Gabi na, pagod na pagod si Lira matapos ang doble-dobleng trabaho sa sari-saring raket—paglalabada, pagpapalit ng diaper sa daycare, at paglalako ng tinapay sa kanto. Pero kahit napakahirap ng buhay bilang single mom, hindi niya kailanman pinabayaan ang anim na taong gulang na anak na si Nia, na may hika at madalas atakihin kapag malamig ang panahon.

Sa gabing iyon, habang nagbibilang siya ng barya para sa gamot, biglang nag-collapse si Nia sa narra table na pinaglulugaran nila ng hapunan. Nataranta si Lira, halos mabitawan ang cellphone sa sobrang kaba. Dali-dali niyang isinugod ang anak sa pinakamalapit na clinic.

Pagdating doon, mas lalong bumigat ang dibdib niya.

“Ma’am, kailangan ni Nia ng nebulizer session, oxygen support, at gamot. Pero kailangan po muna nating singilin bago simulan,” malamig na sabi ng nurse.

Napalunok si Lira. Kahit pagsamahin pa ang lahat ng barya niya, hindi sasapat.

Niyakap niya ang anak at nagpupumilit huminga nang hindi umiyak. “Anak, sandali lang ha… Mama will fix this.”

Kumalabog ang puso niya. Sa labis na taranta, nag-type siya ng mensahe para sa kapatid:

“Pa-advance naman ako kahit 2k. Hindi makahinga si Nia.”

Pero sa pagmamadali, hindi niya napansin na ang napindot niyang pangalan ay hindi ang kapatid… kundi ang dating asawa niyang si Cael.

Si Cael, ang lalaking iniwan siya noong ipinagbuntis niya si Nia, dahil sinabing “hindi siya handa maging ama.” Ang lalaking sumali sa family business at kalaunan naging isang kilalang bilyonaryo.

At ang lalaking sampung taon na niyang hindi kinakausap.

Nang marealize niya ang pagkakamali, halos malaglag ang cellphone niya. Gusto niyang i-delete, pero huli na—sent.

Nanlamig si Lira.

Pero ang hindi niya alam, sa kabilang dulo ng lungsod, sa isang mamahaling penthouse, halos mabitawan din ni Cael ang baso ng tubig nang matanggap ang mensahe.

Two words ang tumama sa kanya tulad ng kutsilyo:
Nia. Hindi makahinga.

Para siyang binagsakan ng tatlong taon na guilt. Siya ang lalaking tumakbo palayo. Siya ang lalaking nagpanggap na wala siyang anak.

At ngayong tumama ang realidad—parang nabasag ang lahat.

Hindi na siya nag-reply.

Sa clinic, habang nanginginig si Lira, tumunog ang cellphone ng nurse.

“Ma’am,” sabi nito, nagulat, “kakaiba po ito… may tumawag.”

“Hello? Yes, si Nia ang pasyente. Opo. Oxygen, nebulizer, lahat po ng kailangan.”

Tahimik ang nurse, nakikinig, nanlalaki ang mata.

Pagkababa nito, humarap kay Lira.

“Ma’am… bayad na po. Buong bill ninyo. Lahat. May parating na sasakyan para sunduin kayo.”

Parang binuhusan ng malamig na tubig si Lira. “Ha? Sino po ang—?”

Hindi natapos ang tanong niya.

Nagu-unlock ang glass door ng clinic.

At sa pagpasok ng malamig na hangin, pumasok din ang isang lalaking hindi niya inakalang makikita niya ulit.

Suot ang itim na coat. Basang-basa ng ulan. Halatang nagmamadali. At ang mga mata—pulang-pula, nanginginig.

“Lira.”

Napatigil siya.

“Cael…”

Hindi na nag-aksaya ng oras ang lalaki. Lumapit ito kay Nia, na naka-oxygen mask, hirap huminga sa katahimikan.

“Anak…” mahina niyang sabi, pero agad niyang binawi, parang hindi sigurado kung karapat-dapat ba siyang tawagin iyon.

Tumingin siya kay Lira.

“Akong bahala sa lahat. Sa ospital, sa gamot… sa inyo.”

Hindi nakapagsalita si Lira. Parang gusto niyang sumigaw, umiyak, o sampalin ang dating asawa. Pero sa sandaling iyon—tanging takot para sa anak ang pumalit sa lahat ng galit.

Dinala nila si Nia sa pribadong ospital gamit ang sasakyang ipinadala ni Cael. Habang papunta roon, tahimik ang lahat. Tanging hilik-ubo ni Nia ang naririnig.

Nang ma-admit na ang bata, saka lamang nakapagsalita si Lira.

“Bakit ka pa bumalik, Cael? Matagal mo kaming nilimot. Matagal kitang hinintay. Naging bato ka nang sabihin kong may anak ka.”

Hinaplos ni Cael ang sentido, kita ang pagsisisi.

“Araw-araw ko iyong iniisip. Pero mas pinili kong tumakbo kaysa aminin ang kasalanan ko. At ngayong… ngayong nakita ko sa mensahe mo na kailangan niya ako… hindi ko na kayang mawala pa.”

Napaiyak si Lira.

Hindi dahil sa pahayag niya…

Kundi dahil matagal niyang pinasan ang bigat mag-isa.

“Hindi ako humihingi ng pera,” nanginginig niyang sabi. “Naghahanap lang ako ng tulong… kahit kanino.”

Tumingin si Cael sa kanya, diretso, walang pag-aalinlangan.

“Simula ngayon, hindi ka na maghahanap kahit kanino. Ako ang tutulong. Ako ang tatayo. Hindi lang dahil kaya ko… kundi dahil dapat kong gawin.”

Humigpit ang hawak niya sa kamay ni Lira.

“At Lira… kung papayagan mo ako… gusto kong simulan ulit. Hindi bilang bilyonaryo. Hindi bilang ex mo. Kundi bilang… ama ni Nia.”

Tumulo ang luha ni Lira, hindi niya alam kung dahil sa sakit ng nakaraan o dahil sa pag-asa ng kinabukasan.

Pero sa unang pagkakataon, wala siyang itinaboy.

At sa silid na iyon, habang humuhuni ang oxygen machine at unti-unting nagiging regular ang hinga ni Nia, nagsimula ang isang bagong kwento—

Hindi dahil sa tamang mensahe.

Kundi dahil sa isang maling send… na tumama sa tamang puso.