nakaramdam ng tunay na pagbabagong may saysay. Sa isang batang napulot sa kalye, natutunan niyang ang tunay na yaman ay hindi nasa bank account, kundi nasa pagkakataong maiahon ang isang taong walang-wala.

Para kay Jomar, hindi pa tapos ang laban. Pero may nagsimula na. At sa unang pagkakataon, may pag-asang hindi na niya kailangang matulog sa bangketa muli.