Sa bawat pagkawala ng isang bata, may bigat na agad na bumabalot sa puso ng buong komunidad. Ngunit ang nangyari kay Liana Cruz, isang 14-anyos na dalagita mula sa California, ay higit pa sa isang simpleng kaso ng pagkaligaw. Ito ay naging isang bangungot na tumagal ng anim na buwan, isang paghihintay na punô ng takot, pag-asa, at panalangin—hanggang sa isang araw, may natuklasang kubo sa gitna ng kagubatan na nagbigay ng sagot na matagal nang inaantay.

Si Liana ay isang tahimik, mapagmahal, at masayang estudyante. Mahilig siyang maglakad-lakad sa gilid ng kagubatan malapit sa kanilang bahay, isang lugar na kilala sa malamig na hangin at tahimik na tanawin. Araw-araw, pagkatapos ng klase, doon siya madalas magpalipas ng oras. Kaya noong araw na hindi siya umuwi, sa una’y inakala ng kanyang ina na baka nagtagal lang ang anak sa kanyang paboritong lugar.

Pero lumipas ang gabi, sumunod ang madaling-araw—at hindi pa rin siya umuuwi.

Nagsimula ang paghahanap kinabukasan. Police, volunteers, kapitbahay, hikers—lahat nagkaisa. Araw-araw bin comb ang mga trail, bangin, ilog, at makakapal na bahagi ng gubat. Drone at K9 units ay dinala. Mga banner at larawan ng bata ay kumalat sa buong county.

Ngunit linggo ang lumipas na walang kahit isang bakas.

Habang tumatagal, marami ang nawalan ng pag-asa. Ang ilan ay tahimik na umamin: baka hindi na siya mahahanap. Pero ang kanyang ina, si Marissa, ay tumangging sumuko. Kahit anong hinuhang masakit, kahit anong kwentong nakakatakot ang marinig niya, hindi niya tinanggap ang posibilidad na wala na ang anak niya. Araw-araw, dala ang flashlight at lumang backpack ni Liana, pumapasok siya sa gubat at patuloy na naghahanap. Kahit pagod, kahit takot, kahit mag-isa—hindi siya tumigil.

Hanggang dumating ang ikaanim na buwan.

Sa isang bahagi ng kagubatan na bihirang pasukin ng mga tao, isang forest ranger ang nakapansin ng kakaibang marka sa lupa—parang may hinihila, parang may pinipilit itago. Sumunod siya sa bakas hanggang sa makarating sa isang lumang kubo na halos natatalupan na ng panahon. Wala ito sa official trail map. Halos natatakpan na ng mga damo, lumot, at mga sanga. Sa unang tingin, parang abandonado na nang ilang dekada.

Ngunit habang papalapit, may narinig siyang mahina—hindi huni ng ibon, hindi kaluskos ng hayop. Isa itong boses. Isang iyak na parang pilit sinasakal.

Nang buksan niya ang pinto, para siyang binuhusan ng malamig na tubig.

Naroon si Liana—maputla, payat, nanginginig, at nakagapos sa kama gamit ang mga lumang tali. Marumi ang kanyang damit, sugatan ang kanyang mga braso, at mahina ang bawat salita. Pero nabubuhay siya. At nang makita ang ranger, ang una niyang sambit ay, “Pakiusap… huwag mo siyang hayaang bumalik.”

Iyon ang simula ng pagbubunyag ng isang kasong yumanig sa buong estado.

Ayon sa mga imbestigador, hindi aksidente ang pagkawala ng dalagita. May taong matagal nang nagmamanman sa kanya, pumipili ng oras, naghihintay ng araw na mag-iisa siya. Ang kubo—na halos imposibleng makita—ay pinaghandaang mabuti. At sa loob ng anim na buwan, doon siya ikinulong.

Hindi pa kumpleto ang lahat ng detalye, ngunit malinaw na hindi ito gawa ng hayop o aksidente. Ito ay sinadyang krimen. At ang mas nakakakilabot, ayon kay Liana, minsan daw bumabalik ang lalaki. Hindi araw-araw, pero sapat para hindi siya makawala, sapat para hindi siya mamatay, at sapat para panatilihin siyang nakatali sa kaba at takot.

Habang nasa ospital si Liana, unti-unti niyang isinasalaysay ang nangyari. Hindi niya alam ang pangalan ng lalaki, pero naaalala niya ang boses, ang amoy ng damit nito, ang yabag ng sapatos, at ang paraan ng pagkuha sa kanya—isang simpleng sigaw, isang takip sa bibig, at isang matalim na bagay na idinikit sa kanyang tagiliran.

Sa unang linggo niya sa kulungan, araw-araw siyang umiiyak. Sa sumunod na buwan, araw-araw niya raw hinihiling na sana matagpuan siya. Sa ikalimang buwan, muntik na raw siyang sumuko—hanggang sa isang araw, narinig niya ang patak ng ulan sa bubong ng kubo at naisip: “Buhay pa ako. Hangga’t humihinga ako, hindi ako titigil.”

Ang kanyang katatagan ang nagpanatili sa kaniya. At ang pagkakatuklas ng ranger ang nagligtas ng kanyang buhay.

Gayunpaman, ang pinakamahabang sandali ay ang muling pagkikita nila ng kanyang ina. Nang buksan ni Marissa ang pinto ng ospital at makita ang anak, bumigay ang kanyang tuhod. Umiiyak, nanginginig, at paulit-ulit na sinasabing, “Hindi kita iniwan. Sinabi ko sa ’yo babalik ka.”

At sa lahat ng pinagdaanan ng bata, hindi siya umiyak sa harap ng ranger, hindi nang iligtas siya ng mga pulis, hindi nang dalhin siya sa ospital—pero nang marinig niyang sinabi ng ina ang mga salitang iyon, doon siya tuluyang napahagulgol.

Ngayon, nasa pangangalaga siya ng mga doktor at therapist habang nagpapatuloy ang imbestigasyon. Marami pa ring tanong—isang misteryosong kubo, isang lalaking hindi pa matukoy, at anim na buwang hindi pa lubusang nauunawaan.

Ngunit sa kabila ng lahat, isang bagay ang malinaw: may himalang nangyari sa gitna ng kagubatan. Isang batang dapat ay hindi na mahahanap, isang kasong muntik nang maibaon sa limot, at isang ina na tumangging sumuko.

At dahil sa kanilang tibay, may isang kwento ng pag-asa na muling nabuhay mula sa kadiliman.