Sa isang tahimik na bayan sa timog ng Pilipinas, kung saan ang mga kalye ay puno ng mga karinderya, tricycle, at ngiti ng mga tao, isang insidenteng hindi inaasahan ang gumising sa komunidad. Isang dayuhan na dumating sa bansa para lamang magpahinga at mag-enjoy sa kultura at tanawin, ang kalauna’y natagpuang wala nang buhay. Sa likod ng kasong ito, lumitaw ang isang serye ng tanong, takot, at mga detalyeng hindi akalain ng sinuman.

Dumating ang dayuhang si Michael Anderson, isang 42-anyos na turista mula sa Canada, ilang araw bago ang trahedya. Ayon sa mga residente, madalas siyang makita sa palengke, bumibili ng lokal na pagkain, at palaging nakikipagkwentuhan sa mga tao. Mabait, magalang, at tila ba humahanga sa kultura ng mga Pilipino. Sa unang tingin, isa lamang siyang simpleng turista na naghahanap ng bagong karanasan.

Isang gabi, nakita siyang huling pumasok sa isang bar malapit sa baywalk. Ayon sa bartender, nakipag-usap siya sa ilang tao, pero walang ipinakitang kakaiba. Alas-dose y medya siya lumabas, naglakad mag-isa, at mula noon ay hindi na siya nakita pang buhay.

Kinabukasan, isang mangingisda ang nakakita ng katawan niya malapit sa isang bakanteng lote. Walang ingay, walang nakarinig ng sigaw, at walang sinumang nakapansin ng anumang kaguluhan noong gabing iyon. Agad itong iniulat sa pulisya, at mabilis na nagsimula ang imbestigasyon.

Sa pag-usad ng kaso, lumabas na hindi simpleng pagnanakaw ang nangyari. Oo, nawawala ang wallet at cellphone ni Michael, ngunit may mga palatandaan sa katawan na tila nagsasabing may iba pang nangyari. Lalong lumala ang misteryo nang makita sa CCTV ang isang lalaking nakasunod sa kanya ilang minuto bago siya mawala sa dilim.

Naging laman ng usapan ng buong barangay ang kaso. Sino ang lalaking iyon? Bakit sinundan si Michael? Iba ba ang motibo? May nakaalitan ba siya? O kaya’y naloko? Lahat ay may sariling teorya, at bawat isa ay nagdaragdag ng kaba at alinlangan sa komunidad.

Habang patuloy ang pagtatanong, lumabas mula sa social media ang mga kwento ng ilang lokal na nagsasabing nakita raw si Michael kasama ang isang Pilipinong lalaki noong hapon bago ang insidente. Isa raw itong lalaking palaging nasa gilid-gilid at kilala bilang “Manoy,” isang taong matagal nang napapabalitang sangkot sa mga maliliit na scam. Ngunit walang matibay na ebidensya, at walang gustong magsalita nang diretsahan.

Gamit ang mga CCTV, testimonya, at forensic report, unti-unting binuo ng mga imbestigador ang pangyayari. Ayon sa resulta, tinangka umanong nakawan si Michael, ngunit tumanggi siya at lumaban. Dahil dito, nagkaroon ng pisikal na komprontasyon na humantong sa kanyang kamatayan. Hindi plano ang pagpatay, pero ang pagkawala ng buhay ay nananatiling hindi matanggap ng sinuman—lalo na’t ang biktima ay isang bisitang wala naman ginagawang masama.

Sa huli, natukoy ang suspek at nadakip pagkatapos ng ilang araw na paghahanap. Ngunit kahit natapos ang paghuli, hindi natapos ang sakit na iniwan sa pamilya ni Michael at sa mga taong nagkakilala sa kanya dito sa Pilipinas. Ang ina ng biktima, na nakausap sa telepono ng mga imbestigador, ay napahagulhol lamang at paulit-ulit na sinabing “He loved your country. He didn’t deserve this.”

Sa lokal na komunidad, maraming natutong maging mas mapanuri at mas maingat. Ang mga pulis naman ay nangakong paiigtingin ang seguridad, lalo na para sa mga turista. Ngunit sa puso ng mga residente, nananatili ang kirot—isang paalala na kahit sa mga lugar na sanay sa ngiti at kabutihan, may mga aninong biglang sumusulpot.

Si Michael ay dumating sa Pilipinas para magpahinga, magpakasaya, at makatuklas ng bagong kultura. Ngunit sa halip na kwento ng paglalakbay ang maiuwi ng kanyang pamilya, isang trahedya ang kanilang natanggap. At sa likod nito, ang tanong na bumabagabag sa lahat: paano nangyari ito sa isang taong dumating na may mabuting hangarin?

Ang kanyang kwento ay nagsisilbing paalala: ang bawat turista ay bisita ng ating bayan. Ang kanilang kaligtasan ay hindi lamang responsibilidad ng pulisya, kundi ng buong komunidad. Sapagkat ang pagbisita nila ay hindi lang paglalakbay—ito rin ay pagtitiwala. At ang pagkawala ng isang buhay dahil sa kasakiman ay isa sa pinakamalungkot na paalalang kailanman.