Sa gitna ng isang masikip at maingay na palengke, kung saan ang tawaran, sigawan, at amoy ng pritong pagkain ay normal na tanawin araw-araw, may isang pangyayaring nagpatigil sa lahat. Isang sigaw mula sa isang batang gusgusin ang tuluyang nagpatigil ng mga tao—isang sigaw na puno ng kirot, takot, at pag-asa: “Ginang, ang singsing na ito ay sa lola ko!”

Sa isang panig ng palengke, may isang kilalang matrona—si Mrs. Emerita Valderama—na madalas nakikita roon upang bumili ng mga antigong gamit. Kilala siya bilang tuso, mapili, at kadalasan ay mainit ang ulo sa mga nagtitinda. Wala siyang kilalang awa lalo na sa mga pulubi na lumalapit sa kanyang sasakyan. Ngunit sa araw na iyon, ang kanyang mundo ay babaligtad dahil sa isang batang hindi niya kailanman inakalang magiging dahilan ng kanyang pagkatumba.

Ang bata ay si Nico, siyam na taong gulang, payat, marumi, at halatang ilang araw nang hindi kumakain. Mawawala sana siya sa paningin ng lahat kung hindi dahil sa isang makintab na bagay na hawak-hawak niya—isang gintong singsing na iniaalok niya sa mayamang ginang kapalit ng kaunting pera para sa pagkain. Ngunit hindi iyon ordinaryong singsing. Sa gilid nito ay may ukit na inukit mismo gamit ang lumang paraan: “E.V.”

Nang makita iyon ni Mrs. Valderama, nanlaki ang kanyang mga mata. Nanlamig ang kanyang palad. At bago pa siya makapagsalita, humabol si Nico ng sigaw na umalingawngaw sa buong lugar:
“Ginang, akin na ang singsing na ’yan! Sa lola ko po ’yan! Ninakaw ng mga lalaking sumira sa bahay namin!”

Sa mismong saglit na iyon, parang tumigil ang palengke. Lumingon ang mga tao. Ang iba’y napahinto sa pagbibilang ng gulay. Ang mga tinderang kanina’y nag-aaway pa ay napatahimik. At ang matandang ginang? Napaatras ng ilang pulgada bago tuluyang natumba at nawalan ng malay.

Dinala ang ginang sa isang klinika malapit sa palengke. Kasama siyang dinala doon ng mga nagtitinda at ilang nakasaksi sa pangyayari. Samantala, si Nico ay umiiyak habang pinipisil-pisil ang singsing na tila iyon na lamang ang koneksyon niya sa mundong mayroon siya noon—bago masunog ang kanilang barung-barong, bago mawala ang kanyang lola, at bago mawala ang direksyon ng kanyang buhay.

Pagkagising ng ginang, una niyang hinanap ang bata. Nang makita niya si Nico, agad siyang napaluha—isang emosyon na hindi sanay makita ng kahit sinong nakakakilala sa kanyang matigas na pagkatao. Hindi raw niya inasahang muling makikita ang singsing na iyon, ang tanging alaala ng sariling lola na parang nanay na rin niya.

Ngunit sa halip na kuhanin, itinulak niya pabalik ang singsing.
“Iyo na ’yan, bata. Kung sa pamilya mo ’yan, hindi ko puwedeng angkinin.”

Doon nabasag ang buong pagkatao ni Nico. Hindi niya inaasahan ang ganoong kabaitan mula sa taong kanina lamang ay halos tinawag niyang magnanakaw. Donasyon ang sumunod na ginawa ng ginang—hindi lamang pagkain para sa araw na iyon, kundi pangmatagalang tulong para sa bata.

Sa tulong ng ilang kaibigan at social workers, sinimulan ni Mrs. Valderama ang paghahanap sa lola ng bata. At ang sumunod na pangyayaring hindi inaasahan ng lahat: natagpuan nila ang isang matanda sa evacuation center na may hawak na lumang litrato—litrato niya kasama ang batang si Nico, at sa leeg niya nakasabit ang kaparehong pendant na pares ng singsing.

Nang magkita ang mag-lola, halos mabasag ang mga puso ng lahat sa lakas ng iyak nila.

At si Mrs. Valderama? Tahimik lang sa likod, hawak ang panyo, nakatingin sa batang minsan nang sinigawan siya sa palengke. Hindi siya galit. Hindi siya nasaktan. Sa halip, parang tinamaan siya ng isang paalala na matagal niyang kinalimutan: hindi lahat ng marumi ay magnanakaw. At hindi lahat ng mayaman ay tama.

Mula sa isang sigaw ng bata at isang matandang hinimatay, nabuo ang isang kuwento ng muling pagkikita, pag-asa, at kabutihang hindi mo makikita sa karangyaan kundi sa puso.