Sa gitna ng malamig at maulang gabi, pauwi na sana si Dr. Adrian Rocha mula sa ospital matapos ang isang mahabang duty nang mapansin niya ang isang anino sa gilid ng kalsada. Sa unang tingin, inakala niyang isa lamang itong bag o basura na tinangay ng hangin. Pero nang gumalaw ito, biglang kumabog ang dibdib niya.

Isang dalagang payat, nanginginig, at tila nawalan na ng lakas ang nakahandusay sa gilid ng waiting shed. Basa ang suot, maputla ang mukha, at hinahabol ang bawat hinga na para bang may mabigat na pasan ang dibdib.

Tumigil ang doktor, agad lumapit, at hindi niya inaasahan kung gaano kaseryoso ang nakita niya. Mataas ang lagnat ng babae, lampas 40°C, at tila may impeksiyon. Hindi na niya pinag-isipan pa; agad niyang binuhat ang dalaga papasok sa sasakyan at nagmadaling umalis.

Ngunit ang gabing iyon ay simula lamang ng isang kwento na hindi niya akalaing tatama nang malalim sa kanyang puso—at magbubunyag ng isang nakaraan na matagal na niyang kinalimutan.

Pagdating sa bahay, hindi na siya nag-atubili. Tinawag niya ang isa pang doktor sa malapit na clinic, pinainom ng gamot ang dalaga, at inilagay sa guest room. Habang mino-monitor niya ang temperatura nito, napansin niyang may hawak ang dalaga na maliit na pendant.

Napakaluma. At tila pamilyar.

Kinabukasan, nang lumuwag ang lagay ng dalaga, dahan-dahan itong nagmulat. Halatang naguluhan, takot, at hirap pa ring magsalita.

“Ako si Adrian. Doktor. Inuwi kita kagabi. May lagnat ka,” bungad ng lalaki.

Hindi agad sumagot ang dalaga. Tila tinitimbang kung dapat ba niyang pagkatiwalaan ang estrangherong nagligtas sa kanya. Maya-maya ay mahinang bulong ang lumabas sa labi nito.

“Salamat po.”

“Anong pangalan mo?” tanong ng doktor.

Sandaling nag-alinlangan ang dalaga bago sumagot.

“Lia.”

Ngunit sa pagkakasabi ng pangalan, may kakaibang pamilyaridad na dumapo kay Adrian. Parang narinig na niya iyon noon—sa isang lugar, sa isang panahong matagal na niyang iniwasang balikan.

Habang nagpapahinga si Lia, napatingin muli si Adrian sa pendant na hawak nito. Nang mabuksan niya, muntik na siyang mapaupo sa pagkabigla.

Isang maliit na larawan. Isang lumang litrato ng isang babaeng kilalang-kilala niya—ang kanyang ina.

At sa likod, may nakasulat:

“Para kay Lia. Huwag mong iwawala. Babantayan ka nito.”

Nanlamig ang doktor.

Paano napunta sa dalagang pulubi ang locket ng kanyang ina—isang bagay na nawala nang bigla noong siya’y labindalawang taong gulang?

At sino si Lia para dalhin ang bagay na iyon?

Nang muling magising si Lia, hindi na napigilan ni Adrian ang sarili. “Saan mo nakuha ang pendant na ito?” mahinahon niyang tanong, pero ramdam ang panginginig sa boses.

Napakurap ang dalaga, agad yumuko. “Nagawa ko pong itago nang matagal. Ibinilin po ito sa akin… ng nanay ko.”

“Nanay mo?”

Tumulo ang luha ni Lia bago pa man siya nakasagot. “Hindi ko po siya tunay na nanay. Inampon lang niya ako. Pero sinabi niya… na may dapat akong hanapin balang araw. Isang taong dapat kong makilala.”

Tumaas ang kaba sa dibdib ni Adrian. “Sino?”

Sa una’y hirap magsalita si Lia, ngunit nang makabawi ng lakas, diretsong tumingin ito sa doktor.

“Kapatid daw po,” mahinang sambit niya. “Isang kapatid na dapat kong hanapin… kapag dumating ang panahon.”

Hindi makakilos si Adrian. Hindi makapagsalita. Hindi makahinga.

Ang pendant. Ang pangalan. Ang biglaang pagkawala ng locket noong kabataan niya. Ang matagal na kuwento ng kanyang ina tungkol sa batang hindi na nailigtas sa nangyaring sunog noong araw na iyon.

Lahat ay biglang nagdudugtong-dugtong.

Hindi posibleng totoo. Pero naroon ang ebidensiya. Naroon ang kutob. Naroon ang mukha ni Lia—na tila hawig sa isang alaala ng batang minsang naglaro sa tabi niya bago sila sapilitang pinaghiwalay ng trahedya.

“Lia…” halos bulong na lang ni Adrian. “Ilang taon ka na?”

“Dalawampu’t dalawa po.”

Tumama ang edad. Eksakto.

Hindi napigilan ng doktor ang nangingilid na luha. “May tinatawag ka bang ibang pangalan noon? Bago ka inampon?”

Nag-isip ang dalaga, bago dahan-dahang tumango. “Sabi po ng nanay ko dati… ang tunay ko raw na pangalan ay… Amelia.”

Si Amelia. Ang batang kapatid na buong akala ni Adrian ay namatay sa sunog dalawang dekada na ang nakalipas.

Halos bumagsak siya sa upuan. Hindi niya alam kung paano uumpisahan. Kung paano ipapaliwanag. Kung paano tatanggapin.

“Lia… ako ang hinahanap mo,” bulalas niya, nanginginig. “Ako si Adrian. Kuya mo.”

Napalunok si Lia, natigilan. Tila hindi maabot ng isip ang sinabi niya. Ngunit sa sandaling iyon, nang magtagpo ang kanilang mga mata, may kung anong bigat ang nawala, parang matagal na nilang alam ngunit ngayon lamang kinumpirma.

Unti-unting bumuhos ang luha ng dalaga. “Kuya…?”

At doon, niyakap sila ng katotohanang matagal na palang naghihintay na mabuo.

Sa sumunod na mga araw, sinikap ni Adrian na alagaan ang kapatid na buong akala niyang nawala magpakailanman. Unti-unti niyang naramdaman ang dahilan kung bakit napadpad si Lia sa lansangan—dahil sa kahirapan, pang-aabuso, at pagkamatay ng kinilalang ina.

Habang nagpapagaling si Lia, iniisip ni Adrian kung paano mababawi ang panahong nawala sa kanila.

At sa wakas, isang gabi habang nakaupo sila sa hapag kainan, nagtanong si Lia, “Pwede pa ba akong manatili rito?”

Hindi na niya pinag-isipan ang sagot. “Hindi ka na aalis dito. Dito ang tahanan mo.”

At doon, nagsimula ang bagong kabanata ng dalawang pusong minsang pinaghiwalay ng kapalaran—at muling pinagtagpo sa isang gabing halos magtapos ang buhay ng isa.

Ngunit sa tulong ng isang doktor na hindi nag-atubili, at ng isang pendant na kumapit sa pangako ng kanilang ina, muling nabuo ang pamilya nilang minsang nagkawatak-watak.