Sa loob ng sampung taong pagsasama nina Carlo at Liza, masasabi ng marami na isa silang ideal couple. Tahimik ang buhay nila, maayos ang tahanan, at hindi sila nakikitang nag-aaway. Pero sa likod ng payapang imahe, may mga araw na pakiramdam ni Carlo ay parang may tinatago si Liza. Hindi niya ito sinasabi kahit kanino, dahil ayaw niyang maging paranoid. Ayaw niyang maging seloso.

Hanggang isang gabi, nang umuwi siyang mas maaga kaysa usual, dito niya nasimulang maramdaman na may kakaiba nga.

Pagpasok niya sa bahay, nakita niyang bukas ang ilaw sa kwarto. Naroon si Liza, nakatalikod, tila nagmamadaling isuksok ang isang makapal na envelope sa loob ng drawer. Hindi siya nakita agad. Tahimik lang si Carlo at nakamasid, hawak ang door knob, hindi alam kung lalapit ba o mananahimik lang.

Nang mapansin siya ni Liza, bigla itong napalingon, halatang nagulat.
“Hon! Ang aga mo?”

Minsan, sapat na ang simpleng tono ng boses para malaman mong may itinatago ang taong kausap mo. Ganoon ang naramdaman ni Carlo.

“Anong laman ng envelope?” diretsong tanong niya.

Hindi agad sumagot si Liza. At dito na nagsimulang kumabog nang malakas ang dibdib ni Carlo. Ilang senyales na ba ang nakalipas? Ilang gabi na ba siyang nagigising na wala si Liza sa tabi niya? Ilang beses na ba niyang nakitang may ka-text itong hindi pinapakita sa kanya?

Takot na takot siyang malaman ang sagot. Pero mas takot siyang mabuhay na hindi alam ang totoo.

Kaya nang hindi sumagot si Liza, siya na mismo ang humakbang papunta sa drawer at dahan-dahang binuksan ito. At nakita niya ang envelope na pilit itinatago ng asawa niya. Makapal. Selyado. Parang dokumentong mahalaga.

Pagbukas niya, halos manghina siya. Hindi pera ang laman. Hindi liham. Hindi larawan ng ibang lalaki o kung ano man ang karaniwang kinatatakutan ng isang mister.

Ang laman: resibo ng mga bayad sa ospital, mga medical test, at isang diagnosis na halos hindi niya mabasa nang malinaw dahil sa pamumuo ng luha sa kanyang mata.

Cancer.

Stage 2.

Nakalagay doon: Certificate of Diagnosis under the name Liza M. Fernandez.

Napaluhod si Carlo. Para bang bumagsak sa sahig ang lahat ng takot, pagdududa, at galit na naramdaman niya kanina.

“Bakit… bakit hindi mo sinabi sa akin?” halos hindi lumalabas ang boses niya.

Umupo si Liza sa tabi niya. Doon lamang tuluyang bumigay ang luha ng babae. “Ayokong maging pabigat. Ayokong makita mo akong mahina. Ayokong isipin mong nagkulang ako sa’yo… Ayokong guluhin ang buhay mo.”

Pero para kay Carlo, mas masakit pa ang itinatago kaysa sa mismong sakit.

“Hindi kita asawa dahil malakas ka lang. Hindi kita asawa dahil perpekto ka,” nanginginig ang boses niya. “Dapat sabay nating harapin ’to. Hindi ikaw lang. Hindi mo ako tinataboy — pero noong tinago mo ’to, parang pinabayaan mo akong hindi maging parte ng buhay mo.”

Nagyakap sila, matagal, halos hindi gumagalaw. Sa sandaling iyon, parang nawala ang lahat ng tampo at pagdududa. Napalitan ito ng takot, tapang, at pag-asa.

Kasunod noon, ipinaliwanag ni Liza ang lahat. Ang mga araw na bigla siyang nawawala? Ospital pala. Ang mga text na hindi ipinapakita? Doctor reminders. Ang mga gabi niyang umiiyak nang tahimik? Mga sandaling hindi niya alam kung paano sasabihing may pinagdadaanan siyang hindi kaya ng sarili niya.

At ang envelope? Plano niya sanang ipakita sa kanya — pero araw-araw niya itong ipinagpapaliban.

Kinabukasan, sinamahan ni Carlo si Liza sa ospital. Hawak-kamay. Tahimik ngunit puno ng lakas. Doon nalaman nilang maagap pa ang stage ng sakit. May pag-asa. May laban. At nandoon si Carlo — hindi bilang mister na nadiskubre ang sekreto, kundi bilang asawang handang humawak sa kamay ng taong pinakamahal niya.

Sa paglabas nila ng ospital, huminto si Carlo at tiningnan ang asawa. “Simula ngayon, wala kang haharapin nang mag-isa. Kahit gaano kabigat. Ako ang kakampi mo.”

At doon napangiti si Liza — isang ngiting hindi takot, hindi nahihiya, at hindi nagtatago. Ngiting puno ng pag-asa.

Sa huli, hindi pala pagtataksil o kasinungalingan ang pinakamalaking sikreto sa isang relasyon. Minsan, ang pinakamahirap palang sabihin ay ang mga bagay na nagpapakita kung gaano tayo kahina. At minsan, ang pinakamagandang nadidiskubre ng isang mister tungkol sa misis niya ay kung gaano katapang itong lumaban — kahit mag-isa.