Sa mata ng marami, ang isang milyonaryo ay may perpektong buhay—mamahaling bahay, magarang sasakyan, at kumpletong kaginhawaan. Ngunit sa likod ng mga saradong pintuan, may mga kwentong hindi nakikita ng publiko, mga kwentong bumabasag sa ilusyon ng karangyaan. Ganoon ang nangyari nang umuwi ang negosyanteng si Elias Montenegro, pagod mula sa mahahabang araw ng pagpupulong at pag-aasikaso ng negosyo, ngunit hindi niya inasahan ang tagpong babaliktad sa buong mundo niya.

Gabi na nang makarating si Elias sa kaniyang mansyon. Tahimik ang paligid, mas tahimik kaysa karaniwan. Walang ingay ng mga tauhang laging nagmamadali, walang anino ng mga kasambahay na naghihintay sa pintuan. Naramdaman niyang may mali. At nang masilip niya ang tinutuluyang guesthouse sa likod ng malawak na bakuran, mas lalo nitong pinatunayan ang kutob niya.

Dahan-dahan siyang naglakad papunta sa likod, may baong kaba sa dibdib. Hanggang sa sumingaw sa hangin ang isang amoy na hindi dapat naaamoy sa loob ng isang marangyang tahanan—amoy ng basura. Amoy ng isang lugar na hindi dapat pinagtutulugan ng kahit sinong tao, lalo na ng kaniyang dalawang anak.

Pagsilip niya sa lumang bodega sa tabi ng mga trash bin, parang tumigil ang oras.

Naroon nang magkayakap ang kaniyang dalawang anak na babae—ang 10-anyos na si Mara at ang 7-anyos na si Lian—nakatulog sa ibabaw ng mga karton, nakabalot sa lumang kumot na kinuha pa nila mula sa iniipong basura sa gilid. Marumi ang kanilang mga paa, tuyo ang luha sa kanilang pisngi, at kita ang gutom na hindi nila nagawang itago.

Sa unang segundo, nag-alab ang galit sa puso ni Elias. Hindi dahil sa mga bata—kundi sa mga taong nakapaligid sa kanila. Paanong nangyari ito? Paano sila napabayaan nang ganito sa mismong tahanang sinumpaang poprotekta sa kanila?

“Mara! Lian!” halos pasigaw nitong tawag habang nagmamadaling tumakbo papasok.

Nagulat ang dalawang bata, nagising na tila nasa gitna ng bangungot. Nang makita nila ang ama nilang matagal nang abala sa negosyo, hindi nila alam kung matutuwa sila o matatakot. Sanay na sila sa pagod na halik sa noo tuwing gabi, ngunit hindi sa ganitong klaseng presensya—galit, takot, at naghahanap ng sagot.

“Papa… pasensiya na po,” pabulong na sabi ni Mara, pilit tinatakpan ang kapatid. “Um… umalis po si Tita Brenda. Wala pong pagkain sa loob.”

Napahawak si Elias sa noo. Si Brenda—ang madrasta ng mga bata, ang babaeng ipinagkatiwala niyang magbigay ng malasakit habang abala siya sa negosyo. Ngunit ngayong nasa harap niya ang katotohanan, hindi na niya kailangan ng paliwanag.

Tumingin si Lian, nanginginig ang boses. “Hindi po kami pinalulutang sa loob. Sabi niya… istorbo raw kami.”

Sa sandaling iyon, ang galit niyang kanina’y apoy lamang, naging naglalagablab na apoy na handang sumunog sa lahat ng kalupitang nagawa sa kaniyang mga anak.

Agad niyang kinarga ang mga bata, hindi inalintana ang dumi. “Wala nang ganito. Hindi na kayo matutulog sa lugar na ganito kahit kailan,” malumanay ngunit mariin niyang sabi, may kirot na paninisi sa sarili.

Habang bitbit niya ang mga anak papasok sa loob ng bahay, bumalik sa alaala niya ang lahat ng pagkakataong inuna niya ang negosyo kaysa sa pamilya. Ang mga gabing hindi niya sila nakita, ang mga umaga kung saan hindi niya man lang nalaman kung kumain ba sila o kumusta ang takbo ng kanilang araw. Para bang tahimik na bumabalik lahat ng pagkukulang niya bilang ama.

Dinala niya ang mga bata sa loob ng kaniyang sariling kwarto—ang kwartong hindi man lang nila nagawang pasukin noon dahil lagi siyang wala. Kinuha niya ang malinis na kumot, binalot ang magkapatid, at pinaghanda ng pagkain ang kusinero na halos hindi makapagsalita sa hiya nang makita ang tagpo.

Hindi na niya pinag-aksayahan ng sandali. Tinawagan niya agad ang abogado, ang driver, at ang ilang taong dapat managot.

Pero bago siya tuluyang magpakawala ng galit, lumapit si Mara, mahina ang boses, ngunit puno ng tapang na hinubog ng hirap.

“Papa… huwag kayong magalit. Hindi naman po kami galit. Gusto lang po namin… kayong makita.”

At doon, tuluyang bumagsak ang depensa ng milyonaryo. Sa unang pagkakataon sa napakahabang panahon, umiyak siya sa harap ng kaniyang mga anak. Hindi dahil sa kahihiyan, kundi dahil sa bigat ng katotohanang ngayon lamang niya tunay na nakita ang dalawang pinakamahalagang taong dapat niyang inuuna.

“Nandito na si Papa,” bulong niya habang yakap ang dalawang batang matagal nang naghihintay ng isang sandali na ito. “At hindi na ulit kayong mapapabayaan.”

Simula nang gabing iyon, hindi lamang nagbago ang tahanan. Nagbago ang buong buhay nila. Pinalayas si Brenda, ibinalik ang mga kasambahay na may malasakit, at itinayo ni Elias ang isang bagong sistema ng pag-aalaga sa mga anak. Mas madalas siyang umuuwi, mas madalas nakikita ang mga bata, mas madalas nagpapakita ng pag-ibig na matagal nang nauhaw ang mga ito.

At para kay Mara at Lian, sapat na ang isang gabing iyon para maramdaman nilang hindi sila nag-iisa. Minsan, ang pinakamalaking yaman ng isang ama ay hindi ang pera, kundi ang pagbalik at pagyakap sa mga taong higit na nangangailangan sa kaniya.