Sa isang mataong lobby ng isang five-star hotel, kung saan naglalakad ang mga taong nakabihis ng mamahalin at amoy yaman ang paligid, may isang babaeng halos hindi napapansin. Manipis ang damit, may luma at kupas na bag, at lutang ang mga mata—hindi dahil sa gutom, kundi dahil sa takot na mawalan ng oras.

Si Anna, labimpitong taong gulang, ay nagmula sa isang maliit at maralitang barong-barong sa labas ng lungsod. Ang kanyang ina ay nakahiga sa ospital, lumalaban para mabuhay. Kritikal ang kondisyon, at kailangan ng agarang operasyon—isang operasyong hindi nila kayang bayaran kahit mag-ipon pa sila ng ilang taon.

Wala nang huling baraha si Anna. Wala nang maisasangla, wala nang mauutangan. Kaya’t kahit nanginginig ang kanyang mga kamay, pumasok siya sa hotel kung saan nakatakdang dumating ang isang kilalang billionaire—si Damian Stone.

Kilala sa buong bansa, may tensyon sa bawat galaw, malupit sa mga negosasyon, at sinasabing hindi marunong ngumiti kahit minsan. Pero para kay Anna, hindi ito mahalaga. Ang tanging alam niya ay ang numero ng kapalaran: ang lalaking ito ay papasok ng hotel bandang alas-dos, at laging may hawak na mamahaling wallet.

At kapag nagkataon, iyon ang magiging lifeline ng kanyang ina.

Nang dumating ang convoy, halos hindi huminga si Anna. Bumaba ang lalaki—matangkad, naka-itim na coat, halatang sanay sa mundo ng kapangyarihan. Nang dumaang malapit sa kanya, biglang may nangyaring saglit na kaguluhan sa pasukan, sapat upang makalapit siya sa billionaire.

Sa isang iglap, nagawa niya ang bagay na hindi niya akalaing kakayanin—hinila niya ang wallet mula sa coat pocket nito.

At sa loob ng ilang segundo, tumakbo siya nang mabilis, halos impit ang pag-iyak. Ang tanging laman ng isip niya: maipambayad ang ospital. Maipagpatuloy ang buhay ng ina.

Ngunit hindi nagtagumpay ang kanyang takas.

Sa labas ng hotel, nasundan siya ng mga guwardiya at agad na napalibutan. “Hindi po ako magnanakaw!” iyak niya, kahit hawak-hawak nila ang wallet na mula sa billionaire. “Hindi para sa akin ito! Para sa nanay ko! Mamamatay na siya kung hindi ko siya maililigtas!”

Dumating si Damian, mabigat ang hakbang. Pagtingin niya kay Anna, may kung anong hindi maipaliwanag na pakiramdam ang tumusok sa dibdib niya. Para bang matagal na niyang nakita ang mga matang iyon. Pero hindi pa niya alam kung bakit.

“Anong pangalan mo?” tanong niya, malamig ang boses.

“Anna,” sagot ng dalaga, umiiyak. “Pakibawi niyo na po ang wallet. Tatanggapin ko kahit anong parusa. Pero pakisabi niyo lang sa kanila… huwag muna ako ikulong. Naghihintay ang nanay ko. Baka… baka hindi na siya gumising.”

Tumahimik ang lahat. Ngunit may isang bagay sa sinabi ng dalaga ang nagpayanig sa loob ni Damian. Ang huling salitang binitiwan niya—“nanay”—ay parang pamilyar. At ang mukha ng dalaga… parang may kahawig.

“Anong pangalan ng nanay mo?” tanong niya, hindi na kasing lamig ng kanina.

“Maria… Maria Dela Vega.”

Parang tinamaan ang billionaire ng kidlat. Ang pangalang iyon ay matagal na niyang iniiwasan. Isang pangalang minsan ay naging napakahalaga sa kanya—babaeng minahal niya noong kabataan, ngunit nang siya’y naiwan sa ibang bansa dahil sa emergency sa pamilya, nawala ang lahat ng komunikasyon sa pagitan nila. Pagbalik niya, wala na si Maria, at hindi na niya ito muling nakita.

Hindi niya alam na may iniwan pala itong lihim—ang anak nila.

“Maria…” bulong niya, halos hindi marinig.

Muli niyang tiningnan ang dalaga. At doon, parang may sumunod na piraso ng puzzle na bumuo sa buong larawan. Ang hugis ng mukha. Ang mga mata. Ang paraan nitong magsalita.

Hindi siya maaaring magkamali.

“Ilabas ang sasakyan,” utos niya.

Nagulat ang lahat, pati si Anna. “S-Saan niyo ako dadalhin? Pakisabi niyo lang po kung saan—”

“Sa ospital ng nanay mo,” sagot niya, diretso. “At ako ang magbabayad ng lahat.”

Nang marinig iyon ng mga guwardiya, napatinginan sila sa isa’t isa. Pero walang naglakas-loob sumingit. Si Anna? Parang natulala. Parang hindi alam kung maniniwala o matatakot.

Pagdating nila sa ospital, agad na inasikaso ang ina ni Anna. Binayaran ni Damian ang lahat—laboratory, operasyon, private room. Habang naghihintay sila sa labas, hindi mapakali si Anna.

“Bakit niyo ginagawa ‘to? Hindi niyo naman kami kilala.”

Napalunok ang billionaire.
“Tama ka… hindi mo ako kilala.”
Huminga siya nang malalim.
“Pero kilala ko ang nanay mo. Matagal na.”

Napakunot ang noo ni Anna. “Paano niyo siya—”

“Ilang taon na ang edad mo?” putol ni Damian.

“Labimpito.”

Nagsara ang mga mata ng lalaki, at dahan-dahang tumulo ang luha—ang luha ng taong itinago ang sakit nang maraming taon.

“Anna…”
tumigil siya, nanginginig ang boses.
“Anak kita.”

Napaupo si Anna. Parang nawala ang hangin sa paligid. Hindi siya makapagsalita. Hindi siya makakilos.

Pero ang sumunod na tanong niya ang bumasag sa katahimikan.

“Kung totoo ‘yan… bakit niyo kami iniwan?”

Pinikit muli ng billionaire ang mga mata. “Hindi ako umalis. Hinanap ko kayo. Hindi ko lang kayo nakita… hanggang ngayon.”

At nang sinabi niya iyon, bumukas ang pinto ng operating room. Lumabas ang doktor.

“Stable na po ang pasyente.”

Naluha si Anna. Naluha rin si Damian.

At sa unang pagkakataon mula nang ipanganak ang dalaga, magkatabi silang parehong napaiyak dahil sa parehong babaeng nagmahal sa kanilang dalawa—sa magkaibang paraan.

Kinabukasan, pagmulat ng ina ni Anna, ang unang bumungad sa kanya ay ang lalaking inaakala niyang hindi na niya muling makikita. Hindi niya alam kung ano ang sasabihin.

Pero sa wakas, sinabi iyon ni Damian.

“Hindi ko na hahayaang mawala kayo ulit.”

At para kay Anna—na minsang nagnakaw para iligtas ang buhay ng ina—ang pagkakataong ito ay higit pa sa lahat ng perang makukuha sa isang wallet.

Ito ang buhay na hindi niya alam na para rin pala sa kanya.